του Alexis Dos Santos. Με τους Fernando Tielve, Deborah Francois, Michiel Huisman
Αμπελοαλληγορίες...
του zerVo
Σπανιόλος πιτσιρικάς, αφού έχει γυρίσει την μισή Ευρώπη τσαμπέ αναζητώντας τον πατέρα του, που τον εγκατέλειψε σε μικρή ηλικία, καταλήγει σε κοινόβιο του Λονδίνου, όπου μαγεύεται από τον χίπικο τρόπο ζωής. Στο ίδιο κτίριο, διαμένει συνομήλικη του Βελγίδα, που έχει πέσει σε βαθιά κατάθλιψη, επειδή δεν καταφέρνει να εντοπίσει τα ίχνη του άγνωστου αγαπημένου της. Έτσι όπως ακούγεται θα νομίσεις, πως οι δύο ταλαιπωρημένοι και εκ πεποιθήσεως μετανάστες, συναντιούνται και ενώνουν τις μοναξιές τους σε ένα ακόμη νεανικό σινερομάντζο. Κι όμως δεν συμβαίνει τίποτα τέτοιο, αφού τα δύο πρόσωπα, κινούνται μεν μέσα στο ίδιο σύμπαν, μια σιχαμερή Λονδρέζικη εστία, μα ουδέποτε έρχονται σε επαφή. Το φιλμ παρακολουθεί τις τροχιές τους, χρησιμοποιώντας αποσπάσματα από στιγμές του παρελθόντος τους, για να οριοθετήσει τον χαρακτήρα του καθενός. Για τον μεν Αξλ, που αρέσκεται να μιξάρει βότκες και μπύρες στα νάιτ κλαμπς μέχρι τελικής πτώσης, ώστε το επόμενο πρωινό, να ξυπνά σε ένα βαθύ λήθαργο, λησμονώντας τα όσα αλλοπρόσαλλα έπραξε το προηγούμενο βράδυ, τα παιδικά τραύματα είναι πολλαπλά και διαμπερή. Για την συνεσταλμένη Βέρα, που τύποις εργάζεται ως πωλήτρια σε βιβλιοπωλείο, οι αναμνήσεις από την αγκαλιά του εξαφανισμένου πρίγκιπα της, την έχουν βυθίσει σε μια μελαγχολία, από όπου δύσκολα θα καταφέρει να αποδράσει. Η διεπαφή των δορυφόρων δεν θα επιτευχθεί παρά μόνο λίγο πριν το φινάλε, όπου θα πραγματοποιηθεί και η ανταλλαγή μεθυσμένων αμελοφιλοσοφιών, από δύο άτομα, υποτίθεται παραγωγικής ηλικίας, που οι λέξεις μέλλον και σκοπός, απουσιάζουν πλήρως από το βοκαμπούλαρι τους.
Για πες: Ότι με το Unmade Beds κάτι έτρεχε περίεργο εξαρχής το αντιλήφθηκα όταν έψαχνα να βρω στοιχεία για δαύτο και πάντοτε έπεφτα πάνω στα διθυραμβικά σχόλια για την μουσική του επένδυση. Περί του ψητού κουβέντα, μόνο για την αξία του γκαραζοπάνκ, των Tindersticks και των Mary And The Boy. Η βρετανική σκηνή, πανάξια την τελευταία εικοσαετία έχει καταφέρει να σταθεί στα πόδια της, χάρη στην ευθύτητα των εικόνων που αναπλάθει στο πανί και του ρεαλισμού του που σε χτυπά σαν γροθιά στο στομάχι. Αντίθετα εδώ ο ανεξάρτητος Alexis Dos Santos, χρησιμοποιεί πεθαμένες κινηματογραφικές μεθόδους, αναμιγνύοντας τις με την μόδα του στέντικαμ, υποτίθεται για να το παίξει αβάν γκαρντ και να κερδίσει το παλαμάκι των ξυπόλητων υπέρμαχων της μποεμοτσιγγάνικης λογικής. Αυτό που επιτυγχάνει ο Αργεντίνικης ρίζας δημιουργός, είναι να εκθέσει μια νεολαία που πνίγεται στο παραμύθι - δεν υπάρχει στιγμή που οι δύο νεολαίοι να εκστομίζουν μισή σοβαρή αλήθεια, αντιθέτως το ψέμα είναι σε πρώτη ζήτηση - στις ουσίες, τους ambient ήχους του Hot Monkey και την αμπελοαλληγορία που έχει υποκαταστήσει την διάθεση στην φιλοδοξία. Σαν να λέμε δηλαδή εκεί που την αμόλησε ο Goddard και το Trainspotting, ήρθαν και ξεφύτρωσαν τα Ξέστρωτα Κρεβάτια να το παίξουν πρωτοπόρα. Φωτιά στα στρώματα όμως. Αυτά μας τα είπαν κι άλλοι οκτακόσια χρόνια πριν, μη σου πω και χίλιες φορές καλύτερα...
Για πες: Ότι με το Unmade Beds κάτι έτρεχε περίεργο εξαρχής το αντιλήφθηκα όταν έψαχνα να βρω στοιχεία για δαύτο και πάντοτε έπεφτα πάνω στα διθυραμβικά σχόλια για την μουσική του επένδυση. Περί του ψητού κουβέντα, μόνο για την αξία του γκαραζοπάνκ, των Tindersticks και των Mary And The Boy. Η βρετανική σκηνή, πανάξια την τελευταία εικοσαετία έχει καταφέρει να σταθεί στα πόδια της, χάρη στην ευθύτητα των εικόνων που αναπλάθει στο πανί και του ρεαλισμού του που σε χτυπά σαν γροθιά στο στομάχι. Αντίθετα εδώ ο ανεξάρτητος Alexis Dos Santos, χρησιμοποιεί πεθαμένες κινηματογραφικές μεθόδους, αναμιγνύοντας τις με την μόδα του στέντικαμ, υποτίθεται για να το παίξει αβάν γκαρντ και να κερδίσει το παλαμάκι των ξυπόλητων υπέρμαχων της μποεμοτσιγγάνικης λογικής. Αυτό που επιτυγχάνει ο Αργεντίνικης ρίζας δημιουργός, είναι να εκθέσει μια νεολαία που πνίγεται στο παραμύθι - δεν υπάρχει στιγμή που οι δύο νεολαίοι να εκστομίζουν μισή σοβαρή αλήθεια, αντιθέτως το ψέμα είναι σε πρώτη ζήτηση - στις ουσίες, τους ambient ήχους του Hot Monkey και την αμπελοαλληγορία που έχει υποκαταστήσει την διάθεση στην φιλοδοξία. Σαν να λέμε δηλαδή εκεί που την αμόλησε ο Goddard και το Trainspotting, ήρθαν και ξεφύτρωσαν τα Ξέστρωτα Κρεβάτια να το παίξουν πρωτοπόρα. Φωτιά στα στρώματα όμως. Αυτά μας τα είπαν κι άλλοι οκτακόσια χρόνια πριν, μη σου πω και χίλιες φορές καλύτερα...
Στις δικές μας αίθουσες 3 Ιουνίου, από την Seven
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική