Ο τρελός έρωτας του Σιμόν Εσκενάζυ
του Jean-Jacques Zilbermann. Με τους Antoine de Caunes, Mehdi Dehbi, Elsa Zylberstein
Βγάλε το μπλουζάκι - χαμόγελο
του zerVo
Επαγγελματίας κλαρινετίστας, που διατηρεί ερωτικό δεσμό με γοητευτικό νεότερο του άντρα και νιώθει μια ιδιαίτερη έλξη για Αλγερινής καταγωγής τραβεστί, βρίσκεται μπροστά σε αδιέξοδο, όταν θα κληθεί να αποκαλύψει στο στενό οικογενειακό του περιβάλλον, πως είναι...αδερφή. Στη ηλικιωμένη μαμά του δηλαδή, που δεν είναι για πολλές πολλές συγκινήσεις, μιας και έχει εισβάλλει με βίαιο τρόπο στο ρετιρέ του στην Μονμάρτη, όντας κλινήρης, αλλά και στην πρώην σύζυγο του και τον δεκάχρονο γιο τους, που μόλις επισκέφτηκαν μετά από καιρό το Παρίσι. Κατάσταση μύλος δηλαδή, που έχει μπερδέψει αρκετά τον ήρωα της ιστορίας, που μοιάζει να μην μπορεί να αντεπεξέλθει ψυχικά στην πρόκληση της αποκάλυψης, αλλά ούτε και να υποχωρήσει στις συναισθηματικές του αδυναμίες. Μια κατάσταση που θα εκτραχυνθεί ακόμη περισσότερο, όταν στα ζόρια του θα μπει και ο θρησκευτικός παράγοντας, αφού τόσο ο ίδιος, αλλά κυρίως ο στενός του περίγυρος, είναι μεγαλωμένοι με αυστηρά εβραϊκά πρότυπα και το καινούργιο του...κορίτσι, είναι μουσουλμάνα.
Ικανοποιητικό ρυθμό διαθέτει η αφηγούμενη ιστορία του ταλαίπωρου Simon Eskenazy, τέμπο που αποδίδει το μουσικό θέμα του τραγουδιού της Τιτίνας στο μπαγκράουντ και οι παραλλαγές του. Και όμορφη απεικόνιση της πολύχρωμης γειτονιάς της Πόλης του Φωτός, μια μικρή Βαβέλ, που συνθέτουν εκπρόσωποι από όλες τις φυλές του Ισραήλ. Ο Silbermann, κτίζει ένα ευχάριστο κλίμα, για να προσαρμόσει την ίντριγκα του, στο πέρασμα του χρόνου όμως κατεβάζει τις εύθυμες στροφές και καταλήγει σε ένα μέτριο κοπιάρισμα του Pretty Woman, του φιλμ δηλαδή, που σε μεγάλο βαθμό καθορίζει τον μπούσουλα της εξέλιξης. Σημασία έχει πως με τον ένα (κωμικό) ή με τον άλλο (δραματικό) τρόπο, καταφέρνει να περάσει το μηνυματάκι του, σύνθημα βροντερό ενάντια στα δήθεν και τους καθωσπρεπισμούς, που σε όλες τους τις φόρμες πνίγουν τον σύγχρονο αστό. Και που τον υποχρεώνουν να φορά διαρκώς άνετα μπλουζάκια - χαμόγελο για να περιορίσουν το άσχημο συναίσθημα, μα όταν όλα πάρουν το δρόμο τους το παπιγιόν, εντέλει, παίρνει την δική του θέση.
Για πες: Κακά τα ψέματα, το σενάριο δεν είναι το δυνατό στοιχείο του απελευθερωμένων αντιλήψεων dramedy. Είναι όμως οι ερμηνείες, αφού πέραν του πρωταγωνιστή Antoine De Caunes, που υποδύεται τον ζορισμένο, έτσι που τα έχει κάνει, μουσικό, υπάρχουν δύο εξαίρετες υποστηρικτικές παρουσίες που κάνουν την διαφορά. Εκείνη του Mehdy Dehbi ως ζωηρούλας και ενίοτε θλιμμένης Μαντάμ Μπατερφλάι και αυτή της Judith Magre, ως κοκέτας, φιλάσθενης μητέρας, που συνθέτουν τους κύριους λόγους για να παρακολουθήσεις το εύθυμο ταινιάκι, που άξια μπορεί να χαρακτηριστεί σαν συνεχιστής του Gazon Maudit...
Ικανοποιητικό ρυθμό διαθέτει η αφηγούμενη ιστορία του ταλαίπωρου Simon Eskenazy, τέμπο που αποδίδει το μουσικό θέμα του τραγουδιού της Τιτίνας στο μπαγκράουντ και οι παραλλαγές του. Και όμορφη απεικόνιση της πολύχρωμης γειτονιάς της Πόλης του Φωτός, μια μικρή Βαβέλ, που συνθέτουν εκπρόσωποι από όλες τις φυλές του Ισραήλ. Ο Silbermann, κτίζει ένα ευχάριστο κλίμα, για να προσαρμόσει την ίντριγκα του, στο πέρασμα του χρόνου όμως κατεβάζει τις εύθυμες στροφές και καταλήγει σε ένα μέτριο κοπιάρισμα του Pretty Woman, του φιλμ δηλαδή, που σε μεγάλο βαθμό καθορίζει τον μπούσουλα της εξέλιξης. Σημασία έχει πως με τον ένα (κωμικό) ή με τον άλλο (δραματικό) τρόπο, καταφέρνει να περάσει το μηνυματάκι του, σύνθημα βροντερό ενάντια στα δήθεν και τους καθωσπρεπισμούς, που σε όλες τους τις φόρμες πνίγουν τον σύγχρονο αστό. Και που τον υποχρεώνουν να φορά διαρκώς άνετα μπλουζάκια - χαμόγελο για να περιορίσουν το άσχημο συναίσθημα, μα όταν όλα πάρουν το δρόμο τους το παπιγιόν, εντέλει, παίρνει την δική του θέση.
Για πες: Κακά τα ψέματα, το σενάριο δεν είναι το δυνατό στοιχείο του απελευθερωμένων αντιλήψεων dramedy. Είναι όμως οι ερμηνείες, αφού πέραν του πρωταγωνιστή Antoine De Caunes, που υποδύεται τον ζορισμένο, έτσι που τα έχει κάνει, μουσικό, υπάρχουν δύο εξαίρετες υποστηρικτικές παρουσίες που κάνουν την διαφορά. Εκείνη του Mehdy Dehbi ως ζωηρούλας και ενίοτε θλιμμένης Μαντάμ Μπατερφλάι και αυτή της Judith Magre, ως κοκέτας, φιλάσθενης μητέρας, που συνθέτουν τους κύριους λόγους για να παρακολουθήσεις το εύθυμο ταινιάκι, που άξια μπορεί να χαρακτηριστεί σαν συνεχιστής του Gazon Maudit...
Στις δικές μας αίθουσες, ακόμη δεν έχει προγραμματιστεί
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική