15/9/10

When You're Strange - Review (Νύχτες Πρεμιέρας TwentyTen)

When You're Strange

του Tom DiCillo . Με τους Jim Morrison, John Densmore, Ray Manzarek, Robby Krieger. Αφηγείται ο Johnny Depp


Δεν την άναψε...
του zerVo
Όταν είσαι παράξενος, κανείς δεν θυμάται το όνομα σου, φωνάζει ο καλλιτέχνης. Ή αντιφάσκει ή ειρωνεύεται. Σαράντα χρόνια μετά από εκείνο το μελαγχολικό πρωινό που οι μπούκλες του θάφτηκαν, δίχως κανείς να τις αντικρίσει για τελευταία φορά, στο χώμα του Περ Λαζέζ, το δίλημμα δεν έχει απαντηθεί. Ο ποιητής τους άφησε για πολλοστή φορά τα λόγια να ανεμίζουν στον αέρα, προσθέτοντας μόνιμα το διαζευκτικό "Ή" ανάμεσα τους, όπως του γούσταρε να κάνει πάντα, στο σύντομο πέρασμα του από τον μάταιο τούτο κόσμο. Άγγελος ή διάβολος? Οραματιστής ή τσαρλατάνος? Χρυσός ή μπακιρένιος? Αληθινός ή παραμυθάς? Στοχαστής ή φαφλατάς? Το απαύγασμα της αυθόρμητης έκφρασης ή ένας τιποτένιος θεατρίνος? Κι αν για όλα, ανάλογα αν τον υπερασπίζεσαι ή τον μισείς, πιθανόν να έχεις κάνεις την επιλογή σου, για ένα μόνο, τον τελευταίο γρίφο που σου πέταξε κατάμουτρα, ακόμη έχεις αμφιβολίες: Νεκρός ή ζωντανός?

Οι Doors έμειναν παρέα μόλις για 55 μήνες, εκδίδοντας 6 άλμπουμ. Φτιάχτηκαν χάρη στην εμμονή ενός μυστηριώδη άντρα, που δεν σκάμπαζε γρι από μουσική, παρέμειναν στο προσκήνιο εξαιτίας του μοναδικού χαρίσματος του να προκαλεί και να λατρεύεται συνάμα και σκορπίστηκαν στους πέντε ανέμους, όταν εκείνος ξεστόμισε το τελικό Cut! Τι εγωιστής! Δεν πρέπει να έχει υπάρξει άλλη καλλιτεχνική συνύπαρξη παγκοσμίως, που οι τρεις κολώνες της να διακρίνονται από μεγαλοφυΐα και ικανότητα και η τέταρτη, μόνιμα ραγισμένη, ερειπιώδης και ξεφτισμένη να είναι η βασική - ίσως κι η μοναδική - αιτία διατήρησης της στην κορυφή. Φαινόμενο! Εδώ δεν υπάρχει καμία διάζευξη. Ο Morrison υπήρξε ένα φαινόμενο, που εκμεταλλεύτηκε πλήρως την απαίτηση της πλατείας για on stage εξτρεμισμούς. Και αυτό τον ρόλο τον έπαιξε εξαιρετικά ο Mr Mojo, παίζοντας μια αφηνιασμένη πρόζα την ώρα που οι μουσικοί έκαναν την δουλειά τους. Η ιστορία άλλωστε έχει βγάλει το πόρισμα της και το όνομα του παράξενου ροκά από το Sunshine State, το έχει διατηρήσει αναλλοίωτο και με σε δημοτικότητα που διαρκώς αυξάνεται γεωμετρικά, εις τους αιώνες των αιώνων. Everyone remembers your name, my friend...

Για πες: Το When You're Strange είναι μια ολοκληρωμένη βιογραφία του γκρουπ και κατ επέκταση του φυσικού τους ηγέτη, που παρουσιάζει την διαδρομή των Doors, σαν σε χρονικό από την πρώτη μέρα της ίδρυσης τους, μέχρι το αντίο του Morrison στο Παρίσι το 1971. Προσωπικά μου έδωσε την εντύπωση της έκθεσης της πορείας του κουαρτέτου, μέσα από τα μάτια ενός φανατικού του οπαδού, που έτυχε κάποια στιγμή να πέσει στα χέρια του ένας θησαυρός ανέκδοτων οπτικών στιγμών του. Και βέβαια στο ντοκιμαντέρ τον σημαντικότερο ρόλο παίζει το ρεπορτάζ και οι υπεύθυνοι, έψαξαν και βρήκαν υλικό που κανείς δεν έχει ματαδεί. Εξίσου σημαντική όμως είναι και η μέθοδος που εκθέτεις τα ευρήματα - ένας μαθητευόμενος σκηνοθέτης με την βοήθεια ένας ικανού μοντέρ, δεν νομίζω να έκανε χειρότερη δουλειά - αλλά και το πόσο διεισδυτική είναι η ματιά σου πίσω από τα συμβάντα. Ο Di Cillo, πραγματικά προσφέρει μια πληρέστατη παρουσίαση των έξι χρόνων ζωής των Doors, μα όταν φτάνει η στιγμή να πει την άποψη του αποστασιοποιείται λες και κάποιος του στέρησε το δικαίωμα στην κριτική. Οι περισσότερο ποιητικές παρεμβολές, με τον σωσία του babyface να διασχίζει την Αμερική, μάλλον σπάνε το τέμπο που κτίζουν οι αιώνιες μελωδίες, ενώ οι ταυτόχρονες παρενθέσεις ιστορικών γεγονότων της ίδιας περιόδου, είναι μια τουλάχιστον ντεμοντέ προσέγγιση του θέματος. Εν ολίγοις το ροκουμένταρι σε καμία περίπτωση δεν είναι αντάξιο του θρύλου, δεν ανάβει την φωτιά που θα έλεγε κι ο Jimbo. Ότι ξετυλίγει νοσταλγικές αναμνήσεις σε όσους φορούν μπότες και τα καλοκαίρια, δεν σημαίνει πως τους προσφέρει κάτι καινούργιο, που δεν γνώριζαν για το συγκρότημα, ούτε και βοηθά την σκέψη τους, για να λύσουν τα Μορισόνεια μυστήρια...






Στις δικές μας αίθουσες, ακόμη δεν έχει προγραμματιστεί


0 σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Η δική σου κριτική