Benda Bilili
των Renaud Barret και Florent de la Tullaye
Καταραμένη Polio
του zerVo
Λένε πως η φτώχεια, η πολιτική αστάθεια και οι κοινωνικές ανισότητες είναι εκείνα τα στοιχεία που πολλές φορές κρίνονται ως ικανά για να εκτοξεύσουν στα ύψη την καλλιτεχνική έκφραση κάθε τόπου. Με βασικό όπλο του την έμπνευση ο αρτίστας, καλείται να ξεπεράσει τα ζόρια που πολλές φορές δημιουργεί η οικονομική εξαθλίωση ή και και η κατά συνθήκη ανωτέρα βία. Τι συμβαίνει όμως όταν η κύρια αντιξοότητα που καλείσαι να υπερβείς, έχει άμεση σχέση με τον ίδιο σου τον εαυτό? Την απάντηση δίνουν με ένα στόμα και συγχρονισμένα οι μουσικοί Benda Bilili από την μακρινή αφρικανική Κινσάσα. Όπερ σημαίνει την πρωτεύουσα του πάλαι ποτέ Ζαίρ - κυρίαρχου κράτους μια φορά κι έναν καιρό στην Μαύρη Ήπειρο - και νυν Λαϊκής Δημοκρατίας του Κογκό, με όποιον περίεργο και παλιομοδίτικο συνειρμό σου προκαλεί η ανάμνηση του People's Republic. Φτώχεια, μιζέρια και ανέχεια, αριστερά και δεξιά στους βρωμερούς δρόμους που ταξιδεύει η μπάντα σκορπώντας ελπίδα με τις νότες της. Δείχνοντας σε όσους τους παρακολουθούν να καταλάβουν, πως όσα δεινά περνούν, δεν είναι παρά ελάχιστα μπροστά στο δράμα που εκείνοι αντιμετωπίζουν, όντας χτυπημένοι από βαριά αρρώστια σε μικρή ηλικία, που τους άφησε μισιακούς, συνεπώς άχρηστους για το ευρύτερο κοινωνικό σύνολο.
Για πες: Προς μεγάλη τους τιμή, ο Κόκο, ο Πέπε και τα άλλα τα παιδιά, δεν το έβαλαν κάτω κι έστησαν το δικό τους πανηγυράκι, με τρεις κιθάρες, ένα περκάσιον και δυο φωνητικά, περισσότερο για να αναδείξουν την ελπίδα και λιγότερο γι αυτή καθεαυτή τη μουσική. Αυτοδίδακτη τέχνη που εδώ αποτελεί το δεκανίκι, το στήριγμα τους, ώστε να γίνουν και πάλι ενεργητικοί και αποδοτικοί, υψώνοντας στον ουρανό της παραγκούπολης το δικό τους ευαίσθητο σύνθημα. Ευαισθησία... Αν διαθέτεις μπόλικη από δαύτη, πιθανόν το ντοκιμαντέρ να σε κτυπήσει στους αδένες, αφού το σκηνοθετικό δίδυμο των Barret / Tullayet, που τους ανακάλυψε πριν από μια πενταετία, παρουσιάζει τις επιμέρους ιστορίες του καθενός με ιδιαίτερη συγκίνηση. Φροντίζοντας βεβαίως να φωτίσει το μονοπάτι της απόδρασης τους από τον χωματόδρομο και τα αμαξάκια στην κανονική ζωή, που προσφέρει η διεθνής τους καταξίωση σαν μπάντα, δίνοντας την ευκαιρία στους Staff να λησμονήσουν για λίγο την καταραμένη πολιομυελίτιδα και τις συνέπειες της. Και συνάμα στον θεατή την δυνατότητα να παρακολουθήσει ένα θέαμα που μπασταρδεύει την ρέγκε, το μπλουζ και την φανκ, μαθαίνοντας σου συνάμα μέσα από την συμπαθέστατη πολυχρωμία του, πως οποιοδήποτε όνειρο μπορεί να γίνει αληθινό...
Για πες: Προς μεγάλη τους τιμή, ο Κόκο, ο Πέπε και τα άλλα τα παιδιά, δεν το έβαλαν κάτω κι έστησαν το δικό τους πανηγυράκι, με τρεις κιθάρες, ένα περκάσιον και δυο φωνητικά, περισσότερο για να αναδείξουν την ελπίδα και λιγότερο γι αυτή καθεαυτή τη μουσική. Αυτοδίδακτη τέχνη που εδώ αποτελεί το δεκανίκι, το στήριγμα τους, ώστε να γίνουν και πάλι ενεργητικοί και αποδοτικοί, υψώνοντας στον ουρανό της παραγκούπολης το δικό τους ευαίσθητο σύνθημα. Ευαισθησία... Αν διαθέτεις μπόλικη από δαύτη, πιθανόν το ντοκιμαντέρ να σε κτυπήσει στους αδένες, αφού το σκηνοθετικό δίδυμο των Barret / Tullayet, που τους ανακάλυψε πριν από μια πενταετία, παρουσιάζει τις επιμέρους ιστορίες του καθενός με ιδιαίτερη συγκίνηση. Φροντίζοντας βεβαίως να φωτίσει το μονοπάτι της απόδρασης τους από τον χωματόδρομο και τα αμαξάκια στην κανονική ζωή, που προσφέρει η διεθνής τους καταξίωση σαν μπάντα, δίνοντας την ευκαιρία στους Staff να λησμονήσουν για λίγο την καταραμένη πολιομυελίτιδα και τις συνέπειες της. Και συνάμα στον θεατή την δυνατότητα να παρακολουθήσει ένα θέαμα που μπασταρδεύει την ρέγκε, το μπλουζ και την φανκ, μαθαίνοντας σου συνάμα μέσα από την συμπαθέστατη πολυχρωμία του, πως οποιοδήποτε όνειρο μπορεί να γίνει αληθινό...
Στις δικές μας αίθουσες, 30 Σεπτεμβρίου 2010 από την Feelgood
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική