- Ακόμη κι αν οι ταινίες που έχει σκηνοθετήσει, μετριούνται στα δάκτυλα του ενός χεριού, εντούτοις από βραβεύσεις πρέπει να έχει χορτάσει. Ίσως σημαντικότερη όλων στην καριέρα της να είναι εκείνη η πρώτη, του χρυσού Βατόμουρου για τον ρόλο της κόρης Κορλεόνε στον τρίτο Νονό, που την απέτρεψε από το να συνεχίσει την υποκριτική και να ασχοληθεί αποκλειστικά με την διεύθυνση. Η Sofia Coppola, το έχει το γονίδιο και το έχει αποδείξει. Μετά τις ευαίσθητες Virgin Suicides, το γλαφυρό Lost In Translation και την αρτιστίκ Marie Antoinette, το μελαγχολικό Somewhere, ξεκίνησε κι αυτό να βάζει αγαλματάκια στο καλάθι του, ξεκινώντας από το Χρυσό Λιοντάρι της Μόστρας του 2010, που θα μείνει στην ιστορία ως εκείνη της Tarantiniκής ανακατωσούρας. Για να λέγεται τους στραβού το δίκιο η Κόρη, πάντοτε βρισκόταν ανάμεσα στα φαβορί για την τελική επικράτηση, μα θες κάτι το απρόβλεπτο της παρουσίας του μίστερ Grindhouse, κάτι που στον θεσμό συνήθως επικρατούν τα αουτσάιντερς, υπήρχαν επιφυλάξεις. "Από την πρώτη κιόλας προβολή είχα μαγευτεί. Όσα μου έδειξε μεγάλωναν στην καρδιά μας, στο μυαλό μας, στην εκτίμηση μας" είπε ο Tarantino και κάλεσε την Sofia επί σκηνής. Φυσικά εκείνη πρωτίστως ευχαρίστησε τον πατέρα της - που 18 χρόνια πριν είχε τιμηθεί στο ίδιο φεστιβάλ για την συνολική του προσφορά - για όλα όσα την έχει διδάξει. Και ο δρόμος της ακόμη είναι πολύ μακρύς...
- Τα ευαγγέλια της χαράς όμως σημαίνουν και για εκείνους που δεν έχουν συνηθίσει να σηκώνουν τρόπαια ψηλά στους ουρανούς. Για μένα το μεγαλύτερο βραβείο για την Αθηνά Ραχήλ Τσαγγάρη είναι η παρουσία της στην 24άδα που διεκδίκησε το μεγάλο βραβείο. Μαζί με το Attenberg της και η Ελλάδα που κουβέντες στην γλώσσα της είχαν να ακουστούν στο Λίντο από τον καιρό του Delivery, μοιάζει να επιθυμεί να συνεχίσει να δηλώνει το παρόν στις μεγάλες διοργανώσεις. Η παρουσία είναι το μέσον, το βραβείο είναι η στάμπα στο διαβατήριο για την συνέχεια. Η - πραγματική κούκλα - Ariane Labed, επί του πρακτέου είχε να κοντράρει στην διεκδίκηση του Volpi καλύτερης γυναικείας ερμηνείας ένα σωρό αστέρια. Natalie Portman, Rinko Kikuchi, Yahima Torres, Shannyn Sossamon, Michelle Williams, Elle Fanning για να μην ξεχνάμε την Deneuve. Στο σανίδι του Παλάτσο όμως ανέβηκε η δική μας για να πάρει το αγαλματάκι από τα χέρια της Rappoport. Αν προσθέσεις την επιτυχία στις υπόλοιπες πρόσφατες, φτιάχνεις ένα μικρό αλυσιδάκι, που λάμπει όσο τίποτα δείχνοντας τον δρόμο στο γαλανόλευκο σινεμά. Ουδεμία έκπληξη για την ζόρικη εποχή που περνάμε. Έπρεπε να σφίξουν τα ζωνάρια για να επανέλθει στο μυαλό των δημιουργών μας η έμπνευση. Το ταλέντο το διέθετα πάντοτε εξάλλου...
- Το Ειδικό βραβείο της επιτροπής κατευθύνθηκε προς Πολωνία μεριά και τον βετεράνο Jerzy Skolimowski για το άγριο, βίαιο και ρεαλιστικό του Essential Killing. Ο δημιουργός του Shout όμως έβγαλε δύο ευχαριστήριους λόγους στο κοινό που παρακολούθησε την σεμνή τελετή. Έναν για εκείνον κι έναν στην θέση του Vincent Gallo, που επιβεβαίωσε τον τίτλο του φαβορί για την βουβή του παρουσία ως Ταλιμπάν στην ταινία, που κέρδισε το Volpi ανδρικής ερμηνείας. Φυσικά ο εκκεντρικός αστέρας έλαμψε δια της απουσίας του από την βραδιά λήξης του φεστιβάλ.
- Έκπληξη τέλος και η πλήρης απουσία των διοργανωτών Ιταλών από τις βραβεύσεις, παρότι συμμετείχαν με τέσσερις ταινίες στο Κονκόρσο και τα προγνωστικά ήταν υπέρ τους. Ούτε Costanzo, ούτε Mazzacurati, ούτε Celestini είδαν χαρά. Αντίθετα το Ασημένιο Λιοντάρι σκηνοθεσίας βάφτηκε στα χρώματα της Ισπανίας, με τον Alex De Iglesia, να το σηκώνει στην πιο συγκινητική και εκφραστική στιγμή της βραδιάς για την αλληγορική του Μπαλάντα της Τρομπέτας. Βραβείο πήρε επίσης και ο 70άρης Monte Hellman, τιμητικά για την πορεία του, στην ουσία ανταποδοτικά από τον Tarantino που τόσο πολύ τον στήριξε στους Reservoir Dogs και η φολκλορικά συναισθηματική φωτογραφία του ρώσικου Ovsyanki, που υπήρξε μια από τις καλύτερα σχεδιασμένες δημιουργίες του επίσημου καλανταριού.
- Η Μόστρα 67 έκλεισε τις πύλες της ως ένα από τα πληρέστερα και ποιοτικότερα ευρωπαϊκά φεστιβάλ της τελευταίας δεκαετίας. Το υψηλό επίπεδο αποδεικνύει η συνύπαρξη πολλών μαζεμένων εξαιρετικών ταινιών - τα Post Mortem, Meek's Cutoff, Road To Nowhere, Potiche και Black Swan που άνοιξε το σκέτζουλ, είναι απλώς ενδεικτικά - κάτι που έλειψε τον τελευταίο καιρό από τα μεγάλα ραντεβού της Γηραιάς.
Επόμενος σταθμός Βερολίνο τον Φλεβάρη. Αν και είμαι βέβαιος πως οι Νύχτες από βδομάδα δεν θα μας αφήσουν ανικανοποίητους...
- Τα ευαγγέλια της χαράς όμως σημαίνουν και για εκείνους που δεν έχουν συνηθίσει να σηκώνουν τρόπαια ψηλά στους ουρανούς. Για μένα το μεγαλύτερο βραβείο για την Αθηνά Ραχήλ Τσαγγάρη είναι η παρουσία της στην 24άδα που διεκδίκησε το μεγάλο βραβείο. Μαζί με το Attenberg της και η Ελλάδα που κουβέντες στην γλώσσα της είχαν να ακουστούν στο Λίντο από τον καιρό του Delivery, μοιάζει να επιθυμεί να συνεχίσει να δηλώνει το παρόν στις μεγάλες διοργανώσεις. Η παρουσία είναι το μέσον, το βραβείο είναι η στάμπα στο διαβατήριο για την συνέχεια. Η - πραγματική κούκλα - Ariane Labed, επί του πρακτέου είχε να κοντράρει στην διεκδίκηση του Volpi καλύτερης γυναικείας ερμηνείας ένα σωρό αστέρια. Natalie Portman, Rinko Kikuchi, Yahima Torres, Shannyn Sossamon, Michelle Williams, Elle Fanning για να μην ξεχνάμε την Deneuve. Στο σανίδι του Παλάτσο όμως ανέβηκε η δική μας για να πάρει το αγαλματάκι από τα χέρια της Rappoport. Αν προσθέσεις την επιτυχία στις υπόλοιπες πρόσφατες, φτιάχνεις ένα μικρό αλυσιδάκι, που λάμπει όσο τίποτα δείχνοντας τον δρόμο στο γαλανόλευκο σινεμά. Ουδεμία έκπληξη για την ζόρικη εποχή που περνάμε. Έπρεπε να σφίξουν τα ζωνάρια για να επανέλθει στο μυαλό των δημιουργών μας η έμπνευση. Το ταλέντο το διέθετα πάντοτε εξάλλου...
- Το Ειδικό βραβείο της επιτροπής κατευθύνθηκε προς Πολωνία μεριά και τον βετεράνο Jerzy Skolimowski για το άγριο, βίαιο και ρεαλιστικό του Essential Killing. Ο δημιουργός του Shout όμως έβγαλε δύο ευχαριστήριους λόγους στο κοινό που παρακολούθησε την σεμνή τελετή. Έναν για εκείνον κι έναν στην θέση του Vincent Gallo, που επιβεβαίωσε τον τίτλο του φαβορί για την βουβή του παρουσία ως Ταλιμπάν στην ταινία, που κέρδισε το Volpi ανδρικής ερμηνείας. Φυσικά ο εκκεντρικός αστέρας έλαμψε δια της απουσίας του από την βραδιά λήξης του φεστιβάλ.
- Έκπληξη τέλος και η πλήρης απουσία των διοργανωτών Ιταλών από τις βραβεύσεις, παρότι συμμετείχαν με τέσσερις ταινίες στο Κονκόρσο και τα προγνωστικά ήταν υπέρ τους. Ούτε Costanzo, ούτε Mazzacurati, ούτε Celestini είδαν χαρά. Αντίθετα το Ασημένιο Λιοντάρι σκηνοθεσίας βάφτηκε στα χρώματα της Ισπανίας, με τον Alex De Iglesia, να το σηκώνει στην πιο συγκινητική και εκφραστική στιγμή της βραδιάς για την αλληγορική του Μπαλάντα της Τρομπέτας. Βραβείο πήρε επίσης και ο 70άρης Monte Hellman, τιμητικά για την πορεία του, στην ουσία ανταποδοτικά από τον Tarantino που τόσο πολύ τον στήριξε στους Reservoir Dogs και η φολκλορικά συναισθηματική φωτογραφία του ρώσικου Ovsyanki, που υπήρξε μια από τις καλύτερα σχεδιασμένες δημιουργίες του επίσημου καλανταριού.
- Η Μόστρα 67 έκλεισε τις πύλες της ως ένα από τα πληρέστερα και ποιοτικότερα ευρωπαϊκά φεστιβάλ της τελευταίας δεκαετίας. Το υψηλό επίπεδο αποδεικνύει η συνύπαρξη πολλών μαζεμένων εξαιρετικών ταινιών - τα Post Mortem, Meek's Cutoff, Road To Nowhere, Potiche και Black Swan που άνοιξε το σκέτζουλ, είναι απλώς ενδεικτικά - κάτι που έλειψε τον τελευταίο καιρό από τα μεγάλα ραντεβού της Γηραιάς.
Επόμενος σταθμός Βερολίνο τον Φλεβάρη. Αν και είμαι βέβαιος πως οι Νύχτες από βδομάδα δεν θα μας αφήσουν ανικανοποίητους...
