Μια ηρωική Ζωή
του Joann Sfar. Με τους Eric Elmosnino, Lucy Gordon, Laetitia Casta
Gitanes...άφιλτρο.
του zerVo
Δύσκολο το παιχνίδι της σουρεάλ απεικόνισης. Και όποιος αποφασίσει να το παίξει, εκτός από τολμηρός, πρέπει να είναι και ο πρώτος μάστορας, για να μην του ξεφύγει το πινέλο στα κοψίματα. Όχι τόσο για το αισθητικό αποτέλεσμα, αυτό άλλωστε είναι το πλέον υποκειμενικό κριτήριο, αλλά για το ιδεολογικό, αυτό που ο δημιουργός επιθυμεί να εκφράσει. Να σου θυμίσω την πρόσφατη καθίζηση του The Lovely Bones ή την επίπεδη απόδοση, στην τελευταία εκδοχή του παραμυθιού της Αλίκης. Αμφότερα έχασαν τον δρόμο τους, στην απόπειρα τους να ρίξουν στο πανί το νέφτι του ιδιαίτερου ψυχικού αυτοματισμού, ενώ έφεραν την υπογραφή δύο πολύ σπουδαίων σκηνοθετών. Κατάσταση που δυσκολεύει πολύ περισσότερο επί του παρόντος, όπου το θέμα είναι βιογραφικό, αφορά έναν δημοφιλέστατο καλλιτέχνη και τα περιθώρια για πειράματα στενεύουν. Πόσο μάλλον που ο δημιουργός του Gainsbourg πραγματοποιεί το νηπιακό του βήμα, από το κόμικ στο σελιλόιντ, συνεπώς από εμπειρία, μηδέν...
Ποιητής, τροβαδούρος, ερμηνευτής, εραστής, θρύλος. Αυτός είναi ο Σερζ Γκενσμπούρ, μια από τις πλέον μυθικές μορφές της σύγχρονης Γαλλικής μουσικής. Όπως ο Aznavour, όπως η Piaf, έτσι και ο Λισιέν Γκίνσμπουργκ - με αυτό το όνομα ήλθε στον κόσμο δηλαδή - μπορεί να διέθετε αμέτρητα καλλιτεχνικά χαρίσματα, είχε συνάμα και ένα βασικό μειονέκτημα, που τον σημάδεψε από τα νεανικά του χρόνια: Δεν υπήρξε ποτέ του όμορφος, για την ακρίβεια ο Serge ήταν ένας κακομούτσουνος, κοντός μυταράς. Θέλεις η ευχέρεια του λόγου, που απελευθέρωνε ένα ασυγκράτητο πνεύμα, θέλεις η άνεση που του έδινε η γνώση αυτού του ντεσαβαντάζ, ο Gainsbourg, κατάφερε στην ζωή του να ρίξει στο κρεβάτι του, τις ομορφότερες γυναίκες της εποχής του. Μπε-Μπε, Μπίρκιν, Γκρεκό τα πάνω πάνω ονόματα της μακράς λίστας. Μόνο με τέτοια μετάλλια κατακτήσεων, θα μπορούσε κανείς να αποδιώξει το κόμπλεξ της ασχήμιας. Χαλάλι του Σέρτζιο, πες...
Αν περιμένεις πως στα πλάνα του Vie Heroique, θα παρακολουθήσεις ένα συμβατικό biopic, τότε να σε προετοιμάσω, πως τα πράγματα δεν είναι έτσι ακριβώς. Ο Joann Sfar, ψυχικά και καλλιτεχνικά δηλωμένο παιδί του Σερζ, όπως υποστηρίζει, δεν θέλει να κάνει μια ρεαλιστική ταινία με αλήθειες για το απόλυτο είδωλο του. Με πνεύμα που έχει αλεστεί στην σκιτσογράφηση των κόμικ, ο ταλαντούχος Γάλλος, δεν επιθυμεί να δείξει απλά μια δραματοποιημένη έκφραση της ζωής του Γκενσμπούρ, αλλά το τραβά ακόμη περισσότερο, τοποθετώντας την κακοτράχαλη φιγούρα του, μέσα σε ένα άτυπο κινούμενο σχέδιο, με αλληγορικές προεκτάσεις. Δίπλα στον κεντρικό του ήρωα, πάντοτε συνυπάρχει το φάντασμα του άλλου του εαυτού. Ένα πανομοιότυπο σε ασχήμια φρικιό, που στην ουσία είναι και εκείνο που τον ωθεί προς την ιδιαιτερότητα. Στην πραγματικότητα αυτή ήταν η δύναμη του αρτίστα, του εραστή, του ποιητή. Αυτό το στοιχειό της παρορμητικότητας τον έκανε διαφορετικό, από όλους τους κατά συνθήκη ομοίους του. Αν πετυχαίνει τον σκοπό του το σουρεαλιστικό τρικ? Στην εκτίμηση του σκηνοθέτη δεδομένα, ναι. Στην γενικότερη αντίληψη, τον θεατή που περιμένει να δει τις πέντε, έξι γνωστότερες στιγμές της ζωής του Γκενσμπούρ, αφηγηματικά δοσμένες, πιθανόν να τον χαλάσει.
Για πες: Το εντυπωσιακότερο στοιχείο της Ηρωικής Ζωής, έχει να κάνει με την εκπληκτική εξωτερική ομοιότητα του πρωταγωνιστή της, με τον χαρακτήρα που καλείται να ενσαρκώσει. Ο όχι ιδιαίτερα γνωστός στο διεθνές κοινό Eric Elmosnino, με την αρωγή των προσθετικών παρεμβάσεων στο πρόσωπο, είναι ένας τέλειος σωσίας του θρύλου, ειδικά στις στιγμές που τον ξεπατικώνει, να τραβά τις γερές γεμάτες νόημα τζούρες από τα άφιλτρα Gitanes. Στην ομοιότητα και στην εικαστική παρέμβαση του Sfar, όμως, τα πάντα εξαντλούνται. Ούτε δραματουργία, ούτε δευτερεύοντες χαρακτήρες, λες και η Bardot είναι καμιά αμελητέα ποσότητα, ένα σκουπιδάκι, ικανό να κάνει μόνο τον μπαμπά Γκενσμπούρ να χοροπηδά από ικανοποίηση που την έχει γκόμενα ο γιος. Δεν είναι τυχαίο, που τα δύο καλύτερα πλάνα του φιλμ, είναι και εκείνα που κυριαρχεί ολοκληρωτικά το πραγματικό και απέχει το κόμικ, στο πιάνο με την ξανθιά και στο μπάνιο με την Αγγλίδα. Γεγονός που αποδεικνύει πως αν το φιλμ, παρέμενε πιστό στη φόρμα, θα ήταν και πιο ελκυστικό σαν βιογραφία.
Ποιητής, τροβαδούρος, ερμηνευτής, εραστής, θρύλος. Αυτός είναi ο Σερζ Γκενσμπούρ, μια από τις πλέον μυθικές μορφές της σύγχρονης Γαλλικής μουσικής. Όπως ο Aznavour, όπως η Piaf, έτσι και ο Λισιέν Γκίνσμπουργκ - με αυτό το όνομα ήλθε στον κόσμο δηλαδή - μπορεί να διέθετε αμέτρητα καλλιτεχνικά χαρίσματα, είχε συνάμα και ένα βασικό μειονέκτημα, που τον σημάδεψε από τα νεανικά του χρόνια: Δεν υπήρξε ποτέ του όμορφος, για την ακρίβεια ο Serge ήταν ένας κακομούτσουνος, κοντός μυταράς. Θέλεις η ευχέρεια του λόγου, που απελευθέρωνε ένα ασυγκράτητο πνεύμα, θέλεις η άνεση που του έδινε η γνώση αυτού του ντεσαβαντάζ, ο Gainsbourg, κατάφερε στην ζωή του να ρίξει στο κρεβάτι του, τις ομορφότερες γυναίκες της εποχής του. Μπε-Μπε, Μπίρκιν, Γκρεκό τα πάνω πάνω ονόματα της μακράς λίστας. Μόνο με τέτοια μετάλλια κατακτήσεων, θα μπορούσε κανείς να αποδιώξει το κόμπλεξ της ασχήμιας. Χαλάλι του Σέρτζιο, πες...
Αν περιμένεις πως στα πλάνα του Vie Heroique, θα παρακολουθήσεις ένα συμβατικό biopic, τότε να σε προετοιμάσω, πως τα πράγματα δεν είναι έτσι ακριβώς. Ο Joann Sfar, ψυχικά και καλλιτεχνικά δηλωμένο παιδί του Σερζ, όπως υποστηρίζει, δεν θέλει να κάνει μια ρεαλιστική ταινία με αλήθειες για το απόλυτο είδωλο του. Με πνεύμα που έχει αλεστεί στην σκιτσογράφηση των κόμικ, ο ταλαντούχος Γάλλος, δεν επιθυμεί να δείξει απλά μια δραματοποιημένη έκφραση της ζωής του Γκενσμπούρ, αλλά το τραβά ακόμη περισσότερο, τοποθετώντας την κακοτράχαλη φιγούρα του, μέσα σε ένα άτυπο κινούμενο σχέδιο, με αλληγορικές προεκτάσεις. Δίπλα στον κεντρικό του ήρωα, πάντοτε συνυπάρχει το φάντασμα του άλλου του εαυτού. Ένα πανομοιότυπο σε ασχήμια φρικιό, που στην ουσία είναι και εκείνο που τον ωθεί προς την ιδιαιτερότητα. Στην πραγματικότητα αυτή ήταν η δύναμη του αρτίστα, του εραστή, του ποιητή. Αυτό το στοιχειό της παρορμητικότητας τον έκανε διαφορετικό, από όλους τους κατά συνθήκη ομοίους του. Αν πετυχαίνει τον σκοπό του το σουρεαλιστικό τρικ? Στην εκτίμηση του σκηνοθέτη δεδομένα, ναι. Στην γενικότερη αντίληψη, τον θεατή που περιμένει να δει τις πέντε, έξι γνωστότερες στιγμές της ζωής του Γκενσμπούρ, αφηγηματικά δοσμένες, πιθανόν να τον χαλάσει.
Για πες: Το εντυπωσιακότερο στοιχείο της Ηρωικής Ζωής, έχει να κάνει με την εκπληκτική εξωτερική ομοιότητα του πρωταγωνιστή της, με τον χαρακτήρα που καλείται να ενσαρκώσει. Ο όχι ιδιαίτερα γνωστός στο διεθνές κοινό Eric Elmosnino, με την αρωγή των προσθετικών παρεμβάσεων στο πρόσωπο, είναι ένας τέλειος σωσίας του θρύλου, ειδικά στις στιγμές που τον ξεπατικώνει, να τραβά τις γερές γεμάτες νόημα τζούρες από τα άφιλτρα Gitanes. Στην ομοιότητα και στην εικαστική παρέμβαση του Sfar, όμως, τα πάντα εξαντλούνται. Ούτε δραματουργία, ούτε δευτερεύοντες χαρακτήρες, λες και η Bardot είναι καμιά αμελητέα ποσότητα, ένα σκουπιδάκι, ικανό να κάνει μόνο τον μπαμπά Γκενσμπούρ να χοροπηδά από ικανοποίηση που την έχει γκόμενα ο γιος. Δεν είναι τυχαίο, που τα δύο καλύτερα πλάνα του φιλμ, είναι και εκείνα που κυριαρχεί ολοκληρωτικά το πραγματικό και απέχει το κόμικ, στο πιάνο με την ξανθιά και στο μπάνιο με την Αγγλίδα. Γεγονός που αποδεικνύει πως αν το φιλμ, παρέμενε πιστό στη φόρμα, θα ήταν και πιο ελκυστικό σαν βιογραφία.
Στις αίθουσες 22 Απριλίου 2010 από την Filmopolis
Rewind /// Trailer - Gainsbourg Vie Heroique
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική