Movies Ltd

Και πολύ άργησε να γίνει ταινία. Πρόκειται για την πλέον πολυσυζητημένη υπόθεση εξαφάνισης στα χρονικά των ΗΠΑ, που συντάραξε την κοινή γνώμη για σχεδόν τρεις δεκαετίες. Και όχι μόνο, εφόσον με τις αθωωτικές αποφάσεις που πήρε το δικαστήριο κατά του βασικού κατηγορούμενου Ρόμπερτ Νταρστ, ενός μπον βιβέρ και ζάπλουτου κληρονόμου αμύθητης περιουσίας, ήλθε σε ρήξη με το αίσθημα του κόσμου, πως πρόκειται για έναν στυγνό, κυνικό εγκληματία. Το πολιτικοδικανικό σύστημα της Βασιλεύουσας, όπως φαίνεται είναι διάτρητο και διαβρωμένο σε βάθος αιώνων, χωρίζοντας τα μέλη της σε σούπερ πατρίκιους και κατιμά πληβείους...

Έρωτας με την πρώτη ματιά είναι εκείνος που αναπτύχθηκε ανάμεσα στην συνεσταλμένη Κέιτι και τον γοητευτικό Ντέιβ. Η απόσταση της ταξικής τους προέλευσης αποξαρχής θα αποτελέσει αγκάθι στην αγάπη τους, μιας κι εκείνη είναι ένα φτωχό επαρχιωτόπουλο, ενώ εκείνος ο διάδοχος του θρόνου, του γιγαντιαίου κτηματομεσιτικού ομίλου Μάρκς. Είναι ακριβώς αυτό που λένε την πήραν από κακό μάτι, μιας και δεν θα μπορούσε ποτέ η νυφούλα των γαλαζοαίματων κυρίαρχων της Νέας Υόρκης, να μην συνάδει ταξικά με την οντότητα τους. Κατάσταση που θα γίνει ακόμη πιο τρομακτική, όταν μετά τα μέλια του πρώτου καιρού, ο γαμπρός θα επιδείξει ανάρμοστη και βίαιη συμπεριφορά προς την σύζυγο του, αφήνοντας να διαφανεί μια εσωτερική ψύχωση, οφειλόμενη πιθανότητα στο παιδικό τραύμα, που του άφησε η θέα της αυτοκτονίας της αγαπημένης του μητέρας. Μια Μοιραία Σχέση που οδηγείται με σταθερά βήματα στα άκρα, συνεπώς το κακό δεν θα αργήσει να κάνει την εμφάνιση του.

Η ίντριγκα, που βασίζεται στα πραγματικά περιστατικά, τα οποία έλαβαν χώρα στα τέλη της δεκαετίας του 70, μοιάζει υπερβολικά ενδιαφέρουσα, ειδικά από την στιγμή που ο σκηνοθέτης Andrew Jarecki - που είχε εντυπωσιάσει με το ντοκιμαντέρ του Capturing The Friedmans - αναπαριστά όμορφα την περίοδο, χρησιμοποιώντας και πλάνα τραβηγμένα από super 8, για να φτιάξει ένα πιο ρεαλιστικό κλίμα. Δυστυχώς όμως για το φιλμ, η εμμονή στην αναπαράσταση, από το σημείο που η ηρωίδα εξαφανίζεται και κατοπινά, αποδεικνύεται μπούμερανγκ, διότι χωρίζει θεματικά το έργο σε δύο διαφορετικά κομμάτια. Το πρώτο, ένα καθαρόαιμο ψυχολογικό θρίλερ, με έξοχη αφήγηση και το δεύτερο ένα δικαστικό, δραματικό μπέρδεμα, με πάμπολλα φλασμπάκ, που μοιάζει φτιαγμένο, κυριολεκτικά, στο πόδι. Κάτι σαν να επηρεάστηκε ολόκληρη η ταινία, από τον χαρακτήρα του δόκτορα Τζέκιλ - κυρίου Χάιντ, που παίζει τον βασικότερο ρόλο στην υπόθεση.

Για πες: Αν κέρδισα κάτι από την παρακολούθηση του? Δεν είναι άσχημα στημένο, το αντίθετο θα έλεγα, το βασικό του μέρος είναι όμορφα δομημένο. Ίσως σε αυτό να συντελεί και η παρουσία της Kirsten Dunst, που τσαλακώνει την εικόνα της ξανθιάς bimbo, βγάζοντας συναίσθημα και ερμηνεία, καλύτερο από του παρτενέρ της. Που δεν είναι δα, κανένας χθεσινός ο Ryan Gosling, ίσως ο πιο ταλαντούχος ηθοποιός της γενιάς του, απλά η MJ Watson δείχνει αληθοφανέστερη σε ότι κάνει, ενώ υπέρ της είναι πως απουσιάζει πλήρως, από τον καταστροφικό επίλογο, όπου ο Half Nelson έντονα μακιγιαρισμένος, για να δείξει γηραιότερος, πιθανόν θα σου προκαλέσει θυμηδία. Παρ όλη την μέτρια γεύση του τέλους, το All Good Things ως δραματοποιημένο επεισόδιο του Φως στο Τούνελ, στέκεται με αξιοπρέπεια, κάνοντας γνωστή στο ευρύτερο κοινό, μια ιστορία που ακόμη στην άλλη άκρη του Ατλαντικού, αποτελεί την αφετηρία για πολλές συζητήσεις, πάνω στην σωστή ή όχι λειτουργία του συστήματος.