Movies Ltd

Αστείο ακούγεται: Το πρώτο rom com του νεοελληνικού σινεμά. Αυτό που έρχεται κατευθείαν στο νου, είναι ποια τύχη μπορεί να έχει μια τέτοια προσπάθεια - όχι κατ ανάγκη εμπορική - όταν το Χόλιγουντ παρουσιάζει δύο με τρεις ρομαντζαδούρες εβδομαδιαίως, παρόμοιας αισθητικής και θεματικής, που σε βαραίνουν μόνο και μόνο, στην προσπάθεια σου να τις ξεχωρίσεις. Ανεκδότου συνέχεια: Το Χάρισμα διακρίνεται. Όχι διότι αντιμετωπίζει το genre με διαφορετική λογική από την γνώριμη, μα επειδή σου προσφέρει κάτι που πολλάκις έχεις ξαναδεί, στην δική σου γλώσσα, στον δικό σου χώρο, με πρωταγωνιστές και ρολίστες δικούς σου ανθρώπους.

Εκείνη ψηλομύτα δασκαλίτσα, σιμά στα τριάντα της, μα πολύ μακρυά από οποιοδήποτε ίχνος αισθηματικής αποκατάστασης. Εκείνος λαϊκός πολυτεχνίτης κι ερημοσπίτης, που διαρκώς η αγάπη του γυρνά την πλάτη. Τα ετερώνυμα, λέει, έλκονται... Αρκεί να μην μπερδέψεις αρχικά τις άκρες και δεις τους πόλους να απομακρύνονται ο ένας από τον άλλο. Όπως ακριβώς συμβαίνει με την Ισμήνη και τον Χάρη. Ποια δύναμη μπορεί να φέρει κοντά την Κολωνακιώτισσα με το σωφεράκι? Μόνο η μοίρα! Τα λάθη της μιας, που επιμένει να υποδύεται τον μανδύα του τρίτου προσώπου, πιστεύοντας πως ο αγαπητικός της κάποια στιγμή θα εγκαταλείψει την γυναίκα του, για χάρη της, οι επιπολαιότητες του άλλου, που ποτέ δεν αντιμετώπισε την τύχη του με σοβαρότητα. Ένα μπαράκι, δυο ποτά παραπάνω, μια νύχτα αγκαλίτσας (μόνο) πάνω στο ίδιο κρεβάτι και thats all! Η σχέση, ακόμη κι αν δεν το αντιλαμβάνονται ευθύς εξαρχής, ξεκινά να κτίζεται. Κόντρα στις αντιξοότητες και τα πασιφανή mismatch. Με τον άντρα, δεδομένα να κάνει τα αρκετά πρώτα βήματα, αλλά την γυναίκα να είναι εκείνη που θα βάλει την τελική σφραγίδα στο συμβόλαιο. I Do!

Ακόμη κι αν δεν ξεκαρδιστείς με κάποιες καταστάσεις που περιγράφει η Ιωακειμίδη, πιστεύω πως το χαμογελάκι σε ελάχιστες στιγμές θα σβήσει από το πρόσωπο σου. Πλάνα κυρίως που έχουν να κάνουν με το πλάσιμο του χαρακτήρα του θηλυκού μισού του Χαρίσματος, που διέπονται από αγωνία για την ανάγκη συναισθηματικής επιβεβαίωσης. Τα πάντα λάθος τα ποιεί η φιλενάδα. Λάθος εραστής, λάθος εργασία, λάθος αντιδράσεις. Στην αντίπερα όχθη, ο γκροτέσκος και με μπρίο κτισμένο στην άσφαλτο της λεωφόρου Καβάλας "παιδαράς", δεν έχει τίποτα να χάσει, γι αυτό ρισκάρει. Ποντάρει στις δεδομένα πολλές ανασφάλειες του στόχου του, τις λοιδορεί με τον μπρουτάλ τρόπο του, πιστεύοντας πως η Αγία Απλότητα του στο φινάλε θα τον αναδείξει νικητή. Τέλος που η σκηνοθέτιδα μάλλον αντιμετώπισε με έντονο άγχος, γιατί ενώ μου φάνηκε πως στην εισαγωγή και στο κυρίως σώμα τα πήγε μια χαρά, η Ελληνίδα σκαπανέας στο είδος, στο ρίξιμο της αυλαίας της, μοιάζει να δηλώνει απούσα.

Για πες: Κακά τα ψέματα πάντως. Αντιστάθμισμα στα εμφανή σεναριακά κενά και τις αδυναμίες, γίνεται ο Ευθύμης Παπαδημητρίου, που στην κυριολεξία κάνει ότι περνά από το χέρι του για να μην πάρει η ταινία τον κατήφορο. Όχι όμορφος, μα χαρισματικά εκφραστικός, κάτι σαν μιξάζ της ιδιαίτερης γοητείας του Βουτσά και της άγνοιας κινδύνου του Μάγκα με το Τρίκυκλο, ο τηλεοπτικός Ζαν Κλοντ, παίζει, διασκεδάζει, χοροπηδά, χορεύει, με μια λέξη σε γεμίζει χαρά, ως ο τύπος που ενώ είναι βουτηγμένος στα ζόρια, αντιμετωπίζει με κέφι το αύριο. Ίσως γι αυτό, πέρα από τις ανισότητες, διεκδικεί επί ίσοις όροις την καρδιά της Ωραίας Ελένης του, της Βάσως Καβαλιεράτου δηλαδή, της ανερχόμενης και ταλαντούχας ενζενί, που τον σιγοντάρει. Φτιάχνοντας ένα ντουετάκι όμορφο και συμπαθητικό, που πιθανόν να συναντάς καθημερινώς στην διπλανή σου πόρτα, που το καλημερίζεις. Και που για να λέμε του στραβού το δίκαιο, αν μιλούσε την εγγλέζικη γλώσσα και δεν βόλταρε στο Σούνιο, αλλά σε κανά LA, μάλλον θα αποσπούσε λιγότερα αστεράκια. Χαλάλισμα!