Movies Ltd

Σαράντα τρία έτη ζωής, έξι συνέχειες, εβδομηνταπεντάχρονος σκηνοθέτης. Τι στην ευχή της προκοπής δύναται να προσφέρει ένα τέτοιο μιξάζ. Το σίριαλ των Πεθαμένων ξεκίνησε την κινηματογραφική πορεία του το 1968, παρουσιάζοντας μια πρωτοποριακή πολιτική άποψη, που ενθουσίασε το κοινό με την εξτρεμιστική της λογική. Όπως έχει συμβεί με κάθε σοσιαλιστή στην παγκόσμια ιστορία, που σέβεται τον εαυτό του, ο δημιουργός και κατέχων την αρχική ιδέα - που σημειωτέον υπήρξε και ο πρώτος στα χρονικά του horror είδους, που τοποθέτησε το όνομα του, πριν τον τίτλο του πονήματος του - δεν άντεξε στον πειρασμό να μην συνεχίσει το θεάρεστο έργο του, με μια αλυσίδα σίκουελς, που στην ουσία δεν είχαν και πολλά να πουν, είχαν αρκετά όμως να εισπράξουν. Στο έκτο του installment (sic) το Of The Dead, καταργεί και την δεύτερη του ιδιότητα, την επικερδή, αφού εκτός από ανούσιο, υπήρξε και εμπορικά αποτυχές. Άρα τι μένει στο πηλίκο?

Γύρω στους διακόσιους ανθρώπους μείον ανά λεπτό μετρούν οι αρχές, την έκτη ημέρα από την στιγμή που οι Νεκροί ξεκίνησαν το περπάτημα τους. Οι ελπίδες για επιβίωση λιγοστεύουν, πάντοτε όμως θα κάνει την εμφάνιση της μια ιδέα, που μπορεί να συνεισφέρει στην διατήρηση του ανθρώπινου είδους στην ζωή. Στην περίπτωση μας είναι ένα μικρό απομονωμένο νησί του Ατλαντικού, στα ανοικτά του Ντέλαγουέρ, που οι κάτοικοι του ελπίζουν πως μπορεί να στεγάσει τους αμόλυντους, ακόμη κι αν δεχτεί την φονική επίθεση των ζόμπις. Αν πρέπει πρωτίστως κάτι να λυθεί, είναι η μέθοδος που θα ακολουθήσουν οι κάτοικοι του στον τρόπο αντιμετώπισης των αρρώστων: Πιστολιά στον κρόταφο ή συνέχεια στο βάσανο τους, ακόμη και αλυσοδεμένων. Οι δύο αντίπαλες φατρίες, θα κονταροκτυπηθούν μέχρις εσχάτων για το ποια κατέχει την δικαιότερη λύση. Την ίδια στιγμή που νεκροζώντανοι πολλαπλασιάζονται με γεωμετρική πρόοδο.

Για πες: Αν κατάλαβα κάτι καλά από το Survival, είναι πως ο Romero γέρασε, μαζί με εκείνον και η έμπνευση του. Δεν εξηγείται διαφορετικά το γεγονός, πως ενώ την έχει την αντίληψη, να στήσει τους αντιμαχόμενους, σε μια κόντρα που στον νου αμέσως φέρνει την αιώνια δικομματική διαμάχη της πολιτικής σκηνής της πατρίδας του, την φορτώνει με τόσες γαρνιτούρες, που χάνει και ο ίδιος τον έλεγχο. Συνέπεια τούτου είναι, μετά από τον καταιγισμό πυρών, τους αποκεφαλισμούς που μάλλον ο αγαπητός George αυτοσατιρίζεται και κάποιους συμβολισμούς που δεν κατάλαβε ούτε ο ίδιος, να καταφτάνει το παντελώς διδακτικό φινάλε, που δεν αναδεικνύει κανέναν άλλο, παρά τον πλεονέκτη αντάρτη οπλαρχηγό. Που τα παίρνει όλα, εξαφανίζεται σε άλλες πολιτείες, πιθανόν πιο ασφαλείς, αφήνοντας πίσω του, θεοσεβούμενους ρεπουμπλικάνους και φιλελεύθερους δημοκράτες να αλληλοσκοτώνονται. Έστω και αν είναι από καιρό πεθαμένοι. Σώσον Ομπάμα τον λαόν σου...