Αν και πρόκειται για ένα καλλιτεχνικό γεγονός, που σωρεία κινηματογραφιστών εκθέτουν τις ιδεολογίες και τις απόψεις τους, εντούτοις ο έντονος συναγωνισμός για την κατάκτηση ενός από τα βραβεία που μοιράζει η κριτική επιτροπή, δεν αφήνει σε όλους την ίδια γεύση στο φινάλε. Οι νικητές αποχωρούν από την Κρουαζέτ με πλατύ χαμόγελο, γεμάτοι ικανοποίηση για την βράβευση, οι υπόλοιποι μένουν απλά με την ευχαρίστηση της συμμετοχής. Ίσως και με το συναίσθημα πως θα μπορούσαν να είναι εκείνοι που θα πόζαραν μπροστά στους εκατοντάδες φωτογράφους κρατώντας ένα φοινικάκι ανά χείρας. Κι επειδή ρητά σαν το γνώριμο αμερικάνικο, ο πρώτος παίρνει τα πάντα κι ο δεύτερος τίποτα δεν χωρούν στο σινεμά, πρέπει να αρκεστώ απλώς στην αναφορά κάποιων σαν περισσότερο κερδισμένων από την ανακοίνωση των βραβεύσεων. Εκείνων που τουλάχιστον ιστορικά, σαν μεγάλο τους κέρδος, θα έχουν την αναγραφή του ονόματος τους στο λίμπρο ντόρο του θεσμού.
Photo: Getty Images Europe / zimbio.com
Apichatpong Weerasethakul - Παραδοσιακά εκείνος που κατακτά τον Χρυσό Φοίνικα είναι και το πρόσωπο της χρονιάς. Ο Ταϊλανδέζος ξεπετάχτηκε από το πουθενά, σαν το απόλυτο αουτσάιντερ και σήκωσε ψηλά στον μεσογειακό ουρανό, το σημαντικότερο τρόπαιο, εις μάτην όλων όσων τις προηγούμενες ημέρες είχαν λοιδορήσει την ταινία του Lung Boonmee Raluek Chat, που στα αγγλικά μεταφράζεται σαν Uncle Boonmee who can recall his past lives, ως ανάξια ακόμη και να συμμετάσχει στο κονκόρσο. Ο θείος Μπουνμέ από το Σιαμ, όπως φαίνεται αποτέλεσε προσωπική επιλογή του προέδρου Burton, αλλά εμπορικά ανά τον κόσμο, δεν πρόκειται να έχει την παραμικρή συνέχεια. Εδώ ολόκληρο Haneke, τον είδαν δεν τον είδαν στην Ελλάδα πέντε χιλιάδες μάτια...
Xavier Beauvois - Είναι εκείνος που έσυρε τον χορό των πολλών Γάλλων τιμημένων της φετινής απονομής, αλλά και ο εκλεκτός των περισσοτέρων παρευρισκομένων στην Ριβιέρα., που πόνταραν στο όνομα του για το κορυφαίο βραβείο, μέχρι την τελευταία στιγμή. Η ταινία του Of Gods And Men, συγκλόνισε με την ρεαλιστικότητα της, διεθνοποιώντας ένα άκρως δραματικό περιστατικό, άγνωστο στους περισσότερους, αποσπώντας το σημαντικότατο Γκραν Πρι. Δηλαδή διαδέχεται τον κοινής σκεπτικής και ομόγλωσσο Προφήτη, δίνοντας μου την ελπίδα πως θα το δουν εξίσου πολλοί και θα αρέσει επίσης σε όλους.
Mathieu Amalric - Την προηγούμενη ταινία του, που είχε παρουσιάσει στην Βενετία, που δεν θυμούμαι καν το όνομα της, την είχα εγκαταλείψει στο εικοσάλεπτο. Από τότε μέχρι σήμερα πολύ νερό κύλισε στο αυλάκι και ο κακός του Quantum Of Solace με το μπουρλεσκοειδές ταχύτατο δράμα Tournee (On Tour), πήρε το μέγα βραβείο σκηνοθεσίας. Εκλεκτική συγγένεια, η πρωταγωνιστική του παρουσία στο Le Scaphandre Et Le Papillon, που τρία μόλις χρόνια πριν είχε χαρίσει την ίδια τιμή στον δημιουργό του Julian Schnabel.
Τσαντ - Οι περισσότεροι ούτε καν ξέρουν να το δείχνουν στο χάρτη, αν και είναι από τις μεγαλύτερες χώρες της κεντρικής Αφρικής. Κι όμως αυτή η φτωχή γωνιά του πλανήτη διαθέτει σινεμά, γεγονός που αποδείχτηκε με την συμμετοχή του φιλμ Un Homme Qui Crie στο διαγωνιστικό, δημιουργώντας σε όλους όσους το παρακολούθησαν την εκτίμηση πως σίγουρα θα συμμετείχε στα βραβεία. Το φιλμ του Mahamat Saleh Haroun τιμήθηκε με το βραβείο της επιτροπής, για την ανθρωπιά που επέδειξε στην απεικόνιση της ζωής ενός 60χρονου, που βρίσκεται μέσα στην δίνη του εμφυλίου πολέμου που μαστίζει τη χώρα.
Elio Germano - Τα κιτάπια λένε πως ο τελευταίος Ιταλός που σήκωσε το έπαθλο του καλύτερου ηθοποιού στις Κάννες ήταν ο Marcello Mastroianni το 1987 για την ερμηνεία του στο Oci Chiorne του Mikhalkov. Είκοσι τρία χρόνια μετά ένας συμπατριώτης του, παίζοντας τον χτυπημένο από τη μοίρα χήρο στο La Nostra Vita, που καλείται να οργανώσει την ψυχή του για να αντεπεξέλθει στις απαιτήσεις της φαμίλιας του, τιμήθηκε με το ίδιο ακριβώς βραβείο, πιθανότατα εις ανταπόδοση της περσινής αδικίας, που στις γυναίκες δεν επικράτησε η Mezzogiorno, αλλά το πράμα της Gainsbourg... Μεγαλύτερο του κέρδος πιστεύω πάντως, πως είναι που το όνομα του γράφτηκε δίπλα ακριβώς σε εκείνο του Biutiful Javier Bardem, ενός σύγχρονου ερμηνευτικού τιτάνα, που δεν έχει ανάγκη από δόξες και τιμές.
Juliette Binoche - Το βραβείο της καλύτερης γυναικείας ερμηνείας ήταν απλά το κερασάκι στην τούρτα. Μόνο και μόνο που το πρόσωπο της υπήρχε σε κάθε γωνιά της λουτρόπολης, πρωταγωνιστώντας στην αφίσα της χρονιάς, αρκεί για να την αναδείξει σαν το μεγάλο αστέρι του 2010. Τώρα για μια ηθοποιό που έχει συγκλονίσει από το Damage Μέχρι το Μπλε και από τον Άγγλο Ασθενή μέχρι τον Κρυμμένο, όλες οι φοινικικές τιμές για το όποιο Copie Conforme, μάλλον είναι απλές προσθήκες σε ένα λαμπρότατο παλμαρέ.
Xavier Beauvois - Είναι εκείνος που έσυρε τον χορό των πολλών Γάλλων τιμημένων της φετινής απονομής, αλλά και ο εκλεκτός των περισσοτέρων παρευρισκομένων στην Ριβιέρα., που πόνταραν στο όνομα του για το κορυφαίο βραβείο, μέχρι την τελευταία στιγμή. Η ταινία του Of Gods And Men, συγκλόνισε με την ρεαλιστικότητα της, διεθνοποιώντας ένα άκρως δραματικό περιστατικό, άγνωστο στους περισσότερους, αποσπώντας το σημαντικότατο Γκραν Πρι. Δηλαδή διαδέχεται τον κοινής σκεπτικής και ομόγλωσσο Προφήτη, δίνοντας μου την ελπίδα πως θα το δουν εξίσου πολλοί και θα αρέσει επίσης σε όλους.
Mathieu Amalric - Την προηγούμενη ταινία του, που είχε παρουσιάσει στην Βενετία, που δεν θυμούμαι καν το όνομα της, την είχα εγκαταλείψει στο εικοσάλεπτο. Από τότε μέχρι σήμερα πολύ νερό κύλισε στο αυλάκι και ο κακός του Quantum Of Solace με το μπουρλεσκοειδές ταχύτατο δράμα Tournee (On Tour), πήρε το μέγα βραβείο σκηνοθεσίας. Εκλεκτική συγγένεια, η πρωταγωνιστική του παρουσία στο Le Scaphandre Et Le Papillon, που τρία μόλις χρόνια πριν είχε χαρίσει την ίδια τιμή στον δημιουργό του Julian Schnabel.
Τσαντ - Οι περισσότεροι ούτε καν ξέρουν να το δείχνουν στο χάρτη, αν και είναι από τις μεγαλύτερες χώρες της κεντρικής Αφρικής. Κι όμως αυτή η φτωχή γωνιά του πλανήτη διαθέτει σινεμά, γεγονός που αποδείχτηκε με την συμμετοχή του φιλμ Un Homme Qui Crie στο διαγωνιστικό, δημιουργώντας σε όλους όσους το παρακολούθησαν την εκτίμηση πως σίγουρα θα συμμετείχε στα βραβεία. Το φιλμ του Mahamat Saleh Haroun τιμήθηκε με το βραβείο της επιτροπής, για την ανθρωπιά που επέδειξε στην απεικόνιση της ζωής ενός 60χρονου, που βρίσκεται μέσα στην δίνη του εμφυλίου πολέμου που μαστίζει τη χώρα.
Elio Germano - Τα κιτάπια λένε πως ο τελευταίος Ιταλός που σήκωσε το έπαθλο του καλύτερου ηθοποιού στις Κάννες ήταν ο Marcello Mastroianni το 1987 για την ερμηνεία του στο Oci Chiorne του Mikhalkov. Είκοσι τρία χρόνια μετά ένας συμπατριώτης του, παίζοντας τον χτυπημένο από τη μοίρα χήρο στο La Nostra Vita, που καλείται να οργανώσει την ψυχή του για να αντεπεξέλθει στις απαιτήσεις της φαμίλιας του, τιμήθηκε με το ίδιο ακριβώς βραβείο, πιθανότατα εις ανταπόδοση της περσινής αδικίας, που στις γυναίκες δεν επικράτησε η Mezzogiorno, αλλά το πράμα της Gainsbourg... Μεγαλύτερο του κέρδος πιστεύω πάντως, πως είναι που το όνομα του γράφτηκε δίπλα ακριβώς σε εκείνο του Biutiful Javier Bardem, ενός σύγχρονου ερμηνευτικού τιτάνα, που δεν έχει ανάγκη από δόξες και τιμές.
Juliette Binoche - Το βραβείο της καλύτερης γυναικείας ερμηνείας ήταν απλά το κερασάκι στην τούρτα. Μόνο και μόνο που το πρόσωπο της υπήρχε σε κάθε γωνιά της λουτρόπολης, πρωταγωνιστώντας στην αφίσα της χρονιάς, αρκεί για να την αναδείξει σαν το μεγάλο αστέρι του 2010. Τώρα για μια ηθοποιό που έχει συγκλονίσει από το Damage Μέχρι το Μπλε και από τον Άγγλο Ασθενή μέχρι τον Κρυμμένο, όλες οι φοινικικές τιμές για το όποιο Copie Conforme, μάλλον είναι απλές προσθήκες σε ένα λαμπρότατο παλμαρέ.
