του Marius Holst. Με τους Enrico Lo Verso, Nazif Muarremi, Glenn Andre Kaada, Ramadan Huseini
Κρύα Χέρια, Ζεστή Καρδιά
του zerVo
Η δύναμη της θέλησης ξεδιπλώνεται σε όλο της το μεγαλείο, σε ένα μικρό φιλμικό διαμαντάκι, που καταφτάνει από την κρύα, την παγωμένη Νορβηγία. Μια χώρα που εντάσσεται στην πολυγραφότατη εσχάτως σκανδιναβική σχολή, η οποία κατόπιν της περάτωσης του Δόγματος 90, που αναπτύχθηκε κατά κύριο λόγο στην κινηματογραφία της, αναζητά μια νέα ταυτότητα, πιο ολοκληρωμένη και πιθανότατα πιο κοντινή στον μέσο θεατή. Λίγο καιρό μετά το συμπαθητικό Nord, που μελετούσε ξανά τις διαπροσωπικές σχέσεις, εν είδει road movie, μια ακόμη ταινία νορβηγικής υπογραφής, το Blodsband, με κοντινό θεματικό σκελετό, έρχεται για να σκορπίσει συγκίνηση με την ανθρωπιά των χαρακτήρων του.
Πιτσιρικάς Κοσοβάρος, πληγωμένος από την εδώ και χρόνια εγκατάλειψη της οικογενειακής εστίας από τον πατέρα του, θα ξεκινήσει το μακρύ ταξίδι από τον τόπο του, μέχρι την Νορβηγία, που εκείνος εργάζεται, για να τον εντοπίσει. Δομημένη σε δύο μέρη η ιστορία του φιλόδοξου νεαρού σκηνοθέτη Marius Holst, εκτυλίσσεται αρχικά στα φτωχικά και ταλαιπωρημένα εδάφη του Κοσόβου, για να καταλήξει σε ένα προάστιο του Όσλο, όπου ο πατέρας του μπόμπιρα διατηρεί εστιατόριο. Στο πρώτο μισό επιχειρείται μια μικρή μελέτη του χαρακτήρα του δωδεκάχρονου, που είναι ατίθασος, πανέξυπνος, καπάτσος, αλλά και ευαίσθητος. Δεν διστάζει να κοροϊδέψει τους συνομηλίκους του με τις μπασκετικές του ικανότητες, δεν κωλώνει να τα βάλει ακόμη και με μεγαλύτερους για να υποστηρίξει το δίκιο του, δεν σκύβει το κεφάλι όπως σχεδόν τον προστάζει η δούλα μάνα του, δεν το βάζει κάτω όταν ο αγαπημένος του αδελφός χάνει την ζωή του εντελώς αναπάντεχα. Η μοίρα του μονόδρομος. Προς Βορρά δείχνει η πυξίδα κι έτσι ξεκινά η Οδύσσεια της αναζήτησης του ανθρώπου που τον έφερε στον κόσμο. Ξυπόλητος, με πενταροδεκάρες στην τσέπη και χάρτη του μια τσακισμένη φωτογραφία ο μικρούλης θα ξενιτευτεί όχι από οικονομική ανάγκη, αλλά από το πάθος του να δει και πάλι τον πατέρα. Η μοίρα θα παίξει και στους δύο όμως, ένα σκληρό παιχνίδι.
Δεν μας έχουν συνηθίσει οι Βορειοευρωπαίοι σε τέτοια μελοδραματική έκφραση. Συνήθως είναι μουντοί, συννεφιασμένοι, μελαγχολικοί δημιουργικά και επικεντρώνουν σε λιγόλογες σινεφιλικές εικόνες. Εδώ αντίθετα το περιβάλλον είναι περισσότερο βαλκάνιο, μεσογειακό, με έντονα ψήγματα της γραφής του Fatih Akin και με τις υπερβολές να κάνουν την εμφάνιση τους ανά τακτά διαστήματα, για να ανεβάσουν την ένταση. Άλλωστε και η κοψιά των ηρώων του Mirush, μοιάζει έντονα με εκείνη των χαρακτήρων του Τουρκογερμανού, γκασταρμπάιτερς, φτωχοί, με ελπίδες για ένα καλύτερο αύριο, που πάντα όμως κάποιο εμπόδιο θα εμφανίζεται μπρος τους, για να τους διαλύσει τα φιλόδοξα όνειρα.
Για πες: Δίχως άλλο το περισσότερο χειροκρότημα, αποσπά χάρη στο αληθινά πικραμένο βλέμμα του, ο μικρούλης Nazif Muarremi, που μπροστά σε όλους δείχνει άφοβος και πανέτοιμος να αντιμετωπίσει κάθε αντιξοότητα, μα όταν το σκοτάδι πέφτει και η γονική φροντίδα απουσιάζει, δείχνει το πόσο απροστάτευτο μπορεί να νιώσει ακόμη και το πιο σκληραγωγημένο παιδί. Συνοδευόμενος άψογα από τον έμπειρο Σισιλιάνο σταρ Enrico Lo Verso, καταφέρνει να σκορπίσει πάμπολλες συγκινήσεις στην πλατεία, ειδικά όσο το φιλμ πλησιάζει στο φινάλε του και ο θεατής αντιλαμβάνεται πως το χάπι εντ σιγοσβήνει. Όπως δεν λέει με τίποτα να σβήσει, όμως, η λάμψη από τα μάτια του Μιρούς, που μπορεί να θεωρεί τον εαυτό του νικητή στο στοίχημα της ζωής, χάρη στο θαρραλέο εγχείρημα του.
Πιτσιρικάς Κοσοβάρος, πληγωμένος από την εδώ και χρόνια εγκατάλειψη της οικογενειακής εστίας από τον πατέρα του, θα ξεκινήσει το μακρύ ταξίδι από τον τόπο του, μέχρι την Νορβηγία, που εκείνος εργάζεται, για να τον εντοπίσει. Δομημένη σε δύο μέρη η ιστορία του φιλόδοξου νεαρού σκηνοθέτη Marius Holst, εκτυλίσσεται αρχικά στα φτωχικά και ταλαιπωρημένα εδάφη του Κοσόβου, για να καταλήξει σε ένα προάστιο του Όσλο, όπου ο πατέρας του μπόμπιρα διατηρεί εστιατόριο. Στο πρώτο μισό επιχειρείται μια μικρή μελέτη του χαρακτήρα του δωδεκάχρονου, που είναι ατίθασος, πανέξυπνος, καπάτσος, αλλά και ευαίσθητος. Δεν διστάζει να κοροϊδέψει τους συνομηλίκους του με τις μπασκετικές του ικανότητες, δεν κωλώνει να τα βάλει ακόμη και με μεγαλύτερους για να υποστηρίξει το δίκιο του, δεν σκύβει το κεφάλι όπως σχεδόν τον προστάζει η δούλα μάνα του, δεν το βάζει κάτω όταν ο αγαπημένος του αδελφός χάνει την ζωή του εντελώς αναπάντεχα. Η μοίρα του μονόδρομος. Προς Βορρά δείχνει η πυξίδα κι έτσι ξεκινά η Οδύσσεια της αναζήτησης του ανθρώπου που τον έφερε στον κόσμο. Ξυπόλητος, με πενταροδεκάρες στην τσέπη και χάρτη του μια τσακισμένη φωτογραφία ο μικρούλης θα ξενιτευτεί όχι από οικονομική ανάγκη, αλλά από το πάθος του να δει και πάλι τον πατέρα. Η μοίρα θα παίξει και στους δύο όμως, ένα σκληρό παιχνίδι.Δεν μας έχουν συνηθίσει οι Βορειοευρωπαίοι σε τέτοια μελοδραματική έκφραση. Συνήθως είναι μουντοί, συννεφιασμένοι, μελαγχολικοί δημιουργικά και επικεντρώνουν σε λιγόλογες σινεφιλικές εικόνες. Εδώ αντίθετα το περιβάλλον είναι περισσότερο βαλκάνιο, μεσογειακό, με έντονα ψήγματα της γραφής του Fatih Akin και με τις υπερβολές να κάνουν την εμφάνιση τους ανά τακτά διαστήματα, για να ανεβάσουν την ένταση. Άλλωστε και η κοψιά των ηρώων του Mirush, μοιάζει έντονα με εκείνη των χαρακτήρων του Τουρκογερμανού, γκασταρμπάιτερς, φτωχοί, με ελπίδες για ένα καλύτερο αύριο, που πάντα όμως κάποιο εμπόδιο θα εμφανίζεται μπρος τους, για να τους διαλύσει τα φιλόδοξα όνειρα.
Για πες: Δίχως άλλο το περισσότερο χειροκρότημα, αποσπά χάρη στο αληθινά πικραμένο βλέμμα του, ο μικρούλης Nazif Muarremi, που μπροστά σε όλους δείχνει άφοβος και πανέτοιμος να αντιμετωπίσει κάθε αντιξοότητα, μα όταν το σκοτάδι πέφτει και η γονική φροντίδα απουσιάζει, δείχνει το πόσο απροστάτευτο μπορεί να νιώσει ακόμη και το πιο σκληραγωγημένο παιδί. Συνοδευόμενος άψογα από τον έμπειρο Σισιλιάνο σταρ Enrico Lo Verso, καταφέρνει να σκορπίσει πάμπολλες συγκινήσεις στην πλατεία, ειδικά όσο το φιλμ πλησιάζει στο φινάλε του και ο θεατής αντιλαμβάνεται πως το χάπι εντ σιγοσβήνει. Όπως δεν λέει με τίποτα να σβήσει, όμως, η λάμψη από τα μάτια του Μιρούς, που μπορεί να θεωρεί τον εαυτό του νικητή στο στοίχημα της ζωής, χάρη στο θαρραλέο εγχείρημα του.
Στις δικές μας αίθουσες, 28 Οκτωβρίου 2010 από την Rosebud / Odeon
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική