Somewhere
της Sofia Coppola. Με τους Stephen Dorff, Elle Fanning
Lost In Loneliness
του zerVo
Γιατί το εξέλαβα αυτό τώρα σαν μια τσατισμένη απάντηση από την Sofia, προς όλους εμάς που - όχι άδικα - πιστεύουμε πως ουδέποτε πρόκειται να ξεπεράσει την βαριά κληρονομιά του επωνύμου της? Αμ, σου λέει, μέχρι και Όσκαρ σήκωσα και ακόμη εκεί, επιμονή στο Coppola και στο κορίτσι του μπαμπά. Πάρτε μια ξεγυρισμένη αυτοβιογραφία, που επί σκηνής έχει μονάχα δύο ζωντανά πρόσωπα, εμένα και τον πατέρα μου, για να καταλάβετε πως συνυπάρχουμε ως αλληλένδετες έννοιες. Coppola Family United. Εμ, πες το έτσι αγαπητή μου. Γιατί, δίχως να υποτιμώ ούτε τρίχα από την αξία του Somewhere, πιστεύω πως δίχως να γράφει στην ταυτότητα, δίπλα στο όνομα πατρός, το βαρύγδουπο Francis Ford, τώρα θα ήσουν κατά έναν Χρυσό Λέοντα ελαφρύτερη...
Τζόνι Μάρκο, επάγγελμα χολιγουντιανός σούπερ σταρ. Βίος αποκλειστικά πίσω από τις do not disturb πόρτες του Chateau Marmont, στο Μπέβερλι Χιλλς και πολιτεία, μόνο ενώπιον γυμνών καλλονών που υπόσχεται ολονύκτιο πρώτης τάξης ερωτικό όργιο. Μέχρι που στην ζωή του θα εισβάλλει απότομα, η ξεχασμένη εντεκάχρονη κόρη του. Ποια ζωή δηλαδή, μια διαρκής βαρεμάρα, μια κενότητα, ένα άδειο σύνολο. Γυρίσματα, πάρτι, press conference, πάρτι, σεξ, πάρτι, ναρκωτικά, πάρτι. Πάντοτε με ένα ποτήρι ουίσκι στο χέρι, ένα τσιγάρο, να βαδίζει μισοζαλισμένος ανάμεσα σε δεκάδες αγνώστους, που τους λέει γεια από συνήθεια, αν και εκείνοι δείχνουν να τον έχουν κολλητό τους για χρόνια. Και το φινάλε της ημέρας, στάνταρ και καθιερωμένο. Σούπερ σέξι βέβαια, αφού η πιο άσχημη που θα πέσει στην αγκαλιά του έχει κάνει τρίπτυχο στο Playboy, μα από ένα σημείο και μετά το γνωμικό με το πολύ το κύριε ελέησον και τον παπά. Το χειρότερο όμως, είναι που ο ίδιος έχει το γνώθι σ' αυτόν, αφού γνωρίζει άριστα πως κανείς δεν τον πλησιάζει γιατί αγαπάει τον Τζόνι, μα γιατί ζητά λίγη από την αστερόσκονη του Μάρκο. Η προσευχή δεδομένη: Όλα τα καλά της Πλάσης μου έστειλες Θεέ μου, δώσε μου σε παρακαλώ έστω έναν άνθρωπο, που να με θέλει γι αυτό που είμαι...
Η αρχική αντίδραση στο μυστηριώδες τηλεφώνημα της πρώην συζύγου φοβισμένη, αφού εκτιμά πως ο Παντοδύναμος που τον άκουσε, όπως πάντα, μάλλον τον τιμωρεί για την έκλυτη ζωή σάτυρου που διάγει. Πολύ σύντομα θα αντιληφθεί όμως, πως το κατάξανθο αγγελούδι - σπλάχνο του, είναι ότι πραγματικά έλειπε από τον virtual παράδεισο που έχει κτίσει. Επιτέλους ζω, θα πει ο αστέρας, αναπνέω, υπάρχω! Για ποιο λόγο? Γιατί θα ξεφύγει από όλα αυτά που ένας κοινός θνητός ονειρεύεται να κάνει έστω και μια φορά στο πέρασμα του από τον μάταιο τούτο κόσμο, για να εισέλθει για λίγο για ελάχιστο, σε αυτό που ο λαουτζίκος έχει σαν καθημερινότητα. Ένα χειροποίητο πρωινό, μια βόλτα στο παγοδρόμιο για να θαυμάσει το παιδάκι του, ένα απόγευμα παίζοντας wii μαζί της, ένα παγωτό, μια ζεστή καληνύχτα. Συγκινητικό συναίσθημα, που ο τυπικός γονιός το βιώνει διαρκώς. Όχι όμως και ο ακριβοθώρητος ηθοποιός, που πολλοί θα ήθελαν να βρίσκονται στην θέση του.
Στην ουσία η Coppola δεν κάνει τίποτα περισσότερο από το να συλλέξει αναμνήσεις που έζησε η ίδια, παιδούλα κάποτε, ακολουθώντας τον διάσημο γονιό της, όπου τον λαούσε το καλλιτεχνικό καθήκον. Από τα ακριβά, μα σαν λευκά κελιά hotels πολλών αστέρων του LA και του Vegas, μέχρι τα ευρωπαϊκά φεστιβάλ που θα παρουσίαζε σε επίσημη πρώτη τους Νονούς του. Μνήμες που δεν σβήνουν εύκολα από τον νου ενός μικρού κοριτσιού, που τώρα που μεγάλωσε κι έχει την δημιουργική ικανότητα, δύναται να τις προβάλει σαν καρτ ποστάλ στην μεγάλη οθόνη. Το ύφος της Sofia δεν ξεφεύγει πόντο από το γνώριμο σκωπτικό και ειρωνικό, που την εκτόξευσε με το Lost In Translation. Βουβά πλάνα, με την ακίνητη κάμερα να εστιάζει διαρκώς στο αντικείμενο - και ουχί υποκείμενο, αφού ως πράγμα αντιμετωπίζεται ο αστέρας - που σου γνωστοποιούν πως πίσω από τα ονομαστά σμόκιν και τις haute couture τουαλέτες, κρύβεται σχεδόν πάντα μια ρημαγμένη ψυχή!
Για πες: Αν δεν έχεις δει σε κάποιο ξεχασμένο VHS το Backbeat, ακόμη και στοίχημα θα μπορούσες να βάλεις, πως ο ηθοποιός με το όνομα Stephen Dorff, ουδέποτε θα μπορούσε να παίξει με τόσο ρεαλισμό αυτό τον μισοδιαλυμένο χαρακτήρα. Τριανταεπτά ετών είναι ο ξανθομάλλης, με πενήντα τουλάχιστον ταινίες στο παλμαρέ του, που σε ελάχιστες εξ αυτών ξεδίπλωσε το ταλέντο του. Εδώ δίχως πολυλογίες και φανφάρες, απλά αφήνοντας τον φακό να εστιάσει στις ατέλειες του επιτηδευμένα αγριεμένου προσώπου του, με συγκλονιστικό τρόπο, σου εξηγεί ποια είναι η αλήθεια γύρω από τον θαυμαστό κόσμο της σόου μπιζ. Η Πεντάδα υποψηφιοτήτων της Ακαδημίας, πιθανότατα δεν θα τον συμπεριλάβει, εξαιτίας του μέτριου παρελθόντος, όμως ο ζεν πρεμιέ, μόνο κερδισμένος βγαίνει από την υπόθεση Somewhere. Πεντάδα υποστηρικτικής ερμηνείας, που θα δώσει όμως μάχη μέχρις εσχάτων να μπει η μικρή της οικογένειας Fanning, η Elle, που με χαρακτηριστική άνεση αποδίδει την παιδούλα - καταλύτη, δίνοντας μια άλλη διάσταση στον πανομοιότυπο ρόλο που έπαιξε στο Translation η Johansson. Στήνοντας μαζί με τον επί της οθόνης μπαμπά, ένα ντουέτο βουτηγμένο στο μελόδραμα, που θα σε κρατήσει σε ένταση, παρόλο το χαμηλό τέμπο και θα σε φορτίσει ψυχικά, παρόλο που γνωρίζεις εξαρχής τον long and winding road, που σε οδηγεί να ακολουθήσεις η κόρη του Coppola...
Τζόνι Μάρκο, επάγγελμα χολιγουντιανός σούπερ σταρ. Βίος αποκλειστικά πίσω από τις do not disturb πόρτες του Chateau Marmont, στο Μπέβερλι Χιλλς και πολιτεία, μόνο ενώπιον γυμνών καλλονών που υπόσχεται ολονύκτιο πρώτης τάξης ερωτικό όργιο. Μέχρι που στην ζωή του θα εισβάλλει απότομα, η ξεχασμένη εντεκάχρονη κόρη του. Ποια ζωή δηλαδή, μια διαρκής βαρεμάρα, μια κενότητα, ένα άδειο σύνολο. Γυρίσματα, πάρτι, press conference, πάρτι, σεξ, πάρτι, ναρκωτικά, πάρτι. Πάντοτε με ένα ποτήρι ουίσκι στο χέρι, ένα τσιγάρο, να βαδίζει μισοζαλισμένος ανάμεσα σε δεκάδες αγνώστους, που τους λέει γεια από συνήθεια, αν και εκείνοι δείχνουν να τον έχουν κολλητό τους για χρόνια. Και το φινάλε της ημέρας, στάνταρ και καθιερωμένο. Σούπερ σέξι βέβαια, αφού η πιο άσχημη που θα πέσει στην αγκαλιά του έχει κάνει τρίπτυχο στο Playboy, μα από ένα σημείο και μετά το γνωμικό με το πολύ το κύριε ελέησον και τον παπά. Το χειρότερο όμως, είναι που ο ίδιος έχει το γνώθι σ' αυτόν, αφού γνωρίζει άριστα πως κανείς δεν τον πλησιάζει γιατί αγαπάει τον Τζόνι, μα γιατί ζητά λίγη από την αστερόσκονη του Μάρκο. Η προσευχή δεδομένη: Όλα τα καλά της Πλάσης μου έστειλες Θεέ μου, δώσε μου σε παρακαλώ έστω έναν άνθρωπο, που να με θέλει γι αυτό που είμαι...Η αρχική αντίδραση στο μυστηριώδες τηλεφώνημα της πρώην συζύγου φοβισμένη, αφού εκτιμά πως ο Παντοδύναμος που τον άκουσε, όπως πάντα, μάλλον τον τιμωρεί για την έκλυτη ζωή σάτυρου που διάγει. Πολύ σύντομα θα αντιληφθεί όμως, πως το κατάξανθο αγγελούδι - σπλάχνο του, είναι ότι πραγματικά έλειπε από τον virtual παράδεισο που έχει κτίσει. Επιτέλους ζω, θα πει ο αστέρας, αναπνέω, υπάρχω! Για ποιο λόγο? Γιατί θα ξεφύγει από όλα αυτά που ένας κοινός θνητός ονειρεύεται να κάνει έστω και μια φορά στο πέρασμα του από τον μάταιο τούτο κόσμο, για να εισέλθει για λίγο για ελάχιστο, σε αυτό που ο λαουτζίκος έχει σαν καθημερινότητα. Ένα χειροποίητο πρωινό, μια βόλτα στο παγοδρόμιο για να θαυμάσει το παιδάκι του, ένα απόγευμα παίζοντας wii μαζί της, ένα παγωτό, μια ζεστή καληνύχτα. Συγκινητικό συναίσθημα, που ο τυπικός γονιός το βιώνει διαρκώς. Όχι όμως και ο ακριβοθώρητος ηθοποιός, που πολλοί θα ήθελαν να βρίσκονται στην θέση του.
Στην ουσία η Coppola δεν κάνει τίποτα περισσότερο από το να συλλέξει αναμνήσεις που έζησε η ίδια, παιδούλα κάποτε, ακολουθώντας τον διάσημο γονιό της, όπου τον λαούσε το καλλιτεχνικό καθήκον. Από τα ακριβά, μα σαν λευκά κελιά hotels πολλών αστέρων του LA και του Vegas, μέχρι τα ευρωπαϊκά φεστιβάλ που θα παρουσίαζε σε επίσημη πρώτη τους Νονούς του. Μνήμες που δεν σβήνουν εύκολα από τον νου ενός μικρού κοριτσιού, που τώρα που μεγάλωσε κι έχει την δημιουργική ικανότητα, δύναται να τις προβάλει σαν καρτ ποστάλ στην μεγάλη οθόνη. Το ύφος της Sofia δεν ξεφεύγει πόντο από το γνώριμο σκωπτικό και ειρωνικό, που την εκτόξευσε με το Lost In Translation. Βουβά πλάνα, με την ακίνητη κάμερα να εστιάζει διαρκώς στο αντικείμενο - και ουχί υποκείμενο, αφού ως πράγμα αντιμετωπίζεται ο αστέρας - που σου γνωστοποιούν πως πίσω από τα ονομαστά σμόκιν και τις haute couture τουαλέτες, κρύβεται σχεδόν πάντα μια ρημαγμένη ψυχή!
Για πες: Αν δεν έχεις δει σε κάποιο ξεχασμένο VHS το Backbeat, ακόμη και στοίχημα θα μπορούσες να βάλεις, πως ο ηθοποιός με το όνομα Stephen Dorff, ουδέποτε θα μπορούσε να παίξει με τόσο ρεαλισμό αυτό τον μισοδιαλυμένο χαρακτήρα. Τριανταεπτά ετών είναι ο ξανθομάλλης, με πενήντα τουλάχιστον ταινίες στο παλμαρέ του, που σε ελάχιστες εξ αυτών ξεδίπλωσε το ταλέντο του. Εδώ δίχως πολυλογίες και φανφάρες, απλά αφήνοντας τον φακό να εστιάσει στις ατέλειες του επιτηδευμένα αγριεμένου προσώπου του, με συγκλονιστικό τρόπο, σου εξηγεί ποια είναι η αλήθεια γύρω από τον θαυμαστό κόσμο της σόου μπιζ. Η Πεντάδα υποψηφιοτήτων της Ακαδημίας, πιθανότατα δεν θα τον συμπεριλάβει, εξαιτίας του μέτριου παρελθόντος, όμως ο ζεν πρεμιέ, μόνο κερδισμένος βγαίνει από την υπόθεση Somewhere. Πεντάδα υποστηρικτικής ερμηνείας, που θα δώσει όμως μάχη μέχρις εσχάτων να μπει η μικρή της οικογένειας Fanning, η Elle, που με χαρακτηριστική άνεση αποδίδει την παιδούλα - καταλύτη, δίνοντας μια άλλη διάσταση στον πανομοιότυπο ρόλο που έπαιξε στο Translation η Johansson. Στήνοντας μαζί με τον επί της οθόνης μπαμπά, ένα ντουέτο βουτηγμένο στο μελόδραμα, που θα σε κρατήσει σε ένταση, παρόλο το χαμηλό τέμπο και θα σε φορτίσει ψυχικά, παρόλο που γνωρίζεις εξαρχής τον long and winding road, που σε οδηγεί να ακολουθήσεις η κόρη του Coppola...
Στις δικές μας αίθουσες, 4 Νοεμβρίου 2010 από την Odeon
Rewind /// Trailer - Somewhere
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική