Μια Οικογένεια...Ψώνιο
του Derrick Borte. Με τους David Duchovny, Demi Moore, Amber Heard, Benjamin Hollingsworth
H ζωή μας, ένα ψέμα...
του zerVo
Το βασικό πρόβλημα κάθε εξαιρετικής σεναριακής ιδέας, είναι να διατηρηθεί ζωντανή σε όλο το εύρος μιας ταινίας, δίχως να επαναλαμβάνεται, φτάνοντας μέχρι το φινάλε αναλλοίωτη, εκεί όπου η παρέμβαση του έξυπνου σκηνοθέτη θα την ξεπεράσει με ένα ακόμη πιο εμπνευσμένο φινάλε. Τα φιλμς που έχουν κατορθώσει να στηθούν σωστά πάνω σε αυτό τον γερό δημιουργικό κορμό, είναι υπερβολικά λίγα σε αναλογία, με εκείνα που έχουν αποτύχει, γι αυτό και παραμένουν - και θα παραμένουν - αξιομνημόνευτα σε βάθος χρόνου. Στην παρούσα περίπτωση πρέπει να ομολογήσω πως το The Joneses, δεν είναι ένα από αυτά...
Καλοβαλμένη τετραμελής οικογένεια, μετακομίζει στο ολοκαίνουργο σπίτι της, σε πολυτελές προάστιο της Τζόρτζα, επιδεικνύοντας από την πρώτη στιγμή της παρουσίας της, τα πλούτη της στους γειτόνους, για να ζηλέψουν. Στην πραγματικότητα όμως, η ευτυχισμένη φαινομενικά φαμίλια αποτελείται από τέσσερις καλοπληρωμένους πωλητές, που μέσα από την χλιδάτη καθημερινότητα τους, καλούνται να προωθήσουν τα καταναλωτικά προϊόντα που χρησιμοποιούν. Το παιχνίδι της διαφήμισης δηλαδή, δοσμένο από μια άλλη σκοπιά, εκείνη της ζήλιας και του φθόνου, που θα προκαλέσει στο αντίκρυ του, ένα πολυτελές κάμπριο, ένα πανάκριβο μπριγιάν ή μια νέα σειρά αποτελεσματικών καλλυντικών. Βασική προϋπόθεση λειτουργίας της επιχείρησης, η μονίμως λαμπερά χαμογελαστή εικόνα των Τζόουνς προς τα έξω, γεγονός που σημαίνει πως περνούν τόσο καλά, χάρη στα υψηλής ποιότητας αγαθά που έχουν στην κατοχή τους. Η αντίδραση του περίγυρου λοιπόν λογικότατη, μα και ακριβούτσικη, αφού όλη η γειτονιά θα αντιγράψει τις συνήθειες τους, αγοράζοντας με τον τρόπο αυτό και την ευτυχία. Τι ματαιοδοξία!
Όμορφη η σκεπτική του πρωτοφανέρωτου δημιουργού Derrick Borte, που αναδεικνύει σε όλο του το εύρος, το ζήτημα της υπερκατανάλωσης, αλλά και των συνεπειών που μπορεί να προκαλέσει σε εκείνον που δεν δύναται να αντεπεξέλθει οικονομικά στις απαιτήσεις μιας τέτοιας ζωής. Πέρα από το κυρίως θέμα του το φιλμ, επιχειρεί να προσεγγίσει τους πραγματικούς λόγους που μπορούν να κάνουν τους ανθρώπους χαρούμενους, συναισθήματα και στιγμές ευφορίας που δεν πληρώνονται με παράδες και πιστωτικές κάρτες. Λογικό λοιπόν, πέρα από τις συνεχείς λούπες που υποπίπτει το σενάριο για να στηρίξει μια ώρα ζωής επί της οθόνης, να πέφτει και στην παγίδα του συγκινησιακά φορτισμένου φινάλε, όταν κάνει την εμφάνιση του το γνώριμο american made δεκάλεπτο κήρυγμα, περί των κανόνων της σωστής κοινωνικής συμπεριφοράς και των αντιδράσεων που δύναται να επιφέρει η καταπάτηση τους.
Για πες: Έτσι ενώ η Οικογένεια Ψώνιο, ξεκινά κάτω από συνθήκες κεφιού, που δημιουργεί η - έστω μουσαντένια - λάμψη του κουαρτέτου, καταλήγει σε μέτριων δυνατοτήτων δράμα που η αναπάντεχη εξέλιξη του, είναι πιθανό να σου χαλάσει και την διάθεση. Κάτι για το οποίο ελάχιστα ευθύνονται οι δύο βασικοί πρωταγωνιστές, δηλαδή ο ηθοποιός που ουδέποτε ξεπέρασε τον Μόλντερ, David Duchovny και η γυναίκα που στοίχειωσε τα εφηβικά μου όνειρα, Demi Moore. Ο πρώτος, όπως πάντα απλός και απέριττος, αποδίδει με άνεση τον κρυφοιδεαλιστή μπαμπά - πωλητή ονείρων, ενώ η δεύτερη, ακόμη κι αν έχει αφήσει δυόμισι δεκαετίες πίσω της την φρεσκάδα της Τζουλς του St Elmo's Fire, δεν παύει να είναι απίστευτα σέξι, ως πενηντάρα μαμά - κάπτεν του σπιτικού - μπίζνας. Συνθήκη, που εδώ που τα λέμε, δεν απέχει και πολύ από την πραγματική εικόνα, μιας δυτικού τύπου οικογενειακής σύμβασης...
Καλοβαλμένη τετραμελής οικογένεια, μετακομίζει στο ολοκαίνουργο σπίτι της, σε πολυτελές προάστιο της Τζόρτζα, επιδεικνύοντας από την πρώτη στιγμή της παρουσίας της, τα πλούτη της στους γειτόνους, για να ζηλέψουν. Στην πραγματικότητα όμως, η ευτυχισμένη φαινομενικά φαμίλια αποτελείται από τέσσερις καλοπληρωμένους πωλητές, που μέσα από την χλιδάτη καθημερινότητα τους, καλούνται να προωθήσουν τα καταναλωτικά προϊόντα που χρησιμοποιούν. Το παιχνίδι της διαφήμισης δηλαδή, δοσμένο από μια άλλη σκοπιά, εκείνη της ζήλιας και του φθόνου, που θα προκαλέσει στο αντίκρυ του, ένα πολυτελές κάμπριο, ένα πανάκριβο μπριγιάν ή μια νέα σειρά αποτελεσματικών καλλυντικών. Βασική προϋπόθεση λειτουργίας της επιχείρησης, η μονίμως λαμπερά χαμογελαστή εικόνα των Τζόουνς προς τα έξω, γεγονός που σημαίνει πως περνούν τόσο καλά, χάρη στα υψηλής ποιότητας αγαθά που έχουν στην κατοχή τους. Η αντίδραση του περίγυρου λοιπόν λογικότατη, μα και ακριβούτσικη, αφού όλη η γειτονιά θα αντιγράψει τις συνήθειες τους, αγοράζοντας με τον τρόπο αυτό και την ευτυχία. Τι ματαιοδοξία!Όμορφη η σκεπτική του πρωτοφανέρωτου δημιουργού Derrick Borte, που αναδεικνύει σε όλο του το εύρος, το ζήτημα της υπερκατανάλωσης, αλλά και των συνεπειών που μπορεί να προκαλέσει σε εκείνον που δεν δύναται να αντεπεξέλθει οικονομικά στις απαιτήσεις μιας τέτοιας ζωής. Πέρα από το κυρίως θέμα του το φιλμ, επιχειρεί να προσεγγίσει τους πραγματικούς λόγους που μπορούν να κάνουν τους ανθρώπους χαρούμενους, συναισθήματα και στιγμές ευφορίας που δεν πληρώνονται με παράδες και πιστωτικές κάρτες. Λογικό λοιπόν, πέρα από τις συνεχείς λούπες που υποπίπτει το σενάριο για να στηρίξει μια ώρα ζωής επί της οθόνης, να πέφτει και στην παγίδα του συγκινησιακά φορτισμένου φινάλε, όταν κάνει την εμφάνιση του το γνώριμο american made δεκάλεπτο κήρυγμα, περί των κανόνων της σωστής κοινωνικής συμπεριφοράς και των αντιδράσεων που δύναται να επιφέρει η καταπάτηση τους.
Για πες: Έτσι ενώ η Οικογένεια Ψώνιο, ξεκινά κάτω από συνθήκες κεφιού, που δημιουργεί η - έστω μουσαντένια - λάμψη του κουαρτέτου, καταλήγει σε μέτριων δυνατοτήτων δράμα που η αναπάντεχη εξέλιξη του, είναι πιθανό να σου χαλάσει και την διάθεση. Κάτι για το οποίο ελάχιστα ευθύνονται οι δύο βασικοί πρωταγωνιστές, δηλαδή ο ηθοποιός που ουδέποτε ξεπέρασε τον Μόλντερ, David Duchovny και η γυναίκα που στοίχειωσε τα εφηβικά μου όνειρα, Demi Moore. Ο πρώτος, όπως πάντα απλός και απέριττος, αποδίδει με άνεση τον κρυφοιδεαλιστή μπαμπά - πωλητή ονείρων, ενώ η δεύτερη, ακόμη κι αν έχει αφήσει δυόμισι δεκαετίες πίσω της την φρεσκάδα της Τζουλς του St Elmo's Fire, δεν παύει να είναι απίστευτα σέξι, ως πενηντάρα μαμά - κάπτεν του σπιτικού - μπίζνας. Συνθήκη, που εδώ που τα λέμε, δεν απέχει και πολύ από την πραγματική εικόνα, μιας δυτικού τύπου οικογενειακής σύμβασης...
Στις δικές μας αίθουσες, 28 Οκτωβρίου 2010 από την Odeon
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική