19/1/11

45 Τετραγωνικά - Review

45 m²

του Στράτου Τζίτζη. Με την Έφη Λογγίνου


Μιας Πεντάρας Νιάτα...
του zerVo
Μια ταινία, λέει, που σκιαγραφεί την γενιά των επτακοσίων ευρώ. Δεν πιστεύω γρι από τα προμοταρίσματα. Προσωπικά είμαι εκατό τοις εκατό βέβαιος, πως το κατακερματισμένο μηνιάτικο, είναι μόνο η αφορμή για να γραφτεί το σενάριο. Ο Τζίτζης την ταινία θα την γύριζε και με 800 και με 900 και με 1000 ευρώ βασικό μισθό ανειδίκευτου. Γιατί αν νομίζει κανείς πως αλλάζει οτιδήποτε στην λογική του νέου, το επιπλέον τριακοσάρι, πλανάται πλάνην οικτράν. Άντε τα 45 Τετραγωνικά, να γίνονταν 60, 70. Ένα δωμάτιο δηλαδή, παραπανίσιο για να νιώσει η μιζέρια πιο άνετα και ευρύχωρα. Τα μέτρα της φιλοδοξίας, που παραδοσιακά έχει καταπιέσει η πάππου προς πάππου παράδοση την γενιά που ακολουθεί, δεν πρόκειται να μεγαλώσουν ποτέ...

Στα 25 της χρόνια η Χριστίνα, δεν έχει καταφέρει να φτάσει στο οικονομικό επίπεδο εκείνο, που θα της επιτρέψει να αφήσει πίσω της το πατρικό, για να ανοίξει τα φτερά της. Η πληροφορία για ένα ζεστό, μικρό ρετιρέ στο κέντρο της πόλης, που νοικιάζεται, θα της ξυπνήσει την επιθυμία να κάνει το δύσκολο βήμα, για να φτιάξει το δικό της σπιτάκι. Μια ιδέα που δεν θα αργήσει να γίνει πραγματικότητα, από την στιγμή που η νεαρή γυναίκα θα θυσιάσει το μεγαλύτερο μέρος των μηνιαίων εσόδων της, πραγματοποιώντας την μικρή της υπέρβαση. Την αγαλλίαση και την αίσθηση ανεξαρτησίας των πρώτων ημερών, όμως, θα ακολουθήσει ο φόβος για το αν είναι πραγματικά έτοιμη και δυνατή, για να αντιμετωπίσει τις αντιξοότητες...

Το φιλμ στην ουσία είναι ένα ποίημα αφιερωμένο στον περιορισμό του ονείρου, συναίσθημα που έχει κληροδοτηθεί από τους παλιούς σε κάθε δημιουργικό νέο, την ώρα που κτίζει το μέλλον του. Το διαμερισματάκι μου, το αμαξάκι μου και μια καλή δουλίτσα, ει δυνατόν στο δημόσιο, στη σιγουριά και είμαι πανευτυχής. Η φιλοδοξία του νέου για κάτι μεγαλύτερο, κάτι παραπανίσιο, έχει εγκλωβιστεί μέσα σε λίγα τετραγωνικά σκέψης - 45 τα ορίζει ο πλάστης και πολλά λέει - που άλλοι του την βούτηξαν στην κολυμπήθρα της ολιγάρκειας και της λιτότητας, πολύ καιρό πριν ενηλικωθεί. Έτσι εξηγείται και η άσχημη συμπεριφορά της - σε γενικές γραμμές αντιπαθητικής - ηρωίδας, προς το πρόσωπο της μαχήτριας, μα παλαιών υποχωρητικών αντιλήψεων μάνας, που δεν φρόντισε να φυτέψει στο μυαλό του παιδιού της, το μεγάλο όνειρο. Οι αντιξοότητες και η στείρα καθημερινότητα, μετατρέπουν το υπό κανονικές συνθήκες συνεσταλμένο θηλυκό, σε ένα αγρίμι, που βάλλει κατά πάντων, έχει δεν έχει δίκαιo. Που συνήθως δεν έχει, δηλαδή, μα το παράπονο για την δύσκολη κατάσταση που έχει περιέλθει, την ωθεί να αντιμετωπίζει τους πάντες με καχυποψία.

Για πες: Προσωπικότητα που αναδεικνύεται με απόλυτο τρόπο από την πρωταγωνίστρια Έφη Λογγίνου, μια πραγματική ερμηνευτική αποκάλυψη, που σε καθηλώνει σε ένα συνεχές δραματικό one woman show. Δίχως δεύτερη σκέψη, η καλύτερη εγχώρια γυναικεία ερμηνεία της σεζόν, σε μια καλλιτεχνική ευγενή άμιλλα πολύ υψηλού επιπέδου, αν αναλογιστείς πως το αντίπαλον δέος, τιμήθηκε με Χρυσό Λιοντάρι. Ο Στράτος Τζίτζης, ένας σκηνοθέτης που στα πονήματα του, προτιμά να συνδυάζει δύο ολοζώντανα πρόσωπα, ένα το θηλυκό και ένα εκείνο της πόλης, ακολουθεί την γνώριμη λογική του, με γνώμονα την συναισθηματική ισορροπία και την λιτότητα στον τρόπο έκφρασης. Κι αν το δεύτερο στοιχείο, ουσιαστικά δίνει στην κάμερα τον ρόλο του αμήχανου παρόντα, που παρακολουθεί τα γεγονότα σιωπηλός και ανέκφραστος, τονίζοντας έτσι τον ρεαλισμό, το πρώτο, με την οξύτατη ουδετερότητα του δεν κερδίζει τον θεατή, τον κρατάει σε απόσταση. Ίσως λίγος μελοδραματισμός παραπάνω να έκανε καλό, σε μια αξιοπρεπέστατη παραγωγή, που εκσυγχρονίζει άλλοτε γλαφυρά, άλλοτε αλληγορικά κι άλλοτε με ειρωνεία τον πάντα επίκαιρο Πρετεντέρη, στο Μιας Πεντάρας Νιάτα, με την μόνη διαφορά πως το αντρόγυνο, σχεδόν μισό αιώνα πριν, εδώ μετατρέπεται σε μονάδα. Και που όσο τα οικονομικά παραμένουν στενόχωρα, δύσκολα το μονό, θα καταφέρει να ξαναγίνει διπλό...






Στις δικές μας αίθουσες, 20 Ιανουαρίου 2011 από την Feelgood


0 σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Η δική σου κριτική