Υποψία
του Atom Egoyan. Με τους Julianne Moore, Liam Neeson, Amanda Seyfried
Χάδια και Δαντέλες
του zerVo
Από την πρώτη στιγμή, που πληροφορήθηκα πως το ερωτικό θρίλερ με το όνομα Chloe, αποτελεί ριμέικ μιας όχι ιδιαίτερα παλιάς, αναλόγου ύφους γαλλικής κινηματογραφικής ιστορίας, άρχισα να αναρωτιέμαι για τον κύριο λόγο της ύπαρξης του. Αν το αντίγραφο, αποτελούσε μια αμιγή χολιγουντιανή παραγωγή, στο νου μου θα καρφωνόταν μόνο ο εμπορικός παράγοντας. Και όχι άδικα, αφού τέτοια σενάρια κλειδαρότρυπας, γαργαλάνε την αίσθηση του θεατή. Όταν όμως το πρότζεκτ, χρηματοδοτείται από το ανεξάρτητο σκέλος της Sony και στην σκηνοθετική καρέκλα κάθεται ένας ικανός, ευρωπαϊκών αντιλήψεων καναδοθρεμένος, τότε κάτι άλλο συμβαίνει. Και για να είμαι ειλικρινής περίμενα από τον ανοιχτόμυαλο Αρμένη, να το τραβήξει το θέμα ακόμη περισσότερο. Αντίθετα εκείνος αποδείχτηκε πιο συμβιβαστικός από όσο θα έπρεπε, σερβίροντας εντέλει μια ανολοκλήρωτη εκδοχή της ιστορίας. Τώρα, αντιλαμβανόμενος πως οι ηθοποιοί του, πρέπει να ήταν προετοιμασμένοι για τα πάντα, μάλλον θα το έχει μετανιώσει...
Πενηντάρα που την έχουν ζώσει τα φίδια, γύρω από την συζυγική πίστη του αντρός της, πληρώνει ελκυστική συνοδό πολυτελείας, για να τον προσεγγίσει ερωτικά και να πληροφορηθεί τις αντιδράσεις του. Έλα όμως που μόλις η καλή νοικοκυρά και ακόμη καλύτερη επιστήμονας (γυναικολόγος γαρ, μια όμορφη σεναριακή προσθήκη) μάθει από τον ξανθό πειρασμό, πως ο εδώ και εικοσιπέντε χρόνια συμβίος της, υπήρξε κάτι παραπάνω από διαχυτικός μαζί της, θα αποφασίσει να τον πληρώσει με το ίδιο ακριβώς νόμισμα. Κι έτσι θα δημιουργηθεί ένα ιδιόμορφο τρίγωνο, μεταξύ της προβληματισμένης κυρίας που αισθάνεται την κρίση της μέσης ηλικίας να της κτυπά την πόρτα, της παράξενης πόρνης και του καθηγητή, που όσο περνούν τα χρόνια και γκριζάρουν τα μαλλιά, η γοητεία του εκτοξεύεται στα ύψη. Και τον δεκαοκτάχρονο γιο τους, που τον βάζεις?
Έτσι όπως ακούγεται αρχικά η ίντριγκα και αν έχεις τάσεις ισοπέδωσης εύκολα μπορείς να την χαρακτηρίσεις σαν μεσημεριανάδικη και ηδονοβλεπτική μέχρι αηδίας, που σκοπό της έχει μόνο να αποκαλύψει ότι συμβαίνει, κάτω από τα σατέν σεντόνια μιας αστικής οικογένειας. Πίσω από τα λεσβιακά χαδάκια και τις δαντέλες, κρύβεται η αγωνία της σύγχρονης - οποιουδήποτε μορφωτικού επιπέδου - γυναίκας, για το αν διατηρεί ακόμη την θηλυκότητα της, μόλις διαβαίνει το κατώφλι της ευγενώς αποκαλούμενης κλιμακτήριας περιόδου. Αυτό είναι και το καλύτερο σημείο της ταινίας του Egoyan, αφού με την αρωγή της έξοχης πρωταγωνίστριας του, απεικονίζει αυτή την διαταραχή με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Μοχλός πίεσης της ήδη τεταμένης κατάστασης, ένα ψυχωσικό κορίτσι, που ποτέ του δεν γνώρισε την αγάπη και την τρυφερότητα, συναισθήματα που θα προσπαθήσει μανιωδώς να αποσπάσει, έστω και με το ζόρι. Δυστυχώς πάνω στην κορύφωση του πάθους - εκεί που συνήθως δεν πρυτανεύει η λογική παρά η ευαισθησία, ο Atom σκέφτεται αμερικάνικα και μετατρέπει το πόνημα του σε Fatal Attraction / Basic Instict για κυρίες. Κι επειδή ο σκηνοθέτης του συγκλονιστικού Γλυκού Πεπρωμένου, δεν έχει καμία σχέση ούτε με τον Lyne, ούτε με τον Verhoeven, λογικά το φινάλε του ξεγλιστρά και το χάνει σαν άπειρος ρούκι.
Για πες: Η Julianne Moore είναι από εκείνες τις ερμηνεύτριες που ουδέποτε θα πιάσουν το δεκάρι στην ερμηνεία τους, ποτέ όμως δεν θα πέσει η απόδοση τους κάτω του μετρίου. Δυστυχώς για εκείνη αυτό δεν έχει αναγνωριστεί από το Χόλιγουντ, που ακόμη την θεωρεί σαν μια απλώς ικανή ρολίστα. Εδώ η αποδεδειγμένα αδικημένη Moore είναι εκπληκτική, καταφέρνοντας να παρασύρει με την έντεχνα ρεαλιστική της ματιά την ποιότητα της Υποψίας, αρκετά σκαλοπάτια παραπάνω από ότι της πρέπει. Πέρα από την έμπειρη, όμως, υπάρχει και η ενζενί. Και για να πω την αλήθεια μου, δεν περίμενα τόσο γρήγορα από το συνεσταλμένο κοριτσάκι του Mamma Mia, να μετατραπεί σε σκοτεινό αντικείμενο του πόθου. Η πιτσιρίκα Amanda Seyfried είναι εκφραστική και στα ερωτικά πλάνα ελκυστικότατη, έχοντας να κοντράρει όμως τον συνειρμό από την φιγούρα της Emmanuelle Beart στο ορίτζιναλ - που κολάζει και καλόγερο - το έργο της φαντάζει υπερβολικά δύσκολο. Όσο για τον Neeson, πρέπει να περάσουν ακόμη καμιά δεκαριά πρωταγωνιστικές παρουσίες του, για να ξεπεράσω το σοκ του Clash Of The Titans. Εδώ ο Ιρλανδός, απλά υπάρχει, στο φόντο, για να δέσει την υπόθεση, εφόσον πολύ σωστά ο δημιουργός επικέντρωσε την ματιά του, εκεί που έπρεπε: Στη θηλυκή ανασφάλεια και αδυναμία...
Πενηντάρα που την έχουν ζώσει τα φίδια, γύρω από την συζυγική πίστη του αντρός της, πληρώνει ελκυστική συνοδό πολυτελείας, για να τον προσεγγίσει ερωτικά και να πληροφορηθεί τις αντιδράσεις του. Έλα όμως που μόλις η καλή νοικοκυρά και ακόμη καλύτερη επιστήμονας (γυναικολόγος γαρ, μια όμορφη σεναριακή προσθήκη) μάθει από τον ξανθό πειρασμό, πως ο εδώ και εικοσιπέντε χρόνια συμβίος της, υπήρξε κάτι παραπάνω από διαχυτικός μαζί της, θα αποφασίσει να τον πληρώσει με το ίδιο ακριβώς νόμισμα. Κι έτσι θα δημιουργηθεί ένα ιδιόμορφο τρίγωνο, μεταξύ της προβληματισμένης κυρίας που αισθάνεται την κρίση της μέσης ηλικίας να της κτυπά την πόρτα, της παράξενης πόρνης και του καθηγητή, που όσο περνούν τα χρόνια και γκριζάρουν τα μαλλιά, η γοητεία του εκτοξεύεται στα ύψη. Και τον δεκαοκτάχρονο γιο τους, που τον βάζεις?
Έτσι όπως ακούγεται αρχικά η ίντριγκα και αν έχεις τάσεις ισοπέδωσης εύκολα μπορείς να την χαρακτηρίσεις σαν μεσημεριανάδικη και ηδονοβλεπτική μέχρι αηδίας, που σκοπό της έχει μόνο να αποκαλύψει ότι συμβαίνει, κάτω από τα σατέν σεντόνια μιας αστικής οικογένειας. Πίσω από τα λεσβιακά χαδάκια και τις δαντέλες, κρύβεται η αγωνία της σύγχρονης - οποιουδήποτε μορφωτικού επιπέδου - γυναίκας, για το αν διατηρεί ακόμη την θηλυκότητα της, μόλις διαβαίνει το κατώφλι της ευγενώς αποκαλούμενης κλιμακτήριας περιόδου. Αυτό είναι και το καλύτερο σημείο της ταινίας του Egoyan, αφού με την αρωγή της έξοχης πρωταγωνίστριας του, απεικονίζει αυτή την διαταραχή με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Μοχλός πίεσης της ήδη τεταμένης κατάστασης, ένα ψυχωσικό κορίτσι, που ποτέ του δεν γνώρισε την αγάπη και την τρυφερότητα, συναισθήματα που θα προσπαθήσει μανιωδώς να αποσπάσει, έστω και με το ζόρι. Δυστυχώς πάνω στην κορύφωση του πάθους - εκεί που συνήθως δεν πρυτανεύει η λογική παρά η ευαισθησία, ο Atom σκέφτεται αμερικάνικα και μετατρέπει το πόνημα του σε Fatal Attraction / Basic Instict για κυρίες. Κι επειδή ο σκηνοθέτης του συγκλονιστικού Γλυκού Πεπρωμένου, δεν έχει καμία σχέση ούτε με τον Lyne, ούτε με τον Verhoeven, λογικά το φινάλε του ξεγλιστρά και το χάνει σαν άπειρος ρούκι.
Για πες: Η Julianne Moore είναι από εκείνες τις ερμηνεύτριες που ουδέποτε θα πιάσουν το δεκάρι στην ερμηνεία τους, ποτέ όμως δεν θα πέσει η απόδοση τους κάτω του μετρίου. Δυστυχώς για εκείνη αυτό δεν έχει αναγνωριστεί από το Χόλιγουντ, που ακόμη την θεωρεί σαν μια απλώς ικανή ρολίστα. Εδώ η αποδεδειγμένα αδικημένη Moore είναι εκπληκτική, καταφέρνοντας να παρασύρει με την έντεχνα ρεαλιστική της ματιά την ποιότητα της Υποψίας, αρκετά σκαλοπάτια παραπάνω από ότι της πρέπει. Πέρα από την έμπειρη, όμως, υπάρχει και η ενζενί. Και για να πω την αλήθεια μου, δεν περίμενα τόσο γρήγορα από το συνεσταλμένο κοριτσάκι του Mamma Mia, να μετατραπεί σε σκοτεινό αντικείμενο του πόθου. Η πιτσιρίκα Amanda Seyfried είναι εκφραστική και στα ερωτικά πλάνα ελκυστικότατη, έχοντας να κοντράρει όμως τον συνειρμό από την φιγούρα της Emmanuelle Beart στο ορίτζιναλ - που κολάζει και καλόγερο - το έργο της φαντάζει υπερβολικά δύσκολο. Όσο για τον Neeson, πρέπει να περάσουν ακόμη καμιά δεκαριά πρωταγωνιστικές παρουσίες του, για να ξεπεράσω το σοκ του Clash Of The Titans. Εδώ ο Ιρλανδός, απλά υπάρχει, στο φόντο, για να δέσει την υπόθεση, εφόσον πολύ σωστά ο δημιουργός επικέντρωσε την ματιά του, εκεί που έπρεπε: Στη θηλυκή ανασφάλεια και αδυναμία...
Στις δικές μας αίθουσες στις 8 Απριλίου 2010 από την Odeon
Rewind /// Trailer - Chloe
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική