Ο πρίγκιπας της Περσίας: Η άμμος του χρόνου
του Mike Newell. Με τους Jake Gyllenhaal, Gemma Arterton, Ben Kingsley
Χίλιες και μια Νύχτες
του zerVo
Ακόμη και 20 προς 1, απόδοση να έδινε μια ενδεχόμενη αποτυχία του Bruckheimer, στο σχέδιο που ακούει στο όνομα Prince Of Persia, δεν θα πόνταρα ούτε σεντ πάνω της. Για να εντοπίσω άλλωστε το τελευταίο κάζο που υπέγραψε παραγωγικά ο Μίδας Jerry, έπρεπε να ψάξω πολύ πίσω στα κιτάπια μου, μιας και ο τύπος με το μόνιμο χαμόγελο - είδες το κέρδος? - ζωγραφισμένο στα χείλη έχει πάρει διαζύγιο από την νίλα εδώ και πάρα πολλά χρόνια. Ερχόμενος μάλιστα με κεκτημένη ταχύτητα από το πανηγύρι των Κουρσάρων του Καρίμπι, ο μάγος του Ντιτρόιτ σε προδιαθέτει για ένα υψηλής ποιότητας υπερθέαμα. Και για να σε φτιάξω ακόμη περισσότερο, στο ραντεβού με τον Πέρση μην πάρεις μαζί σου μικρό καλάθι, όπως έκανα εγώ. Διάλεξε κοφίνι! Έτσι θα το απολαύσεις πολύ περισσότερο!
Μετά την κατάληψη από τον στρατό του Σάραμαν, της ιερής πόλης τoυ Άλαμουτ, εν μέσω των επινικίων, ο βασιλιάς θα κυλιστεί νεκρός, θύμα δηλητηριώδους θανάσιμης δολοπλοκίας. Οι υποψίες όλες θα πέσουν πάνω στον δυναμικό πολεμιστή Ντάσταν, που ο μονάρχης είχε περιμαζέψει μικρό από τον δρόμο, μεγαλώνοντας τον σαν πριγκιπόπουλο. Άντε τώρα να τα βγάλεις πέρα, ενώ βρίσκεται στο κατόπι σου ολόκληρη η Μέση Ανατολή. Κι αν καταφέρεις να το σκάσεις, καλέ μου Ντάσταν, από την μήνη του διαδόχου του θρόνου και την εκδικητική μανία του μυστηριώδη θείου αντιβασιλέα, σε περιμένουν οι καλά οργανωμένοι βεδουίνοι της ερήμου και οι φονικοί σαν κόμπρες δερβίσιδες. Αν σε όλα αυτά προσθέσεις και την παρουσία της εκθαμβωτικής ιέρειας - βασιλοπούλας Ταμίνα, που δεν δείχνει διατεθειμένη να εμπιστευτεί κανέναν, παρά θα επιχειρήσει να επιβάλει αυτοδύναμα κατάσταση σε τάξη αυτοδύναμα, τότε η κατάσταση φαντάζει με αδιέξοδη για τον γοητευτικό μαχητή. Όμως...
...εδώ εισβάλλει στην σεναριακή δομή η λογική του βιντεοπαιχνιδιού πάνω στο οποίο βασίζεται η θεματική του The Sands of Time. Η ίντριγκα προχωρά κατά τέτοιο τρόπο, σαν ο κεντρικός ήρωας να ξεπερνά μία προς μία τις πίστες στο Playstation. Γνωρίζοντας μάλιστα τόσο άρτια την διαδρομή, που ζωή δεν χάνει με κανέναν τρόπο. Κι όταν οι κίνδυνοι πληθύνουν υπάρχει ο μαγικός τρόπος - ένα είδος restart point - που επαναφέρει την αρχική ισορροπία. Αν σε όλο αυτό το παιχνιδιάρικο μοτίβο, προσθέσεις το ανατολίτικο φόντο που πάντοτε παίζει έναν επιπλέον ελκυστικό ρόλο - μνημόνευσε Indiana και Μούμια - τα δυνατά οπτικοακουστικά εφέ και το κέφι των πρωταγωνιστών, που πραγματικά δείχνουν σαν να χορεύουν συρτάκι πάνω στην άμμο, τότε ο τίτλος adventure of the year, ταιριάζει γάντι στο πόνημα του Mike Newell.
Για πες: Ο Βρετανός σκηνοθέτης του πιο σπιντάτου Χάρι Πότερ μέχρι στιγμής, βάζει κι αυτός το δικό του υφάκι στην σφραγίδα μιας τυπικού χαρακτήρα παραγωγής Bruckheimer. Δράση για χόρταση, ανεμελιά και πανηγύρι μέχρι τελικής πτώσης. Όπως με Caribbean ένα πράγμα, με την διαφορά πως οι διαφορές στην ποιότητα των υλικών ανεβάζουν την τριλογία του Verbinski ένα σκαλοπάτι παραπάνω. Ο Gyllenhaal σκίζει με τα μπράτσα έξω και τις ακροβατικές του επιδείξεις, δείχνοντας ένα άλλο, εξίσου ικανό πρόσωπο από εκείνο του μελαγχολικού καμπόη, του ζορισμένου μαχητή στο Ιράκ ή του προβληματισμένου διώκτη του Zodiac. Τον καταχάρηκα τον Καλιφορνέζο, γιατί ως Ντάσταν έδειξε πιο απελευθερωμένος από το ελαφρώς indie καλούπι που του είχε επιβάλει το Χόλιγουντ έως τώρα. Βεβαίως είχε δίπλα του και την θαμπερή Arterton, που αν εξαιρέσεις την έντονη βρετανική αξάν για Σεχραζάντ, μέσα στις πούλιες και τα αραχνοΰφαντα είναι μια θεότητα. Τον διπρόσωπο γλαφυρό τύπο της ίντριγκας, που δεν απουσιάζει ποτέ από παρόμοιες ταινίες - κάτι σαν εναλλακτικός κάπταιν Μπαρμπόσα δηλαδή, σε αραβική κοψιά - υποδύεται ο Alfred Molina, που πλέον στην καριέρα του έχει ερμηνεύσει τα πάντα, ενώ άξια αναφοράς είναι και η συμμετοχή του Sir Ben Kinsgley, που το ύφος του δεδομένα θα σου θυμίσει τον σατανικό Μινγκ του Flash. Φέρνοντας στο μυαλό τον Γκόρντον, αντιλήφθηκα πως και το Prince Of Persia είναι φτιαγμένο από τα ίδια υλικά, αξιόλογα και όμορφα τοποθετημένα κατά τέτοιο τρόπο που δεδομένα θα σε ευχαριστήσουν. Αρκεί να αφήσεις σπίτι το σοβαρό κοστούμι του σινεφίλ. Θα βρεις την ευκαιρία άλλωστε, σε πολλούς Loach, Haneke και Κυνόδοντες να το φορέσεις στο μέλλον, μην σε νοιάζει...
Μετά την κατάληψη από τον στρατό του Σάραμαν, της ιερής πόλης τoυ Άλαμουτ, εν μέσω των επινικίων, ο βασιλιάς θα κυλιστεί νεκρός, θύμα δηλητηριώδους θανάσιμης δολοπλοκίας. Οι υποψίες όλες θα πέσουν πάνω στον δυναμικό πολεμιστή Ντάσταν, που ο μονάρχης είχε περιμαζέψει μικρό από τον δρόμο, μεγαλώνοντας τον σαν πριγκιπόπουλο. Άντε τώρα να τα βγάλεις πέρα, ενώ βρίσκεται στο κατόπι σου ολόκληρη η Μέση Ανατολή. Κι αν καταφέρεις να το σκάσεις, καλέ μου Ντάσταν, από την μήνη του διαδόχου του θρόνου και την εκδικητική μανία του μυστηριώδη θείου αντιβασιλέα, σε περιμένουν οι καλά οργανωμένοι βεδουίνοι της ερήμου και οι φονικοί σαν κόμπρες δερβίσιδες. Αν σε όλα αυτά προσθέσεις και την παρουσία της εκθαμβωτικής ιέρειας - βασιλοπούλας Ταμίνα, που δεν δείχνει διατεθειμένη να εμπιστευτεί κανέναν, παρά θα επιχειρήσει να επιβάλει αυτοδύναμα κατάσταση σε τάξη αυτοδύναμα, τότε η κατάσταση φαντάζει με αδιέξοδη για τον γοητευτικό μαχητή. Όμως......εδώ εισβάλλει στην σεναριακή δομή η λογική του βιντεοπαιχνιδιού πάνω στο οποίο βασίζεται η θεματική του The Sands of Time. Η ίντριγκα προχωρά κατά τέτοιο τρόπο, σαν ο κεντρικός ήρωας να ξεπερνά μία προς μία τις πίστες στο Playstation. Γνωρίζοντας μάλιστα τόσο άρτια την διαδρομή, που ζωή δεν χάνει με κανέναν τρόπο. Κι όταν οι κίνδυνοι πληθύνουν υπάρχει ο μαγικός τρόπος - ένα είδος restart point - που επαναφέρει την αρχική ισορροπία. Αν σε όλο αυτό το παιχνιδιάρικο μοτίβο, προσθέσεις το ανατολίτικο φόντο που πάντοτε παίζει έναν επιπλέον ελκυστικό ρόλο - μνημόνευσε Indiana και Μούμια - τα δυνατά οπτικοακουστικά εφέ και το κέφι των πρωταγωνιστών, που πραγματικά δείχνουν σαν να χορεύουν συρτάκι πάνω στην άμμο, τότε ο τίτλος adventure of the year, ταιριάζει γάντι στο πόνημα του Mike Newell.
Για πες: Ο Βρετανός σκηνοθέτης του πιο σπιντάτου Χάρι Πότερ μέχρι στιγμής, βάζει κι αυτός το δικό του υφάκι στην σφραγίδα μιας τυπικού χαρακτήρα παραγωγής Bruckheimer. Δράση για χόρταση, ανεμελιά και πανηγύρι μέχρι τελικής πτώσης. Όπως με Caribbean ένα πράγμα, με την διαφορά πως οι διαφορές στην ποιότητα των υλικών ανεβάζουν την τριλογία του Verbinski ένα σκαλοπάτι παραπάνω. Ο Gyllenhaal σκίζει με τα μπράτσα έξω και τις ακροβατικές του επιδείξεις, δείχνοντας ένα άλλο, εξίσου ικανό πρόσωπο από εκείνο του μελαγχολικού καμπόη, του ζορισμένου μαχητή στο Ιράκ ή του προβληματισμένου διώκτη του Zodiac. Τον καταχάρηκα τον Καλιφορνέζο, γιατί ως Ντάσταν έδειξε πιο απελευθερωμένος από το ελαφρώς indie καλούπι που του είχε επιβάλει το Χόλιγουντ έως τώρα. Βεβαίως είχε δίπλα του και την θαμπερή Arterton, που αν εξαιρέσεις την έντονη βρετανική αξάν για Σεχραζάντ, μέσα στις πούλιες και τα αραχνοΰφαντα είναι μια θεότητα. Τον διπρόσωπο γλαφυρό τύπο της ίντριγκας, που δεν απουσιάζει ποτέ από παρόμοιες ταινίες - κάτι σαν εναλλακτικός κάπταιν Μπαρμπόσα δηλαδή, σε αραβική κοψιά - υποδύεται ο Alfred Molina, που πλέον στην καριέρα του έχει ερμηνεύσει τα πάντα, ενώ άξια αναφοράς είναι και η συμμετοχή του Sir Ben Kinsgley, που το ύφος του δεδομένα θα σου θυμίσει τον σατανικό Μινγκ του Flash. Φέρνοντας στο μυαλό τον Γκόρντον, αντιλήφθηκα πως και το Prince Of Persia είναι φτιαγμένο από τα ίδια υλικά, αξιόλογα και όμορφα τοποθετημένα κατά τέτοιο τρόπο που δεδομένα θα σε ευχαριστήσουν. Αρκεί να αφήσεις σπίτι το σοβαρό κοστούμι του σινεφίλ. Θα βρεις την ευκαιρία άλλωστε, σε πολλούς Loach, Haneke και Κυνόδοντες να το φορέσεις στο μέλλον, μην σε νοιάζει...
Στις δικές μας αίθουσες 20 Μαΐου, από την Audiovisual
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική