Το Καταφύγιο
του François Ozon. Με τους Isabelle Carré, Louis-Ronan Choisy, Pierre Louis-Calixte, Melvil Poupaud
Εθισμός vs Τόκος
του zerVo
Δεν είναι άσχημη η μέθοδος που ακολουθεί στον τρόπο δράσης του ο Francois Ozon. Ίσως όχι το καλύτερο μου, που ένας αναμφίβολα ικανός δημιουργός, δεν ακολουθεί μια σταθερή γραμμή επικοινωνίας με τα θέματα του, πηδώντας από το ένα στο άλλο με χαρακτηριστική ευκολία, αλλά αλλά και άνισα ποιοτικώς αποτελέσματα. Μα δεν τον ψέγω για τις δυσανάλογες επιλογές του, προκειμένου να αποφύγει την τυποποίηση. Κακά τα ψέματα όμως, ο Παριζιάνος γνωρίζει πως αποδίδει καλύτερα, μελετώντας συμπλεγματικές προσωπικότητες, στο απόγειο του δράματος τους κι ας επιμένει πεισματικά να μεταφέρεται από την κορύφωση του 5x2 ή του Le Temps Qui Rest, στο ξεκάρφωμα του 8 Women και του Ricky...
Η τελευταία δόση ήταν μοιραία! Εκείνος ακροβατώντας στην υπερβολή θα αφήσει την τελευταία του πνοή κι εκείνη θα πέσει σε κώμα. Όταν θα ξυπνήσει στην κλινική θα πληροφορηθεί τον χαμό του, μα και ότι μέσα της φέρει τον καρπό του. Κι έτσι λαμβάνει χώρα η σύγκρουση των δύο πιο ακραίων συναισθημάτων. Από την μία η απώλεια, αν όχι του πιο αγαπημένου, σίγουρα του πιο κοντινού προσώπου της Μους, από την άλλη ο ερχομός ενός καινούργιου ανθρώπου, όμορφη συνέπεια έρωτα υπό κανονικές συνθήκες, που θα έπρεπε να την πλημμυρίζει με ανείπωτη χαρά, αφού είναι πλέον μάνα. Με την σκέψη θολωμένη και το μυαλό συντετριμμένο από την πρέζα, η μελαγχολική και άδεια συναισθημάτων γυναίκα, νιώθοντας πικρία από την φτηνή συμπεριφορά της εύπορης μάνας του εκλιπόντα, θα αυτοεξοριστεί πολύ μακριά από την πόλη, σε ένα καλύβι δίπλα στην θάλασσα για να βρει την γαλήνη και την ηρεμία της. Η επίσκεψη του ευαίσθητου αδελφού, του άδοξα χαμένου πατέρα του παιδιού της, λίγες ημέρες πριν τον τοκετό θα αναστατώσει την φαινομενική ψυχική της ισορροπία.
Άλλωστε διανύει την περίοδο που οι ορμόνες μέσα της παλεύουν ακατάπαυστα με την ακατανίκητη επιθυμία της για ένα τελευταίο σοτάκι ηρωίνης, αφού τα υποκατάστατα δεν δείχνουν να λειτουργούν απόλυτα. Την ίδια στιγμή που δείχνει ανίκανη να αντιμετωπίσει τον χαμό, τόσο της αντρικής παρουσίας από το πλάι της, όσο και του εθισμού από τις φλέβες, εκείνη μοιάζει και αδύναμη να σηκώσει το φορτίο μέσα στην κοιλιά της. Ανύπαρκτη, διαφανής, κενή. Το περιβάλλον που της κτίζει ο Ozon, το Καταφύγιο της, ταιριάζει απόλυτα στην ψυχοσύνθεση της. Ένα ερημικό σπίτι, λιτό και δίχως κομφόρ, ένας απεριποίητος κήπος και στο βάθος η μόνιμα άστατη θάλασσα. Η παρουσία ενός πανομοιότυπα γεμάτου ερωτηματικά χαρακτήρα μέσα στα πόδια της, θα ξυπνήσει αισθήσεις που είχε να νιώσει καιρό. Επιθυμία, πάθος, ένταση, φθόνο, ζήλια.
Για πες: Ιδανικό εργαλείο στα χέρια του ικανού δημιουργού η πρωταγωνίστρια Isabelle Carre, που εμφανισιακά τουλάχιστον κερδίζει με ευκολία τον τίτλο της φυσικής διαδόχου της Deneuve. Ο Ozon χρησιμοποιεί σε μόνιμη βάση γκρο πλαν της εκφραστικής μορφής της, για να αναδείξει το δράμα, έχοντας υπέρ του ως ευτυχή συγκυρία, την αληθινή κυοφορία της, κατά την περίοδο των γυρισμάτων. Απλώς αξιοπρεπής κρίνεται η πρώτη κινηματογραφική εμπειρία του μουσικού Louis Ronan Choissy, που στην ουσία συνθέτει τον τρυφερό καταλύτη για να πάρει η φανερά ανεύθυνη Μους, τις τελικές αποφάσεις της. Γράφοντας τον δικό της επίλογο σε μια ακραία, μα βαθιά ανθρώπινη τραγωδία, από αυτές που ο Γάλλος γνωρίζει να διαχειρίζεται άψογα, μεταφέροντας σου δίχως να ζοριστεί, τα άγχη και τις αγωνίες των ηρώων του.
Η τελευταία δόση ήταν μοιραία! Εκείνος ακροβατώντας στην υπερβολή θα αφήσει την τελευταία του πνοή κι εκείνη θα πέσει σε κώμα. Όταν θα ξυπνήσει στην κλινική θα πληροφορηθεί τον χαμό του, μα και ότι μέσα της φέρει τον καρπό του. Κι έτσι λαμβάνει χώρα η σύγκρουση των δύο πιο ακραίων συναισθημάτων. Από την μία η απώλεια, αν όχι του πιο αγαπημένου, σίγουρα του πιο κοντινού προσώπου της Μους, από την άλλη ο ερχομός ενός καινούργιου ανθρώπου, όμορφη συνέπεια έρωτα υπό κανονικές συνθήκες, που θα έπρεπε να την πλημμυρίζει με ανείπωτη χαρά, αφού είναι πλέον μάνα. Με την σκέψη θολωμένη και το μυαλό συντετριμμένο από την πρέζα, η μελαγχολική και άδεια συναισθημάτων γυναίκα, νιώθοντας πικρία από την φτηνή συμπεριφορά της εύπορης μάνας του εκλιπόντα, θα αυτοεξοριστεί πολύ μακριά από την πόλη, σε ένα καλύβι δίπλα στην θάλασσα για να βρει την γαλήνη και την ηρεμία της. Η επίσκεψη του ευαίσθητου αδελφού, του άδοξα χαμένου πατέρα του παιδιού της, λίγες ημέρες πριν τον τοκετό θα αναστατώσει την φαινομενική ψυχική της ισορροπία.Άλλωστε διανύει την περίοδο που οι ορμόνες μέσα της παλεύουν ακατάπαυστα με την ακατανίκητη επιθυμία της για ένα τελευταίο σοτάκι ηρωίνης, αφού τα υποκατάστατα δεν δείχνουν να λειτουργούν απόλυτα. Την ίδια στιγμή που δείχνει ανίκανη να αντιμετωπίσει τον χαμό, τόσο της αντρικής παρουσίας από το πλάι της, όσο και του εθισμού από τις φλέβες, εκείνη μοιάζει και αδύναμη να σηκώσει το φορτίο μέσα στην κοιλιά της. Ανύπαρκτη, διαφανής, κενή. Το περιβάλλον που της κτίζει ο Ozon, το Καταφύγιο της, ταιριάζει απόλυτα στην ψυχοσύνθεση της. Ένα ερημικό σπίτι, λιτό και δίχως κομφόρ, ένας απεριποίητος κήπος και στο βάθος η μόνιμα άστατη θάλασσα. Η παρουσία ενός πανομοιότυπα γεμάτου ερωτηματικά χαρακτήρα μέσα στα πόδια της, θα ξυπνήσει αισθήσεις που είχε να νιώσει καιρό. Επιθυμία, πάθος, ένταση, φθόνο, ζήλια.
Για πες: Ιδανικό εργαλείο στα χέρια του ικανού δημιουργού η πρωταγωνίστρια Isabelle Carre, που εμφανισιακά τουλάχιστον κερδίζει με ευκολία τον τίτλο της φυσικής διαδόχου της Deneuve. Ο Ozon χρησιμοποιεί σε μόνιμη βάση γκρο πλαν της εκφραστικής μορφής της, για να αναδείξει το δράμα, έχοντας υπέρ του ως ευτυχή συγκυρία, την αληθινή κυοφορία της, κατά την περίοδο των γυρισμάτων. Απλώς αξιοπρεπής κρίνεται η πρώτη κινηματογραφική εμπειρία του μουσικού Louis Ronan Choissy, που στην ουσία συνθέτει τον τρυφερό καταλύτη για να πάρει η φανερά ανεύθυνη Μους, τις τελικές αποφάσεις της. Γράφοντας τον δικό της επίλογο σε μια ακραία, μα βαθιά ανθρώπινη τραγωδία, από αυτές που ο Γάλλος γνωρίζει να διαχειρίζεται άψογα, μεταφέροντας σου δίχως να ζοριστεί, τα άγχη και τις αγωνίες των ηρώων του.
Στις δικές μας αίθουσες, 23 Σεπτεμβρίου 2010 από την Nutopia
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική