Μεγάλοι Σκηνοθέτες
της Angela Ismailos
Λάθος πακετάρισμα...
του zerVo
Εξαιρετικά ενδιαφέρον! Είμαι βέβαιος μάλιστα, πως σε μια ενδεχόμενη παρουσίαση του, υπό την μορφή εβδομαδιαίου σίριαλ στο History Channel, όχι απλά θα το παρακολουθούσα, μα θα το κατέγραφα στο VCR κιόλας, για την συλλογή μου. Κι όχι απλά γιατί κάποιοι από τους σκηνοθέτες που παρακολουθεί στην εξέλιξη του, ανήκουν στους αγαπημένους μου. Καλώς ή κακώς, από την πλευρά του ο καθένας έχει διαγράψει την δική του πορεία και η ιστορία θα δείξει αν είναι ή όχι Σπουδαίος. Υποκειμενικά πάντα, ο Lynch και ο Loach είναι και παραείναι, μα ο Linklater πάλι όχι. Από την στιγμή που γνωρίζω πως η ντοκιμαντερίστα έχει στα χέρια της τόνους υλικού, εκτιμώ πως η απόφαση συρρίκνωσης του στα ενενήντα λεπτά που διαρκεί το φιλμ είναι λάθος. Μια πρόχειρη μοιρασιά του χρόνου στα δέκα να επιχειρήσεις, αν αφαιρέσεις και τα πλάνα - hommage από τις δημιουργίες τους, βγάζεις δε βγάζεις σκάρτο ένα πεντάλεπτο για τον καθένα. Και τι θα μπορούσε να μου πει ο Bertolucci μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα? Ούτε καν την σύνοψη του 1900, δεν θα προλάβαινε να αφηγηθεί ο αγχωμένος δημιουργός - ζωντανή μνήμη ενός ολόκληρου κινηματογραφικού κινήματος. Δεν είναι κρίμα..?
Για πες: Αναμφίβολα πρόκειται για μια σπουδαία επιτυχία της Ελληνοαμερικανίδας (και γυναικάρας!) Angela Ismailos, να αποσπάσει το ok της συμμετοχής αυτών των δέκα σημαντικών προσώπων της Έβδομης Τέχνης. Είναι όμως άδικο για τον κόπο της, που μόνταρε κάπως άτσαλα τα κύρια (?) σημεία των συνεντεύξεων μαζί τους, προσφέροντας ουσιαστικά ένα μακροσκελές τρέιλερ της δουλειάς της. Η πολυσυλλεκτική επιλογή των προσώπων, βλέπεις, προϋποθέτει χρόνο για να ξετυλιχθεί στο πανί η συλλογιστική τους και δεν αρκούν ελάχιστα πλάνα για να μάθεις τι πρεσβεύει ο καθένας. Λογικός λοιπόν ο θεματικός περιορισμός κάθε παρουσιαζόμενου, σε ένα, άντε δύο στοιχεία της δράσης του. Όπως για τον Haynes, που αν δεν έχει δει κάποιος το Velvet Goldmine ή το I'm Not There, θα πιστέψει πως ασχολήθηκε με το σινεμά, μόνο από ανάγκη για outing των σεξουαλικών του ιδιαιτεροτήτων. Κι επειδή είναι αντικειμενική αίσθηση, πως κάποιοι από τους Great Directors συμβαδίζουν δημιουργικά με κάποιες σημαντικές πολιτικές στιγμές του εικοστού αιώνα, περιμένω από την ξανθιά κινηματογραφίστρια, να επαναδιαπραγματευτεί όσα έχει τραβήξει, εμπλουτίζοντας τα με ακόμη περισσότερο περιφερειακό ντοκουμέντο, ώστε να τα προσφέρει σε πακέτο δέκα επιμέρους τευχών και όχι συμπτυγμένα σε ένα. Που ενώ έχει τόσο ελκυστική θεωρητική βάση, ως αποτέλεσμα δεν αναπνέει, δεν παρουσιάζει μια ολοκληρωμένη άποψη όντας αφόρητα επιφανειακό και σε τελική ανάλυση δεν αναδεικνύει και τον δεδομένα υπαρκτό κάματο εκείνης που το υλοποίησε. Ότι πιο ενοχλητικό συμπέρασμα για το έργο ενός δημιουργού δηλαδή...
Για πες: Αναμφίβολα πρόκειται για μια σπουδαία επιτυχία της Ελληνοαμερικανίδας (και γυναικάρας!) Angela Ismailos, να αποσπάσει το ok της συμμετοχής αυτών των δέκα σημαντικών προσώπων της Έβδομης Τέχνης. Είναι όμως άδικο για τον κόπο της, που μόνταρε κάπως άτσαλα τα κύρια (?) σημεία των συνεντεύξεων μαζί τους, προσφέροντας ουσιαστικά ένα μακροσκελές τρέιλερ της δουλειάς της. Η πολυσυλλεκτική επιλογή των προσώπων, βλέπεις, προϋποθέτει χρόνο για να ξετυλιχθεί στο πανί η συλλογιστική τους και δεν αρκούν ελάχιστα πλάνα για να μάθεις τι πρεσβεύει ο καθένας. Λογικός λοιπόν ο θεματικός περιορισμός κάθε παρουσιαζόμενου, σε ένα, άντε δύο στοιχεία της δράσης του. Όπως για τον Haynes, που αν δεν έχει δει κάποιος το Velvet Goldmine ή το I'm Not There, θα πιστέψει πως ασχολήθηκε με το σινεμά, μόνο από ανάγκη για outing των σεξουαλικών του ιδιαιτεροτήτων. Κι επειδή είναι αντικειμενική αίσθηση, πως κάποιοι από τους Great Directors συμβαδίζουν δημιουργικά με κάποιες σημαντικές πολιτικές στιγμές του εικοστού αιώνα, περιμένω από την ξανθιά κινηματογραφίστρια, να επαναδιαπραγματευτεί όσα έχει τραβήξει, εμπλουτίζοντας τα με ακόμη περισσότερο περιφερειακό ντοκουμέντο, ώστε να τα προσφέρει σε πακέτο δέκα επιμέρους τευχών και όχι συμπτυγμένα σε ένα. Που ενώ έχει τόσο ελκυστική θεωρητική βάση, ως αποτέλεσμα δεν αναπνέει, δεν παρουσιάζει μια ολοκληρωμένη άποψη όντας αφόρητα επιφανειακό και σε τελική ανάλυση δεν αναδεικνύει και τον δεδομένα υπαρκτό κάματο εκείνης που το υλοποίησε. Ότι πιο ενοχλητικό συμπέρασμα για το έργο ενός δημιουργού δηλαδή...
Στις δικές μας αίθουσες, 30 Σεπτεμβρίου 2010 από την Village
Rewind /// Trailer - Great Directors
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική