Η Σκοτεινή Πλευρά του Νόμου

του Antoine Fuqua. Με τους Richard Gere, Don Cheadle, Ethan Hawke, Wesley Snipes

Μπρούκλιν, όπως Περιστέρι...
του zerVo

Αυτό το σκηνικό των σκοτεινών, βρωμερών και λασπωμένων δρόμων του Μπρούκλιν, έχω αρχίσει και το βαριέμαι. Τα πηγαδάκια των μαύρων που λένε αστεία δυνατά στα κακόφημα πεζοδρόμια, τους εκκωφαντικούς R&B ήχους που ανακατεύονται δίχως να βγάζεις σαφή άποψη για το τι ακούει ο καθένας, τον υπέργειο ηλεκτρικό που σκεπάζει τις παράξενες δαιδαλώδεις λεωφόρους που τόσο ύμνησε με τις καταδιώξεις του ο Frankenheimer. Νομίζω πως αν ποτέ επισκεφτώ την περίφημη γειτονιά του Μεγάλου Μήλου, θα γνωρίζω κάθε γωνιά της τόσο καλά, όσο εκείνης που με γέννησε, αφού πρέπει να έχω περπατήσει μέσα από τις κινηματογραφικές εικόνες και το πιο μικρό της σοκάκι. Αίσθηση που σιγά σιγά περνά και στο γενικότερο πλαίσιο, που χρησιμοποιεί την περιοχή σαν φόντο, κάτι που δεν κατόρθωσε να μου αλλάξει στην σκεπτική, ούτε το Brooklyn's Finest.

Τρεις μπάτσοι του 56ου Αστυνομικού Τμήματος: Ο ένας διεφθαρμένος, ζορισμένος από τα 22 χρόνια υπηρεσίας, μέτρα μόλις μία εβδομάδα πριν συνταξιοδοτηθεί. Ο δεύτερος μυστικός, κινείται στα πιο σιχαμερά μονοπάτια του υποκόσμου, έχοντας την εντολή να στείλει στο φρέσκο τον κακοποιό που του έσωσε τη ζωή. Και ο τρίτος, θρήσκος και οικογενειάρχης, που αντιλαμβάνεται πως ο μισθός του δεν αρκεί για να ζήσει με αξιοπρέπεια τη φαμίλια του. Τρεις διαφορετικές ιστορίες, που συνδέονται κατά κάποιο τρόπο, από τους στενούς φασαριόζικους διαδρόμους της ίδιας διεύθυνσης ασφαλείας, που απεικονίζουν το μεγαλύτερο ποσοστό των σύγχρονων αστυνομικών της Νέας Υόρκης. Πιθανόν κάποιοι να συνθέτουν και μίξη των προαναφερόμενων πρώτων υλικών, σε καμία περίπτωση όμως δεν ξεφεύγουν από τον κανόνα. Και όλοι τους διαθέτουν ένα σημαντικό κίνητρο για να εξηγήσουν την υπεράνω του νόμου δράση τους. Σημασία σύμφωνα με τη Θέμιδα δεν έχει ποιος έχει δίκαιο ή άδικο, αλλά ποιος έχει περισσότερο δίκαιο ή λιγότερο άδικο. Θέτοντας αυτό το μοτό σαν γνώμονα, ο καθένας δικαιολογεί - στον εαυτό του τουλάχιστον - την στάση του.

Είναι απλά μια δουλειά, που πρέπει να σε βρει ζωντανό την επόμενη ημέρα, σκέφτεται ο έμπειρος, που σβήνει αντίστροφα μέρες στο καλαντάρι του φοριαμού του. Είναι απλά μια δουλειά, που πρέπει να κάνω ότι μπορώ για να αναρριχηθώ στην ιεραρχία της, φαντάζεται ο φιλόδοξος που θα ρίσκαρε τα πάντα για να πάρει ένα δύο βαθμούς παραπάνω. Είναι απλά μια δουλειά που δεν μου προσφέρει τα προς το ζην, για να παίρνουν τα εύσημα - και τα πιθανά κέρδη - οι αξιωματούχοι που κρύβονται στην ασφάλεια τους, πίσω από τα γραφεία.

Για πες: Στο κτίσιμο της αστυνομικής ίντριγκας ο σκηνοθέτης Antoine Fuqua είναι ικανότατος και δοκιμασμένος. Οι τρεις σπόνδυλοι που αναπτύσσει την θεματική του, δεν είναι άνισοι από πλευράς ενδιαφέροντος, αλλά δεν σκίζουν και από καμία ιδιαίτερη πρωτοτυπία. Έχουν όμως άνισα κατανεμημένη την ερμηνευτική απόδοση του ένστολου, με συνέπεια το μάτι του θεατή να ζητάει περισσότερο την μια από την άλλη ιστορία. Της τρόικας των πρωταγωνιστών, υπερισχύει δίχως σκέψη ο Richard Gere, που κάτι τέτοιους ρόλους καταθλιπτικού αστυνομικού τους έχει για ψωμοτύρι, με τον Don Cheadle στην δική του ρουμπρίκα - που αβαντάρεται και από την παρουσία του αγαπημένου Snipes - να κρίνεται ικανοποιητικός, την ίδια ώρα που ο Ethan Hawke, ως φανατικός καθολικός, σε απόλυτη εγρήγορση να πετύχει το σχέδιο του, μοιάζει να υπερπροσπαθεί, στοιχείο που βγάζει αρνητισμό στην παρουσία του. Με τις αναμενόμενες κορυφώσεις της δραματουργίας προς το φινάλε, η Σκοτεινή Πλευρά του Νόμου, πιθανότατα να ξέφυγε από το ρηχό παλμό που ακολούθησε επί δίωρου, αυτό αυτομάτως δεν την καθιστά σαν μια ξεχωριστή ταινία, μάλλον προς ένα flic story, από εκείνα με τα τυπικά κλισέ στην εξέλιξη τους, που ξεχνιούνται σύντομα μετά την θέαση τους.




Στις αίθουσες 5 Μαρτίου 2010 από την Odeon


0 σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Η δική σου κριτική