Movies Ltd

Αυτό το ζήτημα με την υστεροφημία τους, ειδικά στον χώρο του σινεμά, κάποιοι όπως φαίνεται δεν το έχουν ζυγίσει σωστά. Το πρόβλημα ξεκινά εκεί γύρω στα εβδομήντα, όπου οι γηραλέοι σκηνοθέτες και ηθοποιοί, με θρυλικό παρελθόν, επιθυμούν διακαώς να αποδείξουν πως έχουν ακόμη πέραση κι επειδή δεν είναι κάθε μέρα του Αγίου Clint, εντέλει καταποντίζονται στον βούρκο της ματαιοδοξίας των ραμολιμέντων. Κάπως έτσι κι εδώ, ένας πραγματικός μύθος σαν τον Craven, που έχει μεγαλώσει τις τρεις τελευταίες γενιές θεατών ταινιών τρόμου, πέφτει στην παγίδα, της προσθήκης ενός ακόμη τίτλου στο μακρύ του παλμαρέ. Το αποτέλεσμα, καταστροφικό!

Δεκαέξι χρόνια έχουν περάσει από την ημέρα που ο παρανοϊκός δολοφόνος του Ρίβερτον, έβαλε με βίαιο τρόπο τέλος στην ζωή της εγκύου γυναίκας του, ενώ κατοπινά οδηγούμενος στην φυλακή, προκάλεσε παρανάλωμα του πυρός, μια πυρκαγιά που είχε ως θύμα και τον ίδιο. Σήμερα, σύμφωνα με τον τοπικό θρύλο, ο Ρίππερ θα επιστρέψει, για να εξοντώσει, όσους έφηβους γεννήθηκαν εκείνη την μαύρη ημέρα. Κι έτσι ο ένας μετά τον άλλο οι εορτάζοντες πιτσιρικάδες θα αρχίσουν να πέφτουν νεκροί, από το κυρτό κοφτερό μαχαίρι του άγνωστου φονιά, δίχως κανένας να μπορεί να δώσει μια σαφή εξήγηση για το αιματηρό φαινόμενο. Ο μόνος, ίσως, που είναι πιθανόν να έχει κάποιες απαντήσεις, είναι ο γιος του ίδιου του Ρίππερ, που ως εκ θαύματος βγήκε ζωντανός από την κοιλιά της πεθαμένης μάνας, εκείνη την μοιραία νύχτα...

Η έκφραση απίστευτη ανοησία, είναι ίσως και πολύ λίγη για να περιγράψει στα αλήθεια όλα όσα συμβαίνουν στα καρέ του My Soul To Take. Ένα κομφούζιο ηλιθιότητας, με ήρωες αμούστακα παλικαράκια και ασχημάτιστα κοριτσάκια, δίχως αρχή, μέση και τέλος, που προσωπικά μου είναι αδύνατον να πιστέψω πως είναι υπογεγραμμένο από τον master of horror. Δίχως την εντυπωσιακή χρήση της κάμερας, όπως κάποτε στο Last House On The Left, χωρίς το σασπένς να βαράει κόκκινο σαν στο Elm Street, ούτε καν διαθέτοντας λίγη από την γλαφυρή διάθεση του Scream, το φιλμάκι μοιάζει σαν μια συρραφή ξεκοιλιασμάτων, που στο φινάλε της μένουν ζωντανοί μόλις δύο από την ανήλικη επτάδα, που ο ένας τους θα πάρει την σφραγίδα του ήρωα κι ο άλλος του ψυχασθενή φονιά. Το κλισέ σε όλο του το μεγαλείο...

Για πες: Πέραν της έμπνευσης όμως, το στοιχείο που ο γερο-Wes πάσχει περισσότερο, είναι εκείνη η ικανότητα που τον διέκρινε κάποτε στην επιλογή των πρωταγωνιστών του, αφού εδώ τα παιδάκια με το ανύπαρκτο ταλέντο, προκαλούν και το γέλιο με τις απίθανες αντιδράσεις τους στην θέα του αίματος. Κι εγώ που είχα την κρυφή ελπίδα πως από τον Κλέφτη Ψυχών μπορεί να ξεπεταχτεί κανένας καινούργιος Johnny Depp, την πάτησα ολοσχερώς...