Movies Ltd

Ζύγισε το, για να δεις, τι μπορεί να μην πάει καλά. Από τον σκηνοθέτη, λέει, της μεγαλύτερης κωμικής έκπληξης των τελευταίων χρόνων. Ένα το κρατούμενο. Από κοντά και το πουλέν του, που ξεπετάχτηκε από το πουθενά, για να αναδειχτεί σε χιουμορίστα πρώτης, να παραμένει στην θέση του, υποδυόμενος έναν παρεμφερή ρόλο, με εκείνον που εκτόξευσε την καριέρα του στα ύψη. Δύο... Plus τον πλέον περιζήτητο πρωταγωνιστή της τελευταίας δεκαετίας. Μέχρι τώρα τρία, θες και τέταρτο? Με ένα στόρι που φέρνει κατά νου, μια από τις πιο αξιομνημόνευτες κωμικές στιγμές των τελευταίων τριάντα χρόνων. Τα πάντα συνηγορούν, μαζί και το κεφάτο τρέιλερ, για ένα σπαρταριστό δίωρο. Κι όμως. Κάπου η συνταγή στράβωσε...

Η γυναίκα του, έχει μπει στο μήνα της και από στιγμή σε στιγμή γεννάει. Εκείνος όμως βρίσκεται σε επαγγελματική υποχρέωση, κάποιες χιλιάδες μίλια μακριά από το σπίτι τους, σίγουρος πως από την στιγμή που θα επιβιβαστεί στο αεροπλάνο, απέχει μόλις μια ώρα από την αγαπημένη του. Αυτή η σιγουριά τον έφαγε... Κι αυτό γιατί από παρεξήγηση, θα βρεθεί εκτός αεροσκάφους, δίχως το πορτοφόλι του, συνεπώς και χωρίς χρήματα, πιστωτικές κάρτες, αλλά και έγγραφα που αποδεικνύουν την ταυτότητα του. Η επιστροφή στο Λος Άντζελες φαντάζει αδύνατη, για καλή του τύχη όμως, μπροστά του θα εμφανιστεί με νοικιάρικο αμάξι ο ευτραφής Ίθαν, ένας ημι-αποτυχημένος ηθοποιός, για να του λύσει το πρόβλημα. Και να του δημιουργήσει ένα σωρό άλλα, αφού την ώρα που ο καλοβαλμένος γιάπης αποφασίσει να συνταξιδέψει μαζί του, μοιάζει σαν να έχει υπογράψει συμβόλαιο με την γκαντεμιά. Και οι στιγμές περνούν βασανιστικά, αφού ο τελικός προορισμός μάλλον ξεμακραίνει, παρά έρχεται κοντύτερα για τον υποψήφιο πατέρα, που βιάζεται να προλάβει τον ερχομό του παιδιού του.

Θυμάμαι στην πρεμιέρα του Planes Trains And Automobiles, πίσω στα 1987, που από μόνο του είχε ορίσει το είδος της road movie comedy, δια χειρός του αείμνηστου John Hughes, με το ντουέτο του αξέχαστου John Candy και του Steve Martin, ότι σε πολύ λίγες στιγμές του, δεν είχα ξεκαρδιστεί στα γέλια. Αυτή και μόνο η ανάμνηση αρκούσε για να δημιουργήσει μεγάλες προσδοκίες για το Due Date, γνωρίζοντας συνάμα την διασκεδαστική ικανότητα του Philips στην δημιουργία μιας πραγματικά σπουδαίας κομεντί. Πολύ γρήγορα όμως, ακόμη και πριν το πλάνο που ο φουκαράς Πίτερ Χάιμαν, αποφασίσει να μπει στο κόκκινο κουπέ ως συνοδηγός του ζωντανού μπελά, κατάλαβα πως η παρούσα περίπτωση κάπου υστερεί. Αρχικά γιατί δεν αντιλήφθηκα εντελώς τον πλήρως αδύναμο σεναριακό σπινθήρα, που υπήρξε η βάση της Οδύσσειας του ταξιδιώτη και κατοπινά διότι οι αστείες καταστάσεις, ήταν τόσο λίγες και παρατραβηγμένες, που σου έδιναν την εντύπωση πως παρακολουθείς ένα γλυκόπικρο δράμα χαρακτήρων, παρά μια εξαρχής δεδηλωμένη κωμωδία.

Για πες: Το κυριότερο όμως έχει να κάνει με το γεγονός, πως για να χορέψεις ταγκό χρειάζονται δύο κι επί του παρόντος, ο ζωντανός χαρακτήρας του Μην Σπρώχνεις, Έρχομαι, είναι ένας. Μόνο γύρω από τον μοναχικό άντρα με το σκυλάκι, που δεν έχει στον ήλιο μοίρα και δεν διαθέτει κανέναν στον κόσμο, εστιάζει η κάμερα του φιλμ. Ο άλλος, ο καλοσιδερωμένος συνοδοιπόρος είναι τόσο αδύναμος στο σενάριο, που δεν αντιλαμβάνεσαι αν και κατά πόσο του γίνεται κολιτσίδα, μπελάς και τα συναφή. Και όταν αυτό πραγματικά συμβαίνει, τότε είναι μάλλον αργά χρονικά, αφού - αν δεν το θυμάσαι - υπάρχει και ένας τοκετός που τρέχει και πρέπει κάποια στιγμή να εισαχθεί στην υπόθεση. Σαν να φτιάχτηκε δηλαδή μια buddy ταινία για έναν - κάτι που είναι εξ ορισμού λάθος - αφού ο άλλος είναι διαφανής, αόρατος. Το θετικό στοιχείο είναι πως ο Galifianakis ανταποκρίνεται άψογα στην απαίτηση, είτε εκείνη ζητά να εκμεταλλευτεί την κωμική πλευρά του ταλέντου του, είτε (σε πάρα πολλές στιγμές, για κωμωδία) την δραματική. Αφήνοντας έτσι τον Downey, περιέργως στο περιθώριο, δίχως καν να κτίζει στην εύπλαστη μορφή του, τον τύπο του αχώνευτου, ώστε να σκεφτείς πως "καλά κάνει και περνά τέτοια μαρτύρια". Συνεπώς αυτό που πιστεύω είναι πως το Due Date, κατόπιν της τεράστιας απήχησης του Hangover, είχε στα χέρια του την χρυσή ευκαιρία να εξελιχθεί σε μια αναλόγου ποιότητας ανατρεπτική διασκεδαστική στιγμή, που όμως την μετέτρεψε σε στάχτη. Και που ούτε καν την φύλαξε για ανάμνηση, σε ένα ακριβό πορσελάνινο βάζο, παρά την καταχώνιασε σε ένα τσίγκινο κουτί του νεσκαφέ...