Επικηρύσσοντας Την Πρώην
του Andy Tennant. Με τους Jennifer Aniston, Gerard Butler, Christine Baranski
It's A Kind Of Tragic...
του zerVo
Δεν έχει υπάρξει φορά που να παρακολουθήσω την Aniston στο πανί και να μη με πνίξουν τα ζωτικής σημασίας ερωτηματικά: Πως είναι δυνατόν αυτό το κορίτσι να περνιέται για πρωταγωνίστρια και μάλιστα πρώτης γραμμής? Πως τα έχει καταφέρει, να έχει κάνει και επιτυχίες? Με ποιο τρόπο μπορεί κάποιος σκηνοθέτης να σβήσει με μια μαγική γόμα την υποκριτική της αχαροσύνη και να την αναδείξει ερμηνευτικά? θα μπορούσε τέλος ποτέ να βρεθεί κατάλληλος παρτενέρ, που να την πάρει από το χέρι για να συνθέσουν παρέα ένα αξιοπρεπές ζευγάρι? Το τελευταίο, δεν το πέτυχαν κατά σειρά οι Aaron Echart, Vince Vaughn, Ben Stiller, Jim Carrey και Clive Owen. Λες να τα κατάφερνε στο The Bounty Hunter ο ρηχός...This Is Sparta?
Πρώην μπάτσος, που βγάζει τα προς το ζην ως κυνηγός επικηρυγμένων, νιώθει πως θα εξασφαλίσει το πιο ευχάριστο μεροκάματο της καριέρας του, αν καταφέρει να εντοπίσει και να οδηγήσει στην φυλακή, την μισητή πρώην σύζυγο του, που καταζητείται από τις αρχές, με την κατηγορία της βιαιοπραγίας. Το στόρι θυμίζει σε πολλά του σημεία τη μεγάλη επιτυχία του John Landis από το 1988, The Midnight Run, με την μοναδική διαφορά πως το δίδυμο διώκτη - φυγά τότε, συνέθεσαν ο De Niro και ο Charles Grodin, προσφέροντας μια εξαιρετική κωμική περιπέτεια. Εδώ αν και η σεναριακή ιδέα είναι αξιόλογη, το φιλμ πολύ γρήγορα στην πορεία του παρεκτρέπεται, μην καταφέρνοντας να αποκτήσει ταυτότητα. Εκεί που η ικανή σεναριακή ιδέα προϋποθέτει γρήγορες στροφές, ώστε το αρσενικό της υπόθεσης να προσφέρει το κρύο πιάτο της εκδίκησης στο πάλαι ποτέ λατρεμένο του αμόρε, παρεμβαίνει άνισα ο παράγοντας χιούμορ και οδηγεί την κατάσταση στο σλάπστικ. Μόλις συνηθίσεις στο χαλαρό σατυρικό υφάκι, αρχινάει το πιστολίδι, από τις δύο τρεις υποιστορίες που είναι πιθανό και να σε μπερδέψουν. Και αφού το ταλαιπωρημένο σου μυαλό, εντέλει, πιστέψει πως βλέπει ένα διασκεδαστικό action, οι πρωταγωνιστές φιλιούνται κι αγκαλιάζονται. Μύλος...
Μέσα μου έτρεφα κάποιες ελπίδες πάντως, πως ο Andy Tennant, θα καταφέρει να δαμάσει την αλλοπρόσαλλη κατάσταση, πριν εκείνη φύγει εντελώς εκτός τροχιάς. Τελικά διαψεύστηκα παταγωδώς, αφού ο 55χρονος σκηνοθέτης, αντί να σταθεί στην προϋπάρχουσα δυναμική του Hitch, επέλεξε την καταστροφική έμπνευση του Fool's Gold. Αν το σενάριο είχε περιοριστεί στο κυνηγητό του ζευγαριού στην περιφέρεια του λαμπερού Ατλάντικ Σίτι, πιθανόν το αποτέλεσμα να είχε μια γλυκιά γεύση, που θα έφερνε κατά κάποιο τρόπο στα ντεμοντέ μα αξιοπρεπή Bird On A Wire (με Gibson και Hawn) και Into The Night (με Pfeiffer και Goldblum). Όταν όμως στην υπόθεση προστίθεται κι ένα νέο πρόσωπο ανά λεπτό (μαμάδες, μαφιόζοι, πιστολέρο, επίδοξοι εραστές, ξενοδόχοι, τατουαζάδες) τότε η όποια υποψία συνοχής χάνεται και επικρατεί πανδαιμόνιο.
Για πες: Κι έχεις ταυτόχρονα να ανεχθείς και το δυσβάσταχτο βάρος της παρουσίας της Jennifer Aniston, που ναι μεν είναι ομορφούλα, αλλά από υποκριτική γρι. Το ελληνόπουλο στα κοντά δεκαπέντε χρόνια καριέρα του μέχρι τώρα, έχει βελτιώσει τις καμπύλες, έχει μακρύνει τις μπούκλες, έχει φτιάξει δυνατό μπούστο, αλλά σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να αποκληθεί σοβαρή ερμηνεύτρια. Εδώ μάλιστα που δεν ξέρει τι να παίξει, δράμα ή κωμωδία, το κομφούζιο της δεν έχει τελειωμό, παρασύροντας στον Άδη και τον συμπαίκτη της Gerard Butler, που αν μη τι άλλο προσπαθεί, αλλά δεν πετυχαίνει να αποσοβήσει το μοιραίο. Τουλάχιστον να την κυνηγούσε για προσβολή του επαγγέλματος του ηθοποιού, θα σηκωνόμουν όρθιος να τον χειροκροτήσω κιόλας, αν θα την οδηγούσε στο φρέσκο και μάλιστα άμεσα...
Πρώην μπάτσος, που βγάζει τα προς το ζην ως κυνηγός επικηρυγμένων, νιώθει πως θα εξασφαλίσει το πιο ευχάριστο μεροκάματο της καριέρας του, αν καταφέρει να εντοπίσει και να οδηγήσει στην φυλακή, την μισητή πρώην σύζυγο του, που καταζητείται από τις αρχές, με την κατηγορία της βιαιοπραγίας. Το στόρι θυμίζει σε πολλά του σημεία τη μεγάλη επιτυχία του John Landis από το 1988, The Midnight Run, με την μοναδική διαφορά πως το δίδυμο διώκτη - φυγά τότε, συνέθεσαν ο De Niro και ο Charles Grodin, προσφέροντας μια εξαιρετική κωμική περιπέτεια. Εδώ αν και η σεναριακή ιδέα είναι αξιόλογη, το φιλμ πολύ γρήγορα στην πορεία του παρεκτρέπεται, μην καταφέρνοντας να αποκτήσει ταυτότητα. Εκεί που η ικανή σεναριακή ιδέα προϋποθέτει γρήγορες στροφές, ώστε το αρσενικό της υπόθεσης να προσφέρει το κρύο πιάτο της εκδίκησης στο πάλαι ποτέ λατρεμένο του αμόρε, παρεμβαίνει άνισα ο παράγοντας χιούμορ και οδηγεί την κατάσταση στο σλάπστικ. Μόλις συνηθίσεις στο χαλαρό σατυρικό υφάκι, αρχινάει το πιστολίδι, από τις δύο τρεις υποιστορίες που είναι πιθανό και να σε μπερδέψουν. Και αφού το ταλαιπωρημένο σου μυαλό, εντέλει, πιστέψει πως βλέπει ένα διασκεδαστικό action, οι πρωταγωνιστές φιλιούνται κι αγκαλιάζονται. Μύλος...
Μέσα μου έτρεφα κάποιες ελπίδες πάντως, πως ο Andy Tennant, θα καταφέρει να δαμάσει την αλλοπρόσαλλη κατάσταση, πριν εκείνη φύγει εντελώς εκτός τροχιάς. Τελικά διαψεύστηκα παταγωδώς, αφού ο 55χρονος σκηνοθέτης, αντί να σταθεί στην προϋπάρχουσα δυναμική του Hitch, επέλεξε την καταστροφική έμπνευση του Fool's Gold. Αν το σενάριο είχε περιοριστεί στο κυνηγητό του ζευγαριού στην περιφέρεια του λαμπερού Ατλάντικ Σίτι, πιθανόν το αποτέλεσμα να είχε μια γλυκιά γεύση, που θα έφερνε κατά κάποιο τρόπο στα ντεμοντέ μα αξιοπρεπή Bird On A Wire (με Gibson και Hawn) και Into The Night (με Pfeiffer και Goldblum). Όταν όμως στην υπόθεση προστίθεται κι ένα νέο πρόσωπο ανά λεπτό (μαμάδες, μαφιόζοι, πιστολέρο, επίδοξοι εραστές, ξενοδόχοι, τατουαζάδες) τότε η όποια υποψία συνοχής χάνεται και επικρατεί πανδαιμόνιο.
Για πες: Κι έχεις ταυτόχρονα να ανεχθείς και το δυσβάσταχτο βάρος της παρουσίας της Jennifer Aniston, που ναι μεν είναι ομορφούλα, αλλά από υποκριτική γρι. Το ελληνόπουλο στα κοντά δεκαπέντε χρόνια καριέρα του μέχρι τώρα, έχει βελτιώσει τις καμπύλες, έχει μακρύνει τις μπούκλες, έχει φτιάξει δυνατό μπούστο, αλλά σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να αποκληθεί σοβαρή ερμηνεύτρια. Εδώ μάλιστα που δεν ξέρει τι να παίξει, δράμα ή κωμωδία, το κομφούζιο της δεν έχει τελειωμό, παρασύροντας στον Άδη και τον συμπαίκτη της Gerard Butler, που αν μη τι άλλο προσπαθεί, αλλά δεν πετυχαίνει να αποσοβήσει το μοιραίο. Τουλάχιστον να την κυνηγούσε για προσβολή του επαγγέλματος του ηθοποιού, θα σηκωνόμουν όρθιος να τον χειροκροτήσω κιόλας, αν θα την οδηγούσε στο φρέσκο και μάλιστα άμεσα...
Στις δικές μας αίθουσες 15 Απριλίου 2010 από την Audiovisual
Rewind /// Trailer - The Bounty Hunter
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική