Νιάτα Σ'Έξαψη
του Miguel Arteta. Με τους Michael Cera, Portia Doubleday, Justin Long, Ray Liotta, Steve Buscemi
Φτυστός ο Belmondo...
του zerVo
Για να επιμένει η αμερικάνικη κινηματογραφία, να εμφανίζει την φιγούρα του σύγχρονου άρρενα έφηβου, σαν απόλυτα ντροπαλή, συνεσταλμένη και με το χαμηλότερο των προφίλ, πάει να πει πως η πραγματικότητα δεν πρέπει να απέχει και πολύ από το σενάριο. Είναι η πολλοστή φορά τα τελευταία χρόνια, που τον αδύναμο χαρακτήρα στο παιχνίδι της προσέγγισης του άλλου φύλου, τον παίζει το αγόρι, με το κορίτσι αντίστοιχα να δείχνει πολύ πιο απελευθερωμένο, έμπειρο, με σχηματισμένη άποψη του τι πραγματικά αναζητά από μια σχέση: Πρέπει να δείξεις κακός, είναι η προτροπή της ξανθούλας στο αντράκι δίπλα της, που τρέμει σαν το ψάρι. Πρέπει να δείξεις πραγματικά κακός! Πέστο κι έγινε καλή μου. Η επιθυμία σου διαταγή!
Περιπλανώμενος ανάμεσα σε μια σεξομανή μάνα κι έναν αδιάφορο πατέρα, τρυφερών συναισθημάτων έφηβος, θα νιώσει τα βέλη του έρωτα να κτυπούν διάνα στην καρδιά του, όταν θα γνωρίσει συνομήλικη ξανθούλα γειτόνισσα στο κάμπινγκ, που κάνει διακοπές. Μόνο που εκείνη αν και τον συμπαθεί, θα επιθυμούσε κάτι σε πιο βαρβάτο αρσενικό, για να την συντροφεύει... Και τι σκαρφίζεται ο φουκαράς δεκαεξάρης, προκειμένου να κάνει την ζημιά, αλλά και να μην νιώσει συνάμα ένοχος? Έναν δεύτερο εαυτό, εμφανισιακά ίδιο, πλην ενδυματολογικά αλλαγμένο και σε συμπεριφορά εντελώς αντίθετο, πιο γκροτέσκο και παράτολμο. Κάτι σαν το διαβολάκι που εμφανίζεται πάνω από τον δεξί ώμο ενός ενάρετου χαρακτήρα, προτρέποντας τον διαρκώς στην αμαρτία. Το άμαθο παιδαρέλι, προκειμένου να δείξει σε όλους όσους τον θεωρούν μηδαμινή ποσότητα, πως έχουν άδικο, θα ακούσει την φωνή της κακίας και θα προκαλέσει πραγματικό κομφούζιο, φτάνοντας να γίνει ο νούμερο ένα καταζητούμενος από την αστυνομία. Για εκείνον, όμως, για όλα είναι υπεύθυνος ο "άλλος", ο φανταστικός, ο ιδιόρρυθμος Φρανσουά. Μια κοπιαρισμένη φιγούρα του Μπελ Μπελ από ταινία του Godard, το ακριβώς αντίθετο από τον ονειροπόλο νέο, που λατρεύει τη φωνή του Sinatra και τις γλυκιές εικόνες του Fellini...
Η έμπνευση και η αλληγορία του σεναρίου, όμως, κάπου εδώ σφυρίζει την λήξη της, εφόσον ο δημιουργός Miguel Arteta, δεν επιθυμεί να παρουσιάσει μια κοινωνική δραματική μελέτη, αλλά μια ανατρεπτική κωμωδία. Οι ισορροπίες ανάμεσα στο όμορφο, όχι ιδιαίτερα πρωτότυπο, μα στην προσέγγιση που επιχειρεί ψαγμένο θέμα και το καθαρόαιμο αμερικάνικο αστείο, δεν διατηρούνται σωστά, ειδικά από το μέσον του φιλμ και κατοπινά, που η κατάσταση ξεφεύγει προς το αποστειρωμένο σουρεάλ. Ίσως οι αδυναμίες της ιστορίας να ήταν μεγαλύτερες από τις προσδοκίες του Πουερτορικάνου σκηνοθέτη στην απόπειρα του να προσφέρει μια υψηλού επιπέδου ανεξάρτητη κομεντί, στο επίπεδο, ας πούμε, του Juno...
Για πες: Ταινία που δεν έρχεται στο μυαλό τυχαία, πρώτη πρώτη, μιας και το κοινό πρωταγωνιστικό πρόσωπο, ο Michael Cera, στην ουσία αναπαραγάγει τον ίδιο ακριβώς ρόλο. Εκείνον του λίγο πριν την ενηλικίωση αγοριού, που θέλει να κάνει το παραπάνω βήμα, αλλά φοβάται πως οι συνέπειες θα τον κατακεραυνώσουν. Ο αξιόλογος ερμηνευτής με την καναδική καταγωγή, πέρα από την τετριμμένη αυτή εικόνα - σου θυμίζω πως την ίδια είχε επαναλάβει και στο Superbad, αλλά και στο Nick And Norah - κάνει την μικρή του επανάσταση, όταν ντύνεται το στενό λευκό λινό, βάζει στραβά τα Rayban και αφήνει, για να τονίσει το στιλ, το ψιλό μουστακάκι του αλητάκου. Κατά συνέπεια είναι και η μοναδική εικόνα που σου μένει στην μνήμη, λίγο μετά την ολοκλήρωση του Youth In Revolt, μιας κομεντί με υψηλούς στόχους, που κινήθηκε τελικά όμως σε πολύ ρηχά νερά...
Περιπλανώμενος ανάμεσα σε μια σεξομανή μάνα κι έναν αδιάφορο πατέρα, τρυφερών συναισθημάτων έφηβος, θα νιώσει τα βέλη του έρωτα να κτυπούν διάνα στην καρδιά του, όταν θα γνωρίσει συνομήλικη ξανθούλα γειτόνισσα στο κάμπινγκ, που κάνει διακοπές. Μόνο που εκείνη αν και τον συμπαθεί, θα επιθυμούσε κάτι σε πιο βαρβάτο αρσενικό, για να την συντροφεύει... Και τι σκαρφίζεται ο φουκαράς δεκαεξάρης, προκειμένου να κάνει την ζημιά, αλλά και να μην νιώσει συνάμα ένοχος? Έναν δεύτερο εαυτό, εμφανισιακά ίδιο, πλην ενδυματολογικά αλλαγμένο και σε συμπεριφορά εντελώς αντίθετο, πιο γκροτέσκο και παράτολμο. Κάτι σαν το διαβολάκι που εμφανίζεται πάνω από τον δεξί ώμο ενός ενάρετου χαρακτήρα, προτρέποντας τον διαρκώς στην αμαρτία. Το άμαθο παιδαρέλι, προκειμένου να δείξει σε όλους όσους τον θεωρούν μηδαμινή ποσότητα, πως έχουν άδικο, θα ακούσει την φωνή της κακίας και θα προκαλέσει πραγματικό κομφούζιο, φτάνοντας να γίνει ο νούμερο ένα καταζητούμενος από την αστυνομία. Για εκείνον, όμως, για όλα είναι υπεύθυνος ο "άλλος", ο φανταστικός, ο ιδιόρρυθμος Φρανσουά. Μια κοπιαρισμένη φιγούρα του Μπελ Μπελ από ταινία του Godard, το ακριβώς αντίθετο από τον ονειροπόλο νέο, που λατρεύει τη φωνή του Sinatra και τις γλυκιές εικόνες του Fellini...
Η έμπνευση και η αλληγορία του σεναρίου, όμως, κάπου εδώ σφυρίζει την λήξη της, εφόσον ο δημιουργός Miguel Arteta, δεν επιθυμεί να παρουσιάσει μια κοινωνική δραματική μελέτη, αλλά μια ανατρεπτική κωμωδία. Οι ισορροπίες ανάμεσα στο όμορφο, όχι ιδιαίτερα πρωτότυπο, μα στην προσέγγιση που επιχειρεί ψαγμένο θέμα και το καθαρόαιμο αμερικάνικο αστείο, δεν διατηρούνται σωστά, ειδικά από το μέσον του φιλμ και κατοπινά, που η κατάσταση ξεφεύγει προς το αποστειρωμένο σουρεάλ. Ίσως οι αδυναμίες της ιστορίας να ήταν μεγαλύτερες από τις προσδοκίες του Πουερτορικάνου σκηνοθέτη στην απόπειρα του να προσφέρει μια υψηλού επιπέδου ανεξάρτητη κομεντί, στο επίπεδο, ας πούμε, του Juno...
Για πες: Ταινία που δεν έρχεται στο μυαλό τυχαία, πρώτη πρώτη, μιας και το κοινό πρωταγωνιστικό πρόσωπο, ο Michael Cera, στην ουσία αναπαραγάγει τον ίδιο ακριβώς ρόλο. Εκείνον του λίγο πριν την ενηλικίωση αγοριού, που θέλει να κάνει το παραπάνω βήμα, αλλά φοβάται πως οι συνέπειες θα τον κατακεραυνώσουν. Ο αξιόλογος ερμηνευτής με την καναδική καταγωγή, πέρα από την τετριμμένη αυτή εικόνα - σου θυμίζω πως την ίδια είχε επαναλάβει και στο Superbad, αλλά και στο Nick And Norah - κάνει την μικρή του επανάσταση, όταν ντύνεται το στενό λευκό λινό, βάζει στραβά τα Rayban και αφήνει, για να τονίσει το στιλ, το ψιλό μουστακάκι του αλητάκου. Κατά συνέπεια είναι και η μοναδική εικόνα που σου μένει στην μνήμη, λίγο μετά την ολοκλήρωση του Youth In Revolt, μιας κομεντί με υψηλούς στόχους, που κινήθηκε τελικά όμως σε πολύ ρηχά νερά...
Στις αίθουσες 25 Μαρτίου 2010 από την Odeon
Rewind /// Trailer - Youth In Revolt
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική