του Xavier Dolan. Με τους Xavier Dolan, Monia Chokri, Niels Schneider
Θέλω να σκοτώσω και τη φίλη μου...
του zerVo
Xavier Dolan. Αν δεν σου λέει τίποτα το όνομα, τότε είναι πολύ πιθανό να θυμάσαι φυσιογνωμικά, εκείνον πιτσιρικά αδερφίσκο, με το παράξενο μαλλί Tears For Fears, που πέρσι τέτοια εποχή είχε σκοτώσει κινηματογραφικά την μητέρα του. Καθώς φαίνεται, χάρη στην πέραση που έχει ο γαλλόφωνος Καναδέζος στα διεθνή φεστιβάλ, δύσκολα στο μέλλον δεν θα ξαναδιασταυρωθούν οι δρόμοι μας. Συνάντηση που κρύβει βεβαίως τα καλά της, αφού ο μικρός δείχνει ταλαντούχος τόσο αισθητικά όσο και εικονοκλαστικά, αλλά και τα άσχημα της, αφού αν συνεχίσει στο ίδιο ναρκισσιστικό τροπάρι, μάλλον θα καταντήσει αφόρητα αντιπαθητικός.
Φίλοι κολλητοί είναι η συνεσταλμένη Μαρία και ο ατίθασος Φράνσις. Φίλοι κολλητοί, μέχρι που στην ζωή τους θα μπει ο καλλονός Νίκολας, οπότε και θα μεταλλαχθούν σε μνηστήρες της αγκαλιάς του. Οπότε αυτομάτως το ντουέτο, θα μεταβληθεί σε τρίο. Τα πάντα θα τα κάνουν πλέον παρέα, πετυχαίνοντας μια όμορφη φαινομενικά χημεία μεταξύ τους. Μαζί στον ύπνο, μαζί στα πάρτι, μαζί στα καφέ, μαζί στις εκδρομές. Στην πραγματικότητα όμως ανάμεσα στην απογοητευμένη από τους πρόσκαιρους έρωτες που έχει γνωρίσει μέχρι τώρα, κοπέλα και τον ερωτοχτυπημένο με την πρώτη ματιά γκέι, υπάρχει μια υποβόσκουσα αντιπαλότητα, που αμφότεροι πιστεύουν θα έχει έναν και μόνο νικητή, στην διεκδίκηση της καρδιάς του Άδωνι. Προς το παρόν και οι δύο υποχωρούν, δηλώνοντας συμμετοχή σε αυτό το αδόκιμο τρίγωνο, πιστεύοντας πως γρήγορα ο αντίπαλος θα υποχωρήσει, έχοντας συνάμα και τις ανασφάλειες τους, μην τυχόν και ο μορφονιός επιλέξει τον άλλο για εραστή. Εκεί είναι που θα ήθελα πολύ το σενάριο να μην επιλέξει την ουδετερότητα στο φινάλε, αλλά να επιχειρήσει την διάκριση, πιθανότατα ανεβάζοντας και την δραματικότητα, κάτι που καθώς φαίνεται δεν επιζήτησε σε καμία περίπτωση ο δημιουργός, που επέλεξε την γλαφυρότητα και την ειρωνεία για να κρίνει τις καταστάσεις.
Για πες: Ότι διαθέτει ικανότητα, στο κτίσιμο όμορφων λυρικών εικόνων, ο μικρός από το Κεμπέκ είναι κάτι παραπάνω από εμφανές. Με όπλο την αργή κίνηση, το ζουμάρισμα στα εκφραστικά πρόσωπα - ειδικά εκείνο της πανέμορφης Monia Chokri, που μέσα στο συντηρητικό παλιοδίτικο στυλ της σκίζει - τις εναλλαγές των αποχρώσεων και το εξαιρετικά επιλεγμένο σάουντρακ, ο Dolan προσφέρει έναν όμορφο πίνακα συναισθημάτων, που ως δεύτερο βήμα αρέσει περισσότερο από το μονότονο πρώτο. Ειδικά αν αποτινάξει από πάνω του την εμφανή ωραιοπάθεια, την εμμονή στην φόρμα, ανοίγοντας ταυτόχρονα τους ορίζοντες του και πέραν των σεξουαλικώς ιδιαίτερων, είναι σχεδόν βέβαιο πως οι επόμενες κινήσεις του, θα αποτελέσουν θετικές εκπλήξεις.
Φίλοι κολλητοί είναι η συνεσταλμένη Μαρία και ο ατίθασος Φράνσις. Φίλοι κολλητοί, μέχρι που στην ζωή τους θα μπει ο καλλονός Νίκολας, οπότε και θα μεταλλαχθούν σε μνηστήρες της αγκαλιάς του. Οπότε αυτομάτως το ντουέτο, θα μεταβληθεί σε τρίο. Τα πάντα θα τα κάνουν πλέον παρέα, πετυχαίνοντας μια όμορφη φαινομενικά χημεία μεταξύ τους. Μαζί στον ύπνο, μαζί στα πάρτι, μαζί στα καφέ, μαζί στις εκδρομές. Στην πραγματικότητα όμως ανάμεσα στην απογοητευμένη από τους πρόσκαιρους έρωτες που έχει γνωρίσει μέχρι τώρα, κοπέλα και τον ερωτοχτυπημένο με την πρώτη ματιά γκέι, υπάρχει μια υποβόσκουσα αντιπαλότητα, που αμφότεροι πιστεύουν θα έχει έναν και μόνο νικητή, στην διεκδίκηση της καρδιάς του Άδωνι. Προς το παρόν και οι δύο υποχωρούν, δηλώνοντας συμμετοχή σε αυτό το αδόκιμο τρίγωνο, πιστεύοντας πως γρήγορα ο αντίπαλος θα υποχωρήσει, έχοντας συνάμα και τις ανασφάλειες τους, μην τυχόν και ο μορφονιός επιλέξει τον άλλο για εραστή. Εκεί είναι που θα ήθελα πολύ το σενάριο να μην επιλέξει την ουδετερότητα στο φινάλε, αλλά να επιχειρήσει την διάκριση, πιθανότατα ανεβάζοντας και την δραματικότητα, κάτι που καθώς φαίνεται δεν επιζήτησε σε καμία περίπτωση ο δημιουργός, που επέλεξε την γλαφυρότητα και την ειρωνεία για να κρίνει τις καταστάσεις.
Για πες: Ότι διαθέτει ικανότητα, στο κτίσιμο όμορφων λυρικών εικόνων, ο μικρός από το Κεμπέκ είναι κάτι παραπάνω από εμφανές. Με όπλο την αργή κίνηση, το ζουμάρισμα στα εκφραστικά πρόσωπα - ειδικά εκείνο της πανέμορφης Monia Chokri, που μέσα στο συντηρητικό παλιοδίτικο στυλ της σκίζει - τις εναλλαγές των αποχρώσεων και το εξαιρετικά επιλεγμένο σάουντρακ, ο Dolan προσφέρει έναν όμορφο πίνακα συναισθημάτων, που ως δεύτερο βήμα αρέσει περισσότερο από το μονότονο πρώτο. Ειδικά αν αποτινάξει από πάνω του την εμφανή ωραιοπάθεια, την εμμονή στην φόρμα, ανοίγοντας ταυτόχρονα τους ορίζοντες του και πέραν των σεξουαλικώς ιδιαίτερων, είναι σχεδόν βέβαιο πως οι επόμενες κινήσεις του, θα αποτελέσουν θετικές εκπλήξεις.
Στις δικές μας αίθουσες, 2 Δεκεμβρίου 2010 από την Feelgood
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική