Knifer
του Γιάννη Οικονομίδη. Με τους Στάθη Σταμουλακάτο, Μαρία Καλλιμάνη, Βαγγέλη Μουρίκη
Μάχαιραν έδωκες? Ξέρεις τι θα λάβεις...
του zerVo
Στους περισσότερους εγχώριους master chef, σύγχρονων κινηματογραφικών εικόνων, με την χαζοκουτίσια αισθητική, αν πρότεινες για υλικά ένα φουγάρο της ΔΕΗ, ένα αυθαίρετο στα Άνω Λιόσα, ένα βλαχαδερό, έναν χλεμπονιάρη και την κυρά-Γωγώ από δίπλα, το πιθανότερο θα ήταν να σου γυρίσουν την πλάτη, σφυρίζοντας αδιάφορα. Υπάρχει όμως κι ένας που με αυτές τις πρώτες ύλες, παλικαρίσια φωνάζει, πάμε να φτιάξουμε κάτι όμορφο! Γι αυτό έχει φτιάξει κοινό ο Οικονομίδης. Γιατί οποιαδήποτε δύσκολη απαίτηση του πετάξεις, θα στην γυρίσει πίσω με διπλάσια ορμή. Δυο φορές μέχρι τα τώρα, χάρη στην άφοβη συλλογιστική του, πάλεψε για να βγει από την αίθουσα καβάλα στ' άλογο ο ελληνοκύπριος. Η ώρα της τρίτης, της φαρμακερής, μόλις έφτασε!
Εκ πεποιθήσεως άεργος τριαντάρης, κατόπιν παρότρυνσης του θείου του θα εγκαταλείψει το χωριό του, για να κατέβει στην πρωτεύουσα. Όχι για να κάνει πολλά, απλά να φυλάει τα σκυλιά του. Σπίτι, φαΐ και μεροκάματο εξασφαλισμένο... Κι έτσι κτίζεται σιγά σιγά το θέατρο που θα στεγάσει την ιστορία και τους πρωταγωνιστές της. Κεντρική φιγούρα ο ανιψιός, ο κλασσικός αργόσχολος, ο τεμπέλης, με το καλαμάκι του φραπέ στο στόμα και το στυλό του Πάμε Στοίχημα ανά χείρας. Βλέψεις, ιδανικά, σκοποί μηδέν. Κι αν μέχρι στιγμής χαμηλών φιλοδοξιών περιφέρεια, του παρείχε ένα τύποις συγχωροχάρτι οκνηρίας, η Αθήνα, κουτσά στραβά μπορεί να του ανοίξει τους ορίζοντες. Κάτι που ακόμη και μέσα στην μέτρια νοημοσύνη του, εκεί που βασιλεύει η κουτοπονηριά, θα το καταλάβει. Είναι όμως δέσμιος των απαιτήσεων του μπάρμπα. Θα προσέχεις τα σκυλιά ρε μαλακισμένο, το κατάλαβες? Και ποτέ δεν θα μένουν μόνα τους. Στο κλουβί εκείνα τα αγρίμια, κάτι σαν πίσω από τα κάγκελα κι εκείνος, δεμένος χειροπόδαρα από τις περιοριστικές απαιτήσεις του μοναδικού συγγενή του. Σε αυτό το τεταμένο κλίμα, η παρουσία της νευρωτικής, απογοητευμένης θείας, θα έρθει να παίξει τον ρόλο του καταλύτη, μεταλλάσσοντας τον εύπλαστο επαρχιώτη. Ακαμάτης - Έγκλειστος - Μαχαιροβγάλτης!
Ο μικρόκοσμος του Οικονομίδη, περιορισμένος σκηνικά στο σπίτι - δουλειά, δουλειά - σπίτι, είναι δείγμα τυπικό, μια φωτογραφία της σύγχρονης ελληνικής κατώτερης κοινωνικής διαστρωμάτωσης. Οι ήρωες του, στερημένοι παιδείας, έχουν μονάχα έναν οδηγό στον τρόπο δράσης τους, το συμφέρον. Παρτάκιας ο του κώλου επιχειρηματίας, που με μια βιτρίνα με δυο κρασιά και δυο ουίσκια, πιστεύει πως είναι ο κυρίαρχος της γης, πως μπορεί με την άνεση που του δίνει το ενάμισι χιλιάρικο που βγάζει το μήνα, να διοικεί ανθρώπινες ψυχές. Όπου φυσάει ο άνεμος η κυρά του, αφού έχει καταλάβει πως εκείνος δεν πρόκειται ποτέ να καλύψει τις ανάγκες της, σύντομα θα μετατοπίσει την ψήφο της αλλού. Πάρε το πήδημα που σου προσφέρω, δώσε σε λιγάκι - όμως - ότι σου ζητήσω. Αλισβερίσι που θα συνάψει με τον κοιμισμένο λεβέντη, δίνοντας του να πιστέψει πως εκείνος είναι ο εμπνευστής του σχεδίου δράσης. Ένας είναι ο αρχηγός, ο κυρίαρχος λαός! Κλικ κι εκτύπωση. Πάρε την αφίσα και καδράρισε τη, σου λέει ο Γιάνναρος!
Και μάλιστα έγχρωμη. Και ιλουστρασιόν, όχι ψευτομάτ. Ξέρω κάπου εδώ θα διαμαρτυρηθείς πως όλα τα βλέπεις ασπρόμαυρα. Στάκα και ανάμενε. Η Πολαρόιντ που σου χαρίζει ο δημιουργός, έξοχα φωτισμένη και μελετημένα γωνιασμένη, απλά νομίζεις πως δεν έχει αποχρώσεις. Δεν σε αφήνει να τις χαρείς το μίζερο της τζιμινιέρας και η μπόχα της χωματερής. Λίγο να την κουνήσεις και τα πάντα θα επανέλθουν στην technicolor πραγματικότητα, θα κοινωνικοποιηθούν. Ίσως τα γαλανόλευκα κάπου να σου ροζίσουν, να πάρουν την χροιά του ξεπλυμένου αιματί, αλλά μην σκιάζεσαι γι αυτό. Θέμα συνήθειας που λένε...
Για πες: Αντικρίζοντας για πρώτη φορά στο πανί τα αδειανά βλέμματα των τριών πρωταγωνιστών, εκτιμώ πως είναι απίθανο να μην δεχτείς την πρόκληση να τα αποκωδικοποιήσεις. Είναι άριστα στημένα για να βγάλουν συναίσθημα, όχι για να υποδυθούν. Η εξέλιξη δεν θα σου αφήσει καμία αισιόδοξη ή απαισιόδοξη γεύση, γιατί δεν είναι αυτός ο σκοπός της. Άλλωστε η κοινωνία που ζεις φίλε θεατή, αν δεν ανήκεις στο τείνοντα στο μηδέν ποσοστό των προνομιούχων, έχει ήδη τροχιοδρομήσει, σε μια κυκλική διαδρομή με ελάχιστες στάσεις. Ρεμούλα - Λαμογιά - Κολοτούμπα - Όφελος - Πλεονεξία! Δεν λέω, από το χώμα, προτιμώ το τρένο...
Εκ πεποιθήσεως άεργος τριαντάρης, κατόπιν παρότρυνσης του θείου του θα εγκαταλείψει το χωριό του, για να κατέβει στην πρωτεύουσα. Όχι για να κάνει πολλά, απλά να φυλάει τα σκυλιά του. Σπίτι, φαΐ και μεροκάματο εξασφαλισμένο... Κι έτσι κτίζεται σιγά σιγά το θέατρο που θα στεγάσει την ιστορία και τους πρωταγωνιστές της. Κεντρική φιγούρα ο ανιψιός, ο κλασσικός αργόσχολος, ο τεμπέλης, με το καλαμάκι του φραπέ στο στόμα και το στυλό του Πάμε Στοίχημα ανά χείρας. Βλέψεις, ιδανικά, σκοποί μηδέν. Κι αν μέχρι στιγμής χαμηλών φιλοδοξιών περιφέρεια, του παρείχε ένα τύποις συγχωροχάρτι οκνηρίας, η Αθήνα, κουτσά στραβά μπορεί να του ανοίξει τους ορίζοντες. Κάτι που ακόμη και μέσα στην μέτρια νοημοσύνη του, εκεί που βασιλεύει η κουτοπονηριά, θα το καταλάβει. Είναι όμως δέσμιος των απαιτήσεων του μπάρμπα. Θα προσέχεις τα σκυλιά ρε μαλακισμένο, το κατάλαβες? Και ποτέ δεν θα μένουν μόνα τους. Στο κλουβί εκείνα τα αγρίμια, κάτι σαν πίσω από τα κάγκελα κι εκείνος, δεμένος χειροπόδαρα από τις περιοριστικές απαιτήσεις του μοναδικού συγγενή του. Σε αυτό το τεταμένο κλίμα, η παρουσία της νευρωτικής, απογοητευμένης θείας, θα έρθει να παίξει τον ρόλο του καταλύτη, μεταλλάσσοντας τον εύπλαστο επαρχιώτη. Ακαμάτης - Έγκλειστος - Μαχαιροβγάλτης!Ο μικρόκοσμος του Οικονομίδη, περιορισμένος σκηνικά στο σπίτι - δουλειά, δουλειά - σπίτι, είναι δείγμα τυπικό, μια φωτογραφία της σύγχρονης ελληνικής κατώτερης κοινωνικής διαστρωμάτωσης. Οι ήρωες του, στερημένοι παιδείας, έχουν μονάχα έναν οδηγό στον τρόπο δράσης τους, το συμφέρον. Παρτάκιας ο του κώλου επιχειρηματίας, που με μια βιτρίνα με δυο κρασιά και δυο ουίσκια, πιστεύει πως είναι ο κυρίαρχος της γης, πως μπορεί με την άνεση που του δίνει το ενάμισι χιλιάρικο που βγάζει το μήνα, να διοικεί ανθρώπινες ψυχές. Όπου φυσάει ο άνεμος η κυρά του, αφού έχει καταλάβει πως εκείνος δεν πρόκειται ποτέ να καλύψει τις ανάγκες της, σύντομα θα μετατοπίσει την ψήφο της αλλού. Πάρε το πήδημα που σου προσφέρω, δώσε σε λιγάκι - όμως - ότι σου ζητήσω. Αλισβερίσι που θα συνάψει με τον κοιμισμένο λεβέντη, δίνοντας του να πιστέψει πως εκείνος είναι ο εμπνευστής του σχεδίου δράσης. Ένας είναι ο αρχηγός, ο κυρίαρχος λαός! Κλικ κι εκτύπωση. Πάρε την αφίσα και καδράρισε τη, σου λέει ο Γιάνναρος!
Και μάλιστα έγχρωμη. Και ιλουστρασιόν, όχι ψευτομάτ. Ξέρω κάπου εδώ θα διαμαρτυρηθείς πως όλα τα βλέπεις ασπρόμαυρα. Στάκα και ανάμενε. Η Πολαρόιντ που σου χαρίζει ο δημιουργός, έξοχα φωτισμένη και μελετημένα γωνιασμένη, απλά νομίζεις πως δεν έχει αποχρώσεις. Δεν σε αφήνει να τις χαρείς το μίζερο της τζιμινιέρας και η μπόχα της χωματερής. Λίγο να την κουνήσεις και τα πάντα θα επανέλθουν στην technicolor πραγματικότητα, θα κοινωνικοποιηθούν. Ίσως τα γαλανόλευκα κάπου να σου ροζίσουν, να πάρουν την χροιά του ξεπλυμένου αιματί, αλλά μην σκιάζεσαι γι αυτό. Θέμα συνήθειας που λένε...
Για πες: Αντικρίζοντας για πρώτη φορά στο πανί τα αδειανά βλέμματα των τριών πρωταγωνιστών, εκτιμώ πως είναι απίθανο να μην δεχτείς την πρόκληση να τα αποκωδικοποιήσεις. Είναι άριστα στημένα για να βγάλουν συναίσθημα, όχι για να υποδυθούν. Η εξέλιξη δεν θα σου αφήσει καμία αισιόδοξη ή απαισιόδοξη γεύση, γιατί δεν είναι αυτός ο σκοπός της. Άλλωστε η κοινωνία που ζεις φίλε θεατή, αν δεν ανήκεις στο τείνοντα στο μηδέν ποσοστό των προνομιούχων, έχει ήδη τροχιοδρομήσει, σε μια κυκλική διαδρομή με ελάχιστες στάσεις. Ρεμούλα - Λαμογιά - Κολοτούμπα - Όφελος - Πλεονεξία! Δεν λέω, από το χώμα, προτιμώ το τρένο...
Στις δικές μας αίθουσες, 4 Νοεμβρίου 2010 από την Feelgood
Rewind /// Trailer - Μαχαιροβγάλτης
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική