Movies Ltd

Είχα την εντύπωση, πως κατόπιν των καταιγιστικών εξελίξεων στον τομέα της γενετικής και της πλήρους χαρτογράφησης του ανθρώπινου γονιδιώματος, πως ο κινηματογράφος θα δανειζόταν στοιχεία από τις ανατρεπτικές επιστημονικές ανακαλύψεις, για να παρουσιάσει τεκμηριωμένα - πλέον - σενάρια με βάση το μελετημένο DNA. Δυστυχώς πέραν κάποιων μέτριων περιπτώσεων - Godsend, The Island, Surrogates - το θέμα δεν έπαιξε ιδιαίτερα, στο βαθμό τουλάχιστον που είχαν δημιουργήσει υψηλότατες προσδοκίες παλαιότερες δημιουργίες σαν το Blade Runner, το Jurrassic Park ή το Gattaca. Ανικανοποίητη αίσθηση που φροντίζει να μην ανατρέψει ούτε το μετριότατο Splice...

Ζευγάρι βιολόγων, λειτουργώντας εντελώς αντίθετα από τις προσταγές των εργοδοτών του, θα πειραματιστεί μυστικά πάνω στην δημιουργία ενός υβριδίου, αποτελούμενου από DNA διαφόρων οργανισμών, συμπεριλαμβανομένου και του ανθρώπινου. Όταν το πλάσμα γεννηθεί, αν και αμφότεροι γνωρίζουν πως η πράξη τους αντίκειται στους κανόνες, δεν θα το εξοντώσουν, παρά θα το διατηρήσουν ζωντανό, παρακινούμενοι από ένα μυστηριώδες ένστικτο. Υπό κανονικές συνθήκες το θέμα μοιάζει με συνάντηση επί της οθόνης, την πασίγνωστης ιστορίας του Φρανκενστάιν και της νοσηρής επιστημονικής φαντασίας του Cronenberg, αφού από την μια μεριά διατηρείται η συνθήκη γονιού - παιδιού, ανάμεσα στον επιστήμονα και το εκτρωματικό του δημιούργημα και από την άλλη συνυπάρχουν οι άρρωστες απορίες κατά την διάρκεια της εξέλιξης του παράξενου οργανισμού. Κάπου όμως ανάμεσα στην παθιασμένη δημιουργικότητα των γενετιστών και στην απόφαση τους να διατηρήσουν εν ζωή την Ντρεν, αψηφώντας τις συνέπειες της πράξης τους, παρεμβαίνει ένα σενάριο, που παρότι αυτός που το συνέγραψε υποστηρίζει πως του πήρε δέκα χρόνια, σε γενικές γραμμές φαντάζει τουλάχιστον αστείο.

Αρχικά γιατί καταργούνται όλοι οι νόμοι που διέπουν ένα υψηλής τεχνολογίας εργαστήριο όπως αυτό που εργάζονται ο Κλάιβ με την Έλσα, αφού δεν τηρούνται ούτε καν οι στοιχειώδεις συνθήκες υγιεινής και ασφάλειας. Όποτε επιθυμεί ο καθένας μπαινοβγαίνει στο μπάτε σκύλοι αλέστε lab, όπου φυλάσσεται ένα θηρίο ανήμερο, δίχως να έχει πάρει χαμπάρι κανείς εκ των προϊσταμένων και των διοικούντων. Κι αν δεν γελάσεις με την αφέλεια της χρήσης των τεχνολογικά άρτιων εγκαταστάσεων, που το ζευγαράκι έχει κτίσει μέχρι και την ερωτική του φωλίτσα, τότε δεδομένα θα μειδιάσεις με τον απίθανο τρόπο σκέψης των χαρισματικών εγκεφάλων, που απλά αλλάζοντας δισκάκι στο φορητό cd player, εμπνέονται και πατ κιουτ κάνουν τις αλλαγές τους στο ελικοειδές μοντέλο, παράγοντας ως εναλλακτικοί Θεοί, ότι ζωντανό γουστάρουν!

Για πες: Πέραν των διαρκών ηθικών διλημμάτων, που οι δύο βασικοί ήρωες - δηλαδή ο ανεκδοτικός Adrien Brody που φαντάζει τουλάχιστον γελοίος μέσα στην αυτοσχέδια φόρμα εργασίας του Τίμοθι Τέστερ και η Sarah Polley που κατόπιν του My Life Without Me αγνοείται η τύχη της - καταπατούν με χαρακτηριστική άνεση, αυτό που μένει στο πανί είναι ένα ρηχότατο στόρι, που θέλει να σε τρομάξει, μα δεν το κάνει, θέλει να σε κεντρίσει, μα δεν το καταφέρνει και θέλει να σε προβληματίσει, μα το πετυχαίνει με αρνητικό τρόπο. Κρίμα τον καιρό που έφαγε στην μελέτη του σκριπτ ο Vincenzo Natali, που νόμισε πως επειδή πήρε το οκ από καμιά εκατοστή κολεγιόπαιδα στο Sundance, πως έπιασε τον ταύρο από τα κέρατα. Αφού το Splice του, παρότι φιλόδοξο, ούτε φιλμ τρόμου είναι, ούτε sci-fi, ούτε καν μια ολοκληρωμένη πρόταση, αφού με δυσκολία δεν θα το εγκαταλείψεις - έστω νοερά - την ώρα που αρχίζουν επί της οθόνης οι ερωτικές περιπτύξεις του Thing με το ανθρώπινο είδος...