The Game Must Go On
των Άγγελης Ανδρικοπούλου & Αργύρη Τσεπελίκα. Με τους Αλεξάνδρα, Χρήστο, Χρύσα, Βλαντ και τα άλλα τα παιδιά
Υπάρχει και Φιλότιμο...
του zerVo
Άκου τι σου πετάει κατάμουτρα το πιτσιρίκι: Εμείς τα παιδιά, έχουμε μόνο δικαιώματα. Για υποχρεώσεις, ξέχνα το! Κι έτσι ακριβώς είναι. Από την στιγμή που άνθρωπος παύει να αποκαλείται νήπιο, μέχρι την ενηλικίωση του, αυτά τα τα εφτά - οκτώ χρόνια, είναι που κανονικά θα έπρεπε να τα ζει δίχως σκοτούρες και προβληματισμούς. Από εκεί πέρα γίνεται ένα γρανάζι κι εκείνος της παραγωγικής αλυσίδας, κάνει οικογένεια, βάζει γραμμάτια και το μοναδικό του παιχνίδι είναι καμιά μπιρίμπα το σαββατόβραδο. Μπορείς εσύ ο ενήλικος να το κατανοήσεις? Έχει καλώς. Γιατί αν δεν μπορείς, μην δυσανασχετήσεις την επόμενη φορά που θα δεις την πόλη σου λαμπόγυαλο. Εκείνοι που με την συγκατάθεση σου έχουν φυλακιστεί στις 15 ίντσες της οθόνης του νοτμπούκ, θα σπάσουν τα δεσμά του lcd και θα κάνουν την επανάσταση τους. Και τότε είναι που θα πάρεις την θέση τους και θα τους το παίζεις φίλος, για να κερδίσεις την εύνοια τους...
Πάτμου και Ρόδου, εγκαταλελειμμένη άκτιστη γωνιά των Πατρών. Τέσσερα δεκάχρονα, με έγνοια κινδύνου, νόμων και διαδικασιών, διεκδικούν να την μετατρέψουν σε γήπεδο ποδοσφαίρου. Μέσα σου θα φαντάζεσαι πως πρόκειται για καμία τεράστια αλάνα, που μπορεί να φιλοξενήσει τα χαχανητά των μικρών. Μην γελιέσαι, σκάρτα εκατό τετραγωνικά είναι, ένα οικοπεδάκι, που κτίζεις δεν κτίζεις τηλεφωνικό θάλαμο. Στο μάτι το δικό σου, η απαίτηση φαντάζει αστεία. Στο μάτι εκείνου που διοργανώνει διπλό αγώνα ποδοσφαίρου σε μια ταράτσα (!) ή εκεί που παρκάρει το αμάξι ο γείτονας (!!) δείχνει Μαρακανά. Η τετράδα των πιτσιρδελιών, όμως δείχνει απίστευτο σθένος στην διεκδίκηση του χώρου και δίχως να έχει να χάσει τίποτα, θα δεχτεί να κάνει το σισύφειο ταξίδι από την μια τοπική αρχή στην άλλη, προκειμένου να βγάλει μια άκρη. Η μεγάλη πλάκα είναι που οι προύχοντες πλέον, δεν έχουν απέναντι τους τα μαθημένα στην υπόκλιση παρασιτικά μειράκια του συνδικαλισμού, παρά πνεύματα πανέτοιμα να δώσουν μάχη στους καλοφοδραρισμένους διαδρόμους του μεγάρου. Το πρώτο ΘΑ, σημαίνει υπόσχεση. Στο δεύτερο όμως, θα καταλάβουν πως η Δημαρχάρα - που σύμφωνα με τα λόγια της αξιοκρατικά και ουδέποτε με πολιτικά και συγγενολοικά κριτήρια, προσληφθείσας γραμματέως, λατρεύει τα παιδιά και θα έκανε τα πάντα γι αυτά - δεν είναι τίποτα περισσότερο από ένας πολιτικάντης, ξάδερφος του Χανς Κρίστιαν Άντερσεν...
Κι από παραμύθια όλα τους είναι καλά μαθημένα. Η Αλεξάνδρα, που βαθιά μέσα της ελπίζει σε επανασύνδεση των χωρισμένων της γονιών. Ο Χρήστος, που μεγαλώνει μέσα στους οικογενειακούς τσακωμούς, πιστεύοντας πως αυτή είναι η πραγματική εικόνα της κοινωνίας. Η Χρύσα, που μαθαίνει να φοβάται τους πάντες, πλην εκείνων που ζουν από την εξώπορτα και δώθε. Και ο πιο φουκαράς όλων, ο Βλαντ, που άφησε πίσω τις απέραντες άπλες της Ουκρανίας, δίχως να καταλαβαίνει τον λόγο που οι δικοί του, μετοίκησαν σε έναν τόσο άσχημο τόπο, χιλιάδες μίλια μακρυά... Κάποιο από αυτά τα παιδιά είναι δικό σου και πρέπει να το προσέχεις ως θησαυρό. Πριν το χάσεις, κάτω από την σκιά κάποιου πολλά υποσχόμενου και συνήθως χαμογελαστού κινδύνου, που παραμονεύει.
Για πες: Ούτε ντοκιμαντέρ, ούτε μυθοπλασία είναι το φιλμάκι Τα Παιδία Παίζει, στο οποίο η Άγγελη Ανδρικοπούλου και ο Αργύρης Τσεπελίκας, φωτογραφίζουν την μίζερη πραγματικότητα που ισχύει στις φτωχογειτονιές των αστικών κέντρων. Ένα ακόμη τουβλάκι στον οικολογικό αγώνα που δίνει ο τηλεοπτικός σταθμός ΣΚΑΙ - όχι με το αζημίωτο, αλλά ακόμη κι αυτή η εμπορικού τύπου ευαισθησία είναι θεμιτή - μετά τις επαναλαμβανόμενες πράσινες κινητοποιήσεις. Έχοντας σαν όπλο την αναμφισβήτητη αθωότητα στο βλέμα των μικρών του πρωταγωνιστών, το έργο περνά με ευκολία τα μηνύματα του, στον ενήλικο πολίτη, που δεν θέλει ή δεν μπορεί να κοιτάξει πέρα από την μάντρα των προσωπικών του ζητημάτων. Μια ματιά άλλωστε στο τσιμεντασφάλτινο φόντο της Πάτρας - τι ειρωνεία, που ο δημοτικός συνδυασμός Πρωτεύουσα Πόλη, τίμησε το όνομα του, φτιάχνοντας μια έξοχη κόπια της πρωτευούσης - πείθει και τον πλέον αδαή, πως σε ένα τέτοιο σταβλίσιο περιβάλλον, όχι παιδιά δεν μπορούν να μεγαλώσουν, αλλά ούτε ζώα...
Πάτμου και Ρόδου, εγκαταλελειμμένη άκτιστη γωνιά των Πατρών. Τέσσερα δεκάχρονα, με έγνοια κινδύνου, νόμων και διαδικασιών, διεκδικούν να την μετατρέψουν σε γήπεδο ποδοσφαίρου. Μέσα σου θα φαντάζεσαι πως πρόκειται για καμία τεράστια αλάνα, που μπορεί να φιλοξενήσει τα χαχανητά των μικρών. Μην γελιέσαι, σκάρτα εκατό τετραγωνικά είναι, ένα οικοπεδάκι, που κτίζεις δεν κτίζεις τηλεφωνικό θάλαμο. Στο μάτι το δικό σου, η απαίτηση φαντάζει αστεία. Στο μάτι εκείνου που διοργανώνει διπλό αγώνα ποδοσφαίρου σε μια ταράτσα (!) ή εκεί που παρκάρει το αμάξι ο γείτονας (!!) δείχνει Μαρακανά. Η τετράδα των πιτσιρδελιών, όμως δείχνει απίστευτο σθένος στην διεκδίκηση του χώρου και δίχως να έχει να χάσει τίποτα, θα δεχτεί να κάνει το σισύφειο ταξίδι από την μια τοπική αρχή στην άλλη, προκειμένου να βγάλει μια άκρη. Η μεγάλη πλάκα είναι που οι προύχοντες πλέον, δεν έχουν απέναντι τους τα μαθημένα στην υπόκλιση παρασιτικά μειράκια του συνδικαλισμού, παρά πνεύματα πανέτοιμα να δώσουν μάχη στους καλοφοδραρισμένους διαδρόμους του μεγάρου. Το πρώτο ΘΑ, σημαίνει υπόσχεση. Στο δεύτερο όμως, θα καταλάβουν πως η Δημαρχάρα - που σύμφωνα με τα λόγια της αξιοκρατικά και ουδέποτε με πολιτικά και συγγενολοικά κριτήρια, προσληφθείσας γραμματέως, λατρεύει τα παιδιά και θα έκανε τα πάντα γι αυτά - δεν είναι τίποτα περισσότερο από ένας πολιτικάντης, ξάδερφος του Χανς Κρίστιαν Άντερσεν...Κι από παραμύθια όλα τους είναι καλά μαθημένα. Η Αλεξάνδρα, που βαθιά μέσα της ελπίζει σε επανασύνδεση των χωρισμένων της γονιών. Ο Χρήστος, που μεγαλώνει μέσα στους οικογενειακούς τσακωμούς, πιστεύοντας πως αυτή είναι η πραγματική εικόνα της κοινωνίας. Η Χρύσα, που μαθαίνει να φοβάται τους πάντες, πλην εκείνων που ζουν από την εξώπορτα και δώθε. Και ο πιο φουκαράς όλων, ο Βλαντ, που άφησε πίσω τις απέραντες άπλες της Ουκρανίας, δίχως να καταλαβαίνει τον λόγο που οι δικοί του, μετοίκησαν σε έναν τόσο άσχημο τόπο, χιλιάδες μίλια μακρυά... Κάποιο από αυτά τα παιδιά είναι δικό σου και πρέπει να το προσέχεις ως θησαυρό. Πριν το χάσεις, κάτω από την σκιά κάποιου πολλά υποσχόμενου και συνήθως χαμογελαστού κινδύνου, που παραμονεύει.
Για πες: Ούτε ντοκιμαντέρ, ούτε μυθοπλασία είναι το φιλμάκι Τα Παιδία Παίζει, στο οποίο η Άγγελη Ανδρικοπούλου και ο Αργύρης Τσεπελίκας, φωτογραφίζουν την μίζερη πραγματικότητα που ισχύει στις φτωχογειτονιές των αστικών κέντρων. Ένα ακόμη τουβλάκι στον οικολογικό αγώνα που δίνει ο τηλεοπτικός σταθμός ΣΚΑΙ - όχι με το αζημίωτο, αλλά ακόμη κι αυτή η εμπορικού τύπου ευαισθησία είναι θεμιτή - μετά τις επαναλαμβανόμενες πράσινες κινητοποιήσεις. Έχοντας σαν όπλο την αναμφισβήτητη αθωότητα στο βλέμα των μικρών του πρωταγωνιστών, το έργο περνά με ευκολία τα μηνύματα του, στον ενήλικο πολίτη, που δεν θέλει ή δεν μπορεί να κοιτάξει πέρα από την μάντρα των προσωπικών του ζητημάτων. Μια ματιά άλλωστε στο τσιμεντασφάλτινο φόντο της Πάτρας - τι ειρωνεία, που ο δημοτικός συνδυασμός Πρωτεύουσα Πόλη, τίμησε το όνομα του, φτιάχνοντας μια έξοχη κόπια της πρωτευούσης - πείθει και τον πλέον αδαή, πως σε ένα τέτοιο σταβλίσιο περιβάλλον, όχι παιδιά δεν μπορούν να μεγαλώσουν, αλλά ούτε ζώα...
Στις αίθουσες 25 Μαρτίου 2010 από την Feelgood
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική