Το Τελευταίο Τραγούδι
της Julie Ann Robinson. Με τους Miley Cyrus, Greg Kinnear, Kelly Preston, Liam Hemsworth
Φαστ Φουντ Συγκίνηση
του zerVo
Δεκαεπτάχρονη Νεοϋορκέζα, παρά την θέληση της, καλείται να περάσει το καλοκαίρι της σε παραλιακό θέρετρο του Νότου, δίπλα στον μοναχικό μουσικοσυνθέτη πατέρα της, από τον οποίο έχει απομακρυνθεί από την στιγμή του χωρισμού, με την λατρεμένη της μητέρα. Θα μπορούσες να περιμένεις την πιθανότατα έστω μιας μικρής έκπληξης, σε οποιαδήποτε άλλη περίπτωση, όχι όμως και στην παρούσα που το θέμα βασίζεται σε βιβλίο, του αγαπημένου εσχάτως από το Χόλιγουντ Nicholas Sparks. Το μυαλό του συγγραφέα του Notebook, της Ροδάνθης και του Message In A Bottle, έχει την τάση να αναμειγνύει στις σελίδες των βιβλίων του, όλα τα δυνατά συναισθήματα, προκαλώντας μια αναταραχή στον αναγνώστη του, στοιχείο που περνά και στις ταινίες, που στηρίζονται σε αυτά. Ο μπούσουλας που ακολουθούν όλα τους όμως, είναι τόσο εμφανής, που αν έχεις δει ένα, είναι σαν να τα έχεις παρακολουθήσει όλα. Ψυχικά φορτισμένα μέλη οικογένειας, συνήθως χωρισμένα ή σε χηρεία, ένας δυνατός έρωτας στα σπάργανα, μια αρρώστια, ένας θάνατος και κλάματα. Τρανή απόδειξη για το ότι το κοινό βαρέθηκε το ίδιο Κύριε Ελέησον, η φθίνουσα πορεία των συγκεκριμένων έργων στο box office. Φθίνουσα, αλλά όχι και ευκαταφρόνητη, μπορεί να υποστηρίξει κάποιος, λειτουργώντας σαν συνήγορος. Και θα έχει δίκιο.
Ο κόσμος έχει ανάγκη καθώς φαίνεται το κινηματογραφικό μελόδραμα, έστω και το όχι ιδιαίτερα υψηλού επιπέδου. Αρκείται στο να πάρει την ιστορία σερβιρισμένη στο πιάτο, δίχως να στύψει λίγο το μυαλό του, για να βγάλει ένα συμπέρασμα. Όπως συμβαίνει στην περίπτωση του The Last Song. Η μικρούλα εξ ορισμού, προκαθορίζεται ως επαναστατημένη, περιθωριακή, απότομη, αγέλαστη και ψυχρή. Ποιοι είναι οι λόγοι που την ώθησαν σε αυτή την συμπεριφορά? Καμία αναφορά και πουθενά. Δεν μπορεί για όλα να ευθύνεται η ανακατωσούρα της ευαίσθητης ηλικίας και η διαλυμένη φαμίλια. Κι όμως το σενάριο μόνο αυτό τον λόγο φωτογραφίζει, αφήνοντας πέρα τους εκάστοτε κοινωνικούς παράγοντες. Αν η μαυροφορούσα πιτσιρίκα, με τα άρβυλα και το ατίθασο μαλλί - στην παραλία παρακαλώ - έχει αυτή την στάση ζωής, η κατά σύμπτωση συνομήλικη και συμπολίτισσα Precious, τι θα έπρεπε να κάνει? Εκτός κι αν το φιλμ απευθύνεται μόνο σε ρομποτοειδείς θεατές, απερίσκεπτους και απροβλημάτιστους, που μοναδική τους απαίτηση είναι να χαλαλίσουν για χάρη του δύο, τρία zewasoft για να σκουπίσουν το παρατραβηγμένο δάκρυ τους.
Για πες: Τουλάχιστον εδώ, ο μοχλός πίεσης για να δημιουργηθεί το ζευγαράκι της υπόθεσης, έχει οικολογικό ύφος (η προστασία των αυγών της Καρέτας) και όχι πολεμικό, όπως συνέβη στο πρόσφατο Dear John. Εκεί όμως υπάρχει υποτυπώδης σκηνοθέτης, για να δώσει ένα κάποιο σχήμα στους χαρακτήρες του, σε αντίθεση με εδώ πέρα, που η Βρετανίδα Julie Ann Robinson, παρουσιάζει έναν κόσμο φτιαγμένο στην ξυλοκοπτική. Θα μου ήταν πολύ εύκολο να ρίξω όλες τις ευθύνες στην ανήλικη ακόμη Miley Cyrus, που πρέπει κάποια στιγμή να ξεπεράσει τον θρίαμβο της μικρής οθόνης και να αποδείξει πως έχει καρδιά πρωταγωνίστριας. Όχι δεν φταίει η Χάνα Μοντάνα, για το μέτριο αποτέλεσμα, ούτε ο σούπερ τέλειος μορφονιός Liam Hemsworth δίπλα της, ούτε βεβαίως κατά διάνοια ο Kinnear, που τουλάχιστον βγάζει με αξιοπρέπεια τον μισθό του. Φταίει περισσότερο εκείνος που κάθεται στο κάθισμα της αίθουσας, που δεν κάνει σαφέστερη της απαίτηση του για ρεαλιστικό συναίσθημα και όχι για φαστ φουντ συγκίνηση, βασισμένη σε συνειρμούς απώλειας, που μπορεί να έχει νιώσει σε κάποια φάση της ζωής του. Θεωρία του άρπα κόλλα, που εκμεταλλεύτηκε σε απόλυτο βαθμό ένας ικανός γραφιάς σαν τον Sparks, ώστε να γίνει και περιζήτητος και δισεκατομμυριούχος...
Ο κόσμος έχει ανάγκη καθώς φαίνεται το κινηματογραφικό μελόδραμα, έστω και το όχι ιδιαίτερα υψηλού επιπέδου. Αρκείται στο να πάρει την ιστορία σερβιρισμένη στο πιάτο, δίχως να στύψει λίγο το μυαλό του, για να βγάλει ένα συμπέρασμα. Όπως συμβαίνει στην περίπτωση του The Last Song. Η μικρούλα εξ ορισμού, προκαθορίζεται ως επαναστατημένη, περιθωριακή, απότομη, αγέλαστη και ψυχρή. Ποιοι είναι οι λόγοι που την ώθησαν σε αυτή την συμπεριφορά? Καμία αναφορά και πουθενά. Δεν μπορεί για όλα να ευθύνεται η ανακατωσούρα της ευαίσθητης ηλικίας και η διαλυμένη φαμίλια. Κι όμως το σενάριο μόνο αυτό τον λόγο φωτογραφίζει, αφήνοντας πέρα τους εκάστοτε κοινωνικούς παράγοντες. Αν η μαυροφορούσα πιτσιρίκα, με τα άρβυλα και το ατίθασο μαλλί - στην παραλία παρακαλώ - έχει αυτή την στάση ζωής, η κατά σύμπτωση συνομήλικη και συμπολίτισσα Precious, τι θα έπρεπε να κάνει? Εκτός κι αν το φιλμ απευθύνεται μόνο σε ρομποτοειδείς θεατές, απερίσκεπτους και απροβλημάτιστους, που μοναδική τους απαίτηση είναι να χαλαλίσουν για χάρη του δύο, τρία zewasoft για να σκουπίσουν το παρατραβηγμένο δάκρυ τους.Για πες: Τουλάχιστον εδώ, ο μοχλός πίεσης για να δημιουργηθεί το ζευγαράκι της υπόθεσης, έχει οικολογικό ύφος (η προστασία των αυγών της Καρέτας) και όχι πολεμικό, όπως συνέβη στο πρόσφατο Dear John. Εκεί όμως υπάρχει υποτυπώδης σκηνοθέτης, για να δώσει ένα κάποιο σχήμα στους χαρακτήρες του, σε αντίθεση με εδώ πέρα, που η Βρετανίδα Julie Ann Robinson, παρουσιάζει έναν κόσμο φτιαγμένο στην ξυλοκοπτική. Θα μου ήταν πολύ εύκολο να ρίξω όλες τις ευθύνες στην ανήλικη ακόμη Miley Cyrus, που πρέπει κάποια στιγμή να ξεπεράσει τον θρίαμβο της μικρής οθόνης και να αποδείξει πως έχει καρδιά πρωταγωνίστριας. Όχι δεν φταίει η Χάνα Μοντάνα, για το μέτριο αποτέλεσμα, ούτε ο σούπερ τέλειος μορφονιός Liam Hemsworth δίπλα της, ούτε βεβαίως κατά διάνοια ο Kinnear, που τουλάχιστον βγάζει με αξιοπρέπεια τον μισθό του. Φταίει περισσότερο εκείνος που κάθεται στο κάθισμα της αίθουσας, που δεν κάνει σαφέστερη της απαίτηση του για ρεαλιστικό συναίσθημα και όχι για φαστ φουντ συγκίνηση, βασισμένη σε συνειρμούς απώλειας, που μπορεί να έχει νιώσει σε κάποια φάση της ζωής του. Θεωρία του άρπα κόλλα, που εκμεταλλεύτηκε σε απόλυτο βαθμό ένας ικανός γραφιάς σαν τον Sparks, ώστε να γίνει και περιζήτητος και δισεκατομμυριούχος...
Στις δικές μας αίθουσες 22 Απριλίου από την Audiovisual
Rewind /// Trailer - The Last Song
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική