Ο Δολοφόνος Μέσα Μου
του Michael Winterbottom. Με τους Casey Affleck, Kate Hudson, Jessica Alba, Ned Beatty
Spank it!
του zerVo
Μονάχα μην αποδειχτεί κι αυτό Lonely Hearts... Δεν σκέφτηκα τίποτα άλλο, μόλις το πρώτο πλάνο του The Killer Inside Me ξετυλίχτηκε στην οθόνη. Το πακέτο του ψυχοπαθή φονιά, του νουαρικού στιλ, του allstarικού καστ και της περιόδου των 50s, συνειρμικά με παραπέμπει στο αποτυχημένο ρίσκο του Todd Robinson, λες και τότε - το 2006 - έτρεφα τόσες πολλές ελπίδες για ένα καλογραμμένο θρίλερ. Σαν να το ήξερα! Με μοναδική διαφορά τον τόπο που λαμβάνουν χώρα τα γεγονότα, αφού η κοσμοπολίτικη Καλιφόρνια εδώ αντικαθίσταται από ένα χωριουδάκι του Lone Star. Να κακολογήσω τώρα για το μέτριο αποτέλεσμα, τον αποδεδειγμένα ικανό Winterbottom, που ξεκινώντας από το βροχερό Μπλάκμπερν της Αλβιόνας, δεν έχει αφήσει γωνιά του πλανήτη να μην ταξιδέψει την κάμερα του? Από το πολεμικό Σεράγιεβο, στην μεσογειακή Γένοβα μέχρι και το περιοριστικό Γκουαντάναμο ο Βρετανός χάρη στην επιδεξιότητα του δεν συνάντησε ιδιαίτερα ζόρια στο διάβα του. Τι την ήθελε την βόλτα στο σκονισμένο Σέντραλ Σίτι, που δυο μέρες να το ψάχνεις στο χάρτη δεν πρόκειται να το εντοπίσεις?
Βοηθός σερίφη σε ανερχόμενη κωμόπολη του Τέξας είναι ο Λου Φορντ. Κι όλοι τον έχουν για καλό παιδί. Η πραγματικότητα είναι διαφορετική όμως και θα κάνει την εμφάνιση της όταν θα αναλάβει να κάνει μια σύσταση σε απελευθερωμένη, που περιστασιακά χαρίζει την αγκαλιά της σε εύπορους κυρίους. Ω, τι κακό για έναν επαρχιακό τόπο, που όλοι γνωρίζονται μεταξύ τους και φροντίζουν να μην προκαλούν τα δυσμενή σχόλια, να υπάρχει ανάμεσα τους μια κοινή, μια πόρνη. Στο μυαλό του χαμηλόβαθμου μπάτσου, αυτός είναι ο σπινθήρας που θα σημάνει την έναρξη της φονικής του δράσης. Κι εδώ έρχεται το βασικό και καίριο ερώτημα: Ποιο είναι το κίνητρο που οπλίζει το χέρι του δολοφόνου και τι στην ευχή προκάλεσε αυτή την θολούρα στην ψυχή του? Μην είναι λόγοι εκδίκησης? Το αποκλείει ο ίδιος με περισσό θάρρος στην αφήγηση του. Μήπως τότε το χρήμα έπαιξε όπως πάντα τον δικό ρου ρόλο? Δεν το πιστεύω, τα ποσά άλλωστε που διακινούνται στο σενάριο είναι πενιχρά. Το μόνο που απομένει είναι να φανταστεί ο θεατής πως ο εγκληματίας με το αγγελικό πρόσωπο, είναι ένας κοινός ψυχοπαθής, που κάποιες σκοτεινές μνήμες των παιδικών του χρόνων, σε μια δεδομένη χρονική θα του όπλιζαν το χέρι. Σύμφωνα με το φλασμπάκ δηλαδή κάποιες αμυχές στα πισινά της μαμάς του, που τις προκάλεσε πάνω στο πάθος ο διακεκριμένος γιατρός πατέρας του. Απίθανο να το πιστέψω, ακόμη κι αν μου το υπογράψει υπεύθυνα τρελογιατρός...
Η δυσκολία της ανάπτυξης από τον Winterbottom του βασικού χαρακτήρα της ίντριγκας και της αποκάλυψης των λόγων της μετατροπής του σε τέρας, που δεν δίνει δεκάρα για την αξία της ανθρώπινης ζωής, είναι και ο βασικός λόγος που όσο ο χρόνος προχωρά, η κατάσταση μπερδεύεται ολοένα και πιο πολύ. Το βιβλίο του Jim Thompson, που για δεύτερη φορά ορίζει την βάση μιας κινηματογραφικής μεταφοράς, δυσκολεύεται ιδιαίτερα να περάσει στα στυλιζαρισμένα μεν, μα άψυχα και άδεια συναισθηματικά καρέ της ταινίας. Κοινό χαρακτηριστικό άλλωστε όλων των δαιδαλωδών μυθιστορημάτων, που μπορεί να θριάμβευσαν στο ράφι, μα απέτυχαν παταγωδώς στο σελιλόιντ.
Για πες: Κυρίως κρίμα για τους αξιόλογους ερμηνευτικά αστέρες που δίνουν την μορφή τους στους αμέτρητους χαρακτήρες της ανάκατης ιστορίας, που ενώ άπαντες παίζουν σημαντικό ρόλο στην εξέλιξη, εντούτοις αντιμετωπίζονται σαν ξύλινα πιόνια. Λες και σκηνοθετεί ο ίδιος ο Λου Φορντ την σπουδαία περιπέτεια του και όλοι στον περίγυρο είναι ίσοι με το μηδέν. Κρίμα για την λάγνη ματιά της λατρεμένης Alba, κρίμα για την αθωότητα της - για πρώτη φορά τόσο παχουλής και γερασμένης - Hudson, κρίμα για τον ρεαλισμό των ρολιστών Koteas, Beatty και Tom Bower. Όσο για τον εδώ σολίστα Casey Affleck, το μέλλον του δεν θα είναι ρόδινο, αν συνεχίζει να αποδίδει την ίδια αυτιστική φιγούρα, που μιλά μέσα από τα δόντια και σε άλλη ταινία. Γιατί μπορεί στον Jesse James - παρόντος Brad Pitt - να αποθεώθηκε φτάνοντας μέχρι την οσκαρική πεντάδα, εδώ το ίδιο ακριβώς πράγμα όμως, ορίζεται απλώς σαν μια τρύπα στο νερό. Γιατί πιθανότατα άλλος ικανότερος ηθοποιός με διαφορετικό ειδικό βάρος, είναι πιθανό να έσωζε το γενικό σύνολο από την κατάρρευση. Αν και το άναρχο, μισογύνικο και σε πολλές στιγμές αρρωστημένο κομφούζιο που πρόσφερε ο υπερ-φιλόδοξος Εγγλέζος, δύσκολα θα μπορούσε να μην καταλήξει σε ναυάγιο...
Βοηθός σερίφη σε ανερχόμενη κωμόπολη του Τέξας είναι ο Λου Φορντ. Κι όλοι τον έχουν για καλό παιδί. Η πραγματικότητα είναι διαφορετική όμως και θα κάνει την εμφάνιση της όταν θα αναλάβει να κάνει μια σύσταση σε απελευθερωμένη, που περιστασιακά χαρίζει την αγκαλιά της σε εύπορους κυρίους. Ω, τι κακό για έναν επαρχιακό τόπο, που όλοι γνωρίζονται μεταξύ τους και φροντίζουν να μην προκαλούν τα δυσμενή σχόλια, να υπάρχει ανάμεσα τους μια κοινή, μια πόρνη. Στο μυαλό του χαμηλόβαθμου μπάτσου, αυτός είναι ο σπινθήρας που θα σημάνει την έναρξη της φονικής του δράσης. Κι εδώ έρχεται το βασικό και καίριο ερώτημα: Ποιο είναι το κίνητρο που οπλίζει το χέρι του δολοφόνου και τι στην ευχή προκάλεσε αυτή την θολούρα στην ψυχή του? Μην είναι λόγοι εκδίκησης? Το αποκλείει ο ίδιος με περισσό θάρρος στην αφήγηση του. Μήπως τότε το χρήμα έπαιξε όπως πάντα τον δικό ρου ρόλο? Δεν το πιστεύω, τα ποσά άλλωστε που διακινούνται στο σενάριο είναι πενιχρά. Το μόνο που απομένει είναι να φανταστεί ο θεατής πως ο εγκληματίας με το αγγελικό πρόσωπο, είναι ένας κοινός ψυχοπαθής, που κάποιες σκοτεινές μνήμες των παιδικών του χρόνων, σε μια δεδομένη χρονική θα του όπλιζαν το χέρι. Σύμφωνα με το φλασμπάκ δηλαδή κάποιες αμυχές στα πισινά της μαμάς του, που τις προκάλεσε πάνω στο πάθος ο διακεκριμένος γιατρός πατέρας του. Απίθανο να το πιστέψω, ακόμη κι αν μου το υπογράψει υπεύθυνα τρελογιατρός...Η δυσκολία της ανάπτυξης από τον Winterbottom του βασικού χαρακτήρα της ίντριγκας και της αποκάλυψης των λόγων της μετατροπής του σε τέρας, που δεν δίνει δεκάρα για την αξία της ανθρώπινης ζωής, είναι και ο βασικός λόγος που όσο ο χρόνος προχωρά, η κατάσταση μπερδεύεται ολοένα και πιο πολύ. Το βιβλίο του Jim Thompson, που για δεύτερη φορά ορίζει την βάση μιας κινηματογραφικής μεταφοράς, δυσκολεύεται ιδιαίτερα να περάσει στα στυλιζαρισμένα μεν, μα άψυχα και άδεια συναισθηματικά καρέ της ταινίας. Κοινό χαρακτηριστικό άλλωστε όλων των δαιδαλωδών μυθιστορημάτων, που μπορεί να θριάμβευσαν στο ράφι, μα απέτυχαν παταγωδώς στο σελιλόιντ.
Για πες: Κυρίως κρίμα για τους αξιόλογους ερμηνευτικά αστέρες που δίνουν την μορφή τους στους αμέτρητους χαρακτήρες της ανάκατης ιστορίας, που ενώ άπαντες παίζουν σημαντικό ρόλο στην εξέλιξη, εντούτοις αντιμετωπίζονται σαν ξύλινα πιόνια. Λες και σκηνοθετεί ο ίδιος ο Λου Φορντ την σπουδαία περιπέτεια του και όλοι στον περίγυρο είναι ίσοι με το μηδέν. Κρίμα για την λάγνη ματιά της λατρεμένης Alba, κρίμα για την αθωότητα της - για πρώτη φορά τόσο παχουλής και γερασμένης - Hudson, κρίμα για τον ρεαλισμό των ρολιστών Koteas, Beatty και Tom Bower. Όσο για τον εδώ σολίστα Casey Affleck, το μέλλον του δεν θα είναι ρόδινο, αν συνεχίζει να αποδίδει την ίδια αυτιστική φιγούρα, που μιλά μέσα από τα δόντια και σε άλλη ταινία. Γιατί μπορεί στον Jesse James - παρόντος Brad Pitt - να αποθεώθηκε φτάνοντας μέχρι την οσκαρική πεντάδα, εδώ το ίδιο ακριβώς πράγμα όμως, ορίζεται απλώς σαν μια τρύπα στο νερό. Γιατί πιθανότατα άλλος ικανότερος ηθοποιός με διαφορετικό ειδικό βάρος, είναι πιθανό να έσωζε το γενικό σύνολο από την κατάρρευση. Αν και το άναρχο, μισογύνικο και σε πολλές στιγμές αρρωστημένο κομφούζιο που πρόσφερε ο υπερ-φιλόδοξος Εγγλέζος, δύσκολα θα μπορούσε να μην καταλήξει σε ναυάγιο...
Στις δικές μας αίθουσες, 23 Σεπτεμβρίου 2010 από την Village
Rewind /// Trailer - The Killer Inside Me
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική