Step Up 3D
του Jon Chu. Με τους Rick Malambri, Adam G. Sevani, Sharni Vinson, Alyson Stoner
There's No Stoppin' Us...
του zerVo
Ομάδα ταλαντούχων πιτσιρικάδων χορευτών του δρόμου, βρίσκεται ένα βήμα πριν την ανάδειξη της ως της κορυφαίας της Νέας Υόρκης. Λίγο πριν την διεξαγωγή του μεγάλου διαγωνισμού, θα βρεθεί δίχως στέγη για πρόβες, αφού το κοινόβιο που ζουν τα μέλη της δημοπρατείται λόγω των χρεών του ιδιοκτήτη της. Το μεγάλο κρίμα στην περίπτωση του Step Up 3D είναι που ξεκινά με ήττα από τα αποδυτήρια, αφού στην - όχι και τόσο άτυπη - κόντρα για τον τίτλο του πρώτου τρισδιάστατου νεανικού μιούζικαλ, έχασε με διαφορά λίγων μηνών από το αντίπαλον δέος του (βρετανικού παρακαλώ) StreetDance. Ψηλά γράμματα όμως, από την στιγμή που ούτε το ένα, ούτε το άλλο, κατάφεραν να ξεφύγουν θεματικά και τεχνικά από τις ράγες που καλά διατηρούνται για τρεις δεκαετίες, από τον καιρό που τις έκτισαν τα ανεπανάληπτα Fame και Flashdance. Αν κάπου πάντως το τρίτο μέρος της σειράς με κεντρικούς ήρωες τους αεικίνητους χορευτές της Νέας Υόρκης, διαφοροποιείται από τους προκατόχους του, είναι που δεν φιλμάρει απλώς τις φιλοδοξίες των ανήλικων ταλέντων και τα ερωτικά τους σκιρτήματα, μα επιδιώκει μέσω αυτών να αναδείξει την διασκεδαστική διαφορετικότητα της τέχνης. Ακόμη κι αν αυτή δεν ξεδιπλώνεται πάνω στα ιλουστρασιόν παρκέ των μπόλρουμ, αλλά στις ασφάλτινες αυτοσχέδιες πίστες που οι breakdancers κάνουν τα μαγικά τους κόλπα.
Δεν είναι λίγες οι στιγμές που το φιλμ κινείται σε ρυθμούς παλιομοδίτικου μιούζικαλ με αποκορύφωμα την μονοπλανική σκηνή, που το πιο light ζευγαράκι του στόρι εκφράζει την αγάπη του, λικνιζόμενο στο πεζοδρόμιο πειράζοντας τους περαστικούς και θυμίζοντας ντουέτα της ασπρόμαυρης εποχής, σαν τον Fred και την Ginger. Σε ενδεχόμενη περίπτωση που οι χορευτές ήταν ατάλαντοι, κάτι τέτοιο θα φάνταζε ως αντιγραφική πανωλεθρία, μα χάρη στην άνεση που κινεί ταχύτατα την κάμερα ο Jon Chu, που ήδη έχει πάρει το κολάι από το δεύτερο Step Up, η σπαστή κίνηση του σώματος τους, υπό τους ήχους της R&B, δημιουργεί κατάσταση ευδιαθεσίας στον θεατή. Ο σκοπός άλλωστε του χορευτικού πάρτι, που απευθύνεται αποκλειστικά σε εφήβους, είναι να τους φτιάξει το κέφι για την ενδεχόμενη βραδινή συνέχεια στο κλαμπ και όχι να τους ζορίσει με κοινωνικά ζητήματα, γι αυτό και οποιοσδήποτε τέτοιος προβληματισμός παραμένει ως μια απλή αναφορά στο φόντο.
Για πες: Πέραν τούτου όμως τίποτα το αξιόλογο, αφού τα σχολιαρόπαιδα που επιλέχθηκαν για τους ρόλους, αρκούνται στην έκθεση των χιπ χοπ ακροβατικών τους, δίχως να δίνουν ιδιαίτερη βάση στις ερμηνείες. Όχι και πως το σενάριο είναι τίποτα απαιτητικό προς τα πρόσωπα τους όμως, αφού το πνεύμα του follow your heart κυριαρχεί και οι 17ρηδες που καλούνται να το υποστηρίξουν, ακόμη και μέσα στην υποκριτική τους ανυπαρξία, είναι υπεραρκετοί. Ιδίως όταν η τρισδιάστατη φόρμα που σερβίρεται το βίντεο κλιπ είναι τόσο εντυπωσιακή, που αυτού του είδους οι - βασικές, ας πούμε - ατέλειες καλύπτονται με σχετική ευκολία...
Δεν είναι λίγες οι στιγμές που το φιλμ κινείται σε ρυθμούς παλιομοδίτικου μιούζικαλ με αποκορύφωμα την μονοπλανική σκηνή, που το πιο light ζευγαράκι του στόρι εκφράζει την αγάπη του, λικνιζόμενο στο πεζοδρόμιο πειράζοντας τους περαστικούς και θυμίζοντας ντουέτα της ασπρόμαυρης εποχής, σαν τον Fred και την Ginger. Σε ενδεχόμενη περίπτωση που οι χορευτές ήταν ατάλαντοι, κάτι τέτοιο θα φάνταζε ως αντιγραφική πανωλεθρία, μα χάρη στην άνεση που κινεί ταχύτατα την κάμερα ο Jon Chu, που ήδη έχει πάρει το κολάι από το δεύτερο Step Up, η σπαστή κίνηση του σώματος τους, υπό τους ήχους της R&B, δημιουργεί κατάσταση ευδιαθεσίας στον θεατή. Ο σκοπός άλλωστε του χορευτικού πάρτι, που απευθύνεται αποκλειστικά σε εφήβους, είναι να τους φτιάξει το κέφι για την ενδεχόμενη βραδινή συνέχεια στο κλαμπ και όχι να τους ζορίσει με κοινωνικά ζητήματα, γι αυτό και οποιοσδήποτε τέτοιος προβληματισμός παραμένει ως μια απλή αναφορά στο φόντο.Για πες: Πέραν τούτου όμως τίποτα το αξιόλογο, αφού τα σχολιαρόπαιδα που επιλέχθηκαν για τους ρόλους, αρκούνται στην έκθεση των χιπ χοπ ακροβατικών τους, δίχως να δίνουν ιδιαίτερη βάση στις ερμηνείες. Όχι και πως το σενάριο είναι τίποτα απαιτητικό προς τα πρόσωπα τους όμως, αφού το πνεύμα του follow your heart κυριαρχεί και οι 17ρηδες που καλούνται να το υποστηρίξουν, ακόμη και μέσα στην υποκριτική τους ανυπαρξία, είναι υπεραρκετοί. Ιδίως όταν η τρισδιάστατη φόρμα που σερβίρεται το βίντεο κλιπ είναι τόσο εντυπωσιακή, που αυτού του είδους οι - βασικές, ας πούμε - ατέλειες καλύπτονται με σχετική ευκολία...
Στις δικές μας αίθουσες, 2 Σεπτεμβρίου 2010 από την Odeon
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική