Μοναξιά
του Jaime Rosales. Με τους Sonia Almarcha, Petra Martínez, Miriam Correa
Mujeres al borde de un ataque de nervios
του zerVo
Μαδρίτη. Μια γυναίκα, που μόλις μετακόμισε στην πρωτεύουσα από την επαρχία, προσπαθεί να ξεπεράσει τον πρόσφατο χωρισμό της, αλλά και να κτίσει τις καλύτερες συνθήκες ζωής για το λίγο μηνών παιδί της. Την ίδια ώρα σε μια άλλη γωνιά της πόλης, μια ηλικιωμένη κυρία, προσπαθεί να βάλει μια τάξη στα προβλήματα της, κατάσταση που ζορίζουν ακόμη περισσότερο οι τρεις νευρωτικές κόρες της. Η Μοναξιά των σύγχρονων γυναικών, που πνίγει η πολύβουη αστική καθημερινότητα, είναι ένα από τα συναισθήματα, που επιχειρεί να προσεγγίσει η δημιουργία του Σπανιόλου Jaime Rosales. Κινούμενο πάνω σε δύο τροχιές, δύο ιστορίες, που συνδέονται μεταξύ τους από ένα κοινό πρόσωπο - η συγκάτοικος της μιας ηρωίδας, είναι συνάμα θυγατέρα της άλλης - παλεύει να αναδείξει τους λόγους που προκαλούν ακραίες νευρώσεις, στις οικογενειακές συμπεριφορές. Μάνα η μια, μάνα και η άλλη, οι πρωταγωνίστριες της ιστορίας. Μοναδική τους διαφορά, ο χρόνος ζωής τους, που δίνει μεν στην γηραιότερη την εμπειρία να αντιμετωπίσει τις δύσκολες καταστάσεις, αφήνει όμως στην πιο νέα το δικαίωμα να κάνει έστω και κάποιες λανθασμένες επιλογές, πιθανολογώντας πως θα έχει το μελλοντικό περιθώριο αντίδρασης. Ένα τραγικό τυχαίο συμβάν, που θα ανατρέψει άρδην τις καταστάσεις, θα τις πείσει πως καμιά τους δεν μπορεί να τα βάλει με τη μοίρα και οποιοσδήποτε προγραμματισμός για το αύριο, μπορεί να καταστραφεί αναπάντεχα και μονομιάς.
Για πες: Ο Ισπανός εκτός του ότι χωρίζει την παρουσίαση του σε τέσσερις επιμέρους πράξεις, χρησιμοποιεί ιδιαίτερες συνθήκες λήψεις των πλάνων του, χρησιμοποιώντας μόνιμα σταθερή κάμερα και συνήθως χωρίζοντας την οθόνη του στα δύο, για να αναδείξει την υποκειμενικότητα της άποψης. Αν και οι ερμηνευτές του, άγνωστοι ηθοποιοί κατά κύριο λόγο, υποκρίνονται το λιγότερο αληθινά τους ρόλους τους, σε μεγάλα κομμάτια που το θέμα εξελίσσεται, δεν υπάρχει δυνατότητα αντίληψης των εκφράσεων τους, με συνέπεια η δραματουργία να καταρρέει, αφού η φαντασία δεν είναι ικανή να ρουφήξει την συγκίνηση. Αν και η προσπάθεια του Rosales και καινοτόμα είναι και καλλιτεχνικά αναγνωρισμένη - απέσπασε 3 Goyas πρόπερσι, εκτοπίζοντας το εξαιρετικό El Orfanato - εντούτοις στην δική μου εκτίμηση, που βασίζεται περισσότερο στο τι βλέπει και φαντάζεται, παρά στο τι ονειρεύεται σχεδόν κατ αποκλειστικότητα, δεν άφησε τις καλύτερες εντυπώσεις. Δίχως άλλο θα προτιμούσα το κλασσικό τρόπο αφήγησης και όχι τον παρόντα εναλλακτικό, που στηρίζεται μονάχα στα ρεαλιστικά βλέμματα των ηρωίδων του και στον φυσικό ήχο του περιβάλλοντος, για να αναδείξει στο βάθος της ίντριγκας του, τις πληγές που έχει αφήσει στην Ισπανική κοινωνία, η παρουσία των εξτρεμιστικών αυτονομιστικών οργανώσεων. Ακόμη κι αυτή πολιτική χροιά, όπως θα περίμενα από ένα σημείο και μετά, δεν αναπτύσσεται διόλου από το σενάριο, που παραμένει εγκλωβισμένο στην μελαγχολία του κύκλου, των σε κρίση κυριών. Με κινηματογράφο, μυθοπλασία και προοπτικές που στοχεύουν στο Goya όμως και όχι για την ουσία, δεν μπορεί να συμβαδίσει ακόμη και ο πιο προβληματισμένος και οξύνους θεατής, με συνέπεια το Soledad να μένει στις υποσχέσεις των τιμών του, παρά στην ίδια του την αξία...
Για πες: Ο Ισπανός εκτός του ότι χωρίζει την παρουσίαση του σε τέσσερις επιμέρους πράξεις, χρησιμοποιεί ιδιαίτερες συνθήκες λήψεις των πλάνων του, χρησιμοποιώντας μόνιμα σταθερή κάμερα και συνήθως χωρίζοντας την οθόνη του στα δύο, για να αναδείξει την υποκειμενικότητα της άποψης. Αν και οι ερμηνευτές του, άγνωστοι ηθοποιοί κατά κύριο λόγο, υποκρίνονται το λιγότερο αληθινά τους ρόλους τους, σε μεγάλα κομμάτια που το θέμα εξελίσσεται, δεν υπάρχει δυνατότητα αντίληψης των εκφράσεων τους, με συνέπεια η δραματουργία να καταρρέει, αφού η φαντασία δεν είναι ικανή να ρουφήξει την συγκίνηση. Αν και η προσπάθεια του Rosales και καινοτόμα είναι και καλλιτεχνικά αναγνωρισμένη - απέσπασε 3 Goyas πρόπερσι, εκτοπίζοντας το εξαιρετικό El Orfanato - εντούτοις στην δική μου εκτίμηση, που βασίζεται περισσότερο στο τι βλέπει και φαντάζεται, παρά στο τι ονειρεύεται σχεδόν κατ αποκλειστικότητα, δεν άφησε τις καλύτερες εντυπώσεις. Δίχως άλλο θα προτιμούσα το κλασσικό τρόπο αφήγησης και όχι τον παρόντα εναλλακτικό, που στηρίζεται μονάχα στα ρεαλιστικά βλέμματα των ηρωίδων του και στον φυσικό ήχο του περιβάλλοντος, για να αναδείξει στο βάθος της ίντριγκας του, τις πληγές που έχει αφήσει στην Ισπανική κοινωνία, η παρουσία των εξτρεμιστικών αυτονομιστικών οργανώσεων. Ακόμη κι αυτή πολιτική χροιά, όπως θα περίμενα από ένα σημείο και μετά, δεν αναπτύσσεται διόλου από το σενάριο, που παραμένει εγκλωβισμένο στην μελαγχολία του κύκλου, των σε κρίση κυριών. Με κινηματογράφο, μυθοπλασία και προοπτικές που στοχεύουν στο Goya όμως και όχι για την ουσία, δεν μπορεί να συμβαδίσει ακόμη και ο πιο προβληματισμένος και οξύνους θεατής, με συνέπεια το Soledad να μένει στις υποσχέσεις των τιμών του, παρά στην ίδια του την αξία...
Στις δικές μας αίθουσες 29 Απριλίου 2010 από την Master SA
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική