του Breck Eisner. Με τους Timothy Olyphant, Radha Mitchell, Joe Anderson
Φοβού...γενικώς!
του zerVo
Όταν το 1973, ο μοναδικός George A. Romero, παρουσίαζε το The Crazies, ούτε ο ίδιος πιθανότατα θα φανταζόταν, πως κοντά τριάντα χρόνια μετά, το πόνημα του θα παρέμενε τόσο επίκαιρο και διαχρονικό. Με οδηγό τον τρόμο, από την εξέλιξη μιας δημιουργούμενης από τον άνθρωπο μόλυνσης, ο σκηνοθέτης του The Night Of The Living Dead, ανέπτυξε μια πολυεπίπεδη μελέτη, πάνω στην μοιραία ανευθυνότητα των επιστημόνων, πάνω στην αιμοσταγή αντίδραση του κράτους σε καταστάσεις πανικού, αλλά κυρίως πάνω στην εύκολη μεταστροφή του απλοϊκού ανθρώπου, σε ανεξέλεγκτο φονιά. Ευτυχώς που υπάρχουν και κάποιες περιπτώσεις αξιοπρεπών ριμέικς, όπως το παρόν, για να θυμίζουν και στους νεότερους πως το σινεμά τρόμου, δεν είναι μονάχα αποκεφαλισμοί, ακρωτηριασμοί και gore. Δίχως μια βάσιμη ιδεολογία πίσω από τα ποτάμια αίματος, το ανατριχιαστικό προϊόν, ξέρεις, ποτέ δεν ξεπερνά την μετριότητα.
Παράξενα περιστατικά φονικής επιθετικότητας, των μέχρι πρότινος φιλήσυχων κατοίκων, κάνουν την εμφάνιση τους στην μικρή κωμόπολη του Όγκντεν Μαρς της Αιόβα. Όταν το νεκροτομείο θα αρχίσει να γεμίζει πτώματα, ο ντόπιος σερίφης, θα καταλάβει πως τα φαινόμενα δεν έχουν παροδικό χαρακτήρα, αλλά παίρνουν την μορφή επιδημίας. Όπως συμβαίνει κατά κόρο σε τέτοιες περιπτώσεις, το φυσικό φόντο για την εξέλιξη της υπόθεσης, συνθέτει η μικρή κοινωνία ενός χωριού της αμερικάνικης επικράτειας, όπου όλοι είναι γνωστοί με όλους και ζουν τις ζωές τους σε μια φλύαρη, πλην αρεστή σε άπαντες αρμονία. Εκεί είναι που προκαλεί την πρώτη εντύπωση στον κοκκινολαίμη μάρσαλ, το ξέσπασμα βίας ενός μέχρι χθες γείτονα και φίλου. Όταν τα περιστατικά πολλαπλασιαστούν θα πάρει το ρίσκο να αναλάβει δράση, μα δεν θα προλάβει. Η περιοχή θα μπει σε καραντίνα από τις αρχές και θα τεθεί υπό καθεστώς στρατιωτικού νόμου, που όποιος τον παραβιάσει, αυτομάτως υπογράφει την θανατική του καταδίκη. Ο λόγος απλός και ανατριχιαστικός. Ένα επιστημονικό ατύχημα - πτώση πειραματικού αεροσκάφους σε λίμνη της περιοχής - θα μολύνει σε τέτοιο βαθμό την ύδρευση, ώστε οι κάτοικοι να εμφανίσουν τα συμπτώματα της άγνωστης αρρώστιας μέσα σε 48 μόλις ώρες.
Όπως συνέβη δηλαδή σε ανάλογες περιπτώσεις στο 28 Days Later ή στο 30 Days Of Night, με την μοναδική διαφορά πως οι άνθρωποι δεν μεταλλάσσονται σε κανιβαλιστικών διαθέσεων ζόμπι, αλλά σε επιθετικά όντα που το μόνο που επιζητούν είναι να διαμελίσουν, ακόμη και τα πιο αγαπημένα τους πρόσωπα. Η σεναριακή ιδέα στην εξέλιξη της παίρνει το ύφος του Carpenterικού The Thing, όταν οι εναπομείναντες υγιείς (?) που έχουν ξεφύγει από τις δαγκάνες των SWAT, αρχίζουν να αναρωτιούνται για το ποιος ανάμεσα τους μπορεί να έχει μολυνθεί. Με το κλοιό να σφίγγει, δίχως να υπάρχει η παραμικρή ελπίδα διαφυγής, η Παράνοια μεταβάλλεται σε ένα αγωνιώδες θρίλερ, λιτό, συμπαγές και δίχως ψεύτικα εφέ, από εκείνα που κρατούν ψηλά τους παλμούς του σασπένς μέχρι το φινάλε. Εκεί που λαμβάνει χώρα η εξ ουρανών εξιλέωση, λογική απόρροια του συμβάντος, ανοίγοντας μεγάλη κουβέντα για τον ανηλεή και δικτατορικό τρόπο που μπορεί μια Διοίκηση να αποφασίσει τον όλεθρο, μη ρισκάροντας την πιθανότητα μιας πανδημίας.
Για πες: Στην ουσία το φιλμ του Breck Eisner, που γι αυτόν λειτουργεί σαν γεφυράκι, πριν περάσει δημιουργικά στο μπλοκμπάστερ και τον Flash Gordon, απεικονίζει επί της οθόνης ένα από τα πιο καυτά ζητήματα της εποχής, την αγωνία για την παγκόσμια διασπορά ενός ιού που μπορεί να επιφέρει μέχρι και τον θάνατο. Σίγουρα τα προβλήματα στην αφήγηση είναι πολλά, εφόσον κάποιες απορίες για το πως φτάσαμε στο χάος, δεν επεξηγούνται επαρκώς, η πιθανότητα όμως μιας τέτοιας μυστηριώδους εξέλιξης, σε συνδυασμό με το τέμπο που διαρκώς ανεβαίνει, είναι που κάνουν το φιλμ αρεστό, σε όποιον έχει την θέληση να μπαλώσει κατά το δοκούν τις τρύπες. Σημαντικό μερίδιο της ευθύνης του ευπρεπούς αποτελέσματος, ανήκει στον κεντρικό πρωταγωνιστή Timothy Olyphant, που στις πλάτες του σηκώνει το σύνολο σχεδόν των πλάνων, ως ο έτοιμος για όλα σερίφης, αποδεικνύοντας πως δικαιούται λίγης περισσότερης προσοχής από ακριβότερες παραγωγές κι όχι να περιορίζεται ρολιστικά σε τηλεοπτικά γουέστερν (Deadwood) ή να πλασάρεται απλώς ως ιδεαλιστής τρομοκράτης (Die Hard 4). Σαφώς και η προτίμηση μου τείνει στην πλευρά του πρωτότυπου, που διαθέτει πολύ περισσότερη πολιτική άποψη και κατακρίνει σαφέστερα τις φασιστικές μεθόδους καταστολής, αυτό όμως δεν σημαίνει πως το The Crazies του 2010, δεν στέκεται με σεβασμό στην τριών δεκαετιών ζωής ματιά του Romero, πάνω σε μια φανταστική υπόθεση, που δεν απέχει πολύ από το να γίνει πραγματικότητα.
Παράξενα περιστατικά φονικής επιθετικότητας, των μέχρι πρότινος φιλήσυχων κατοίκων, κάνουν την εμφάνιση τους στην μικρή κωμόπολη του Όγκντεν Μαρς της Αιόβα. Όταν το νεκροτομείο θα αρχίσει να γεμίζει πτώματα, ο ντόπιος σερίφης, θα καταλάβει πως τα φαινόμενα δεν έχουν παροδικό χαρακτήρα, αλλά παίρνουν την μορφή επιδημίας. Όπως συμβαίνει κατά κόρο σε τέτοιες περιπτώσεις, το φυσικό φόντο για την εξέλιξη της υπόθεσης, συνθέτει η μικρή κοινωνία ενός χωριού της αμερικάνικης επικράτειας, όπου όλοι είναι γνωστοί με όλους και ζουν τις ζωές τους σε μια φλύαρη, πλην αρεστή σε άπαντες αρμονία. Εκεί είναι που προκαλεί την πρώτη εντύπωση στον κοκκινολαίμη μάρσαλ, το ξέσπασμα βίας ενός μέχρι χθες γείτονα και φίλου. Όταν τα περιστατικά πολλαπλασιαστούν θα πάρει το ρίσκο να αναλάβει δράση, μα δεν θα προλάβει. Η περιοχή θα μπει σε καραντίνα από τις αρχές και θα τεθεί υπό καθεστώς στρατιωτικού νόμου, που όποιος τον παραβιάσει, αυτομάτως υπογράφει την θανατική του καταδίκη. Ο λόγος απλός και ανατριχιαστικός. Ένα επιστημονικό ατύχημα - πτώση πειραματικού αεροσκάφους σε λίμνη της περιοχής - θα μολύνει σε τέτοιο βαθμό την ύδρευση, ώστε οι κάτοικοι να εμφανίσουν τα συμπτώματα της άγνωστης αρρώστιας μέσα σε 48 μόλις ώρες.
Όπως συνέβη δηλαδή σε ανάλογες περιπτώσεις στο 28 Days Later ή στο 30 Days Of Night, με την μοναδική διαφορά πως οι άνθρωποι δεν μεταλλάσσονται σε κανιβαλιστικών διαθέσεων ζόμπι, αλλά σε επιθετικά όντα που το μόνο που επιζητούν είναι να διαμελίσουν, ακόμη και τα πιο αγαπημένα τους πρόσωπα. Η σεναριακή ιδέα στην εξέλιξη της παίρνει το ύφος του Carpenterικού The Thing, όταν οι εναπομείναντες υγιείς (?) που έχουν ξεφύγει από τις δαγκάνες των SWAT, αρχίζουν να αναρωτιούνται για το ποιος ανάμεσα τους μπορεί να έχει μολυνθεί. Με το κλοιό να σφίγγει, δίχως να υπάρχει η παραμικρή ελπίδα διαφυγής, η Παράνοια μεταβάλλεται σε ένα αγωνιώδες θρίλερ, λιτό, συμπαγές και δίχως ψεύτικα εφέ, από εκείνα που κρατούν ψηλά τους παλμούς του σασπένς μέχρι το φινάλε. Εκεί που λαμβάνει χώρα η εξ ουρανών εξιλέωση, λογική απόρροια του συμβάντος, ανοίγοντας μεγάλη κουβέντα για τον ανηλεή και δικτατορικό τρόπο που μπορεί μια Διοίκηση να αποφασίσει τον όλεθρο, μη ρισκάροντας την πιθανότητα μιας πανδημίας.
Για πες: Στην ουσία το φιλμ του Breck Eisner, που γι αυτόν λειτουργεί σαν γεφυράκι, πριν περάσει δημιουργικά στο μπλοκμπάστερ και τον Flash Gordon, απεικονίζει επί της οθόνης ένα από τα πιο καυτά ζητήματα της εποχής, την αγωνία για την παγκόσμια διασπορά ενός ιού που μπορεί να επιφέρει μέχρι και τον θάνατο. Σίγουρα τα προβλήματα στην αφήγηση είναι πολλά, εφόσον κάποιες απορίες για το πως φτάσαμε στο χάος, δεν επεξηγούνται επαρκώς, η πιθανότητα όμως μιας τέτοιας μυστηριώδους εξέλιξης, σε συνδυασμό με το τέμπο που διαρκώς ανεβαίνει, είναι που κάνουν το φιλμ αρεστό, σε όποιον έχει την θέληση να μπαλώσει κατά το δοκούν τις τρύπες. Σημαντικό μερίδιο της ευθύνης του ευπρεπούς αποτελέσματος, ανήκει στον κεντρικό πρωταγωνιστή Timothy Olyphant, που στις πλάτες του σηκώνει το σύνολο σχεδόν των πλάνων, ως ο έτοιμος για όλα σερίφης, αποδεικνύοντας πως δικαιούται λίγης περισσότερης προσοχής από ακριβότερες παραγωγές κι όχι να περιορίζεται ρολιστικά σε τηλεοπτικά γουέστερν (Deadwood) ή να πλασάρεται απλώς ως ιδεαλιστής τρομοκράτης (Die Hard 4). Σαφώς και η προτίμηση μου τείνει στην πλευρά του πρωτότυπου, που διαθέτει πολύ περισσότερη πολιτική άποψη και κατακρίνει σαφέστερα τις φασιστικές μεθόδους καταστολής, αυτό όμως δεν σημαίνει πως το The Crazies του 2010, δεν στέκεται με σεβασμό στην τριών δεκαετιών ζωής ματιά του Romero, πάνω σε μια φανταστική υπόθεση, που δεν απέχει πολύ από το να γίνει πραγματικότητα.
Στις αίθουσες 25 Μαρτίου 2010 από την Village
Rewind /// Trailer - The Crazies
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική