Μαίρη Και Μαξ
του Adam Elliot. Με τις φωνές των Toni Collette, Philip Seymour Hoffman, Eric Bana
Closer, Getting Closer...
του zerVo
Άντε τώρα μετά από αυτό, να βγει κάποιος και να υπερηφανευτεί για την δημιουργικότητα του. Στα τριανταοκτώ του βαδίζει ο Adam Elliott που υπογράφει την ταινία και τα επτά τελευταία από αυτά, μάτωνε τα χέρια του του, πλάθοντας σε πηλό πρόσωπα και φόντα, για να προσφέρει αυτό το μοναδικό διαμαντάκι. Δίχως την υποστήριξη μεγάλων στούντιο, δίχως κέρας της Αμάλθειας να χρηματοδοτεί τις απαιτήσεις του, δίχως να έχει έδρα το Χόλιγουντ και τα κέντρα αποφάσεων, απομονωμένος στην πατρίδα του το μακρινό Down Under, ο Αυστραλός - οσκαρούχος παρακαλώ, για την προηγούμενη μικρού μήκους δουλειά του - είχε το πείσμα, την θέληση και το σθένος να φτιάξει με τόσο λίγα υλικά, μια τόσο όμορφη ταινία. Και ποτέ δεν θυμάμαι στο παρελθόν, να ξεπήδησε από την πλαστελίνη, τόσο συναίσθημα και συγκίνηση...
Οκτάχρονο αυτραλεζάκι, δίχως συντρόφους και παρέες, στην απόγνωση του να εντοπίσει ένα πραγματικό φίλο, θα ξεκινήσει αλληλογραφία, με μεσήλικα Νεοϋορκέζο, μοναχικό, περιθωριοποιημένο, παχύσαρκο και στρυφνό, μα κατά βάθος καλοκάγαθο κι έτοιμο να ανοίξει την καρδιά του στην πιτσιρίκα. Αυτή είναι η ιστορία μιας πολύ μεγάλης φιλίας. Που ξεκίνησε ένα βροχερό πρωινό, τυχαία, από μια παιδιάστικη επιπολαιότητα, σε ένα ταχυδρομείο της Μελβούρνης και ολοκληρώθηκε 25 χρόνια μετά, σε ένα εργένικο σκοτεινό δωμάτιο μιας πολυκατοικίας του Μεγάλου Μήλου. Σε αυτό το διάστημα, οι δύο πόλοι του Mary And Max, το κορίτσι και ο πρώην Εβραίος, νυν άθεος που η πολυμάθεια του καταπόνησε το μυαλό, δημιουργούν ένα τόσο στενό δέσιμο, σαν τα χιλιάδες μίλια που τους χωρίζουν, να είναι απλά και μόνο μια μεσοτοιχία. Εκείνη, δίχως να νιώθει την αληθινή γονική στοργή, γνωρίζοντας από πρώτο χέρι, λόγω της εμφάνισης της την χλεύη των συμμαθητών, θα ανοίξει την αθώα και πεντακάθαρη καρδιά της σε έναν άγνωστο, σε έναν τυχαίο. Εκείνος, με αμέτρητα ψυχικά και ψυχολογικά προβλήματα, με μοναδικούς φίλους τα κατοικίδια, ένα φάντασμα και την τυφλή γειτόνισσα, θα ξεπεράσει την στρίψα του και θα αγκαλιάσει το παιδί, σαν να ήταν γνωστή του από παλιά. Αρχικά το ηλικιακό mismatch θα σου δημιουργήσει μια χιουμοριστική διάθεση, βλέποντας δύο διαφορετικές σκεπτικές να προσπαθούν να συνεννοηθούν, κατοπινά όμως και όσο η υγεία εγκαταλείπει σταδιακά τον γηρασμένο της παρέας, η συγκίνηση εξελίσσεται στο κυρίαρχο συναίσθημα, σε τέτοιο βαθμό που είναι πιθανό το βούρκωμα στο φινάλε.
Για πες: Ο Elliot στην ξέφρενη εξιστόρηση του, στηρίζεται σε τρεις βασικούς άξονες: Την εκπληκτική φωνητική ερμηνεία των πρωταγωνιστών Hoffman, Colette, αλλά κυρίως του αφηγητή Barry Humphries, το πιπεράτο, ενήλικο και υψηλότατου IQ σενάριο και την τόσο λεπτομερή σχεδίαση των σκηνικών και των ειδικών - πραγματικά ειδικών - εφέ, που παίζουν σημαντικότερο ρόλο, ακόμη κι από τις κακομούτσουνες φάτσες των ηρώων. Τρίπτυχο βασικό για κάθε σύγχρονο animation - ή claymation αν θες σωστότερα - που ακολουθεί τους κανόνες της νέας φιλμικής εποχής. Μιλώντας για πηλό, θυμήθηκα εκείνο το Wallace και Gromit που είχε πάρει το όσκαρ σχεδίου προ ετών. Σε αναλογία τότε η φιλία της Μαίρης Ντίνκλ και του Μάξ Χόροβιτζ, μάλλον πρέπει να δικαιούται τέσσερρα πέντε από αυτά τα αγαλματάκια!
Οκτάχρονο αυτραλεζάκι, δίχως συντρόφους και παρέες, στην απόγνωση του να εντοπίσει ένα πραγματικό φίλο, θα ξεκινήσει αλληλογραφία, με μεσήλικα Νεοϋορκέζο, μοναχικό, περιθωριοποιημένο, παχύσαρκο και στρυφνό, μα κατά βάθος καλοκάγαθο κι έτοιμο να ανοίξει την καρδιά του στην πιτσιρίκα. Αυτή είναι η ιστορία μιας πολύ μεγάλης φιλίας. Που ξεκίνησε ένα βροχερό πρωινό, τυχαία, από μια παιδιάστικη επιπολαιότητα, σε ένα ταχυδρομείο της Μελβούρνης και ολοκληρώθηκε 25 χρόνια μετά, σε ένα εργένικο σκοτεινό δωμάτιο μιας πολυκατοικίας του Μεγάλου Μήλου. Σε αυτό το διάστημα, οι δύο πόλοι του Mary And Max, το κορίτσι και ο πρώην Εβραίος, νυν άθεος που η πολυμάθεια του καταπόνησε το μυαλό, δημιουργούν ένα τόσο στενό δέσιμο, σαν τα χιλιάδες μίλια που τους χωρίζουν, να είναι απλά και μόνο μια μεσοτοιχία. Εκείνη, δίχως να νιώθει την αληθινή γονική στοργή, γνωρίζοντας από πρώτο χέρι, λόγω της εμφάνισης της την χλεύη των συμμαθητών, θα ανοίξει την αθώα και πεντακάθαρη καρδιά της σε έναν άγνωστο, σε έναν τυχαίο. Εκείνος, με αμέτρητα ψυχικά και ψυχολογικά προβλήματα, με μοναδικούς φίλους τα κατοικίδια, ένα φάντασμα και την τυφλή γειτόνισσα, θα ξεπεράσει την στρίψα του και θα αγκαλιάσει το παιδί, σαν να ήταν γνωστή του από παλιά. Αρχικά το ηλικιακό mismatch θα σου δημιουργήσει μια χιουμοριστική διάθεση, βλέποντας δύο διαφορετικές σκεπτικές να προσπαθούν να συνεννοηθούν, κατοπινά όμως και όσο η υγεία εγκαταλείπει σταδιακά τον γηρασμένο της παρέας, η συγκίνηση εξελίσσεται στο κυρίαρχο συναίσθημα, σε τέτοιο βαθμό που είναι πιθανό το βούρκωμα στο φινάλε.
Για πες: Ο Elliot στην ξέφρενη εξιστόρηση του, στηρίζεται σε τρεις βασικούς άξονες: Την εκπληκτική φωνητική ερμηνεία των πρωταγωνιστών Hoffman, Colette, αλλά κυρίως του αφηγητή Barry Humphries, το πιπεράτο, ενήλικο και υψηλότατου IQ σενάριο και την τόσο λεπτομερή σχεδίαση των σκηνικών και των ειδικών - πραγματικά ειδικών - εφέ, που παίζουν σημαντικότερο ρόλο, ακόμη κι από τις κακομούτσουνες φάτσες των ηρώων. Τρίπτυχο βασικό για κάθε σύγχρονο animation - ή claymation αν θες σωστότερα - που ακολουθεί τους κανόνες της νέας φιλμικής εποχής. Μιλώντας για πηλό, θυμήθηκα εκείνο το Wallace και Gromit που είχε πάρει το όσκαρ σχεδίου προ ετών. Σε αναλογία τότε η φιλία της Μαίρης Ντίνκλ και του Μάξ Χόροβιτζ, μάλλον πρέπει να δικαιούται τέσσερρα πέντε από αυτά τα αγαλματάκια!
Στις αίθουσες 18 Φεβρουαρίου 2010 από την Odeon
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική