Εννέα
του Rob Marshall. Με τους Daniel Day-Lewis, Marion Cotillard, Penélope Cruz, Nicole Kidman, Judi Dench, Kate Hudson, Sophia Loren, Fergie
Maestro Avanti!
του zerVo
Ανακάλυψα τελικά τον λόγο που οι ταινίες του Rob Marshall μου αφήνουν πάντοτε ευχάριστη γεύση. Ο σκηνοθέτης ξέρει πως να αναδεικνύει την απόλυτη σεξουαλικότητα από τις πρωταγωνίστριες του. Θυμάμαι την άτυπη κόντρα των θηλυκών χαρακτήρων του στο Chicago. Θεά η μία, η μελαχρινή Zeta Jones, στρουμπουλούλα η έτερη, η ξανθιά Renee. Στον στίβο της μεγάλης οθόνης, δύσκολα διέκρινες ποια ήταν η πιο σέξι, ίσως μάλιστα ο ζυγός να έγερνε, προς εκείνη με τις περισσότερες εμφανισιακές ατέλειες. Στην Geisha το ίδιο, όταν οι ασιάτισσες κυρίευσαν το πανί. Τόσο λαμπερή και αψεγάδιαστη Gong Li, δεν πιστεύω πως πρόκειται να ξαναδεί το σελιλόιντ. Κατά συνέπεια στην περίπτωση του πρώην θεατρικού χορογράφου, η επικέντρωση πάνω στην ανάδειξη της θηλυκότητας είναι ο απόλυτος σκοπός. Και ας πάνε στην ευχή οι - όχι και λίγες - τρύπες στην ιστορία. Σιγά μην δεν καλυφτούν από τόση λάμψη, παγιέτα και σατέν λούσο. Δόξα και τιμή στο lifestyle και τις εφαρμοστές τουαλέτες...
Italia, είναι ο τίτλος της επόμενης ταινίας του καλλιτεχνικά αναγνωρισμένου δημιουργού Γκουίντο Κοντίνι. Με στερεμένο οίστρο, όμως, δεν έχει καταφέρει ακόμη να συντάξει στο μυαλό του, την παραμικρή σεκάνς. Και που θα ζητήσει βοήθεια? Στις γυναίκες της ζωής του. Όπως έκανε κάποτε ο απόλυτος Ιταλιάνος γόης Marcelo Mastroianni στο 8μισι του Fellini, του αριστουργήματος που αποτελεί την θεματική βάση του θεατρικού, με προϊστορία στο Μπροντγουέι, Εννιά. Αυτάρεσκος, γεμάτος αυτοπεποίθηση και με μυαλό που εμμένει στο όμορφο φύλο, πιστεύει πως για όλες τους αποτελεί το αντικείμενο του πόθου. Μοναδική γυναίκα που του αντιστέκεται, που δεν καταφέρνει να την δαμάσει, είναι η έμπνευση. Ούτε καν την προσεγγίζει, παρόλο το ευχολόγιο και τις προσπάθειες του ζάπλουτου παραγωγού του και των αμέτρητων συνεργατών της τεράστιας αυλής. Την λύση στην αδράνεια της σκέψης, θα δώσει το ταξίδεμα του νου, στα πρόσωπα των πιο αγαπημένων θηλυκών της ζωής του. Παραστάσεις από τα ανέμελα παιδικά χρόνια, μέχρι τα τώρα, που τριγυρνά ινκόγκνιτο για να αποφύγει τα φλας των παπαράτσι.
Πρώτη και καλύτερη η επίσημη, η σύζυγος, που ενώ όλοι γνωρίζουν την άπιστες περιπέτειες του, εκείνη αντιδρά σαν να μην συμβαίνει τίποτα. Το βαρόμετρο και ο καταλύτης του. Όσο αυτή αδιαφορεί, τόσο εκείνος συνεχίζει. Αν όμως τα βροντήξει, θα επέλθει γι αυτόν η κατάθλιψη. Η Cotillard μπαίνει στο πετσί, γίνεται ένα με την απατημένη συμβία, ίσως όχι όμως πετυχαίνοντας το μεγάλο μετά-Piaf βήμα της. Ύστερα η δεύτερη τη τάξη, η μετρέσα που του κάνει όλα τα ερωτικά χατίρια, που τον ανανεώνει και τον συντηρεί. Αν την χάσει, χάθηκε, αφού η ζωντάνια της του δίνει ενέργεια, τον απογειώνει. Εκτόξευση στα ύψη και για την σεξουαλικότητα της Penelope Cruz, που στην δεύτερη πράξη αλλάζει εικόνα, όταν η σκληρή μοίρα θα κτυπήσει την παράνομη σχέση τους. Τότε θα έλθει στη μνήμη η φιγούρα από το νεανικό παρελθόν, της πόρνης που γαλούχησε τα ερωτικά ένστικτα του. Η Fergie, προκλητικότερη από ποτέ, στην πιο εμπνευσμένη σκηνή της ταινίας, τα δίνει όλα, φωνητικά και εκφραστικά. Το παιδί που έχει απέναντι της, δεν λέει να μεγαλώσει. Οι ευθύνες του όμως πληθαίνουν...
Πρόκληση! Κάπως θα πρέπει να δαμάσει την αιώνια μούσα του, που μαζί της έχει κάνει ήδη οκτώ ταινίες. Η κατάξανθη καλλονή Κλαούντια Τζένσεν - άμεσοι οι συνειρμοί με την Ekberg, τραγικές οι συνέπειες της όποιας κόντρας - δίχως τον ερωτισμό του δεν μπορεί να λειτουργήσει. Κι εκείνος αφήνεται στο ξεχωριστό άγγιγμα της. Που λέει ο λόγος δηλαδή, εφόσον η αλλαγμένη από τις αισθητικές παρεμβάσεις (sic) Kidman για πολλοστή συνεχόμενη φορά δεν στέκεται στο ύψος των απαιτήσεων. Ο αδύναμος κρίκος! Που έρχεται όμως να τον δέσει με την ζωηράδα της η κουκλίνα Kate Hudson, υποδυόμενη την ρεπόρτερ της Vogue, που όποια δημοσιογραφική ερώτηση κι αν κάνει, τη σκέψη στα φιλιά και τα τσαλακωμένα σεντόνια στέλνει. Δικό της είναι το πιο ρυθμικό νούμερο της παράστασης, εκείνο με το πιο δυνατό τέμπο, όπως άλλωστε το ορίζει ο Τύπος, που άλλοτε σε εξυψώνει και άλλοτε σε μαραζώνει με τα κείμενα του. Αν συμβεί το δεύτερο, πρέπει να έχεις πάντα δίπλα σου την κυρά των τιμών, την φίλη, την κολλητή, που θα σε συγκρατήσει μην καταρρεύσεις, που θα σκουπίσει τα δάκρυα σου. Ουδέτερη η κοψιά και εντέχνως γερασμένη. Ποτέ δεν πρέπει να την δεις ερωτικά, γιατί η σχέση θα διαλυθεί. Εξού και ντάμα Judy Dench, με εμφανή τα σημάδια της ηλικίας, αλλά τόσο έμπειρη. Αν εκείνη δεν κατορθώσει να σε συνεφέρει όμως, πάντοτε υπάρχει το στοργικό χάδι αυτής που σε έφερε στον κόσμο. Ακόμη και εν τη απουσία της, είναι πάντοτε κοντά, δίπλα, σε κρατά αγκαλιά και τα ζόρια λύνονται με τρόπο μαγικό. Ειδικά αν έχει την μορφή της αειθαλούς Loren, η μητρική μαγεία μπορεί να κρατήσει αιώνια...
Για πες: Αυτή είναι η λογική του παζλ που φέρει τον τίτλο Nine. Παραστάσεις - νούμερα μιας ολόκληρης ζωής. Στιγμές που διαρκούν τόσο λίγο μπροστά στην αιωνιότητα, μα που μπορεί να ζουν για πάντα σαν ανάμνηση του νου. Με καλλιτεχνική διεύθυνση που ξεπερνά το άριστα, ο Marshall στήνει τα κομματάκια της συλλογής του, ένα προς ένα, παρατάσσοντας ξέχωρες ιστορίες, σίγουρα άνισες μεταξύ τους δραματικά, που δρώντας όμως ενωμένες, σκοπό τους έχουν να λυτρώσουν το αρσενικό. Τον καθηλωμένο στην αδυναμία του Daniel Day-Lewis, τον πληρέστερο ερμηνευτή των τελευταίων τριάντα χρόνων, που εδώ αποτινάσσει από πάνω του το βρετανικό μανδύα, για να παίξει τον ραχιτικό, άσχημο κατά βάση και κενό ψυχικά σκηνοθέτη, που αναζητά μέσα στην ομίχλη την φωτεινή διέξοδο. Τόσες εκθαμβωτικές και υπέρλαμπρες γυναικείες παρουσίες, χορεύουν, τραγουδούν, ερωτεύονται, αρρωσταίνουν και δακρύζουν, μόνο για τον λυτρωμό του ενός άντρα. Και κρίνοντας από την αντρική σκοπιά, είναι αδύνατο να μείνω ασυγκίνητος από το πολύχρωμο cinecittaτο θέαμα, που προσφέρει ο Marshall. Για μια ακόμη φορά...
Italia, είναι ο τίτλος της επόμενης ταινίας του καλλιτεχνικά αναγνωρισμένου δημιουργού Γκουίντο Κοντίνι. Με στερεμένο οίστρο, όμως, δεν έχει καταφέρει ακόμη να συντάξει στο μυαλό του, την παραμικρή σεκάνς. Και που θα ζητήσει βοήθεια? Στις γυναίκες της ζωής του. Όπως έκανε κάποτε ο απόλυτος Ιταλιάνος γόης Marcelo Mastroianni στο 8μισι του Fellini, του αριστουργήματος που αποτελεί την θεματική βάση του θεατρικού, με προϊστορία στο Μπροντγουέι, Εννιά. Αυτάρεσκος, γεμάτος αυτοπεποίθηση και με μυαλό που εμμένει στο όμορφο φύλο, πιστεύει πως για όλες τους αποτελεί το αντικείμενο του πόθου. Μοναδική γυναίκα που του αντιστέκεται, που δεν καταφέρνει να την δαμάσει, είναι η έμπνευση. Ούτε καν την προσεγγίζει, παρόλο το ευχολόγιο και τις προσπάθειες του ζάπλουτου παραγωγού του και των αμέτρητων συνεργατών της τεράστιας αυλής. Την λύση στην αδράνεια της σκέψης, θα δώσει το ταξίδεμα του νου, στα πρόσωπα των πιο αγαπημένων θηλυκών της ζωής του. Παραστάσεις από τα ανέμελα παιδικά χρόνια, μέχρι τα τώρα, που τριγυρνά ινκόγκνιτο για να αποφύγει τα φλας των παπαράτσι.Πρώτη και καλύτερη η επίσημη, η σύζυγος, που ενώ όλοι γνωρίζουν την άπιστες περιπέτειες του, εκείνη αντιδρά σαν να μην συμβαίνει τίποτα. Το βαρόμετρο και ο καταλύτης του. Όσο αυτή αδιαφορεί, τόσο εκείνος συνεχίζει. Αν όμως τα βροντήξει, θα επέλθει γι αυτόν η κατάθλιψη. Η Cotillard μπαίνει στο πετσί, γίνεται ένα με την απατημένη συμβία, ίσως όχι όμως πετυχαίνοντας το μεγάλο μετά-Piaf βήμα της. Ύστερα η δεύτερη τη τάξη, η μετρέσα που του κάνει όλα τα ερωτικά χατίρια, που τον ανανεώνει και τον συντηρεί. Αν την χάσει, χάθηκε, αφού η ζωντάνια της του δίνει ενέργεια, τον απογειώνει. Εκτόξευση στα ύψη και για την σεξουαλικότητα της Penelope Cruz, που στην δεύτερη πράξη αλλάζει εικόνα, όταν η σκληρή μοίρα θα κτυπήσει την παράνομη σχέση τους. Τότε θα έλθει στη μνήμη η φιγούρα από το νεανικό παρελθόν, της πόρνης που γαλούχησε τα ερωτικά ένστικτα του. Η Fergie, προκλητικότερη από ποτέ, στην πιο εμπνευσμένη σκηνή της ταινίας, τα δίνει όλα, φωνητικά και εκφραστικά. Το παιδί που έχει απέναντι της, δεν λέει να μεγαλώσει. Οι ευθύνες του όμως πληθαίνουν...
Πρόκληση! Κάπως θα πρέπει να δαμάσει την αιώνια μούσα του, που μαζί της έχει κάνει ήδη οκτώ ταινίες. Η κατάξανθη καλλονή Κλαούντια Τζένσεν - άμεσοι οι συνειρμοί με την Ekberg, τραγικές οι συνέπειες της όποιας κόντρας - δίχως τον ερωτισμό του δεν μπορεί να λειτουργήσει. Κι εκείνος αφήνεται στο ξεχωριστό άγγιγμα της. Που λέει ο λόγος δηλαδή, εφόσον η αλλαγμένη από τις αισθητικές παρεμβάσεις (sic) Kidman για πολλοστή συνεχόμενη φορά δεν στέκεται στο ύψος των απαιτήσεων. Ο αδύναμος κρίκος! Που έρχεται όμως να τον δέσει με την ζωηράδα της η κουκλίνα Kate Hudson, υποδυόμενη την ρεπόρτερ της Vogue, που όποια δημοσιογραφική ερώτηση κι αν κάνει, τη σκέψη στα φιλιά και τα τσαλακωμένα σεντόνια στέλνει. Δικό της είναι το πιο ρυθμικό νούμερο της παράστασης, εκείνο με το πιο δυνατό τέμπο, όπως άλλωστε το ορίζει ο Τύπος, που άλλοτε σε εξυψώνει και άλλοτε σε μαραζώνει με τα κείμενα του. Αν συμβεί το δεύτερο, πρέπει να έχεις πάντα δίπλα σου την κυρά των τιμών, την φίλη, την κολλητή, που θα σε συγκρατήσει μην καταρρεύσεις, που θα σκουπίσει τα δάκρυα σου. Ουδέτερη η κοψιά και εντέχνως γερασμένη. Ποτέ δεν πρέπει να την δεις ερωτικά, γιατί η σχέση θα διαλυθεί. Εξού και ντάμα Judy Dench, με εμφανή τα σημάδια της ηλικίας, αλλά τόσο έμπειρη. Αν εκείνη δεν κατορθώσει να σε συνεφέρει όμως, πάντοτε υπάρχει το στοργικό χάδι αυτής που σε έφερε στον κόσμο. Ακόμη και εν τη απουσία της, είναι πάντοτε κοντά, δίπλα, σε κρατά αγκαλιά και τα ζόρια λύνονται με τρόπο μαγικό. Ειδικά αν έχει την μορφή της αειθαλούς Loren, η μητρική μαγεία μπορεί να κρατήσει αιώνια...
Για πες: Αυτή είναι η λογική του παζλ που φέρει τον τίτλο Nine. Παραστάσεις - νούμερα μιας ολόκληρης ζωής. Στιγμές που διαρκούν τόσο λίγο μπροστά στην αιωνιότητα, μα που μπορεί να ζουν για πάντα σαν ανάμνηση του νου. Με καλλιτεχνική διεύθυνση που ξεπερνά το άριστα, ο Marshall στήνει τα κομματάκια της συλλογής του, ένα προς ένα, παρατάσσοντας ξέχωρες ιστορίες, σίγουρα άνισες μεταξύ τους δραματικά, που δρώντας όμως ενωμένες, σκοπό τους έχουν να λυτρώσουν το αρσενικό. Τον καθηλωμένο στην αδυναμία του Daniel Day-Lewis, τον πληρέστερο ερμηνευτή των τελευταίων τριάντα χρόνων, που εδώ αποτινάσσει από πάνω του το βρετανικό μανδύα, για να παίξει τον ραχιτικό, άσχημο κατά βάση και κενό ψυχικά σκηνοθέτη, που αναζητά μέσα στην ομίχλη την φωτεινή διέξοδο. Τόσες εκθαμβωτικές και υπέρλαμπρες γυναικείες παρουσίες, χορεύουν, τραγουδούν, ερωτεύονται, αρρωσταίνουν και δακρύζουν, μόνο για τον λυτρωμό του ενός άντρα. Και κρίνοντας από την αντρική σκοπιά, είναι αδύνατο να μείνω ασυγκίνητος από το πολύχρωμο cinecittaτο θέαμα, που προσφέρει ο Marshall. Για μια ακόμη φορά...
Στις αίθουσες 24 Δεκεμβρίου 2009 από την Odeon
Rewind /// Trailer - Nine
