Movies Ltd

Ένα χρόνο μετά τον κουρνιαχτό που σήκωσε στο πέρασμα του και κοιτώντας με μια κάποια ψυχραιμία το αποτέλεσμα, ελάχιστοι είναι αυτοί που δεν συμφωνούν πως το Paranormal Activity, υπήρξε το φαινόμενο του 2009. Δεν στέκομαι στο κόστος, που ακόμη κι αν δεν κατεβαίνει σε τόσο χαμηλά επίπεδα, όσο υποστηρίζουν οι παραγωγοί του, εντούτοις δημιούργησε νέο ρεκόρ στην σχέση ταμειακής απόδοσης προς προϋπολογισμό, όσο στην αίσθηση τρόμου που προκάλεσε σε όποιον το παρακολούθησε. Συναίσθημα ανατριχίλας, που το κοινό είχε να νιώσει καιρό σε τέτοιο βαθμό, δικαιολογώντας σε απόλυτη τιμή τον θόρυβο που προκάλεσε παγκοσμίως η Μεταφυσική Δραστηριότητα. Το ότι θα υπήρχε συνέχεια, ήταν αναμενόμενο από την ώρα που έπεσαν οι τίτλοι τέλους του πρώτου επεισοδίου και μάλιστα σε σύντομο χρονικό διάστημα, πριν καθίσει η σκόνη του ορίτζιναλ. Ακόμη πιο βέβαιο ήταν όμως, πως θα κτυπούσε ξανά η μοίρα των νούμερο 2, που σε ελάχιστες περιπτώσεις στην ιστορία του σινεμά, έχει δικαιολογήσει την ύπαρξη δεύτερου επεισοδίου. Λογικό...

Μια ληστεία που προκάλεσε αναστάτωση, θα σταθεί αφορμή για να τοποθετήσει η φαμίλια του Ντάνιελ και της Κρίστι, κλειστό κύκλωμα λήψης σε όλα τα δωμάτια του διωρόφου σπιτιού. Κάμερες που πολύ σύντομα θα ξεκινήσουν να καταγράφουν, περίεργα και δίχως εξήγηση περιστατικά. Δηλαδή τα γνωστά φαντασματικά, που η ένταση και η συχνότητα τους αυξάνουν βαθμηδόν. Παιχνίδια που σουλατσάρουν μόνα τους, πόρτες που ανοιγοκλείνουν δίχως αφορμή, τηγάνια που πέφτουν από το τσιγκέλι τους, δίχως κανείς να τα μετακινήσει. Το έχεις ξαναδεί το πράγμα, δεν είναι όμως εκεί το θέμα μας. Οι μελετητές της περίπτωσης του νέου επεισοδίου του P.A., δεδομένα έστυψαν πολύ το κεφάλι τους, πριν προχωρήσουν στην παρουσίαση του. Κι αυτό διότι δεν στάθηκαν απλά στην αφήγηση ανατριχιαστικών γεγονότων, που λαμβάνουν χώρα πίσω από τους τέσσερις τοίχους μιας στοιχειωμένης μεζονέτας, όπου κατοικεί μια τυχαία οικογένεια, αλλά επιχείρησαν να συνδέσουν το παρόν με το προηγούμενο, κουμπώνοντας τα, με την ιστορία της Κέιτι και του Μίκα, των πρωταγωνιστών δηλαδή της πρώτης Δραστηριότητας.

Κι επειδή σύμφωνα με το πρότερο φινάλε, της διαβολεμένης τα χνάρια αγνοούνται, οι σεναριογράφοι είχαν την ευστροφία να ασχοληθούν με τα περιστατικά, που έλαβαν χώρα πριν το κακό κυριεύσει το σπιτικό της. Με μια λέξη πρίκουελ! Απλά η δράση μεταφέρεται λίγα τετράγωνα παραπέρα από την βιλίτσα του Part One, σε έναν αναλόγου αρχιτεκτονικής δίπατο, που ανήκει στην αδελφούλα της. Εκεί που ζει με τον μπουνταλά άντρα της, την έφηβη κορούλα της και το μικρό της μωρό και που στην ουσία συνθέτει τον τόπο, που εξελίσσεται το Κακό. Πρόσεξε: Δεν λέω γεννιέται, αυτό μάλλον θα το δούμε σε επόμενο τεύχος του Paranormal, που πιθανότατα θα μελετηθεί το μυστηριώδες παρελθόν της μαμάς των κοριτσιών, που δεν μου μοιάζει και τόσο ενάρετο και άσπιλο. Σε αυτή την απόπειρα κτισίματος του σωστού στόρι όμως, κάπου χάνεται και ο χαρακτήρας της ταινίας τρόμου, μιας και ο θεατής επιχειρεί να κλείσει στο μυαλό του τις τρύπες του πριν και του μετά, με συνέπεια να γίνεται ενεργός αναγνώστης και όχι παθητικός, στοιχείο που αποτελεί το άλφα και το ωμέγα του καλού θρίλερ, δηλαδή.

Για πες: Κατά τα άλλα, τα πάντα ακολουθούν την συλλογιστική του πρωτότυπου, που κι εκείνο με την σειρά του είχε ακολουθήσει εκείνη του Βlair Witch. Τα πάντα καταγράφονται από καμερούλες - όχι μόνο μια καμερούλα - που καλείσαι να δεχτείς πως για να προχωρήσει το σενάριο, εναλλάσσονται τα πλάνα τους από κάποιο μαγικό χέρι, σύμφωνα με τον τόπο της οικίας, που αποτελεί και το εκάστοτε επίκεντρο. Οι παρεμβάσεις που κάνει η ομάδα γύρω από τον αδιάφορο σκηνοθέτη Tod Williams, εν αρχή είναι θετικές, με τον σκύλο, την λατίνα θεοσεβούμενη οικιακή βοηθό και βεβαίως το μωράκι, μα απουσιάζει πλήρως η φοβιστική ατμόσφαιρα, που θα σε αναγκάσει να τσιτωθείς στην άκρη της καρέκλας. Δυο - τρία τινάγματα βεβαίως θα τα βρεις στο διάβα σου, μα για ένα φιλμ που χρησιμοποιεί στον τίτλο του την λέξη Μεταφυσικό, όχι απλά είναι ελάχιστα, αλλά και ανίκανα να υποστηρίξουν την βαριά κληρονομιά που άφησε ο προκάτοχος.