Χωρίς Όνομα
του Cary Fukunaga. Με τους Edgar Flores, Paulina Gaitan, Kristyan Ferrer, Tenoch Huerta Mejia
Perdoname Madre Mia...
του zerVo
Το μεγάλο κέρδος για κάποιον που παρακολουθεί με πάθος τις κινηματογραφικές εξελίξεις, είναι πως ανά πάσα στιγμή δύναται να γνωρίζει την πολιτικοκοινωνική κατάσταση που επικρατεί στις γωνιές του πλανήτη, που ρίχνει το βλέμμα του ο φακός. Δεν μιλάμε ούτε για απεικόνιση επικαίρων, ούτε για δράση ντοκιμαντέρ. Σημασία έχει η μυθοπλασία, που εισχωρεί ακόμη περισσότερο στην καρδιά του ζητήματος που βιώνει ο κάθε λαός και ίσως να το απεικονίζει και με τάσεις υπερβολής, σε μια πιο τραγική του μορφή. Σημασία έχει πως σου δείχνει τον άκρατο πόνο, που εσύ σαν μέλος μιας δυτικής ανεπτυγμένης κοινωνίας δεν έχεις νιώσει ποτέ. Σκοπός δεν είναι να νιώσεις λύπηση ή συγκίνηση για τον όποιο φουκαρά ινδιάνο, ρισκάρει κάθε δευτερόλεπτο την ζωή του, αλλά να κατανοήσεις την άνιση συμπεριφορά αυτού εκεί ψηλά, του Πλάστη, που πηγαίνοντας κόντρα στις αρχές του, έχει διαχωρίσει τα παιδάκια του σε πρώτης και δεύτερης κατηγορίας...
Στην νότια συνοριογραμμή του Μεξικό, ο νεαρός συμμορίτης Κάσπερ, θα νιώσει την ατίμωση από τους υποτιθέμενους κομπανιέρους του, όταν η αγαπημένη του θα πέσει νεκρή, χάρη στην βαναυσότητα του διαβολικού ηγέτη της φράξιας. Την ίδια στιγμή από την πρωτεύουσα της Ονδούρας, η έφηβη Σάιρα, θα ξεκινήσει το μακρύ ταξίδι της μετανάστευσης, που έχει σαν τέρμα του, την Γη της Επαγγελίας, το Νιου Τζέρσι. Δύο γραμμές, που ξεκινούν από δύο διαφορετικά σημεία της πάμφτωχης περιφέρειας στα Νότια του Ρίο Γκράντε και που η μοίρα ορίζει κάπου να συναντηθούν, να ενώσουν τις αγωνίες τους, νιώθοντας πως η τραγωδία που βιώνει η μια, μπορεί να απαλύνει το αλίμονο της άλλης. Κανένας από τους δύο φυγάδες, δεν έχει συνειδητοποιήσει τους λόγους που τον ώθησαν να κάνει τις επιλογές του. Το κορίτσι εγκαταλείπει τον τόπο του, για κάποιον άλλον μακρινό, βασίζοντας τα όνειρα στις υποσχέσεις ενός πατέρα, που παρατώντας την σε νηπιακή ηλικία, έφυγε για τις Estados Unidos για να βολευτεί. Ούτε η μίζερη Τεγκουσικάλπα την χωρά, ούτε η ξενιτιά την ελκύει. Είναι ένα έρμαιο ανάμεσα σε δύο αφιλόξενες πολιτείες, που καμία τους δεν την συγκινεί τόσο, ώστε να την αποκαλέσει πατρίδα.
Το αγόρι είναι ένα μηδενικό, ανάμεσα στα αμέτρητα μηδενικά που γεννά η ανέχεια της παραγκούπολης. Βασισμένος στην ιδεολογία της πορδής και του περιστρόφου, ζει τον δικό Gangsta's Paradise, στρατολογώντας δεκάχρονα αναλφάβητα πιτσιρίκια, που θα αποτελέσουν το μέλλον της σπείρας που διοικεί ένας άξεστος Darth Maul, με μηδενικές ηθικές αρχές και συναισθήματα. Η βίαιη κίνηση ανεξαρτητοποίησης του από την συμμορία, θα τον καταστήσει σαν τον νούμερο ένα καταζητούμενο σε όλο το Μεξικό. Από τους συντρόφους του, τα θεωρούμενα αδέλφια του δηλαδή, μην φανταστείς από τίποτα αστυνομικές αρχές. Αυτές δεν υπάρχουν, δεν υφίστανται. Ο μόνος νόμος που ισχύει στην Λατίνα Αμερική είναι εκείνος του όπλου και της βίας. Όταν οι δύο ταλαιπωρημένες ψυχές συναντηθούν στο ταβάνι του τρένου της μεγάλης φυγής, θα πιστέψουν πως μπορούν μαζί, συμπληρωματικά να ορίσουν ένα πιο φωτεινό μέλλον, από το λασπωμένο τους παρόν. Είπαμε όμως. Υπάρχει και αυτός ο κριτής που βλέπει από τον ουρανό και τις ευκαιρίες τις φυλάει, μόνο σε όσους έχουν καλογυαλισμένα κολάρα και κρατούν Samsonite, αντί για Smith&Wesson...
Για πες: Είναι απίθανο να πιστέψεις πως το Sin Nombre αποτελεί το δημιουργικό ντεμπούτο του Καλιφορνέζου με τις γιαπωνέζικες ρίζες Cary Fukunaga. Όχι γιατί είναι τεχνικά άψογο, αφού στην εξέλιξη του εμφανίζει λαθάκια και στο σενάριο και στην χρονική συνέχεια. Αλλά επειδή είναι υπερβολικά δύσκολο από έναν άμαθο δημιουργό, να συνδυάσει με μαεστρία διαφορετικά genres, όπως το κοινωνικό δράμα, το μοντέρνο γουέστερν και το γεμάτο σασπένς θρίλερ. Βοηθούμενο από μια ολοζώντανη φωτογραφία (υπογραφή Adriano Goldman) ώστε να αναδείξει σε όλο το θλιμμένο εύρος της την διαδρομή του φορτηγού συρμού της ελπίδας, αλλά και από τις μεστές ερμηνείες των νεαρών πρωταγωνιστών του Paulina Gaitan και Edgar Flores, το Χωρίς Όνομα αποτελεί την ευχάριστη ανεξάρτητη έκπληξη, που καταχειροκροτήθηκε στο Sundance για την αληθινότητα της αφήγησης του. Και που αν θα σε κάνει να νιώσεις άβολα και προβληματισμένα, δεν είναι επειδή απλά ακολουθείς με την κάμερα, την αγωνία δύο τυχαία επιλεγμένων ισπανόφωνων τινέιτζερς. Είναι διότι αυτοί οι χαρακτήρες ορίζουν τον κανόνα, στην τραγική ζώνη που κάποτε κυριαρχούσαν οι Αζτέκοι και τώρα έχει αναχθεί στο βασίλειο της εξαθλίωσης και της παρανομίας.
Στην νότια συνοριογραμμή του Μεξικό, ο νεαρός συμμορίτης Κάσπερ, θα νιώσει την ατίμωση από τους υποτιθέμενους κομπανιέρους του, όταν η αγαπημένη του θα πέσει νεκρή, χάρη στην βαναυσότητα του διαβολικού ηγέτη της φράξιας. Την ίδια στιγμή από την πρωτεύουσα της Ονδούρας, η έφηβη Σάιρα, θα ξεκινήσει το μακρύ ταξίδι της μετανάστευσης, που έχει σαν τέρμα του, την Γη της Επαγγελίας, το Νιου Τζέρσι. Δύο γραμμές, που ξεκινούν από δύο διαφορετικά σημεία της πάμφτωχης περιφέρειας στα Νότια του Ρίο Γκράντε και που η μοίρα ορίζει κάπου να συναντηθούν, να ενώσουν τις αγωνίες τους, νιώθοντας πως η τραγωδία που βιώνει η μια, μπορεί να απαλύνει το αλίμονο της άλλης. Κανένας από τους δύο φυγάδες, δεν έχει συνειδητοποιήσει τους λόγους που τον ώθησαν να κάνει τις επιλογές του. Το κορίτσι εγκαταλείπει τον τόπο του, για κάποιον άλλον μακρινό, βασίζοντας τα όνειρα στις υποσχέσεις ενός πατέρα, που παρατώντας την σε νηπιακή ηλικία, έφυγε για τις Estados Unidos για να βολευτεί. Ούτε η μίζερη Τεγκουσικάλπα την χωρά, ούτε η ξενιτιά την ελκύει. Είναι ένα έρμαιο ανάμεσα σε δύο αφιλόξενες πολιτείες, που καμία τους δεν την συγκινεί τόσο, ώστε να την αποκαλέσει πατρίδα.
Το αγόρι είναι ένα μηδενικό, ανάμεσα στα αμέτρητα μηδενικά που γεννά η ανέχεια της παραγκούπολης. Βασισμένος στην ιδεολογία της πορδής και του περιστρόφου, ζει τον δικό Gangsta's Paradise, στρατολογώντας δεκάχρονα αναλφάβητα πιτσιρίκια, που θα αποτελέσουν το μέλλον της σπείρας που διοικεί ένας άξεστος Darth Maul, με μηδενικές ηθικές αρχές και συναισθήματα. Η βίαιη κίνηση ανεξαρτητοποίησης του από την συμμορία, θα τον καταστήσει σαν τον νούμερο ένα καταζητούμενο σε όλο το Μεξικό. Από τους συντρόφους του, τα θεωρούμενα αδέλφια του δηλαδή, μην φανταστείς από τίποτα αστυνομικές αρχές. Αυτές δεν υπάρχουν, δεν υφίστανται. Ο μόνος νόμος που ισχύει στην Λατίνα Αμερική είναι εκείνος του όπλου και της βίας. Όταν οι δύο ταλαιπωρημένες ψυχές συναντηθούν στο ταβάνι του τρένου της μεγάλης φυγής, θα πιστέψουν πως μπορούν μαζί, συμπληρωματικά να ορίσουν ένα πιο φωτεινό μέλλον, από το λασπωμένο τους παρόν. Είπαμε όμως. Υπάρχει και αυτός ο κριτής που βλέπει από τον ουρανό και τις ευκαιρίες τις φυλάει, μόνο σε όσους έχουν καλογυαλισμένα κολάρα και κρατούν Samsonite, αντί για Smith&Wesson...
Για πες: Είναι απίθανο να πιστέψεις πως το Sin Nombre αποτελεί το δημιουργικό ντεμπούτο του Καλιφορνέζου με τις γιαπωνέζικες ρίζες Cary Fukunaga. Όχι γιατί είναι τεχνικά άψογο, αφού στην εξέλιξη του εμφανίζει λαθάκια και στο σενάριο και στην χρονική συνέχεια. Αλλά επειδή είναι υπερβολικά δύσκολο από έναν άμαθο δημιουργό, να συνδυάσει με μαεστρία διαφορετικά genres, όπως το κοινωνικό δράμα, το μοντέρνο γουέστερν και το γεμάτο σασπένς θρίλερ. Βοηθούμενο από μια ολοζώντανη φωτογραφία (υπογραφή Adriano Goldman) ώστε να αναδείξει σε όλο το θλιμμένο εύρος της την διαδρομή του φορτηγού συρμού της ελπίδας, αλλά και από τις μεστές ερμηνείες των νεαρών πρωταγωνιστών του Paulina Gaitan και Edgar Flores, το Χωρίς Όνομα αποτελεί την ευχάριστη ανεξάρτητη έκπληξη, που καταχειροκροτήθηκε στο Sundance για την αληθινότητα της αφήγησης του. Και που αν θα σε κάνει να νιώσεις άβολα και προβληματισμένα, δεν είναι επειδή απλά ακολουθείς με την κάμερα, την αγωνία δύο τυχαία επιλεγμένων ισπανόφωνων τινέιτζερς. Είναι διότι αυτοί οι χαρακτήρες ορίζουν τον κανόνα, στην τραγική ζώνη που κάποτε κυριαρχούσαν οι Αζτέκοι και τώρα έχει αναχθεί στο βασίλειο της εξαθλίωσης και της παρανομίας.
Στις δικές μας αίθουσες 20 Μαΐου, από την Odeon
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική