The Hurt Locker
της Kathryn Bigelow. Με τους Jeremy Renner, Anthony Mackie, Brian Geraghty
Μπαμ!
του zerVo
Πραγματικά και κατοπινά της ανακοίνωσης των Ακαδημαϊκών Βραβείων, πείστηκα - ως ο πλέον δύσπιστος - πως το The Hurt Locker, πέτυχε κάποια μοναδικά και αξιομνημόνευτα επιτεύγματα. Μην περιμένεις να σου σταθώ στην πρώτη ever βράβευση μιας γυναίκας σκηνοθέτιδος ή στον αριθμό των αγαλματιδίων που απέσπασε. Εδώ μιλάμε για γεγονότα άλλα, χειροπιαστά. Αρχικώς η AMPAS με την επιλογή της, έγραψε στα αρχαιότερα των υποδημάτων της την άποψη του κόσμου. 12 εκατομμύρια δολάρια, δώσε βάση σε παρακαλώ, δώδεκα. Όχι το πρώτο Σαββατοκύριακο, αλλά συνολικά, από την πρώτη μέχρι την τελευταία ημέρα της τετράμηνης πορείας του στις αίθουσες. Όσα δεν κάνει το Avatar σε ένα απόγευμα, για να το τραβήξω λιγάκι. Κι όμως η Academy σηκώνει το πανό που βροντοφωνάζει "κόσμε είσαι σκράπας κι εσύ και οι εμπορικές επιλογές σου" διαλέγοντας σαν την κατά τεκμήριο καλύτερη ταινία της σεζόν μια φλόπα. Έστω κι έτσι δεν μου λέει κάτι όμως, άλλωστε καλό box office δεν σημαίνει κατ ανάγκη και καλό φιλμ. Πως να αποδεχτώ όμως στην σκέψη μου, πως το πόνημα της Bigelow είναι η ντε γιούρε σημαντικότερη φιλμική στιγμή της χρονιάς - κι ακόμη χειρότερα εκείνη η σημαντικότερη auteur - όταν δεν το έχει αποδεχτεί ούτε μία, μία για δείγμα, αγορά του πλανήτη, προεξαρχούσης της δικής μας, που από μακρυά βρομούσε πως αν δεν υπήρχε η οσκαρική του υπόσταση, θα πεταγόταν στον κάλαθο του straight to video?
Βαγδάτη. Κάτω από τον καυτό Ιρακινό ήλιο, οι Αμερικάνοι πεζοναύτες δίνουν σκληρή μάχη, για να αντεπεξέλθουν στις παγίδες που τους στήνουν οι ντόπιοι αντάρτες. Ένας από αυτούς ο πυροτεχνουργός λοχίας Γουίλ Τζέιμς, έχει έναν ιδιόμορφο τρόπο να αντιμετωπίζει τον κίνδυνο, την ώρα που απενεργοποιεί τις αυτοσχέδιες βόμβες, που έχει σπείρει παντού ο εχθρός. Δεδομένα τέτοιες τέτοιες έχουν μια τάση, από την πρώτη κιόλας στιγμή, να σου σφίγγουν το στομάχι. Καθισμένος αναπαυτικά στο ασφαλές και ειρηνικό σου κάθισμα, γίνεσαι μάρτυρας των δεινών που περνούν τα φανταράκια που αποτελούν τον στρατό κατοχής. Αντάρτικο και άγιος ο Αλλάχ από την μια μεριά, των τύπων που επιθυμούν να φύγει η μπότα του κατακτητή πάνω από το σβέρκο τους, περίστροφο στον κρόταφο από την άλλη, για τον φόβο των Ιουδαίων, μην τύχει και ο φουκαράς ξυπόλητος Ιρακινός προκύψει τίποτα βομβιστής. Και αν για το δεύτερο γίνεται και παραγίνεται λόγος από το σενάριο, για το πρώτο ούτε κουβέντα. Λες και οι Γιάνκηδες ήρθαν ουρανοκατέβατοι στη Μέση Ανατολή, επειδή τους το ζήτησαν οι καταπιεσμένοι του Χουσείν. Επί της ουσίας δηλαδή το ενδιαφέρον έχει μονόπλευρη τάση, προς το μέρος εκείνων που έχουν και τα φράγκα και τα όπλα και τα πυρηνικά και τον Πλανητάρχη και την πίτα και τον σκύλο. Οι Σανταμιστές έχουν μόνο τα χημικά μαζικής εξόντωσης, στα όνειρα βεβαίως των μιλιταριστών γερακιών του Πενταγώνου. Ούτε και γι αυτό κουβέντα, όμως...
Αντίθετα για να μπούμε στο κλίμα της υπόθεσης, το δράμα στηρίζεται στο σύνθημα "ο πόλεμος είναι ναρκωτικό". Για ποιον βρε παιδιά και από που και ως που? Ο καραβανάς που δεν κωλώνει να πετάξει την στολή για να δουλέψει πιο άνετα με τα καλώδια, από μόνος του εθίστηκε στη μάχη? Ή πέρασε μια πλήρη πλύση νωτιαίου μυελού μέχρι να μετεξελιχθεί σε κάθαρμα, που δεν λογίζει γυναίκα και παιδί πίσω στην πατρίδα, παραμένοντας στην πρώτη γραμμή, αγκαλιασμένος με τον κίνδυνο? Γι αυτόν ναι, war is a drug και υπογράφω. Για τον απέναντι τον φουκαρά όμως τον Σέρβο, τον Σομαλό, τον Νιγηριανό, τον Βιετναμέζο, τον Κορεάτη, τον Ιρακινό, που στην ευχή κρύβεται αυτή η φιλοπόλεμη τάση? Πίσω από τα καλύβια και τα τσαντίρια που στήνουν τα φτωχά νοικοκυριά τους? Ούτε και γι αυτό άχνα η mrs Cameron. Κατά τα άλλα Όσκαρ καλύτερης ταινίας... Δεν είμαστε με τα συγκαλά μας...
Ουσιαστικά πρόκειται για το απόλυτο κινηματογραφικό δείγμα εσωτερικής κατανάλωσης, για να δικαιολογούν οι αξιωματούχοι, τα κοφίνια με τα διαμελισμένα πτώματα που επιστρέφουν σωρηδόν από την έρημο. Τίποτα άλλο καινούργιο. Αναμάσημα της παράνοιας που νιώθει ο στρατιώτης, που γνωρίζει πως η τωρινή του ανάσα, μπορεί και να είναι η τελευταία. Wanabe Apocalypse Now? Συνέχεια του Platoon? Ακρότητες Ελαφοκυνηγού ή τρέλα Born In The Fourth Of July? Ούτε για αστείο βέβαια. Απλά μια άριστα στημένη παράσταση, για να δοξάσουμε την γυναίκα κινηματογραφίστρια, που τολμά να καταπιαστεί με αντρικό ζήτημα, εθνικής σημασίας και λυπησιάρικο, δίχως όμως να πέφτει επί της άμμου το θεμελιώδες ερώτημα: "Μάγκες αλήθεια τι δουλειά έχουμε εμείς εδώ κάτω..?" Έτσι για να τίθενται στα ίσα οι ρίξεις με το Avatar, που από τέτοιο προβληματισμό έχει και παραέχει. Σε κόντρα εκείνων που το θεώρησαν ένα κενό περιεχομένου Μίκι Μάους...
Για πες: Θα νομίσεις, όπως πάει το πράγμα, πως τρέφω καμία πικρία για τον Οσκαρικό θρίαμβο της Bigelow. Πιθανόν, μιας και η επικράτηση του The Hurt Locker, μου κατέστρεψε σε κάποιο βαθμό την εκτίμηση που τρέφω για τον θεσμό, κοντά σαράντα χρόνια. Ότι το φιλμ είναι τεχνικά άρτιο, με εξαιρετικό μοντάζ, ρεαλιστικότατη οπτικοακουστική αναπαράσταση της εμπόλεμης ζώνης και σεκάνς που σε τσιτώνουν, είναι παραπάνω από δεδομένο. Αν είναι έτσι όμως καλοί μου φίλοι εκεί στο LA, στείλτε στο σπίτι του Ridley Scott, όλα τα βραβεία που του χρωστάτε, από το παρασάγγες αρτιότερο, ρεαλιστικότερο και πολιτικότερο Black Hawk Down. Και αφήστε τα φεμινιστικά παραμύθια κατά μέρος. Η μουτσούνα της υποκρισίας σας είναι ακριβώς η ίδια, με εκείνου του πολεμοκάπηλου που μετρά - και καλά - εναγωνίως αντίστροφα τις μέρες. Για να επιστρέψει στο Ιράκ, εννοείται...
Βαγδάτη. Κάτω από τον καυτό Ιρακινό ήλιο, οι Αμερικάνοι πεζοναύτες δίνουν σκληρή μάχη, για να αντεπεξέλθουν στις παγίδες που τους στήνουν οι ντόπιοι αντάρτες. Ένας από αυτούς ο πυροτεχνουργός λοχίας Γουίλ Τζέιμς, έχει έναν ιδιόμορφο τρόπο να αντιμετωπίζει τον κίνδυνο, την ώρα που απενεργοποιεί τις αυτοσχέδιες βόμβες, που έχει σπείρει παντού ο εχθρός. Δεδομένα τέτοιες τέτοιες έχουν μια τάση, από την πρώτη κιόλας στιγμή, να σου σφίγγουν το στομάχι. Καθισμένος αναπαυτικά στο ασφαλές και ειρηνικό σου κάθισμα, γίνεσαι μάρτυρας των δεινών που περνούν τα φανταράκια που αποτελούν τον στρατό κατοχής. Αντάρτικο και άγιος ο Αλλάχ από την μια μεριά, των τύπων που επιθυμούν να φύγει η μπότα του κατακτητή πάνω από το σβέρκο τους, περίστροφο στον κρόταφο από την άλλη, για τον φόβο των Ιουδαίων, μην τύχει και ο φουκαράς ξυπόλητος Ιρακινός προκύψει τίποτα βομβιστής. Και αν για το δεύτερο γίνεται και παραγίνεται λόγος από το σενάριο, για το πρώτο ούτε κουβέντα. Λες και οι Γιάνκηδες ήρθαν ουρανοκατέβατοι στη Μέση Ανατολή, επειδή τους το ζήτησαν οι καταπιεσμένοι του Χουσείν. Επί της ουσίας δηλαδή το ενδιαφέρον έχει μονόπλευρη τάση, προς το μέρος εκείνων που έχουν και τα φράγκα και τα όπλα και τα πυρηνικά και τον Πλανητάρχη και την πίτα και τον σκύλο. Οι Σανταμιστές έχουν μόνο τα χημικά μαζικής εξόντωσης, στα όνειρα βεβαίως των μιλιταριστών γερακιών του Πενταγώνου. Ούτε και γι αυτό κουβέντα, όμως...
Αντίθετα για να μπούμε στο κλίμα της υπόθεσης, το δράμα στηρίζεται στο σύνθημα "ο πόλεμος είναι ναρκωτικό". Για ποιον βρε παιδιά και από που και ως που? Ο καραβανάς που δεν κωλώνει να πετάξει την στολή για να δουλέψει πιο άνετα με τα καλώδια, από μόνος του εθίστηκε στη μάχη? Ή πέρασε μια πλήρη πλύση νωτιαίου μυελού μέχρι να μετεξελιχθεί σε κάθαρμα, που δεν λογίζει γυναίκα και παιδί πίσω στην πατρίδα, παραμένοντας στην πρώτη γραμμή, αγκαλιασμένος με τον κίνδυνο? Γι αυτόν ναι, war is a drug και υπογράφω. Για τον απέναντι τον φουκαρά όμως τον Σέρβο, τον Σομαλό, τον Νιγηριανό, τον Βιετναμέζο, τον Κορεάτη, τον Ιρακινό, που στην ευχή κρύβεται αυτή η φιλοπόλεμη τάση? Πίσω από τα καλύβια και τα τσαντίρια που στήνουν τα φτωχά νοικοκυριά τους? Ούτε και γι αυτό άχνα η mrs Cameron. Κατά τα άλλα Όσκαρ καλύτερης ταινίας... Δεν είμαστε με τα συγκαλά μας...
Ουσιαστικά πρόκειται για το απόλυτο κινηματογραφικό δείγμα εσωτερικής κατανάλωσης, για να δικαιολογούν οι αξιωματούχοι, τα κοφίνια με τα διαμελισμένα πτώματα που επιστρέφουν σωρηδόν από την έρημο. Τίποτα άλλο καινούργιο. Αναμάσημα της παράνοιας που νιώθει ο στρατιώτης, που γνωρίζει πως η τωρινή του ανάσα, μπορεί και να είναι η τελευταία. Wanabe Apocalypse Now? Συνέχεια του Platoon? Ακρότητες Ελαφοκυνηγού ή τρέλα Born In The Fourth Of July? Ούτε για αστείο βέβαια. Απλά μια άριστα στημένη παράσταση, για να δοξάσουμε την γυναίκα κινηματογραφίστρια, που τολμά να καταπιαστεί με αντρικό ζήτημα, εθνικής σημασίας και λυπησιάρικο, δίχως όμως να πέφτει επί της άμμου το θεμελιώδες ερώτημα: "Μάγκες αλήθεια τι δουλειά έχουμε εμείς εδώ κάτω..?" Έτσι για να τίθενται στα ίσα οι ρίξεις με το Avatar, που από τέτοιο προβληματισμό έχει και παραέχει. Σε κόντρα εκείνων που το θεώρησαν ένα κενό περιεχομένου Μίκι Μάους...
Για πες: Θα νομίσεις, όπως πάει το πράγμα, πως τρέφω καμία πικρία για τον Οσκαρικό θρίαμβο της Bigelow. Πιθανόν, μιας και η επικράτηση του The Hurt Locker, μου κατέστρεψε σε κάποιο βαθμό την εκτίμηση που τρέφω για τον θεσμό, κοντά σαράντα χρόνια. Ότι το φιλμ είναι τεχνικά άρτιο, με εξαιρετικό μοντάζ, ρεαλιστικότατη οπτικοακουστική αναπαράσταση της εμπόλεμης ζώνης και σεκάνς που σε τσιτώνουν, είναι παραπάνω από δεδομένο. Αν είναι έτσι όμως καλοί μου φίλοι εκεί στο LA, στείλτε στο σπίτι του Ridley Scott, όλα τα βραβεία που του χρωστάτε, από το παρασάγγες αρτιότερο, ρεαλιστικότερο και πολιτικότερο Black Hawk Down. Και αφήστε τα φεμινιστικά παραμύθια κατά μέρος. Η μουτσούνα της υποκρισίας σας είναι ακριβώς η ίδια, με εκείνου του πολεμοκάπηλου που μετρά - και καλά - εναγωνίως αντίστροφα τις μέρες. Για να επιστρέψει στο Ιράκ, εννοείται...
Στις αίθουσες 11 Μαρτίου 2010 από την Hollywood
1 σχόλια:
Έχω αρχίσει να απορώ σημαντικά με αυτή την ακαδημία και τα βραβεία που μοιράζει!!!
JohnnyD.
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική