του Martin Scorsese. Με τους Leonardo Di Caprio, Ben Kingsley, Michelle Williams, Mark Ruffalo
Η Σιωπή του Αμνού
του zerVo
Είναι απίθανο το πως αυτός ο κοντοπίθαρος από το Queens, μπορεί να σου απεικονίσει την έννοια της προδιάθεσης του χαρακτήρα. Το έκανε με τον Τράβις Μπικλ, έναν υπεύθυνο Ταξιτζή, που από φιλήσυχος εργαζόμενος, μεταβλήθηκε σε στυγνό εγκληματία. Το έκανε με τον Λα Μόττα, που από Οργισμένο Είδωλο, οι αυτοκαταστροφικές του τάσεις, τον μετέτρεψαν σε ρεντίκολο. Το έκανε με τον Άμστερνταμ Βαλόν, που η αγγελική του φιγούρα, έκρυβε καλά την οργή της εκδίκησης του θανάτου του πατέρα. Το έκανε τέλος, με τον Χάουαρντ Χιουζ, δείχνοντας τον σε πρώτη φάση, μεγάλο και τρανό Aviator, αλλά κατοπινά έναν άνθρωπο πνιγμένο στις ίδιες του τις φοβίες. Συνεπώς για τον Scorsese, το ευκολότερο όλων, ήταν να σχηματίσει την φιγούρα, ενός ψυχικά φορτισμένου άντρα, που πέφτει στον ιστό της παράνοιας. Αυτή είναι η αφετηρία και το φινάλε της διαδρομής του Marty. Η απεικόνιση της - αποκλειστικά δημιουργημένης και ουχί γενετήσιας - αρνητικής προδιάθεσης, ενός συνηθισμένου ανθρώπου...
Δίδυμο ομοσπονδιακών αστυνομικών, καταφτάνει στο απομονωμένο νησί Σάτερ, για να ερευνήσει την αινιγματική εξαφάνιση τροφίμου, από την κλινική, όπου φιλοξενούνται ψυχικά διαταραγμένοι εγκληματίες. Όσο ο υπεύθυνος της έρευνας Τέντι Ντάνιελς, επιχειρεί να αποκαλύψει το μυστήριο, τόσο βυθίζεται σε μια ιδιόμορφη πνευματική σκοτοδίνη. Στα μέσα της πιο περίεργης δεκαετίας του εικοστού αιώνα, μας μεταφέρει η ιστορία του Shutter Island. Είναι η εποχή αμέσως μετά τον μεγάλο πόλεμο, όταν η Αμερική βρίσκεται κάτω από την επιρροή πάσης φύσεως επιτροπών, που αναθεματίζουν κάθε λογής κόκκινη σκεπτική. Τα σημάδια που άφησε το μέτωπο, στις μνήμες των βετεράνων της μάχης, ανακατεύονται με την έντονη προσπάθεια ανάτασης, σε μια κοινωνία που τελεί κάτω από καθεστώς φόβου, είτε για τον όλεθρο που είναι πιθανόν να στείλει η Ανατολή, είτε για την επίθεση που μπορεί να δεχτεί η χώρα εξ ουρανού. Μια τέτοια περίπτωση είναι και ο ντετέκτιβ του νουάρ. Εξωτερικά δεν διαφέρει από τους ομοίους του, άνετος, αυστηρός και κομψός, μέσα στο κοινότυπο φαρδύ κοστούμι. Το μέσα του είναι που κάνει την διαφορά. Ο Τέντι διανοητικά είναι κατακερματισμένος, σκόρπιος πέρα και δώθε, στις μνήμες της άδικα (?) χαμένης γυναίκας του και στις τραγικές φωτογραφίες του Άουσβιτς, που ο ίδιος απελευθέρωσε.
Λεπτό με το λεπτό, ο αντι-ήρωας σκοντάφτει όλο και πιο πολύ στα εμπόδια που του στήνει η σχιζοφρένεια, μπερδεύοντας ταυτότητα και σκοπό. Κι εδώ μπαίνει η σφραγίδα του μεγάλου δημιουργού, για να μην πέσει στην παγίδα της fuzzy λογικής και καταλήξει το έργο του καμιά ανοησία του τύπου Number 23. Ο Scorsese δεν βγάζει δα από την έμπνευση του, τίποτα σπουδαία όπλα. Απλώς γνωρίζει άριστα τον τρόπο να τα χειριστεί, ώστε να κτίσει την ανάλογη σασπένς ατμόσφαιρα. Κλίμα, μόνιμα μουντό και συννεφιασμένο, έγχορδη επιβλητική μουσική επένδυση, έξοχης καλλιτεχνικής διεύθυνσης πλάνα, που προκαλούν την αίσθηση του θεατή, για το που το πάει ο ποιητής. Μην δυσανασχετήσεις αν τα παζλ, συνθέτουν μια εικόνα θολή. Μιλάμε για Scorsese, στο φινάλε θα σε αποζημιώσει για την υπομονή σου. Αλλά το κυριότερο, θα σου ανοίξει την όρεξη για να συζητήσεις το φαινόμενο της κοινωνικής υποβολής και της βιομηχανίας θυμάτων. Το απόλυτο εργαλείο κάθε φασιστικής ανέλιξης, τόσο στην εποχή που αναφέρεται το φιλμ, αλλά σε σημαντικό βαθμό και στις μέρες μας.
Για πες: Στην τέταρτη συνεχόμενη συνεργασία του με τον Martin, ο Leonardo DiCaprio, υποδυόμενος τον ζορισμένο μπάτσο είναι πιο ολοκληρωμένος από κάθε άλλη φορά. Η σταθερά βουρκωμένη όψη του, σε πείθει πως αυτός ο άνθρωπος έχει αντικρίσει στην ζωή του τα πάνδεινα και το τέλος, σφραγίζει με τη βούλα αυτή του την συμπεριφορά. Περιστοιχισμένος από πληθώρα πανάξιων ρολιστών - Kingsley και Sydow ορίζουν άριστα τον σκοταδισμό, Williams, Clarkson και Mortimer το περιθωριοποιημένο ασθενές φύλο και ο Ruffalo στην καλύτερη στιγμή της καριέρας του, τον διττό συνεργάτη - ο Leo πηγαίνει πολλά σκαλοπάτια παραπάνω τον 50's χαρακτήρα του στο Revolutionary Road, δείχνοντας εξαιρετικές εκφραστικές αρετές. Καρφώνοντας σου στη μνήμη - για να έχεις κι εσύ κάτι να θυμάσαι - το ζεματιστό ερώτημα, στο αντίκρυ της (πιθανής) λύτρωσης: Τι Λες? Να ζήσω σαν τέρας ή να πεθάνω σαν άνθρωπος?
Δίδυμο ομοσπονδιακών αστυνομικών, καταφτάνει στο απομονωμένο νησί Σάτερ, για να ερευνήσει την αινιγματική εξαφάνιση τροφίμου, από την κλινική, όπου φιλοξενούνται ψυχικά διαταραγμένοι εγκληματίες. Όσο ο υπεύθυνος της έρευνας Τέντι Ντάνιελς, επιχειρεί να αποκαλύψει το μυστήριο, τόσο βυθίζεται σε μια ιδιόμορφη πνευματική σκοτοδίνη. Στα μέσα της πιο περίεργης δεκαετίας του εικοστού αιώνα, μας μεταφέρει η ιστορία του Shutter Island. Είναι η εποχή αμέσως μετά τον μεγάλο πόλεμο, όταν η Αμερική βρίσκεται κάτω από την επιρροή πάσης φύσεως επιτροπών, που αναθεματίζουν κάθε λογής κόκκινη σκεπτική. Τα σημάδια που άφησε το μέτωπο, στις μνήμες των βετεράνων της μάχης, ανακατεύονται με την έντονη προσπάθεια ανάτασης, σε μια κοινωνία που τελεί κάτω από καθεστώς φόβου, είτε για τον όλεθρο που είναι πιθανόν να στείλει η Ανατολή, είτε για την επίθεση που μπορεί να δεχτεί η χώρα εξ ουρανού. Μια τέτοια περίπτωση είναι και ο ντετέκτιβ του νουάρ. Εξωτερικά δεν διαφέρει από τους ομοίους του, άνετος, αυστηρός και κομψός, μέσα στο κοινότυπο φαρδύ κοστούμι. Το μέσα του είναι που κάνει την διαφορά. Ο Τέντι διανοητικά είναι κατακερματισμένος, σκόρπιος πέρα και δώθε, στις μνήμες της άδικα (?) χαμένης γυναίκας του και στις τραγικές φωτογραφίες του Άουσβιτς, που ο ίδιος απελευθέρωσε.
Λεπτό με το λεπτό, ο αντι-ήρωας σκοντάφτει όλο και πιο πολύ στα εμπόδια που του στήνει η σχιζοφρένεια, μπερδεύοντας ταυτότητα και σκοπό. Κι εδώ μπαίνει η σφραγίδα του μεγάλου δημιουργού, για να μην πέσει στην παγίδα της fuzzy λογικής και καταλήξει το έργο του καμιά ανοησία του τύπου Number 23. Ο Scorsese δεν βγάζει δα από την έμπνευση του, τίποτα σπουδαία όπλα. Απλώς γνωρίζει άριστα τον τρόπο να τα χειριστεί, ώστε να κτίσει την ανάλογη σασπένς ατμόσφαιρα. Κλίμα, μόνιμα μουντό και συννεφιασμένο, έγχορδη επιβλητική μουσική επένδυση, έξοχης καλλιτεχνικής διεύθυνσης πλάνα, που προκαλούν την αίσθηση του θεατή, για το που το πάει ο ποιητής. Μην δυσανασχετήσεις αν τα παζλ, συνθέτουν μια εικόνα θολή. Μιλάμε για Scorsese, στο φινάλε θα σε αποζημιώσει για την υπομονή σου. Αλλά το κυριότερο, θα σου ανοίξει την όρεξη για να συζητήσεις το φαινόμενο της κοινωνικής υποβολής και της βιομηχανίας θυμάτων. Το απόλυτο εργαλείο κάθε φασιστικής ανέλιξης, τόσο στην εποχή που αναφέρεται το φιλμ, αλλά σε σημαντικό βαθμό και στις μέρες μας.
Για πες: Στην τέταρτη συνεχόμενη συνεργασία του με τον Martin, ο Leonardo DiCaprio, υποδυόμενος τον ζορισμένο μπάτσο είναι πιο ολοκληρωμένος από κάθε άλλη φορά. Η σταθερά βουρκωμένη όψη του, σε πείθει πως αυτός ο άνθρωπος έχει αντικρίσει στην ζωή του τα πάνδεινα και το τέλος, σφραγίζει με τη βούλα αυτή του την συμπεριφορά. Περιστοιχισμένος από πληθώρα πανάξιων ρολιστών - Kingsley και Sydow ορίζουν άριστα τον σκοταδισμό, Williams, Clarkson και Mortimer το περιθωριοποιημένο ασθενές φύλο και ο Ruffalo στην καλύτερη στιγμή της καριέρας του, τον διττό συνεργάτη - ο Leo πηγαίνει πολλά σκαλοπάτια παραπάνω τον 50's χαρακτήρα του στο Revolutionary Road, δείχνοντας εξαιρετικές εκφραστικές αρετές. Καρφώνοντας σου στη μνήμη - για να έχεις κι εσύ κάτι να θυμάσαι - το ζεματιστό ερώτημα, στο αντίκρυ της (πιθανής) λύτρωσης: Τι Λες? Να ζήσω σαν τέρας ή να πεθάνω σαν άνθρωπος?
Στις αίθουσες 25 Φεβρουαρίου 2010 από την UIP
Rewind /// Trailer - Shutter Island
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική