25 Καράτια
του Patxi Amézcua. Με τους Francesc Garrido, Aida Folch, Manuel Morón
Κράμα λευκόχρυσου!
του zerVo
Καράτι: Μονάδα μέτρησης βάρους των πολύτιμων λίθων, που είναι ίση με 0,2 του γραμμαρίου. Χρησιμοποιείται και στη χρυσοχοΐα, μόνο που σ' αυτή την περίπτωση αντιπροσωπεύει το μέτρο καθαρότητας του χρυσού. Αν το χρυσάφι είναι 24 καρατίων τότε είναι πεντακάθαρο, σε διαφορετική περίπτωση τα καράτια χαμηλώνουν όταν έχει γίνει πρόσμιξη με άλλο μέταλλο. Για να σου λύσω τις απορίες, αυτούς τους χημικούς νόμους θυμήθηκα, μελετώντας την πορεία του σύγχρονου ευρωπαϊκού σινεμά. Μια παραγωγή που ακολουθεί πιστά και δίχως την παραμικρή απόκλιση, τους κανόνες του κινηματογράφου της γηραιάς ηπείρου, όταν δηλαδή είναι ατόφια, τα "καράτια" είναι υψηλόβαθμα. Όταν υπάρχουν όμως θεματικές ενέσεις από το Χόλιγουντ, όπως παρατηρείται εσχάτως, τότε μιλάμε για ένα διαφορετικό, εναλλακτικό κράμα, που συνδυάζει την έμπνευση με το αμερικάνικο κοφτό και ταχύτατο στυλ. Και που ανάλογα με το αποτέλεσμα κρίνουμε εντέλει, πως η επιρροή έχει την αξία της πλατίνας, του ασημιού ή του ευτελούς χαλκού...
Δυναμικός εισπράκτορας χρεών, που λειτουργεί προς όφελος αμείλικτου τοκογλύφου, θα συμμαχήσει με μικρο-απατεώνισσα που έχει σχεδιάσει το απόλυτο κόλπο. Ο δρόμος για την πραγματοποίηση των πλάνων τους όμως, δεν είναι στρωμένος με ροδοπέταλα. Για να βάλω λίγο τα πράγματα στην θέση τους, το στόρι δεν θυμίζει τόσο αμερικανιά, πιο πολύ μου μοιάζει με απωανατολίτικη ιδέα. Κι αυτό γιατί η έννοια του υποκόσμου δεν αντικατοπτρίζει τις οργανωμένες μαφιόζικες φατρίες, αλλά κρύβεται στην διπλανή πόρτα, αφορά ανθρώπους της καθημερινότητας. Ένας τέτοιος είναι ο σκληροτράχηλος Άμπελ, που με την γροθιά αποσπά τα ποσά που χρωστούν διάφοροι περίεργοι τύποι στο αφεντικό του, μια τέτοια είναι και η Κάι, που στήνει έξυπνες παγίδες σε αφελείς οδηγούς, κλέβοντας τους τα αμάξια και το περιεχόμενο τους, για να βγάλει το παράνομο μεροκάματο της. Με το ευρύτερο κοινωνικό πλαίσιο να είναι βουτηγμένο στην διαφθορά όμως, ακόμη και αυτοί οι - κατ ανάγκη - εκτός νόμου πολίτες, επιδεικνύοντας έστω και την ελάχιστη έφεση στην ηθική, μεταβάλλονται απευθείας σε ήρωες, που ο θεατής θέλει εντέλει να επιβιώσουν και να αναδειχτούν νικητές, στην κόντρα που έχουν ανοίξει με κάθε λογής απατεώνες, λαδωμένους μπάτσους, πληρωμένους δημοσιογράφους και επαγγελματίες δολοφόνους.
Για πες: Δύο είναι τα δυνατά στοιχεία του θρίλερ που υπογράφει ο Σπανιόλος Patxi Amezcua. Η μεστή αφήγηση, που λέει πολλά δίχως να φανφαρονίζει, με συνέπεια στα 80κάτι λεπτά της χρονικής διάρκειας να μην υπάρχει ίχνος βαριεστημένου δευτερολέπτου και η πανέμορφη φωτογράφηση του προαστίου Σαριά της Μπαρτσελόνα, που με την μελαγχολία των μουντών κεραμιδί απόχρωσης κτιρίων του, αποτελεί ένα πρώτης τάξης σκηνικό για την εξέλιξη της ίντριγκας. Υπόθεση που με την σειρά της εμφανίζει ουκ ολίγες τρύπες, απορίες και δίχως λόγο συναισθηματικές αυξομειώσεις, προσέχοντας όμως οι χαρακτήρες του στόρι να βρίσκονται πάντοτε στο επίκεντρο και να είναι μελετημένοι, πλην όμως απρόβλεπτοι. Όπως προστάζει άλλωστε ο βασικός νόμος του υποκόσμου - trust no one - που η καταπάτηση του θα αποφέρει αρκετές ικανές ανατροπές στην εξέλιξη του σεναρίου, διατηρώντας το ενδιαφέρον αμείωτο μέχρι και την τελική σεκάνς. Και που σε γενικές γραμμές θα αφήσει μια γεύση ικανοποίησης σε εκείνους που υποστηρίζουν πως το ευρωπαϊκό σινεμά, μπορεί να προσφέρει μοντέρνα νουάρ, έστω και αν οι δυτικές καταβολές είναι κάτι περισσότερο από πασιφανείς.
Δυναμικός εισπράκτορας χρεών, που λειτουργεί προς όφελος αμείλικτου τοκογλύφου, θα συμμαχήσει με μικρο-απατεώνισσα που έχει σχεδιάσει το απόλυτο κόλπο. Ο δρόμος για την πραγματοποίηση των πλάνων τους όμως, δεν είναι στρωμένος με ροδοπέταλα. Για να βάλω λίγο τα πράγματα στην θέση τους, το στόρι δεν θυμίζει τόσο αμερικανιά, πιο πολύ μου μοιάζει με απωανατολίτικη ιδέα. Κι αυτό γιατί η έννοια του υποκόσμου δεν αντικατοπτρίζει τις οργανωμένες μαφιόζικες φατρίες, αλλά κρύβεται στην διπλανή πόρτα, αφορά ανθρώπους της καθημερινότητας. Ένας τέτοιος είναι ο σκληροτράχηλος Άμπελ, που με την γροθιά αποσπά τα ποσά που χρωστούν διάφοροι περίεργοι τύποι στο αφεντικό του, μια τέτοια είναι και η Κάι, που στήνει έξυπνες παγίδες σε αφελείς οδηγούς, κλέβοντας τους τα αμάξια και το περιεχόμενο τους, για να βγάλει το παράνομο μεροκάματο της. Με το ευρύτερο κοινωνικό πλαίσιο να είναι βουτηγμένο στην διαφθορά όμως, ακόμη και αυτοί οι - κατ ανάγκη - εκτός νόμου πολίτες, επιδεικνύοντας έστω και την ελάχιστη έφεση στην ηθική, μεταβάλλονται απευθείας σε ήρωες, που ο θεατής θέλει εντέλει να επιβιώσουν και να αναδειχτούν νικητές, στην κόντρα που έχουν ανοίξει με κάθε λογής απατεώνες, λαδωμένους μπάτσους, πληρωμένους δημοσιογράφους και επαγγελματίες δολοφόνους.
Για πες: Δύο είναι τα δυνατά στοιχεία του θρίλερ που υπογράφει ο Σπανιόλος Patxi Amezcua. Η μεστή αφήγηση, που λέει πολλά δίχως να φανφαρονίζει, με συνέπεια στα 80κάτι λεπτά της χρονικής διάρκειας να μην υπάρχει ίχνος βαριεστημένου δευτερολέπτου και η πανέμορφη φωτογράφηση του προαστίου Σαριά της Μπαρτσελόνα, που με την μελαγχολία των μουντών κεραμιδί απόχρωσης κτιρίων του, αποτελεί ένα πρώτης τάξης σκηνικό για την εξέλιξη της ίντριγκας. Υπόθεση που με την σειρά της εμφανίζει ουκ ολίγες τρύπες, απορίες και δίχως λόγο συναισθηματικές αυξομειώσεις, προσέχοντας όμως οι χαρακτήρες του στόρι να βρίσκονται πάντοτε στο επίκεντρο και να είναι μελετημένοι, πλην όμως απρόβλεπτοι. Όπως προστάζει άλλωστε ο βασικός νόμος του υποκόσμου - trust no one - που η καταπάτηση του θα αποφέρει αρκετές ικανές ανατροπές στην εξέλιξη του σεναρίου, διατηρώντας το ενδιαφέρον αμείωτο μέχρι και την τελική σεκάνς. Και που σε γενικές γραμμές θα αφήσει μια γεύση ικανοποίησης σε εκείνους που υποστηρίζουν πως το ευρωπαϊκό σινεμά, μπορεί να προσφέρει μοντέρνα νουάρ, έστω και αν οι δυτικές καταβολές είναι κάτι περισσότερο από πασιφανείς.
Στις δικές μας αίθουσες 22 Ιουλίου 2010 από την Nutopia
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική