Ευλογημένες Ψυχές
της Ana Kokkinos. Με τους Frances O'Connor, Miranda Otto, Deborah Lee Furness, Βικτώρια Χαραλαμπίδου, Sophia Lowe
Σπαραγμός!
του zerVo
Καθώς φαίνεται οι ζορισμένες σχέσεις των μελών των σύγχρονων οικογενειών, δημιουργούν τις κατάλληλες προϋποθέσεις, για ικανά κινηματογραφικά σενάρια, που σε πολύ μεγάλο ποσοστό ανταποκρίνονται στην αλήθεια. Αυτό το στοιχείο που κάποτε με στόμφο αναλύαμε στις εκθέσεις, αποκαλώντας το χάσμα γενεών, έχει παραβαθύνει, άσχετα αν οι αντιλήψεις των ενηλίκων δεν είναι αυτές οι ακραία συντηρητικές, που επικρατούσαν κάποτε. Οι κόντρες, λογικές και αναπόφευκτες, με το ευχολόγιο πάντοτε να αισιοδοξεί, πως η έκβαση της - οποιουδήποτε μεγέθους - ρήξης, θα έχει ευτυχές φινάλε. Δυστυχώς, πάντα υπάρχει ένα μικρό ποσοστό που κάτι θα στραβώσει και οι συνέπειες θα ορίσουν αυτό που οι αρχαίοι μας πρόγονοι ονόμαζαν τραγωδία...
Επτά παιδιά, πέντε μητέρες. Κάπου ανάμεσα στην αγωνία για την απόκτηση του επιούσιου και την αισθηματική αναταραχή, οι μικροί θα σπάσουν τον κρίκο που τους συνδέει με τους μεγάλους και θα βρεθούν εκτεθειμένοι στις επικίνδυνες προκλήσεις της κοινωνίας. Όλοι τους νέοι της διπλανής πόρτας. Δυο μαθήτριες που πάνω στην μαγκιά των δεκαπέντε χρόνων, επιδεικνύουν παραβατική συμπεριφορά, δυο αδελφάκια που εγκαταλείπουν την αδιαφορία της εστίας τους, αναζητώντας την χαμένη ζεστασιά στο παγωμένο πεζοδρόμιο, ένας περιθωριοποιημένος έφηβος, που δεν διστάζει να ισορροπήσει σε τεντωμένο σκοινί, ένας ευαίσθητος πιτσιρικάς, που διαρκώς αμφισβητείται από τους γονιούς του και ένα "ηλικιωμένο" αγόρι, που στην ψυχή του κρύβει αμέτρητα τραύματα εγκατάλειψης. Θα μπορούσαν να είναι παιδιά σου, που λέει τόσο ο στίχος, όσο και η κάμερα του Blessed, αφού ακριβώς απέναντι τους τοποθετούνται οι φιγούρες των μανάδων, που δεν είναι όλες τους ανίκανες, ανεύθυνες και στο στόχαστρο των κοινωνικών λειτουργών, αλλά εργαζόμενες γυναίκες, που ξοδεύουν τον χρόνο στο μεροκάματο, με συνέπεια να απομακρύνονται από τα σπλάχνα τους.
Η ομογενής Ana Kokkinos, ικανότατη στο είδος όπως έχει αποδείξει στο παρελθόν, χρησιμοποιεί ένα επιτυχημένο θεατρικό, από όπου πηγάζουν αμέτρητα πολιτικοκοινωνικά μηνύματα, για να συντάξει το δαιδαλώδες σενάριο της, χωρίζοντας τον ρου της ιστορίας σε δύο μέρη. Το πρώτο (Children) που η ματιά της εστιάζει στους ανήλικους και το δεύτερο (Mothers) που την σειρά τους παίρνουν εκείνες που τα έφεραν στον κόσμο. Η αφήγηση της θυμίζει την μέθοδο του Van Sand, αφού τα πρόσωπα της ιστορίας, προσεγγίζονται στα ίδια συμβάντα από άλλη οπτική γωνία. Για να είμαι ειλικρινής, τέτοια ανισότητα στην ποιότητα μεταξύ δύο πράξεων, ελάχιστες φορές έχω συναντήσει, γεγονός που έχει πανεύκολη εξήγηση. Το αρχικό κομμάτι, όχι μόνο ζορίζει από τον καταιγισμό των πληροφοριών που πρέπει να βάλεις σε μια τάξη, αλλά και από τις όχι ιδανικές ερμηνείες των άπειρων νέων ηθοποιών, όσο κι αν η ελληνοαυστραλέζα διατείνεται πως ξόδεψε ένα χρόνο ολόκληρο στην αναζήτηση των προσώπων τους. Αντιθέτως, από το διάλειμμα και μετά τα πάντα αλλάζουν. Το ντεζα βου των σκόρπιων περιστατικών που ήδη γνωρίζεις, κουμπώνει όσο το έργο εξελίσσεται, ενώ την θέση των άμαθων μικρών, παίρνουν πεπειραμένοι και ώριμοι ηθοποιοί, με έφεση στην απόδοση του δραματικού στοιχείου. Η έλευση του τέλους, που δεν θα είναι για όλους λυτρωτικό, μέσα από σπαρακτικές κραυγές, βλέμματα αγωνίας και γκρο πλαν που εκτοξεύουν το υγιές μελόδραμα στα ύψη, σοκάρει και σκορπίζει ερωτηματικά στους υπεύθυνους της κατάστασης. Ζήτημα που δεν είναι τοπικό - η Αυστραλία, η χώρα με το ισχυρότερο νομικό σύστημα του κόσμου, παίζει απλά στο φόντο - είναι παγκόσμιο. Και οι Ευλογημένες Ψυχές προστίθενται στην αλυσίδα εκείνων των φιλμς, που κρούουν το καμπανάκι του κινδύνου.
Για πες: Παρόλη του την ανισότητα, το Blesssed κερδίζει πόντους από την εξαιρετική τελική του γεύση, που είναι και εκείνη που μένει. Όπως στο μυαλό για ώρα θα σου μείνουν οι φιγούρες και των πέντε μανάδων - O'Connor, Otto, Furness, Maughan και Χαραλαμπίδου κατά σειρά αξιολόγησης - η καθεμιά για τον δικό της λόγο, αφού με τις τραγικές αντιδράσεις τους δύσκολα δεν θα σου ραγίσουν την καρδιά. Ενώνοντας τις φωνές τους, για να αναδείξουν ένα υπαρκτό πρόβλημα - όχι ιδιαίτερα αναπτυγμένο στην δική μας γειτονιά - που μιλά για τον μηδενικό, τον αόρατο ρόλο του πατέρα στον μοντέρνο κόσμο.
Επτά παιδιά, πέντε μητέρες. Κάπου ανάμεσα στην αγωνία για την απόκτηση του επιούσιου και την αισθηματική αναταραχή, οι μικροί θα σπάσουν τον κρίκο που τους συνδέει με τους μεγάλους και θα βρεθούν εκτεθειμένοι στις επικίνδυνες προκλήσεις της κοινωνίας. Όλοι τους νέοι της διπλανής πόρτας. Δυο μαθήτριες που πάνω στην μαγκιά των δεκαπέντε χρόνων, επιδεικνύουν παραβατική συμπεριφορά, δυο αδελφάκια που εγκαταλείπουν την αδιαφορία της εστίας τους, αναζητώντας την χαμένη ζεστασιά στο παγωμένο πεζοδρόμιο, ένας περιθωριοποιημένος έφηβος, που δεν διστάζει να ισορροπήσει σε τεντωμένο σκοινί, ένας ευαίσθητος πιτσιρικάς, που διαρκώς αμφισβητείται από τους γονιούς του και ένα "ηλικιωμένο" αγόρι, που στην ψυχή του κρύβει αμέτρητα τραύματα εγκατάλειψης. Θα μπορούσαν να είναι παιδιά σου, που λέει τόσο ο στίχος, όσο και η κάμερα του Blessed, αφού ακριβώς απέναντι τους τοποθετούνται οι φιγούρες των μανάδων, που δεν είναι όλες τους ανίκανες, ανεύθυνες και στο στόχαστρο των κοινωνικών λειτουργών, αλλά εργαζόμενες γυναίκες, που ξοδεύουν τον χρόνο στο μεροκάματο, με συνέπεια να απομακρύνονται από τα σπλάχνα τους.Η ομογενής Ana Kokkinos, ικανότατη στο είδος όπως έχει αποδείξει στο παρελθόν, χρησιμοποιεί ένα επιτυχημένο θεατρικό, από όπου πηγάζουν αμέτρητα πολιτικοκοινωνικά μηνύματα, για να συντάξει το δαιδαλώδες σενάριο της, χωρίζοντας τον ρου της ιστορίας σε δύο μέρη. Το πρώτο (Children) που η ματιά της εστιάζει στους ανήλικους και το δεύτερο (Mothers) που την σειρά τους παίρνουν εκείνες που τα έφεραν στον κόσμο. Η αφήγηση της θυμίζει την μέθοδο του Van Sand, αφού τα πρόσωπα της ιστορίας, προσεγγίζονται στα ίδια συμβάντα από άλλη οπτική γωνία. Για να είμαι ειλικρινής, τέτοια ανισότητα στην ποιότητα μεταξύ δύο πράξεων, ελάχιστες φορές έχω συναντήσει, γεγονός που έχει πανεύκολη εξήγηση. Το αρχικό κομμάτι, όχι μόνο ζορίζει από τον καταιγισμό των πληροφοριών που πρέπει να βάλεις σε μια τάξη, αλλά και από τις όχι ιδανικές ερμηνείες των άπειρων νέων ηθοποιών, όσο κι αν η ελληνοαυστραλέζα διατείνεται πως ξόδεψε ένα χρόνο ολόκληρο στην αναζήτηση των προσώπων τους. Αντιθέτως, από το διάλειμμα και μετά τα πάντα αλλάζουν. Το ντεζα βου των σκόρπιων περιστατικών που ήδη γνωρίζεις, κουμπώνει όσο το έργο εξελίσσεται, ενώ την θέση των άμαθων μικρών, παίρνουν πεπειραμένοι και ώριμοι ηθοποιοί, με έφεση στην απόδοση του δραματικού στοιχείου. Η έλευση του τέλους, που δεν θα είναι για όλους λυτρωτικό, μέσα από σπαρακτικές κραυγές, βλέμματα αγωνίας και γκρο πλαν που εκτοξεύουν το υγιές μελόδραμα στα ύψη, σοκάρει και σκορπίζει ερωτηματικά στους υπεύθυνους της κατάστασης. Ζήτημα που δεν είναι τοπικό - η Αυστραλία, η χώρα με το ισχυρότερο νομικό σύστημα του κόσμου, παίζει απλά στο φόντο - είναι παγκόσμιο. Και οι Ευλογημένες Ψυχές προστίθενται στην αλυσίδα εκείνων των φιλμς, που κρούουν το καμπανάκι του κινδύνου.
Για πες: Παρόλη του την ανισότητα, το Blesssed κερδίζει πόντους από την εξαιρετική τελική του γεύση, που είναι και εκείνη που μένει. Όπως στο μυαλό για ώρα θα σου μείνουν οι φιγούρες και των πέντε μανάδων - O'Connor, Otto, Furness, Maughan και Χαραλαμπίδου κατά σειρά αξιολόγησης - η καθεμιά για τον δικό της λόγο, αφού με τις τραγικές αντιδράσεις τους δύσκολα δεν θα σου ραγίσουν την καρδιά. Ενώνοντας τις φωνές τους, για να αναδείξουν ένα υπαρκτό πρόβλημα - όχι ιδιαίτερα αναπτυγμένο στην δική μας γειτονιά - που μιλά για τον μηδενικό, τον αόρατο ρόλο του πατέρα στον μοντέρνο κόσμο.
Στις δικές μας αίθουσες, 7 Οκτωβρίου 2010 από την Filmopolis
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική