Δολοφόνος Νίντζα
του James McTeigue. Με τους Rain, Naomie Harris, Ben Miles, Sho Kosugi
V For Varemara
του zerVo
Μια φορά κι έναν καιρό, υπήρχε ένας Αυστραλός βοηθός σκηνοθέτη, που στην καριέρα του είχε σταθεί στο πλάι σημαντικότατων δημιουργών περιπετειωδών ταινιών, μέχρι και δεξί χέρι της αυτού μεγαλειότητος του Lucas είχε κάνει σε ένα από τα Star Wars. Η μοίρα του κάποια βολά, τον σύστησε στους αδελφούς Wachowski, που υπήρξαν εκείνοι οι οποίοι σε μεγάλο βαθμό όρισαν την πορεία του action cinema του 21ου αιώνα, με τους μελλοντολογικούς Matrix τους, στιγμή που άλλαξε ολοκληρωτικά την πορεία του ως assistant, καθιερώντας τον σαν έναν από τους πλέον ελπιδοφόρους σκηνοθέτες, χάρη στην προλεταριακή ιστορία εκδίκησης V For Vendetta. Κι εκεί που θα νόμιζες πως ο James McTeigue, θα έκανε και πάλι μια ταινία δράσης για πιο σκεπτόμενο κοινό, του ανάβει μια φλασιά που βρωμάει 80ίλα στο μυαλό και σκέφτεται να ασχοληθεί με τους Νίντζα και τα κατορθώματα τους. Χαρακτήρες δηλαδή που ακόμη και οι πρώτοι διδάξαντες Ασιάτες έχουν περιορίσει να ασχολούνται. Κι επειδή οι Δυτικοί, το είδος της πολεμικής τέχνης, ούτε το έχουν, ούτε και ποτέ τους το είχαν, είναι λογικότατο, το Ninja Assassin να κινηθεί στην μετριότητα.
Μεγαλωμένος με τις αυστηρότατες αρχές της φατρίας Οζούνου, ο Ράιζο έχει εξελιχθεί σε έναν από τους φονικότερους εκτελεστές Νίντζα στον κόσμο. Από την στιγμή όμως που αποφάσισε να εγκαταλείψει την ομάδα του, θα θεωρηθεί προδότης και θα κυνηγηθεί από τον πατριάρχη της, μέχρι τελικής πτώσης. Ή τουλάχιστον κάτι τέτοιο υποστηρίζει η σύνοψη του περιεχομένου της ταινίας, που θα δυσκολευτείς να την καταλάβεις ακόμη και αν φτάσεις περίπου στο μισάωρο. Κι αυτό γιατί στην προσπάθεια του ο McTeigue να βάλει τις σκέψεις του σε μια σειρά, μπερδεύει Γιακούζα, KGB, CIA, μυστικές υπηρεσίες και μια ξέμπαρκη ιατροδικαστίνα, σε τέτοιο βαθμό που δύσκολα βγαίνει άκρη. Κακή χρήση του μοντάζ δηλαδή, που σου δημιουργεί ανακάτεμα στην σκέψη και όταν ζητάς λίγο χρόνο για να συντάξεις τις πληροφορίες που δέχεσαι σε μια τάξη, ο σκιερός φονιάς επιστρέφει και μαζί του το μακελειό. Όχι πως η χορογραφία του Mr V είναι ανάξια λόγου, αλλά σε τέτοιες περιπτώσεις, πρώτο λόγο παίξει η ικανότητα και το συναίσθημα του χορευτή και κατοπινά τα εφέ, τα σλόου μόσιον και (βεβαίως) οι ασταμάτητοι διαμελισμοί, που περισσότερο με ενόχλησαν παρά μου έφτιαξαν τη διάθεση για δράση.
Για πες: Στηριγμένος πάνω στην θεματική περασμένων δεκαετιών και στα επιτυχημένα American Ninjas, ο McTeigue επιχείρησε να συναρμολογήσει ανάκατες χρονικά εικόνες, από το παρών και το παρελθόν μιας καλοκουρδισμένης φονικής μηχανής, που κατά βάθος έχει καρδιά και μάλιστα μεγάλη. Η ιστορία όμως είναι χιλιοεπιωμένη, ο Rain, ο μεγαλύτερος σταρ της Άπω Ανατολής, άχρωμος και άνοστος και ο Koshugi με την σημειολογική παρουσία, όντας ο πρώτος διδάξας στις αμερικάνικες εκδοχές του ρόλου, δεν πείθει σαν ο evil χαρακτήρας της υπόθεσης. Συνεπώς και επειδή με τα αέρινα πλάνα, τα χέρια - πόδια στον αέρα και τα χιλιάδες ιπτάμενα σουρίκεν να σαρώνουν την οθόνη δεν γίνεται ταινία της προκοπής, αφήνω τον Δολοφόνο Νίντζα στην μοναξιά του και φεύγω για γιαπωνέζικο Kamui, που είναι καμιά δεκαριά σκάλες καλύτερο...
Μεγαλωμένος με τις αυστηρότατες αρχές της φατρίας Οζούνου, ο Ράιζο έχει εξελιχθεί σε έναν από τους φονικότερους εκτελεστές Νίντζα στον κόσμο. Από την στιγμή όμως που αποφάσισε να εγκαταλείψει την ομάδα του, θα θεωρηθεί προδότης και θα κυνηγηθεί από τον πατριάρχη της, μέχρι τελικής πτώσης. Ή τουλάχιστον κάτι τέτοιο υποστηρίζει η σύνοψη του περιεχομένου της ταινίας, που θα δυσκολευτείς να την καταλάβεις ακόμη και αν φτάσεις περίπου στο μισάωρο. Κι αυτό γιατί στην προσπάθεια του ο McTeigue να βάλει τις σκέψεις του σε μια σειρά, μπερδεύει Γιακούζα, KGB, CIA, μυστικές υπηρεσίες και μια ξέμπαρκη ιατροδικαστίνα, σε τέτοιο βαθμό που δύσκολα βγαίνει άκρη. Κακή χρήση του μοντάζ δηλαδή, που σου δημιουργεί ανακάτεμα στην σκέψη και όταν ζητάς λίγο χρόνο για να συντάξεις τις πληροφορίες που δέχεσαι σε μια τάξη, ο σκιερός φονιάς επιστρέφει και μαζί του το μακελειό. Όχι πως η χορογραφία του Mr V είναι ανάξια λόγου, αλλά σε τέτοιες περιπτώσεις, πρώτο λόγο παίξει η ικανότητα και το συναίσθημα του χορευτή και κατοπινά τα εφέ, τα σλόου μόσιον και (βεβαίως) οι ασταμάτητοι διαμελισμοί, που περισσότερο με ενόχλησαν παρά μου έφτιαξαν τη διάθεση για δράση.Για πες: Στηριγμένος πάνω στην θεματική περασμένων δεκαετιών και στα επιτυχημένα American Ninjas, ο McTeigue επιχείρησε να συναρμολογήσει ανάκατες χρονικά εικόνες, από το παρών και το παρελθόν μιας καλοκουρδισμένης φονικής μηχανής, που κατά βάθος έχει καρδιά και μάλιστα μεγάλη. Η ιστορία όμως είναι χιλιοεπιωμένη, ο Rain, ο μεγαλύτερος σταρ της Άπω Ανατολής, άχρωμος και άνοστος και ο Koshugi με την σημειολογική παρουσία, όντας ο πρώτος διδάξας στις αμερικάνικες εκδοχές του ρόλου, δεν πείθει σαν ο evil χαρακτήρας της υπόθεσης. Συνεπώς και επειδή με τα αέρινα πλάνα, τα χέρια - πόδια στον αέρα και τα χιλιάδες ιπτάμενα σουρίκεν να σαρώνουν την οθόνη δεν γίνεται ταινία της προκοπής, αφήνω τον Δολοφόνο Νίντζα στην μοναξιά του και φεύγω για γιαπωνέζικο Kamui, που είναι καμιά δεκαριά σκάλες καλύτερο...
Στις αίθουσες, όχι. Straight to DVD...
Rewind /// Trailer - Ninja Assassin
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική