της Roselyne Bosch. Με τους Mélanie Laurent, Jean Reno, Gad Elmaleh
Τρικολόρ Γκεστάπο
του zerVo
Στις 16 Ιουλίου του 1942, οι Γαλλικές αστυνομικές αρχές, λαμβάνοντας σαφή εντολή από την Γκεστάπο, θα προχωρήσουν στην μαζική σύλληψη των Εβραίων του Παρισιού. Δεκαπέντε χιλιάδες άμαχοι, κατά την συντριπτική τους πλειοψηφία γυναικόπαιδα, αφού στοιβαχτούν για μέρες στο Ποδηλατοδρόμιο της Πόλης του Φωτός, θα οδηγηθούν στα στρατόπεδα συγκέντρωσης και κατόπιν στα κρεματόρια για εκτέλεση. Πρέπει να είναι η πρώτη φορά, στην μακρά αλυσίδα των ταινιών με θέμα το Ολοκαύτωμα, που η θέση του θύτη, δεν είναι κατειλημμένη από το γνώριμο πρόσωπο, με την μαύρη στολή των SS και την σβάστικα στο μπράτσο. Η Γαλλία, επιδιώκοντας να ξύσει πληγές του παρελθόντος, που της έχουν προκαλέσει βαθύτατο πόνο και ουδέποτε τις γιάτρεψε ο χρόνος, δεν αποποιείται των ευθυνών της, στον ρόλο που έπαιξαν οι καλά οργανωμένες ομάδες των δοσίλογων του Μαρεσάλ Πετέν στην εβραϊκή γενοκτονία κατά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο. Ιστορικά αυτό είναι το μεγαλύτερο επίτευγμα του La Rafle, για τον διεθνή θεατή, που δεν γνωρίζει τον προδοτικό ρόλο των προσκυνημένων στον Χίτλερ, τρικολόρ ένστολων. Γιατί από την στιγμή που οι παράλογα διψασμένοι για ιουδαϊκό αίμα, παριζιάνοι στρατιώτες, πετυχαίνουν τον σκοπό τους, τα επακόλουθα είναι λίγο έως πολύ γνώριμα σε όλους...
Εύκολα θα φανταστείς μέσα σου, πως πρόκειται για μια ακόμη προπαγάνδα του σιωνικού λόμπι. Έστω κι έτσι να είναι, ακόμη κι αν η λέξη δεν ακούγεται εύηχα, δεν ψέγω στο παραμικρό τους πιστεύοντες στο Άστρο του Δαυίδ. Η μνήμη διατηρεί τους λαούς ζωντανούς και κυρίαρχους, αντιθέτως η λήθη - μην ψάχνεις μακριά για παράδειγμα δηλαδή - είναι αυτή που τους καταρρακώνει. Εν προκειμένοις, στο La Rafle, η αφήγηση των ιστορικών γεγονότων έχει τον τυπικό χαρακτήρα του σπαρακτικού χρονικού. Μετά την πτώση των αρχικών credits, όπου συνοδεία της φωνής της Piaf, η Γερμανική μπότα πατά τα Ηλύσια Πεδία, μαθαίνουμε έναν προς έναν τους βασικούς ήρωες που πάνω του θα κτιστεί το σενάριο. Και προκειμένου η δραματικότητα να αγγίξει τα άκρα, οι περισσότεροι εξ αυτών είναι παιδιά, εξάχρονα, δεκάχρονα, νήπια, που μέσα στον παραλογισμό των διώξεων, αποχωρίστηκαν την μητρική αγκαλιά, για να οδηγηθούν σαν πρόβατα στο σφαγείο του Άουσβιτς. Αν διαθέτεις ευαισθησίες πάνω στο θέμα, που εβδομήντα χρόνια μετά, μοιάζει ανεξάντλητο, είναι πιθανό στο αντίκρυ των αθώων χεριών, που σφαλίζονται πίσω από τις αμπάρες του φορτηγού τρένου, να μην αντέξεις, να ραγίσεις. Ο επίλογος άλλωστε υπογράφει με το κατακόκκινο του αίματος την τραγωδία: Από τα πέντε χιλιάδες ανήλικα της Μάζωξης, κανένα δεν επέστρεψε ζωντανό από τους φούρνους του Μπίρκεναου...
Για πες: Τεχνικά και σκηνοθετικά η φιλόδοξη δημιουργία της Rose Bosch, δεν έχει να επιδείξει σημαντικές αρετές και πρωτοτυπίες. Βασισμένη κατά πάσα πιθανότητα σε θύμησες επιζώντων από τα καμπ της ντροπής, η ιστορία, μοιάζει με παζλ που ενώνει τον πόνο πολλών διαφορετικών προσώπων που έζησαν την σφαγή. Ακόμη και αν η τεχνολογία δίνει την δυνατότητα στην πάλαι ποτέ σεναριογράφο του 1492, να αναπαραστήσει τις δύσκολες στιγμές με μια κάποια ακρίβεια - τα πλάνα του Velodrome είναι εντυπωσιακά ρεαλιστικά - εντούτοις το κλίμα που κτίζει η σκηνοθέτης, απέχει σημαντικά από εκείνο το παγερό και θλιμμένο, που έχει οριοθετήσει το αριστούργημα του Schindler. Ίσως και λόγω των ανούσιων και δίχως συγκεκριμένο λόγο παρεμβολών, που απεικονίζονται γλαφυροί σωσίες του Αδόλφου, του Χίμλερ και της Εύας Μπράουν, να δίνουν τις γνωστές σε όλους εντολές εξόντωσης, που συνθλίβουν τον δραματικό ειρμό και κατακερματίζουν το τέμπο. Τουλάχιστον το κάτω από την λυπηρή μουσική υπόκρουση του βιολιού συγκινητικό φινάλε, που κυριαρχούν τα βουρκωμένα βλέμματα της πανέμορφης Melanie Laurent και του χαρισματικού πρωτοεμφανιζόμενου πιτσιρικά Hugo Leverdez, αφήνει την τελική γεύση της ικανοποίησης, συνδυασμένης με το αισιόδοξο μήνυμα ενός καλύτερου αύριο, που θα ξημερώσει μόλις η φουρτούνα κοπάσει.
Εύκολα θα φανταστείς μέσα σου, πως πρόκειται για μια ακόμη προπαγάνδα του σιωνικού λόμπι. Έστω κι έτσι να είναι, ακόμη κι αν η λέξη δεν ακούγεται εύηχα, δεν ψέγω στο παραμικρό τους πιστεύοντες στο Άστρο του Δαυίδ. Η μνήμη διατηρεί τους λαούς ζωντανούς και κυρίαρχους, αντιθέτως η λήθη - μην ψάχνεις μακριά για παράδειγμα δηλαδή - είναι αυτή που τους καταρρακώνει. Εν προκειμένοις, στο La Rafle, η αφήγηση των ιστορικών γεγονότων έχει τον τυπικό χαρακτήρα του σπαρακτικού χρονικού. Μετά την πτώση των αρχικών credits, όπου συνοδεία της φωνής της Piaf, η Γερμανική μπότα πατά τα Ηλύσια Πεδία, μαθαίνουμε έναν προς έναν τους βασικούς ήρωες που πάνω του θα κτιστεί το σενάριο. Και προκειμένου η δραματικότητα να αγγίξει τα άκρα, οι περισσότεροι εξ αυτών είναι παιδιά, εξάχρονα, δεκάχρονα, νήπια, που μέσα στον παραλογισμό των διώξεων, αποχωρίστηκαν την μητρική αγκαλιά, για να οδηγηθούν σαν πρόβατα στο σφαγείο του Άουσβιτς. Αν διαθέτεις ευαισθησίες πάνω στο θέμα, που εβδομήντα χρόνια μετά, μοιάζει ανεξάντλητο, είναι πιθανό στο αντίκρυ των αθώων χεριών, που σφαλίζονται πίσω από τις αμπάρες του φορτηγού τρένου, να μην αντέξεις, να ραγίσεις. Ο επίλογος άλλωστε υπογράφει με το κατακόκκινο του αίματος την τραγωδία: Από τα πέντε χιλιάδες ανήλικα της Μάζωξης, κανένα δεν επέστρεψε ζωντανό από τους φούρνους του Μπίρκεναου...
Για πες: Τεχνικά και σκηνοθετικά η φιλόδοξη δημιουργία της Rose Bosch, δεν έχει να επιδείξει σημαντικές αρετές και πρωτοτυπίες. Βασισμένη κατά πάσα πιθανότητα σε θύμησες επιζώντων από τα καμπ της ντροπής, η ιστορία, μοιάζει με παζλ που ενώνει τον πόνο πολλών διαφορετικών προσώπων που έζησαν την σφαγή. Ακόμη και αν η τεχνολογία δίνει την δυνατότητα στην πάλαι ποτέ σεναριογράφο του 1492, να αναπαραστήσει τις δύσκολες στιγμές με μια κάποια ακρίβεια - τα πλάνα του Velodrome είναι εντυπωσιακά ρεαλιστικά - εντούτοις το κλίμα που κτίζει η σκηνοθέτης, απέχει σημαντικά από εκείνο το παγερό και θλιμμένο, που έχει οριοθετήσει το αριστούργημα του Schindler. Ίσως και λόγω των ανούσιων και δίχως συγκεκριμένο λόγο παρεμβολών, που απεικονίζονται γλαφυροί σωσίες του Αδόλφου, του Χίμλερ και της Εύας Μπράουν, να δίνουν τις γνωστές σε όλους εντολές εξόντωσης, που συνθλίβουν τον δραματικό ειρμό και κατακερματίζουν το τέμπο. Τουλάχιστον το κάτω από την λυπηρή μουσική υπόκρουση του βιολιού συγκινητικό φινάλε, που κυριαρχούν τα βουρκωμένα βλέμματα της πανέμορφης Melanie Laurent και του χαρισματικού πρωτοεμφανιζόμενου πιτσιρικά Hugo Leverdez, αφήνει την τελική γεύση της ικανοποίησης, συνδυασμένης με το αισιόδοξο μήνυμα ενός καλύτερου αύριο, που θα ξημερώσει μόλις η φουρτούνα κοπάσει.
Στις δικές μας αίθουσες 29 Απριλίου 2010, από την Odeon
Rewind /// Trailer - La Rafle
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική