Kick-Ass
του Matthew Vaughn. Με τους Aaron Johnson, Mark Strong, Chloe Moretz, Nicolas Cage
Tarantino, my ass!
του zerVo
Τέτοιου είδους ταινίες, δύσκολα μπορείς να τις αντιμετωπίσεις με μετριοπάθεια. Ή την υποστηρίζεις μέχρις εσχάτων, σαν φανατικός οπαδός του κόμικ, που βασίζει την ύπαρξη της ή σου προκαλεί αηδία με τον τρόπο που αποδίδει τις αποτρόπαιες σκηνές εγκλήματος. Σε κάθε περίπτωση, απαιτείται προπαρασκευαστική βάση, ένα κάποιο υπόβαθρο. Δεν μπορώ να φανταστώ, πιτσιρικά που έχει ξοδέψει μιλιούνια εργατοωρών, πάνω από την κονσόλα, που θα την απορρίψει, ούτε διανοούμαι κουστουμαρισμένο μεσήλικα, που θα αντικαταστήσει την κορυφή των αγαπημένων του, τον Godfather (φερειπείν) με το Kick-Ass. Ο μεν πρώτος στις πολύχρωμες - ελέω αίματος και στολών - εικόνες, θα ανακαλύψει τον καταιγιστικό παράδεισο, που ίσως να μην του έχει προσφέρει ακόμη κανένα λογισμικό του XBox, ο δε δεύτερος θα κουνήσει το κεφάλι του με νόημα, που κάποτε, μπορεί και να κατηγόρησε το Κουρδιστό Πορτοκάλι, για ανούσια βιαιότητα. Η πραγματικότητα, όπως συμβαίνει συνήθως σε αυτές τις περιπτώσεις, αν δεν υπάρχει ίχνος προδιάθεσης, θετικής ή αρνητικής, βρίσκεται κάπου στο μέσον. Βάλε πράσινη στολή, κίτρινα γάντια και μάσκα και έλα μια βόλτα να στα πω κι απ' την καλή κι απ' την ανάποδη...
Βαριεστημένος έφηβος, που εκτός από τα δύο καλά του φιλαράκια, περνά απαρατήρητος από όλο τον άλλο κόσμο, σκεπτόμενος με αφέλεια, αλλά και αισιοδοξία, θα αποφασίσει να φορέσει το κοστούμι του σούπερ ήρωα και να γίνει κυνηγός του κοινού εγκλήματος της Νέας Υόρκης. Αλλά τιμωρός χωρίς υπερδυνάμεις γίνεσαι? Αμ, δεν γίνεσαι... Στην πρώτη πρώτη κόντρα του, με τον υπόκοσμο, ο πανίσχυρος, αεικίνητος, άφοβος και ατρόμητος Κικ Ας, όπως διάλεξε να τον αποκαλούν στο My Space, όσοι επιζητούν την βοήθεια του, θα σπάσει όχι μόνο τα μούτρα του αλλά και καμιά πενηνταριά κόκαλα. Κι όμως αν είναι στο αίμα σου, να κερδίσεις κάποια στιγμή το θριαμβευτικό χειροκρότημα των αδύνατων πολιτών που προστατεύεις, στο αρχικό πατατράκ δεν θα το βάλεις κάτω και θα επιστρέψεις - ας πούμε - δριμύτερος. Κι αν σε λυπηθεί ο Θεός έχει καλώς, μήπως και σου στείλει καμιά βοήθεια, για να τα βάλεις με τους οπλισμένους σαν αστακούς μαφιόζους, αν όχι η επόμενη στολή που θα ντυθείς θα είναι αγγελάκι και θα πετάς πραγματικά στα ουράνια...
Πρέπει το Kick-Ass να είναι το πιο κυκλοθυμικό πόνημα που είδα τα τελευταία χρόνια. Εκεί που την μια στιγμή αντικρίζει με σατιρικό τρόπο τις κουτές απόπειρες ενός, επιεικώς, ηλίθιου να το παίξει Spiderman, αλλάζει ύφος και εκθειάζει το εντεκάχρονο κοριτσάκι, που τρώει για πλάκα μια ντουζίνα κτιστούς, γνωρίζοντας τις πολεμικές τέχνες καλύτερα κι από τον Donnie Yen. Γράψε ρεντίκολο, από την μια για το κολεγιόπαιδο που με δυο ξυλάκια νουντσάκου, νομίζει πως είναι ο απόλυτος κυρίαρχος, πες αποθέωση από την άλλη, για την Χιτ Γκερλ, το φαινομενικά αθώο μόμολο, που μαθημένο απ' τον άριστο εκπαιδευτή μπαμπά, να παίρνει εκδίκηση για τον θάνατο της μαμάς, εξελίσσεται σε φονικότερη μηχανή και από την Bride. Νύφη είπα και κοίτα τι μου ήρθε στο μυαλό: Quentin και δε λέω το επώνυμο, γιατί θα είναι και ύψιστη τιμή για τον Matthew Vaughn, να θέλει να σταθεί έστω και νοερά στο πλάι του, με πέντε ακροβατικά, δυο μπαζούκες, τρία μυδράλια και λίγη σάτιρα, που θα μαζί της θα γελάσεις, μόνο επειδή το θες.
Για πες: Αυτό είναι όμως το οκτώ επεισοδίων κόμικ του Mark Millar και δεν μπορείς να το αλλάξεις μίστερ. Χέρια, πόδια στη γραμμή, βασανιστήρια σε φούρνο μικροκυμάτων και Άγιος ο Θεός. Εικαστικά αξιόλογο και ανασοκοπτικό στα πλάνα που η δράση εκτυλίσσεται, υπάρχει όμως και σενάριο αθόρυβο, που αν νυστάζεις, σε βλέπω στο πρώτο μπαμ να πετάγεσαι απορημένος για το τι συνέβη. Κι όμως - νάσουτη η αντίφαση - χάρη στον εμπορικό απόηχο του cineκόμικ στους νεολαίους, υπάρχουν τρία τουλάχιστον πρόσωπα που ευεργετήθηκαν από αυτό. Ο ένας είναι ο Aaron Johnson, που εκτόξευσε το σταρικό επίπεδο του στα ύψη, όταν από συννεφιασμένο Λονδρεζάκι, πήρε το ρίσκο να παίξει τον σουπερήρωα. Η δεύτερη είναι η γεννηθείσα το 97' Chloe Moretz, που πετυχαίνει τα απίθανα ως η μικρή ψυχρή εκδικήτρια, κερδίζοντας το παλαμάκι της συνομήλικης Μανίνας, αλλά και την θυμηδία του ορθολογιστή: Μα είναι τρόπος αυτός, που μεγαλώνουν τα παιδιά τους? Ερώτημα που πάει σφαίρα για τον Nicolas Cage, τον Big Daddy της ιστορίας δηλαδή, που αρπάζει για τα καλά το σωσίβιο που του πετά το Kick-Ass, μπας και κρατήσει την καριέρα του ζωντανή, αν και επειδή φέρει το αυτοκαταστροφικό γονίδιο των Coppola, δεν του δίνω πολλές ελπίδες. Πάντως εδώ, έστω και κάτω από μάσκα κατά το πλείστον, ο γαλανομάτης σταρ συνεισφέρει αρκετά στην εξέλιξη της ίντριγκας, συνθέτοντας μια ικανή τρόικα με την μοβόρα κόρη και τον όσο περνά η ώρα αποκτώντα πεποίθηση προστατευόμενο, που θα ενθουσιάσει τους φίλους του παλπ, ακόμη και αν τα δάκτυλα τους δεν πάρουν χρώμα από το νωπό βρωμερό μελάνι...
Βαριεστημένος έφηβος, που εκτός από τα δύο καλά του φιλαράκια, περνά απαρατήρητος από όλο τον άλλο κόσμο, σκεπτόμενος με αφέλεια, αλλά και αισιοδοξία, θα αποφασίσει να φορέσει το κοστούμι του σούπερ ήρωα και να γίνει κυνηγός του κοινού εγκλήματος της Νέας Υόρκης. Αλλά τιμωρός χωρίς υπερδυνάμεις γίνεσαι? Αμ, δεν γίνεσαι... Στην πρώτη πρώτη κόντρα του, με τον υπόκοσμο, ο πανίσχυρος, αεικίνητος, άφοβος και ατρόμητος Κικ Ας, όπως διάλεξε να τον αποκαλούν στο My Space, όσοι επιζητούν την βοήθεια του, θα σπάσει όχι μόνο τα μούτρα του αλλά και καμιά πενηνταριά κόκαλα. Κι όμως αν είναι στο αίμα σου, να κερδίσεις κάποια στιγμή το θριαμβευτικό χειροκρότημα των αδύνατων πολιτών που προστατεύεις, στο αρχικό πατατράκ δεν θα το βάλεις κάτω και θα επιστρέψεις - ας πούμε - δριμύτερος. Κι αν σε λυπηθεί ο Θεός έχει καλώς, μήπως και σου στείλει καμιά βοήθεια, για να τα βάλεις με τους οπλισμένους σαν αστακούς μαφιόζους, αν όχι η επόμενη στολή που θα ντυθείς θα είναι αγγελάκι και θα πετάς πραγματικά στα ουράνια...Πρέπει το Kick-Ass να είναι το πιο κυκλοθυμικό πόνημα που είδα τα τελευταία χρόνια. Εκεί που την μια στιγμή αντικρίζει με σατιρικό τρόπο τις κουτές απόπειρες ενός, επιεικώς, ηλίθιου να το παίξει Spiderman, αλλάζει ύφος και εκθειάζει το εντεκάχρονο κοριτσάκι, που τρώει για πλάκα μια ντουζίνα κτιστούς, γνωρίζοντας τις πολεμικές τέχνες καλύτερα κι από τον Donnie Yen. Γράψε ρεντίκολο, από την μια για το κολεγιόπαιδο που με δυο ξυλάκια νουντσάκου, νομίζει πως είναι ο απόλυτος κυρίαρχος, πες αποθέωση από την άλλη, για την Χιτ Γκερλ, το φαινομενικά αθώο μόμολο, που μαθημένο απ' τον άριστο εκπαιδευτή μπαμπά, να παίρνει εκδίκηση για τον θάνατο της μαμάς, εξελίσσεται σε φονικότερη μηχανή και από την Bride. Νύφη είπα και κοίτα τι μου ήρθε στο μυαλό: Quentin και δε λέω το επώνυμο, γιατί θα είναι και ύψιστη τιμή για τον Matthew Vaughn, να θέλει να σταθεί έστω και νοερά στο πλάι του, με πέντε ακροβατικά, δυο μπαζούκες, τρία μυδράλια και λίγη σάτιρα, που θα μαζί της θα γελάσεις, μόνο επειδή το θες.
Για πες: Αυτό είναι όμως το οκτώ επεισοδίων κόμικ του Mark Millar και δεν μπορείς να το αλλάξεις μίστερ. Χέρια, πόδια στη γραμμή, βασανιστήρια σε φούρνο μικροκυμάτων και Άγιος ο Θεός. Εικαστικά αξιόλογο και ανασοκοπτικό στα πλάνα που η δράση εκτυλίσσεται, υπάρχει όμως και σενάριο αθόρυβο, που αν νυστάζεις, σε βλέπω στο πρώτο μπαμ να πετάγεσαι απορημένος για το τι συνέβη. Κι όμως - νάσουτη η αντίφαση - χάρη στον εμπορικό απόηχο του cineκόμικ στους νεολαίους, υπάρχουν τρία τουλάχιστον πρόσωπα που ευεργετήθηκαν από αυτό. Ο ένας είναι ο Aaron Johnson, που εκτόξευσε το σταρικό επίπεδο του στα ύψη, όταν από συννεφιασμένο Λονδρεζάκι, πήρε το ρίσκο να παίξει τον σουπερήρωα. Η δεύτερη είναι η γεννηθείσα το 97' Chloe Moretz, που πετυχαίνει τα απίθανα ως η μικρή ψυχρή εκδικήτρια, κερδίζοντας το παλαμάκι της συνομήλικης Μανίνας, αλλά και την θυμηδία του ορθολογιστή: Μα είναι τρόπος αυτός, που μεγαλώνουν τα παιδιά τους? Ερώτημα που πάει σφαίρα για τον Nicolas Cage, τον Big Daddy της ιστορίας δηλαδή, που αρπάζει για τα καλά το σωσίβιο που του πετά το Kick-Ass, μπας και κρατήσει την καριέρα του ζωντανή, αν και επειδή φέρει το αυτοκαταστροφικό γονίδιο των Coppola, δεν του δίνω πολλές ελπίδες. Πάντως εδώ, έστω και κάτω από μάσκα κατά το πλείστον, ο γαλανομάτης σταρ συνεισφέρει αρκετά στην εξέλιξη της ίντριγκας, συνθέτοντας μια ικανή τρόικα με την μοβόρα κόρη και τον όσο περνά η ώρα αποκτώντα πεποίθηση προστατευόμενο, που θα ενθουσιάσει τους φίλους του παλπ, ακόμη και αν τα δάκτυλα τους δεν πάρουν χρώμα από το νωπό βρωμερό μελάνι...
Στις δικές μας αίθουσες 22 Απριλίου 2010 από την Village
Rewind /// Trailer - Kick-Ass
5 σχόλια:
...εγώ λοιπόν την υποστηρίζω μέχρις εσχάτων, σαν φανατικός οπαδός του κόμικ!Το Kick-Ass πρέπει να σκίζει!
Σωστός ο Φαν!
Το είδα το Kick-Ass!Είναι πολύ καλό
Παιδιά το Kick-Ass είναι γαμάτη ταινία!Ιδίως το κοριτσάκι παίζει τέλεια.Έχει πολύ δράση και έξυπνες ατάκες.
Μου άρεσε το Kikc-Ass και το βρήκα ιδιαίτερο και έξυπνο.Επίσης μου άρεσε πολύ η μουσική που έπαιζε στην ταινία
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική