Οι Μεγάλοι
του Dennis Dugan. Με τους Adam Sandler, Kevin James, Chris Rock, Rob Schneider, David Spade, Maria Bello και την Salma Hayek
Παλιμπαιδισμοί...
του zerVo
Τριάντα χρόνια πριν αποτελούσαν την ομάδα που κατέκτησε το σχολικό πρωτάθλημα μπάσκετ. Σήμερα οι πέντε τους, θα συναντηθούν και πάλι, με αφορμή την κηδεία τους αγαπημένου τους προπονητή. Εκτός των κιλών, των κοιλιών και των άσπρων τριχών, υπάρχει μια βασικότατη διαφορά του χθες με το σήμερα όμως. Τότε ήταν ανέμελα παιδάκια με όνειρα, ενώ τώρα αρκετά περιορισμένοι μαντράχαλοι, που δίπλα τους κουβαλάνε ένα συρφετό από συζύγους, παιδάκια και όλα τα συμπαραμαρτούντα τσάντζαλα και μάντζαλα. Βεβαίως δεν θα αρκεστούν σε μια απλή παράσταση στην τελετή, αλλά θα περάσουν όλοι μαζί παρέα, καμιά εικοσαριά νοματαίοι, ένα τριήμερο, στην καλύβα δίπλα στην λίμνη που μεγάλωσαν. Και αυτή η συμβίωση της συντροφιάς, κινηματογραφημένη, υποτίθεται πως σου προσφέρεται σαν μια διασκεδαστική και ευχάριστη κωμωδία. Ναι, καλά...
Μεταξύ μας τώρα, σε οποιοδήποτε reunion επιχειρήσει μια κομπανία σαραντάρηδων, τις ίδιες κουταμάρες και τους παρόμοιους παλιμπαιδισμούς θα κάνει, σε μια απόπειρα να αναβιώσει τα παλιά και τα μέλη της να γίνουν για λίγο και πάλι παιδιά. Ακόμη πιο σίγουρο όμως είναι πως αν βιντεοσκοπήσει το παρεάκι τις ανέμελες στιγμές του, δεν θα τις παρουσιάσει κατοπινά στο κοινό, όπως επιχειρεί το Grown Ups του γνωστού φαρσέρ Dennis Dugan. Το οποίο για ενενήντα λεπτά, δίχως την παραμικρή συνοχή, ενώνει αμερικάνικου τύπου γκαγκς, σε μια κομεντί που θα σε βαρύνει, πριν καν φτάσει στην μέση της. Χιούμορ γ' εθνικής, τυπικά στιγμιότυπα αστικής καθημερινότητας και βαρεμάρας και στο βάθος μια αίσθηση συγκινητική νοσταλγίας, που βουτηγμένη στην φανφάρα και την φασαρία όμως, δεν συνάδει με την δική μας αισθητική.
Για πες: Σιγά που δεν το περίμενα από μια ταινία που της πρωταγωνιστικής ομάδας ηγείται ο Adam Sandler, που μπορεί να μου έχει αποδείξει πως διαθέτει ένα κάποιο ταλεντάκι, αλλά το φυλάει για ειδικές περιπτώσεις και όχι για αρπαχτούλες, που σκοπό έχουν μια αξιοπρεπή διαδρομή στα - εγχώρια και μόνον - box offices. Το παράξενο στην περίπτωση μας είναι πως το αντρικό τιμ των παιδιών σε ενήλικα σώματα - δηλαδή αυτός ο ανομολόγητος Schneider, ο υπερτιμημημένος εντέλει James, ο σε κάθετη πτώση Rock και ο αστειούλης Spade - χάνει κατά κράτος την μάχη από την αντίστοιχη γυναικεία παρέα των συζύγων και της...ασυγκράτητης χοντρομαμάς. Αν και τώρα που το καλοσκέφτομαι, το ερμηνευτικό επίπεδο μιας Bello και μιας Hayek, άσχετα αν σπαταλιέται άδοξα, στην απεικόνιση της καλοπιασμένης νοικοκυράς και της αεράτης ιταλιάνας αντίστοιχα, είναι σημαντικά μεγαλύτερο από εκείνο των προαναφερόμενων αρσενικών. Που αν το δει κανείς ρεαλιστικά, έκαναν την βόλτα τους, πέρασαν όμορφα μια περίοδο καλοκαιρινών διακοπών, τράβηξαν και δύο τρία κεφάτα πλάνα, τα μόνταραν ασυνάρτητα και μας τα πρόσφεραν σαν χαρούμενο πακέτο. Κι ύστερα απορούμε γιατί όλος ο κόσμος θεωρεί κάτι εγχώρια σίριαλ του τύπου "50-50" σαν αριστουργήματα...
Μεταξύ μας τώρα, σε οποιοδήποτε reunion επιχειρήσει μια κομπανία σαραντάρηδων, τις ίδιες κουταμάρες και τους παρόμοιους παλιμπαιδισμούς θα κάνει, σε μια απόπειρα να αναβιώσει τα παλιά και τα μέλη της να γίνουν για λίγο και πάλι παιδιά. Ακόμη πιο σίγουρο όμως είναι πως αν βιντεοσκοπήσει το παρεάκι τις ανέμελες στιγμές του, δεν θα τις παρουσιάσει κατοπινά στο κοινό, όπως επιχειρεί το Grown Ups του γνωστού φαρσέρ Dennis Dugan. Το οποίο για ενενήντα λεπτά, δίχως την παραμικρή συνοχή, ενώνει αμερικάνικου τύπου γκαγκς, σε μια κομεντί που θα σε βαρύνει, πριν καν φτάσει στην μέση της. Χιούμορ γ' εθνικής, τυπικά στιγμιότυπα αστικής καθημερινότητας και βαρεμάρας και στο βάθος μια αίσθηση συγκινητική νοσταλγίας, που βουτηγμένη στην φανφάρα και την φασαρία όμως, δεν συνάδει με την δική μας αισθητική.
Για πες: Σιγά που δεν το περίμενα από μια ταινία που της πρωταγωνιστικής ομάδας ηγείται ο Adam Sandler, που μπορεί να μου έχει αποδείξει πως διαθέτει ένα κάποιο ταλεντάκι, αλλά το φυλάει για ειδικές περιπτώσεις και όχι για αρπαχτούλες, που σκοπό έχουν μια αξιοπρεπή διαδρομή στα - εγχώρια και μόνον - box offices. Το παράξενο στην περίπτωση μας είναι πως το αντρικό τιμ των παιδιών σε ενήλικα σώματα - δηλαδή αυτός ο ανομολόγητος Schneider, ο υπερτιμημημένος εντέλει James, ο σε κάθετη πτώση Rock και ο αστειούλης Spade - χάνει κατά κράτος την μάχη από την αντίστοιχη γυναικεία παρέα των συζύγων και της...ασυγκράτητης χοντρομαμάς. Αν και τώρα που το καλοσκέφτομαι, το ερμηνευτικό επίπεδο μιας Bello και μιας Hayek, άσχετα αν σπαταλιέται άδοξα, στην απεικόνιση της καλοπιασμένης νοικοκυράς και της αεράτης ιταλιάνας αντίστοιχα, είναι σημαντικά μεγαλύτερο από εκείνο των προαναφερόμενων αρσενικών. Που αν το δει κανείς ρεαλιστικά, έκαναν την βόλτα τους, πέρασαν όμορφα μια περίοδο καλοκαιρινών διακοπών, τράβηξαν και δύο τρία κεφάτα πλάνα, τα μόνταραν ασυνάρτητα και μας τα πρόσφεραν σαν χαρούμενο πακέτο. Κι ύστερα απορούμε γιατί όλος ο κόσμος θεωρεί κάτι εγχώρια σίριαλ του τύπου "50-50" σαν αριστουργήματα...
Στις δικές μας αίθουσες 22 Ιουλίου 2010 από την Audiovisual
Rewind /// Trailer - Grown Ups
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική