Ο Θαυματοποιός
του Sylvain Chomet.
Τον καιρό του Τατισέφ...
του zerVo
Το απόλυτο κινηματογραφικό κοντράστ. Ότι πιο μοντέρνο στο σύγχρονο σινεμά, όπως εκφράζεται μέσα από το πρωτοποριακό animation, παντρεύεται με το παλιομοδίτικο στυλ, μιας ιστορίας που χρονικά εκτυλίσσεται τουλάχιστον μισό αιώνα πριν. Ο Chomet άλλωστε έχει επιχειρήσει και πάλι αυτή την παράξενη μίξη, έχοντας φτάσει ένα βήμα από τον οσκαρικό θρίαμβο, με το Τρίο της Μπελβίλ, ένα πραγματικό διαμάντι, ένα εικαστικό θαύμα. Πέτυχε την μια φορά, σκέφτηκε ο Γάλλος, γιατί να μην μπορέσω να το επαναλάβω μια ακόμη, πάνω στο ίδιο πατρόν, πάνω ακριβώς στην ίδια λογική. Αν διακρίνει κάτι όμως το μοντέρνο κινούμενο σκίτσο είναι η ψυχή που κρύβουν τα σχέδια μέσα τους, κάτι που οι Triplets διέθεταν εν αφθονία, σε σύγκριση με τον Ιλουσιονίστα, που ναι μεν είναι αξιόλογος, μα σε αυτόν τον τομέα υστερεί χαρακτηριστικά.
Ταχυδακτυλουργός του βαριετέ, βλέπει την καριέρα του να πηγαίνει από το κακό στο χειρότερο, από την ώρα που τα προγράμματα των βαριετέ, προτιμούν να γεμίζουν με τους ηλεκτρικούς ήχους των νεανικών μουσικών συγκροτημάτων και με λαμπερά σόου που αποτελούν καλλίγραμμες χορεύτριες. Ακόμη κι αν το παλεύει ταξιδεύοντας συχνά από πόλη σε πόλη, το αποτέλεσμα είναι σχεδόν πάντοτε το ίδιο: Απογοήτευση. Μέχρι την στιγμή που ο μακρύς δρόμος θα βγάλει τον ευγενή κι αριστοκρατικό μάγο Τατισέφ, σε ένα παραλιακό χωριουδάκι της Σκοτίας, που οι κάτοικοι του δεν έχουν ακόμη φθαρεί από την πρόοδο και την εξέλιξη. Εκεί που οι λαγοί από το καπέλο και οι κορδέλες από τα μανίκια, ακόμη αποτελούν θέαμα μοναδικό κι ανεπανάληπτο. Ο ηλικιωμένος Θαυματοποιός θα γνωρίσει πιένες του παλιού καλού καιρού, αλλά θα συναντήσει συνάμα και την μικρούλα Άλις, που εντυπωσιασμένη από τα κόλπα του θα τον αναδείξει σε είδωλο της. Αυτή η μοναδική σχέση που θα αναπτυχθεί μεταξύ τους, μέλλεται να διατηρηθεί αναλλοίωτη σε βάθος χρόνου?Μια συγκινητική και ανθρώπινη ιστορία είναι αυτή που προσφέρει ο Chomet, που βασίζεται σε ένα ημι-αυτοβιογραφικό σενάριο του σπουδαίου Jacques Tati. Του καλλιτέχνη που με απόλυτα αφαιρετική μέθοδο, καυτηρίασε όσο κανείς μέσα από σπαρταριστά επεισόδια την έλευση των νέων τεχνολογιών στην καθημερινότητα του απλού αστού. Σε πρώτο πλάνο στον Illusionist παίζει ο κατακερματισμός των σχέσεων, έχοντας συνάμα στο φόντο του την εικόνα του ξεπεσμού των παλιών αξιών, όπως τις προσωποποιεί ο σε καθοδική πορεία αρτίστας, που περνά με σταθερούς ρυθμούς στο περιθώριο.
Για πες: Το μεγάλο υπέρ του πονήματος του Γάλλου, είναι η κομψή φόρμα των σχεδίων του. Όμορφα και περιποιημένα, ζωντανεύουν μέσα από την ευαίσθητη άποψη του θέματος, προσελκύοντας με ευκολία το μάτι εκείνου του θεατή, που πιθανόν έχει κορεστεί από την 3D τελειότητα αντίστοιχων χολιγουντιανών θεαμάτων. Κακά τα ψέματα όμως. Από μόνος του ο μελοδραματισμός δεν φτάνει για να κρατήσει για ενενήντα λεπτά την ένταση σε υψηλά επίπεδα. Απαιτούνται σκωπτικές, γλαφυρές και χιουμοριστικές ενέσεις, για να απογειωθεί το όμορφο κατά τα άλλα animation, που ρίχνει πολύ μεγαλύτερο βάρος στην αλληγορία και την ποίηση, παραμένοντας - όπως κι ο ήρωας του - μόνο στις ευγενικές και καλοκάγαθες προθέσεις, που δεν είναι αρκετές για να το αναδείξουν σε μεγαλειώδες...
Στις δικές μας αίθουσες, 23 Δεκεμβρίου 2010 από την Nutopia
Rewind /// Trailer - The Illusionist
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική