I Love You Phillip Morris
των John Requa, Glenn Ficarra. Με τους Jim Carrey, Ewan McGregor, Leslie Mann, Rodrigo Santoro
Θα σε κάνω βασίλισσα!
του zerVo
Θέλει γενναιότητα, τσαγανό και σθένος για να δηλώσεις το παρόν σε μια τέτοια παραγωγή. Και μην πηγαίνει ο νους σου εξαιτίας της ανορθόδοξης σεξουαλικότητας του κεντρικού ήρωα της ιστορίας, που από macho πιστολέρο εκπρόσωπος του νόμου, επιχειρεί ένα δυναμικό αυτο-outing και εισέρχεται και επισήμως στον κόσμο της λούγκρας. Αυτά τα περιστατικά πλέον είναι καθημερινά, ξεπερασμένα και δεν προκαλούν ιδιαίτερη αντίδραση στο αντίκρυ τους. Το ζήτημα είναι πως το I Love You Phillip Morris προβάλλεται μέσα στην ιδιαιτερότητα του τόσο καυστικό, επιθετικό και ριζοσπαστικό, βάζοντας απέναντι του το σύστημα της (καταρρέουσας?) Υπερδύναμης, που εκπροσωπείται από την σημαία της πρώτης αμερικάνικης πολιτείας που σου έρχεται στο μυαλό (ναι, σωστά μαντεύεις) και το γρονθοκοπεί αλύπητα και ακατάπαυστα. Λογικότατο, την ευθύνη του πρότζεκτ να μην παίρνει κανένα χολιγουντιανό στούντιο, ρισκάροντας από την μια την φήμη του και από την άλλη μπλέκοντας σε δικαστικές διαμάχες, που μόλις ξεκίνησαν και τρενάρουν την κυκλοφορία του φιλμ, με εντελώς μακαρθικό τρόπο, στην σύγχρονη Land Of The Free του μίστερ Ομπάμα...
Το αυτοκινητιστικό ατύχημα ήταν μόνο η αφορμή. Τέρμα τα ψέματα! Από το σημείο αυτό και μετά, ο οικογενειάρχης Στιβ, ο πρώην δυναμικός μπάτσος και νυν επιτυχημένος Τεξανός μάνατζερ, θα κάνει αυτό που προστάζει η ψυχή του. Δηλώνει γκέι, μετακομίζει στο ηλιόλουστο Μαϊάμι, αγκαλιάζει μελαχρινό σούπερ μπόι και το λούζει με πανάκριβα δωράκια. Που τα βρήκες τα λεφτά όμως κύριε Ράσελ? Αυτή είναι όμως η ψυχοσύνθεση του ανθρώπου και δεν του την αλλάζεις με τίποτα. Να φροντίζει να μην λείψει τίποτα από τον/την αγαπημένο/η του, με οποιοδήποτε κόστος. Όπως αρχικά, φοράει τον μανδύα του καλού καγαθού χριστιανού για να ευχαριστήσει την θεούσα συμβία του, έτσι και κατοπινά κάνει τα πάντα για να είναι οι λατρεμένοι του γκόμενοι πάντα χαμογελαστοί κι ευτυχισμένοι. Το κουβούκλιο που τους κτίζει για να ζουν ονειρεμένο και πανάκριβο, καλύπτοντας όμως τις οικονομικές τρύπες με καταχρήσεις ταμείων κι έχοντας σαν φυσική, αλλά και λογικότατη συνέπεια την τιμωρία και την φυλάκιση. Στην στενή δηλαδή, όπου ο επαγγελματίας ψεύτης, απατεώνας και πλαστογράφος θα ανακαλύψει τον μεγάλο έρωτα της ζωής του, στο πρόσωπο του συγκρατούμενου Φίλιπ Μόρις (ο McGregor σε ένα απίθανο γκέι σόλο). Και από το σημείο αυτό θα ξεκινήσει η δράση του χαρισματικού κανάγια, που θα συνδυάσει τις ικανότητες του μάγου Χουντίνι, του πολυπρόσωπου Αρσέν Λουπέν και του πανέξυπνου Φρανκ Αμπαγκνέιλ (από το Catch me if you can) για να παραπλανήσει τις αρχές, αλλά και για να δημιουργήσει τις υπερπολυτελείς συνθήκες διαβίωσης στο αμόρε του.
Αληθινή η ιστορία που βασίζεται το σενάριο και πραγματικά απίστευτη αν την παρατηρήσει κανείς σε όλο της το εύρος. Αν ξεφύγει ο θεατής από τις ερωτικές ιδιαιτερότητες του αντι-ήρωα, που είναι πιθανόν να ορίσουν έναν στρεβλό δρόμο παρακολούθησης, τότε θα βρεθεί μπροστά σε μια πανύψηλου IQ δράση, που σμπαραλιάζει κάθε είδους γνώση για την ισχύ της δυτικής καπιταλιστικής κοινωνίας. Με αφετηρία τον έρωτα, ισχυρό σύμβουλο την λογική της απιθανότητας και όπλο το ατέρμονο ρίσκο, ο Ράσελ καταπατά κάθε είδους νόμο, αρχή και σύμβαση, για να καθορίσει έναν ιδιόμορφο μπούσουλα, που προσεγγίζει ανατρεπτικά και με σοσιαλιστική σκεπτική το american dream, παίρνοντας με το μέρος του πανεύκολα τον ζορισμένο από το συντηρητικό πολιτικό γίγνεσθαι μικρομεσαίο: Καλά τους έκανες, φάτους κι άλλα!
Για πες: Το σκηνοθετικό ντουέτο των Requa - Ficarra, είναι ήδη γνωστό από τον παρομοίως ασυμβίβαστο τρόπο που επέλεξε να προσεγγίσει την κοινότυπη φιγούρα του Άι Βασίλη στο Bad Santa. Το ίδιο, άλλοτε σατυρικό, άλλοτε δραματικό μοτίβο, με τον con man στο επίκεντρο, χρησιμοποιούν και στην παρούσα περίπτωση, ανεβάζοντας όμως το επίπεδο του ρυθμού πολλές ταχύτητες παραπάνω, μέσω των ευρημάτων και των εμπνεύσεων του script. Κακά τα ψέματα όμως. Δίχως την πλαστικότητα και τον αέρα του πρωταγωνιστή τους, δύσκολα το αποτέλεσμα θα ήταν το ίδιο. Ο Jim Carrey, μεγαλείο όπως αποδεικνύεται σε ότι κι αν κάνει, ρισκάρει τα πάντα, υποδυόμενος μια φιγούρα που θα μισηθεί από το μεγαλύτερο μέρος των τηλεκατευθυνόμενων συμπατριωτών του. Κοροϊδεύει το κράτος, τους θεσμούς, τον κυβερνήτη (Μπους era, ε) είναι και ομοφυλόφιλος? Στο πυρ το εξώτερον! Παλιά μου τέχνη κόσκινο για τον γεννημένο στον Καναδά κωμικό, που δίχως να έχει να αποδείξει οτιδήποτε για την αξία του, δίχως να στοχεύει στους παράδες και έχοντας την προοδευτική ευρωπαική υποστήριξη (λέγε με Europa Corp, άρα Luc Besson) ξεσκίζει το σύστημα ξανά, όπως έκανε και με το Majestic. Και τότε εχθρός του καλοστημένου κόλπου με έμβλημα την Αστερόεσσα είχε κριθεί, όπως το ίδιο, αν κρίνω από τα ζόρια που περνά το I Love You Phillip Morris στις επιτροπές λογοκρισίας θα συμβεί και τώρα. Το ότι στην χώρα που είσαι ελεύθερος να πεις ότι θες, αρκεί να είναι μόνο καλά λόγια, η δημοτικότητα του θα αγγίζει μονοψήφια νούμερα, το θεωρώ δεδομένο. Ξέρεις τι αποδεικνύει όμως με την πράξη του? Πως εξήντα χρόνια μετά τα δάκτυλα των δοσίλογων σαν τον Kazan, το παρακράτος ζει και βασιλεύει και τον κόσμο κυριεύει. Ευτυχώς που οι ένθεν του Ατλαντικού έχουμε λίγο ανοιχτότερο νου και θα υποδεχτούμε τελικά μια εξαιρετική ρομαντική παράσταση, που σκορπάει τόνους τροφής για σκέψη, μόνο με ενάμισι χρόνο καθυστέρηση...
Το αυτοκινητιστικό ατύχημα ήταν μόνο η αφορμή. Τέρμα τα ψέματα! Από το σημείο αυτό και μετά, ο οικογενειάρχης Στιβ, ο πρώην δυναμικός μπάτσος και νυν επιτυχημένος Τεξανός μάνατζερ, θα κάνει αυτό που προστάζει η ψυχή του. Δηλώνει γκέι, μετακομίζει στο ηλιόλουστο Μαϊάμι, αγκαλιάζει μελαχρινό σούπερ μπόι και το λούζει με πανάκριβα δωράκια. Που τα βρήκες τα λεφτά όμως κύριε Ράσελ? Αυτή είναι όμως η ψυχοσύνθεση του ανθρώπου και δεν του την αλλάζεις με τίποτα. Να φροντίζει να μην λείψει τίποτα από τον/την αγαπημένο/η του, με οποιοδήποτε κόστος. Όπως αρχικά, φοράει τον μανδύα του καλού καγαθού χριστιανού για να ευχαριστήσει την θεούσα συμβία του, έτσι και κατοπινά κάνει τα πάντα για να είναι οι λατρεμένοι του γκόμενοι πάντα χαμογελαστοί κι ευτυχισμένοι. Το κουβούκλιο που τους κτίζει για να ζουν ονειρεμένο και πανάκριβο, καλύπτοντας όμως τις οικονομικές τρύπες με καταχρήσεις ταμείων κι έχοντας σαν φυσική, αλλά και λογικότατη συνέπεια την τιμωρία και την φυλάκιση. Στην στενή δηλαδή, όπου ο επαγγελματίας ψεύτης, απατεώνας και πλαστογράφος θα ανακαλύψει τον μεγάλο έρωτα της ζωής του, στο πρόσωπο του συγκρατούμενου Φίλιπ Μόρις (ο McGregor σε ένα απίθανο γκέι σόλο). Και από το σημείο αυτό θα ξεκινήσει η δράση του χαρισματικού κανάγια, που θα συνδυάσει τις ικανότητες του μάγου Χουντίνι, του πολυπρόσωπου Αρσέν Λουπέν και του πανέξυπνου Φρανκ Αμπαγκνέιλ (από το Catch me if you can) για να παραπλανήσει τις αρχές, αλλά και για να δημιουργήσει τις υπερπολυτελείς συνθήκες διαβίωσης στο αμόρε του.
Αληθινή η ιστορία που βασίζεται το σενάριο και πραγματικά απίστευτη αν την παρατηρήσει κανείς σε όλο της το εύρος. Αν ξεφύγει ο θεατής από τις ερωτικές ιδιαιτερότητες του αντι-ήρωα, που είναι πιθανόν να ορίσουν έναν στρεβλό δρόμο παρακολούθησης, τότε θα βρεθεί μπροστά σε μια πανύψηλου IQ δράση, που σμπαραλιάζει κάθε είδους γνώση για την ισχύ της δυτικής καπιταλιστικής κοινωνίας. Με αφετηρία τον έρωτα, ισχυρό σύμβουλο την λογική της απιθανότητας και όπλο το ατέρμονο ρίσκο, ο Ράσελ καταπατά κάθε είδους νόμο, αρχή και σύμβαση, για να καθορίσει έναν ιδιόμορφο μπούσουλα, που προσεγγίζει ανατρεπτικά και με σοσιαλιστική σκεπτική το american dream, παίρνοντας με το μέρος του πανεύκολα τον ζορισμένο από το συντηρητικό πολιτικό γίγνεσθαι μικρομεσαίο: Καλά τους έκανες, φάτους κι άλλα!
Για πες: Το σκηνοθετικό ντουέτο των Requa - Ficarra, είναι ήδη γνωστό από τον παρομοίως ασυμβίβαστο τρόπο που επέλεξε να προσεγγίσει την κοινότυπη φιγούρα του Άι Βασίλη στο Bad Santa. Το ίδιο, άλλοτε σατυρικό, άλλοτε δραματικό μοτίβο, με τον con man στο επίκεντρο, χρησιμοποιούν και στην παρούσα περίπτωση, ανεβάζοντας όμως το επίπεδο του ρυθμού πολλές ταχύτητες παραπάνω, μέσω των ευρημάτων και των εμπνεύσεων του script. Κακά τα ψέματα όμως. Δίχως την πλαστικότητα και τον αέρα του πρωταγωνιστή τους, δύσκολα το αποτέλεσμα θα ήταν το ίδιο. Ο Jim Carrey, μεγαλείο όπως αποδεικνύεται σε ότι κι αν κάνει, ρισκάρει τα πάντα, υποδυόμενος μια φιγούρα που θα μισηθεί από το μεγαλύτερο μέρος των τηλεκατευθυνόμενων συμπατριωτών του. Κοροϊδεύει το κράτος, τους θεσμούς, τον κυβερνήτη (Μπους era, ε) είναι και ομοφυλόφιλος? Στο πυρ το εξώτερον! Παλιά μου τέχνη κόσκινο για τον γεννημένο στον Καναδά κωμικό, που δίχως να έχει να αποδείξει οτιδήποτε για την αξία του, δίχως να στοχεύει στους παράδες και έχοντας την προοδευτική ευρωπαική υποστήριξη (λέγε με Europa Corp, άρα Luc Besson) ξεσκίζει το σύστημα ξανά, όπως έκανε και με το Majestic. Και τότε εχθρός του καλοστημένου κόλπου με έμβλημα την Αστερόεσσα είχε κριθεί, όπως το ίδιο, αν κρίνω από τα ζόρια που περνά το I Love You Phillip Morris στις επιτροπές λογοκρισίας θα συμβεί και τώρα. Το ότι στην χώρα που είσαι ελεύθερος να πεις ότι θες, αρκεί να είναι μόνο καλά λόγια, η δημοτικότητα του θα αγγίζει μονοψήφια νούμερα, το θεωρώ δεδομένο. Ξέρεις τι αποδεικνύει όμως με την πράξη του? Πως εξήντα χρόνια μετά τα δάκτυλα των δοσίλογων σαν τον Kazan, το παρακράτος ζει και βασιλεύει και τον κόσμο κυριεύει. Ευτυχώς που οι ένθεν του Ατλαντικού έχουμε λίγο ανοιχτότερο νου και θα υποδεχτούμε τελικά μια εξαιρετική ρομαντική παράσταση, που σκορπάει τόνους τροφής για σκέψη, μόνο με ενάμισι χρόνο καθυστέρηση...
Στις δικές μας αίθουσες 8 Ιουλίου, από την Filmopolis
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική