Πράσινη Ζώνη
του Paul Greengrass. Με τους Matt Damon, Greg Kinnear, Amy Ryan, Brendan Gleeson
Επιχείρηση Χαλιμά
του zerVo
Ο συνειρμός με το Hurt Locker αναπόφευκτος, τα τόσα πολλά Όσκαρ σε μια ταινία που δεν τα άξιζε, δεν χωνεύονται τόσο εύκολα άλλωστε. Παίζει να τα δικαιούται δηλαδή το Green Zone? Ούτε γι αστείο! Απλά τα δύο αυτά φιλμ, μοναδικό τους κοινό στοιχείο, έχουν το γεγονός πως η δράση τους εκτυλίσσεται στην κάτω από στρατιωτική κατοχή Βαγδάτη και μάλιστα τον πρώτο καιρό που το Ιράκ βρέθηκε κάτω από την κυριαρχία της Γιάνκικης μπότας. Κανένα άλλο! Το μεν πόνημα της κυράς Cameron, παρακολουθεί την πνιγηρή καθημερινότητα των φανταράκων, δίχως να αναρωτιέται αν υπάρχει, έτσι, ένας τυπικός λόγος που βρέθηκαν χιλιάδες μίλια μακριά από το σπίτι τους οι πολεμοκάπηλοι. Αντίθετα στην Πράσινη Ζώνη, ο στρατιώτης περνά σε δεύτερη μοίρα και σε πρώτο πλάνο έρχεται το παρασκήνιο, που οδήγησε στην (ακόμη και τώρα για την Υπερδύναμη) αιματηρή εξέλιξη. Λειτουργία παραπληρωματική για τα δύο πολεμικού ύφους φιλμς, που αφηγούμενα παρέα θα αποτελούσαν μια συνταρακτική οντότητα. Χωριστά, το καθένα λέει το παραμύθι του, απευθυνόμενο - τύποις - σε σκεπτόμενους θεατές. Σε σκεπτόμενους όπως τους γουστάρουν οι Αμερικάνοι, θα το έλεγα καλύτερα...
Πρώτο τρίμηνο του δεύτερου πολέμου στον Κόλπο και η εξειδικευμένη διμοιρία που αναζητά τα κρυμμένα όπλα μαζικής καταστροφής του Σαντάμ, έχει σκάψει την μισή Βαγδάτη, μα δεν έχει ανακαλύψει τίποτα απολύτως. Και ούτε πρόκειται... Στην ουσία αυτή είναι η αγωνία του Γερακιού, να βρει έστω και μισή ρουκέτα με κεφαλή δηλητηριωδών αερίων, για να δικαιολογήσει την ένοπλη παρουσία του στην περιοχή. Φευ! Όλες οι πληροφορίες των μυστικών υπηρεσιών, που συλλέχθηκαν υποτίθεται πολύ προσεκτικά, κάθε ημέρα που περνά, αποδεικνύονται παραμύθια της Χαλιμάς, που τι ειρωνεία, έζησε και βασίλεψε στην πόλη που τώρα ισοπεδώνουν οι όλμοι και τα τανκς. Το σενάριο του Brian Helgeland όμως, δεν ορίζει την μάχη απλά ανάμεσα σε δύο στρατόπεδα, τις ΗΠΑ και τον Χουσείν. Αλλά το πηγαίνει πολύ παραπέρα, μιλώντας για τουλάχιστον μισή ντουζίνα δευτερευόντων πολέμων που λαμβάνουν χώρα στα εδάφη της Μέσης Ανατολής. Οι καλοί στρατιώτες που το παλεύουν για την πατρίδα, έρχονται σε ρήξη με εκείνες τις ειδικές δυνάμεις που στηρίζουν το παρακράτος. Η καλή CIA βρίσκεται σε διαρκή κόντρα με τους διπλωμάτες. Οι χαρτογιακάδες της Ουάσιγκτον πολεμούν ευθέως και ανοικτώς τους αξιωματούχους του Πενταγώνου. Απεναντίας το ανάδελφο έθνος του Ιράκ, βρίσκεται σε μια μόνιμη αναστάτωση χάρη στη ρήξη στις σχέσεις Σουνιτών, Σιιτών και Σανταμικών, την ίδια ώρα που ο λαουτζίκος τρομοκρατημένος από την τροπή που έχουν πάρει τα πράγματα, ξεκινά το δικό του αντάρτικο. Και πέραν όλων αυτών των παρανοϊκών μαχών, υποβόσκει και η σύρραξη ανάμεσα στους τηλεοπτικούς και τους εφημεριδάδες, για το ποιος θα προβάλλει πρώτος την αποκλειστικότητα. Μύλος Βαγδατίσιος...
Στην παγκόσμια συνείδηση είναι απόλυτα επιβεβαιωμένο πως η αλήθεια δεν διαφέρει και πολύ από αυτή που παρουσιάζει ο Paul Greengrass στο πόνημα του, που έρχεται σαν φυσική συνέχεια και αντίδραση στα ανατριχιαστικά περιστατικά, που περιέγραψε με τόσο ρεαλισμό στο United 93. Ο Εγγλέζος κάνει αληθινό σινεμά, χρησιμοποιώντας την κάμερα κατά τέτοιο τρόπο, ώστε να την κάνει μάτι σου, μετατρέποντας σε αυτόπτη μάρτυρα στο επίκεντρο των πυρών, πετυχαίνοντας να σε κάνει να μυρίζεις το μπαρούτι, να ανασαίνεις τη σκόνη και να φοβάσαι μην σε διαπεράσει καμία αδέσποτη. Μέσα σε ένα τόσο αληθινό σκηνικό, οι αφέλειες της ιστορίας είναι τόσο ακραίες, που κάνουν το τελικό αποτέλεσμα πραγματικά απίστευτο. Δεν είναι δυνατόν, ένας και μόνος Αμερικάνος επιτετραμμένος να είναι υπαίτιος για τον όλεθρο, ένας και μόνος ιρακινός στρατηγός να έχει προκαλέσει την καταστροφή, ένας και μόνος ρέιντζερ να ψάχνει ψύλλους στα άχυρα και - το βασικότερο - ένας και μόνος επαναστατημένος πολίτης να ξεκινά από άτυπος διερμηνέας για να γίνει εξιλεωτής ενός ολάκερου έθνους. Η σκεπτική του Greengrass όπως φαίνεται έγειρε προς την υπερβολή του Bourne και όχι προς την καταγραφή των γεγονότων όπως στο Bloody Sunday.
Για πες: Με το Green Zone, ο Matt Damon ολοκληρώνει μια εξαιρετική πρωταγωνιστική χρονιά, κατόπιν των The Informant και Invictus, όπου ξεδίπλωσε το αναμφισβήτητο ταλέντο του. Εδώ ο σαραντάχρονος πλέον ηθοποιός, σηκώνει με την δυναμική εκφραστικότητα του, τους δραματουργικούς ελιγμούς του φιλμ, έχοντας μια ικανή συμπαράσταση από τους αξιόλογους ρολίστες Greg Kinnear και Brendan Gleeson, που νομίζεις πως είναι φτιαγμένοι για να έρχονται σε διαρκή ρήξη, αν ευρισκόμενοι - θεωρητικά - στο ίδιο στρατόπεδο. Μια κόντρα συμφερόντων, που δεν προκαλεί την παραμικρή έκπληξη στο άκουσμα της, όπως παρουσιάζεται σε ένα ακατάπαυστου ρυθμού θρίλερ, που θα περίμενα να εστιάσει ακόμη περισσότερο στις αποδείξεις και όχι στην επιφανειακή προσέγγιση, όσων σε μεγάλο βαθμό οι περισσότεροι ένθεν του Ατλαντικού γνωρίζουν. Γιατί στην αμερικάνικη επικράτεια, οι πιο πολλοί μάλλον ακόμη πιστεύουν πως σκάβοντας τάφρους οι οπλίτες τους, θα αποκαλύψουν τίποτα πυρηνικά οπλοστάσια...
Πρώτο τρίμηνο του δεύτερου πολέμου στον Κόλπο και η εξειδικευμένη διμοιρία που αναζητά τα κρυμμένα όπλα μαζικής καταστροφής του Σαντάμ, έχει σκάψει την μισή Βαγδάτη, μα δεν έχει ανακαλύψει τίποτα απολύτως. Και ούτε πρόκειται... Στην ουσία αυτή είναι η αγωνία του Γερακιού, να βρει έστω και μισή ρουκέτα με κεφαλή δηλητηριωδών αερίων, για να δικαιολογήσει την ένοπλη παρουσία του στην περιοχή. Φευ! Όλες οι πληροφορίες των μυστικών υπηρεσιών, που συλλέχθηκαν υποτίθεται πολύ προσεκτικά, κάθε ημέρα που περνά, αποδεικνύονται παραμύθια της Χαλιμάς, που τι ειρωνεία, έζησε και βασίλεψε στην πόλη που τώρα ισοπεδώνουν οι όλμοι και τα τανκς. Το σενάριο του Brian Helgeland όμως, δεν ορίζει την μάχη απλά ανάμεσα σε δύο στρατόπεδα, τις ΗΠΑ και τον Χουσείν. Αλλά το πηγαίνει πολύ παραπέρα, μιλώντας για τουλάχιστον μισή ντουζίνα δευτερευόντων πολέμων που λαμβάνουν χώρα στα εδάφη της Μέσης Ανατολής. Οι καλοί στρατιώτες που το παλεύουν για την πατρίδα, έρχονται σε ρήξη με εκείνες τις ειδικές δυνάμεις που στηρίζουν το παρακράτος. Η καλή CIA βρίσκεται σε διαρκή κόντρα με τους διπλωμάτες. Οι χαρτογιακάδες της Ουάσιγκτον πολεμούν ευθέως και ανοικτώς τους αξιωματούχους του Πενταγώνου. Απεναντίας το ανάδελφο έθνος του Ιράκ, βρίσκεται σε μια μόνιμη αναστάτωση χάρη στη ρήξη στις σχέσεις Σουνιτών, Σιιτών και Σανταμικών, την ίδια ώρα που ο λαουτζίκος τρομοκρατημένος από την τροπή που έχουν πάρει τα πράγματα, ξεκινά το δικό του αντάρτικο. Και πέραν όλων αυτών των παρανοϊκών μαχών, υποβόσκει και η σύρραξη ανάμεσα στους τηλεοπτικούς και τους εφημεριδάδες, για το ποιος θα προβάλλει πρώτος την αποκλειστικότητα. Μύλος Βαγδατίσιος...
Στην παγκόσμια συνείδηση είναι απόλυτα επιβεβαιωμένο πως η αλήθεια δεν διαφέρει και πολύ από αυτή που παρουσιάζει ο Paul Greengrass στο πόνημα του, που έρχεται σαν φυσική συνέχεια και αντίδραση στα ανατριχιαστικά περιστατικά, που περιέγραψε με τόσο ρεαλισμό στο United 93. Ο Εγγλέζος κάνει αληθινό σινεμά, χρησιμοποιώντας την κάμερα κατά τέτοιο τρόπο, ώστε να την κάνει μάτι σου, μετατρέποντας σε αυτόπτη μάρτυρα στο επίκεντρο των πυρών, πετυχαίνοντας να σε κάνει να μυρίζεις το μπαρούτι, να ανασαίνεις τη σκόνη και να φοβάσαι μην σε διαπεράσει καμία αδέσποτη. Μέσα σε ένα τόσο αληθινό σκηνικό, οι αφέλειες της ιστορίας είναι τόσο ακραίες, που κάνουν το τελικό αποτέλεσμα πραγματικά απίστευτο. Δεν είναι δυνατόν, ένας και μόνος Αμερικάνος επιτετραμμένος να είναι υπαίτιος για τον όλεθρο, ένας και μόνος ιρακινός στρατηγός να έχει προκαλέσει την καταστροφή, ένας και μόνος ρέιντζερ να ψάχνει ψύλλους στα άχυρα και - το βασικότερο - ένας και μόνος επαναστατημένος πολίτης να ξεκινά από άτυπος διερμηνέας για να γίνει εξιλεωτής ενός ολάκερου έθνους. Η σκεπτική του Greengrass όπως φαίνεται έγειρε προς την υπερβολή του Bourne και όχι προς την καταγραφή των γεγονότων όπως στο Bloody Sunday.
Για πες: Με το Green Zone, ο Matt Damon ολοκληρώνει μια εξαιρετική πρωταγωνιστική χρονιά, κατόπιν των The Informant και Invictus, όπου ξεδίπλωσε το αναμφισβήτητο ταλέντο του. Εδώ ο σαραντάχρονος πλέον ηθοποιός, σηκώνει με την δυναμική εκφραστικότητα του, τους δραματουργικούς ελιγμούς του φιλμ, έχοντας μια ικανή συμπαράσταση από τους αξιόλογους ρολίστες Greg Kinnear και Brendan Gleeson, που νομίζεις πως είναι φτιαγμένοι για να έρχονται σε διαρκή ρήξη, αν ευρισκόμενοι - θεωρητικά - στο ίδιο στρατόπεδο. Μια κόντρα συμφερόντων, που δεν προκαλεί την παραμικρή έκπληξη στο άκουσμα της, όπως παρουσιάζεται σε ένα ακατάπαυστου ρυθμού θρίλερ, που θα περίμενα να εστιάσει ακόμη περισσότερο στις αποδείξεις και όχι στην επιφανειακή προσέγγιση, όσων σε μεγάλο βαθμό οι περισσότεροι ένθεν του Ατλαντικού γνωρίζουν. Γιατί στην αμερικάνικη επικράτεια, οι πιο πολλοί μάλλον ακόμη πιστεύουν πως σκάβοντας τάφρους οι οπλίτες τους, θα αποκαλύψουν τίποτα πυρηνικά οπλοστάσια...
Στις δικές μας αίθουσες, ακόμη δεν έχει προγραμματιστεί
Rewind /// Trailer - Green Zone
1 σχόλια:
έλα τώρα, δώστου το 4 του, τι 6 δηλαδή, αφού ειναι για τα μπάζα!
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική