16/12/10

Skyline - Review

Skyline

των Colin και Greg Strause. Με τους Scottie Thompson, Eric Balfour, David Zayas


Eaten Alive...
του zerVo
Με δέκα εκατομμύρια στην τσέπη, εύκολα ξεκινάει κανείς να φτιάξει μια ταινία. Άλλος μπορεί να δώσει το συντριπτικό ποσοστό του κεφαλαίου του για να κλείσει ένα μεγάλο όνομα για πρωταγωνιστή και μετατρέπει το πόνημα του σε one man show. Άλλος επενδύει στα σκηνικά και τα κοστούμια, έχοντας απόλυτη εμπιστοσύνη στις δυνατότητες του φτηνού του επιτελείου για ένα αρτιστίκ αποτέλεσμα. Οι αδελφοί Strause το είδαν λιγάκι διαφορετικά το πράγμα και σκέφτηκαν να χρηματοδοτήσουν μια κομπανία κομπιουτεράδων, για να τους μαγειρέψουν όσα κιλά ειδικά εφέ μπορούν να αγοράσουν με το συγκεκριμένο ποσό. Για το μέγεθος της ανταμοιβής που πλήρωσαν, αυτό που πήραν στα χέρια τους, δεν είναι άσχημο. Το πρόβλημα ξεκινά από την ώρα που που την οφθαλμαπάτη πρέπει να την διανθίσεις με μια ιστορία. Διότι άλλο το βίντεο κλιπ και άλλο μια ολοκληρωμένη ταινία...

Παράξενες λάμψεις κάνουν την εμφάνιση τους στον ουρανό του Λος Άντζελες. Που λειτουργώντας απορροφητικά τραβούν ψηλά τους ανήμπορους να αντιδράσουν, ανυποψίαστους πολίτες. Το τέλος της ανθρωπότητας πλησιάζει, από την φονική μανία των μανιασμένων όντων από τον ξένο πλανήτη. Την στιγμή που οι στρατιωτικές δυνάμεις δείχνουν ανίκανες να αντιμετωπίσουν το φαινόμενο, μια ομάδα φίλων σε διαμέρισμα πολυετών κατοικιών της πόλης, αποφασίζει να πάρει τις τύχες της στα χέρια της. Μέσα στην παραζάλη της από το ολονύκτιο πάρτι που προηγήθηκε της τραγωδίας, ακόμη δεν έχουν καταλάβει με ποιους καλούνται να τα βάλουν. Και η ένταση μεγαλώνει, μόλις αντιληφθούν πως είναι οι μοναδικοί επιζώντες σε ολόκληρη την πόλη...

Για πες: Το έργο το έχουμε ξαναδεί και μάλιστα σε πολύ καλύτερη ποιότητα από αυτή που προσφέρει το Skyline. Αν μη τι άλλο κάτι Independence Day και War Of The Worlds είχαν μια συνοχή και μια συνέπεια στην εξιστόρηση τους, ενώ εδώ η μια κουταμάρα ακολουθεί την άλλη, σαν μπαλωματιά της τρυπάρας που προηγήθηκε. Έστω κι έτσι το φιλμάκι θα μπορούσε να διασωθεί αν μεταξύ των συμμετεχόντων υπήρχε ένας λαμπερός αστέρας, που με την οντότητα του θα το απογείωνε. Οι παντελώς άγνωστοι πρωταγωνιστές όμως, πάνω στην αμηχανία που τους προκαλεί η ερμηνευτική τους αδυναμία, πρέπει να προσθέσουν και την φανερή έλλειψη υπόθεσης, που τους δένει τα χέρια, δείχνοντας σαν να αυτοσχεδιάζουν τι θα συμβεί στο επόμενο πλάνο. Έχοντας σαν τελικό αποτέλεσμα μια φανφαρόνικη μπερδεψούρα, που θα παρακάλαγες οι εξωγήινοι να σε έτρωγαν eaten alive, παρά να την δεις ολόκληρη μέχρι τέλους...






Στις δικές μας αίθουσες, 16 Δεκεμβρίου 2010 από την Village


0 σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Η δική σου κριτική