Στην Πόλη της Σύλβια
του José Luis Guerín. Με τους Xavier Lafitte, Pilar López de Ayala
Laure Je T'Aime
του zerVo
Νεαρός άντρας, επιστρέφει στην πόλη που γνώρισε την γυναίκα των ονείρων του, επιζητώντας να την εντοπίσει και πάλι, έξι ολόκληρα χρόνια μετά την πρώτη τους συνάντηση. Τρία μερόνυχτα θα διαρκέσει η περιπλάνηση του γοητευτικού ερωτοκτυπημένου, που παρόλη την προσπάθεια του να επαναφέρει στην μνήμη του την μορφή της, μην τυχόν και του θυμίσει κάτι κάποια από τις δεκάδες δεσποινίδες που τον περικυκλώνουν, πάντοτε καταλήγει στο κενό, στο άδειο πρόσωπο. Τόσο περαστική ήταν η αγάπη του ή τόσο πολύ άφησε τα σημάδια του στην μνήμη του ο χρόνος? Παρότι οι πιθανότητες δεν είναι με το μέρος του, Εκείνος, μιας και ποτέ δεν μαθαίνουμε το όνομα του, θα παλέψει με την κενή ανάμνηση της για να την ξαναβρεί στο υπαίθριο καφέ, στην στάση του τραμ, στην πλατεία, στο μπαράκι που γνωρίστηκαν. Το τελευταίο πράγμα που επιθυμεί να εκστομίσει είναι η λέξη "Καταστροφή". Πολύ δύσκολα όμως η φαντασία του θα μεταβληθεί σε πραγματικότητα. Ακόμη και όταν θα νιώσει πως την βρήκε, σχεδόν την άγγιξε, μα μετά από πολύωρο περπάτημα σε κάθε καλντεριμένιο σοκάκι, θα διαπιστώσει πως έσφαλε. Παιχνίδι είναι και είχε ρίσκο.
Για πες: Όχι πως το φιλμ έχει καμία συγκλονιστική χρονική διάρκεια, μα αν εκτυλισσόταν σε δέκα - δεκαπέντε λεπτά θα ήταν πολύ καλύτερα για όλους μας. Ίσως όχι για τον δήμαρχο του Στρασβούργου, αφού η κάμερα του Jose Luis Guerin, που διασχίζει για μιάμιση ώρα από άκρου εις άκρο την Γαλλική πόλη, την παρουσιάζει τόσο ηλιόλουστη και παραδεισένια, που θα ήθελες αυτοστιγμής να ταξιδέψεις προς τα εκεί, έστω για λίγο, για ένα καπουτσίνο ή ένα παγωτό. Ήρεμες εικόνες, φιλήσυχων ανθρώπων, που διασκεδάζουν την ζωή και τον έρωτα, χαμογελούν δίχως να πνίγονται από την βουή και ελπίζουν - βάσιμα - σε ένα καλύτερο αύριο, όπως το προϋποθέτει το ζεστό, πανέμορφο, ζεστό περιβάλλον, που έχουν επιλέξει για να ζήσουν. Ανάμεσα σε αυτό το αισιόδοξο πολυσυλλεκτικό παζλ, που την νηνεμία του σπάνια διακόπτει η παρέμβαση του πλανόδιου πωλητή ή του γραμμένου με σπρέι Laure Je T'Aime στον επίπεδο τοίχο, βαδίζει και ο μοναχικός τύπος, που η μικρή του περιπέτεια θα τον καταστήσει συμπαθή στην ματιά μας. Ίσως μετά από τόση ώρα βασανιστικής αναζήτησης, τον κάνει και φίλο μας. Ή μήπως παρατραβά το πράγμα? Μάλλον κάτι τέτοιο συμβαίνει, όταν η επανάληψη των εικόνων αρχίζει και παίρνει μπρος, γεγονός που με κάνει να πιστεύω, πως και τρεις μήνες να είχε στην διάθεση του ο Loverboy, δύσκολα θα ανακάλυπτε ξανά το αντικείμενο του πόθου του...
Για πες: Όχι πως το φιλμ έχει καμία συγκλονιστική χρονική διάρκεια, μα αν εκτυλισσόταν σε δέκα - δεκαπέντε λεπτά θα ήταν πολύ καλύτερα για όλους μας. Ίσως όχι για τον δήμαρχο του Στρασβούργου, αφού η κάμερα του Jose Luis Guerin, που διασχίζει για μιάμιση ώρα από άκρου εις άκρο την Γαλλική πόλη, την παρουσιάζει τόσο ηλιόλουστη και παραδεισένια, που θα ήθελες αυτοστιγμής να ταξιδέψεις προς τα εκεί, έστω για λίγο, για ένα καπουτσίνο ή ένα παγωτό. Ήρεμες εικόνες, φιλήσυχων ανθρώπων, που διασκεδάζουν την ζωή και τον έρωτα, χαμογελούν δίχως να πνίγονται από την βουή και ελπίζουν - βάσιμα - σε ένα καλύτερο αύριο, όπως το προϋποθέτει το ζεστό, πανέμορφο, ζεστό περιβάλλον, που έχουν επιλέξει για να ζήσουν. Ανάμεσα σε αυτό το αισιόδοξο πολυσυλλεκτικό παζλ, που την νηνεμία του σπάνια διακόπτει η παρέμβαση του πλανόδιου πωλητή ή του γραμμένου με σπρέι Laure Je T'Aime στον επίπεδο τοίχο, βαδίζει και ο μοναχικός τύπος, που η μικρή του περιπέτεια θα τον καταστήσει συμπαθή στην ματιά μας. Ίσως μετά από τόση ώρα βασανιστικής αναζήτησης, τον κάνει και φίλο μας. Ή μήπως παρατραβά το πράγμα? Μάλλον κάτι τέτοιο συμβαίνει, όταν η επανάληψη των εικόνων αρχίζει και παίρνει μπρος, γεγονός που με κάνει να πιστεύω, πως και τρεις μήνες να είχε στην διάθεση του ο Loverboy, δύσκολα θα ανακάλυπτε ξανά το αντικείμενο του πόθου του...
Στις δικές μας αίθουσες, 21 Οκτωβρίου 2010 από την Seven
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική