Dangerous Cooking
του Βασίλη Τσελεμέγκου. Με τους Γιώργο Χωραφά, Κάτια Ζυγούλη, Κωνσταντίνο Μαρκουλάκη
Μαγειρίτσα δίχως αυγολέμονο...
του zerVo
Οποία τιμή για Έλληνα συγγραφέα, να έχει έργο του μεταφραστεί σε τριάκοντα γλώσσες παγκοσμίως. Μεγάλος και τρανός ο Στάικος και χίλια μπράβο του, που οι Επικίνδυνες Μαγειρικές του έχουν γίνει διεθνές μπεστ σέλερ και θεατρική επιτυχία. Αυτό που εγώ θα ήθελα προσωπικά, είναι να μελετήσω όλες τις υπάρχουσες εκδόσεις του βιβλίου, απλά και μόνο για να δω, με ποια λέξη αποκαλείται η κεντρική ηρωίδα της ίντριγκας, που μέσα σε νανοδευτερόλεπτα, πετάγεται από το κρεβάτι του ενός εραστή της, στον καναπέ του άλλου. Στο δικό μου το χωριό, όπως άλλωστε και σε όλες τις γνωστές διαλέκτους, η έκφραση είναι κοινή. Στην κινηματογραφική μεταφορά του βιβλίου, απλώς, η κυρία, αποκαλείται φιλελευθέρων σεξουαλικών αντιλήψεων. Αυτό να μου πεις, εφόσον απουσιάζει το "επί χρήμασι"...
Διαβόητος σεφ του σαλονιού και μπαρουτοκαπνισμένος αρχιμάγειρας του λιμανιού, εκτός από την μεσοτοιχία που χωρίζει τα ρετιρέ διαμερίσματα τους, έχουν ακόμη ένα κοινό στοιχείο να μοιραστούν: Την αγκαλιά της ίδιας - πανέμορφης κατά τα άλλα - γυναίκας. Και καλά, πες, ο ένας γύρισε πεινασμένος από την άκρη του πόντου, έχοντας να κάνει για μήνες μόνο με αξύριστα ναυτάκια, ο άλλος κοσμικός και κοσμοπολίτης, με μυριάδες κούκλες αναλόγου εμφανισιακού επιπέδου στον περίγυρο του, τόσο πολύ παράπεσε στον έρωτα της δίμετρης? Περί ορέξεως που λένε, δεν γίνεται φυσικά κουβέντα, ούτε για το πόσο μπορεί κανείς να πονέσει από τα βέλη του φτερωτού Θεού. Το αποκαλούμενο ως ξεκατίνιασμα, όμως, ξεκινά από την στιγμή που άντρες, αποφασίζουν να διαγωνιστούν στο αμιγώς θηλυκού χαρακτήρα σπορ της διεκδίκησης. Επί του παρόντος οι αντίζηλοι, δίχως να έχουν να επιδείξουν κάτι το ξεχωριστό - λέγε με και προσωπικότητα - παίρνουν την απόφαση να ανταγωνιστούν με έπαθλο την καρδιά της Ωραίας Ελένης, για το ποιος θα καταφέρει να μαγειρέψει το νοστιμότερο φαγητό. Από μια απλή σαλάτα (μαϊντανού?!?) μέχρι το ωμότερο σούσι και από το μοσχομυριστό σκουμπρί, έως την καλοβρασμένη φασολάδα, ο διαγωνισμός καλά κρατεί. Στα μυαλά τους βέβαια, γιατί η σεξομανής δεσποινίς, μεταξύ μπουκιών και αγκαλιών, παίζει άρτια το δικό της παιχνίδι της αυταρέσκειας, που δεν έχει απολύτως καμία σχέση με την έννοια του έρωτα.
Έτσι όπως το απεικονίζει στις εικόνες του ο Τσελεμέγκος δηλαδή, που φαντάστηκε πως συρράφοντας καμιά δεκαριά - στυλιστικά άψογα, για να μην τον αδικώ - διαφημιστικά σποτς για Favre Leuba, Metaxa και Luna, δύναται να αποκαλεί το πόνημα του, ολοκληρωμένο κινηματογραφικό έργο. Δύο πράγματα κλήθηκε να κάνει σωστά ο δημιουργός. Να μελετήσει τους (τρεις όλους κι όλους) χαρακτήρες και να πείσει τον θεατή για ποιο λόγο (εκτός από το κάλλος της) δικαιούται η μορφονιά, του κυνηγητού από τους μνηστήρες. Παταγώδης αποτυχία και στους δύο τομείς. Και άντε, πως για τον έναν, τον μεσήλικα, μπορείς να καταλάβεις πως έχει βαρεθεί τη δηθενιά της χλιδής και στην απόπειρα απομόνωσης του πέφτει στην συναισθηματική παγίδα ή για τον επιπόλαιο νεότερο, πως αποτελεί τίτλο τιμής, να κυκλοφορεί μανούλι, κατά μισό μέτρο ψηλότερη του. Όμως ο κρίκος που συνδέει τις άχρωμες μέχρι τα χτες ζωές του Δαμοκλή και του Δημήτρη, η εντυπωσιακή Νανά, πως σχηματοποιείται από το σενάριο? Για να κάνω υπόθεση εργασίας, ας δεχτώ, πως μοιράζει τα φιλιά της στους δύο μνηστήρες γιατί ικανοποιούν τις γαστριμαργικές της απαιτήσεις. Μα υπάρχει έστω και μισός θεατής του φιλμ, που μπορεί να πειστεί από κάτι τέτοιο. Ακόμη και αν ο άρτι επιστρέψας ναυτικός, δήλωνε επαγγελματικά μπαρμπέρης ή νταλικιέρης, είναι μαθηματικά βέβαιο πως το αχόρταγο κι ελευθερίων ηθών μοντέλο της Σχολής Καλών τεχνών, θα κατέληγε στο κρεβάτι του. Άσε που δεν τολμώ να σκεφτώ τι θα μπορούσε να συμβεί αν στην (αδειανή τεχνηέντως από άλλους ενοίκους) πολυκατοικία της Αιόλου, διαβίωνε ακόμη καμία Κυρά Βέφα και κανάς Μποτρίνι: Καλιγούλας!
Για πες: Ο Τσελεμέγκος πάντως στο σχεδιασμό του έργου του, είχε μια πιασάρικη ιδέα. Αφού δεν πρόκειται δείξω καμιά προζάτη δημιουργία στον κόσμο, που έχει τετραγωνίσει τα ματάκια του από την πολλή τηλεόραση, γιατί να μην βάλω στο ρόλο του σκοτεινού αντικειμένου του πόθου, μια φιγούρα που από μόνη της θα προκαλέσει πάταγο? Να σου λοιπόν η Ζυγούλη, πάλαι ποτέ τρίφυλλη αφίσα του απόλυτου ανδρικού περιοδικού, σε πρωταγωνιστικό ρόλο. Πολλαπλή η ζημιά. Αναμφίβολα πανέμορφη για να προκαλέσει την κόντρα των δύο γειτόνων, δίχως άλλο πολυσυζητημένη ως madame Sakis, που πιθανόν και να εξάψει τη ζήλια του με τα γυμνά - λες και υπήρξαν και ντυμένα - χώρια που μπορεί και να κάτσει η μπίλια στο κόκκινο και να μας προκύψει καμιά καινούργια Theron, μπας και πετύχουμε και το ερμηνευτικό. Και πραγματικά όσο το φιλμ κινείται σε τροχιές Άγριας Ορχιδέας και η Κάτια δεν μιλά, τα πράγματα κυλούν περίφημα. Όταν φτάνει η ώρα της ατάκας, ειδικά όταν στο πλάι της έχει δοκιμασμένους περφόρμερς, σαν τον (γηρασμένο) Χωραφά και τον (Ροβινσώνα Κρούσο) Μαρκουλάκη, όμως, δεν... Η πασαρέλα βλέπεις, για να περάσεις από το μόντελινγκ στην υποκριτική, όταν είσαι απαίδευτη, κρατά πολλά χιλιόμετρα και δεν αρκούν - σε απόλυτη τιμή - για να επιτύχεις, τα μεγάλα αγγελικά σου μάτια και τα μπουκλίσια μαλλιά. Εμπορικά σωστός ο μάστορας, τεχνικά όμως λάθος. Ήθελες ηθοποιό αγαπητέ για τον ρόλο αυτό, έστω και όχι τέλεια σε αναλογίες σαν της μοντέλας των εκατον ενενήντα πόντων. Και με μια πρέζα - που λέει κι ο Μαμαλάκης - έμπνευσης, που χρειαζόσουν για να αναδείξεις το βασικό πρόσωπο της ικανής ιστορίας, θα μαγείρευες και νοστιμότερο φαΐ. Και όχι την σουπέ κι ανάλατη μαγειρίτσα, δίχως αυγολέμονο, σαν και δαύτη που μας σέρβιρες...
Διαβόητος σεφ του σαλονιού και μπαρουτοκαπνισμένος αρχιμάγειρας του λιμανιού, εκτός από την μεσοτοιχία που χωρίζει τα ρετιρέ διαμερίσματα τους, έχουν ακόμη ένα κοινό στοιχείο να μοιραστούν: Την αγκαλιά της ίδιας - πανέμορφης κατά τα άλλα - γυναίκας. Και καλά, πες, ο ένας γύρισε πεινασμένος από την άκρη του πόντου, έχοντας να κάνει για μήνες μόνο με αξύριστα ναυτάκια, ο άλλος κοσμικός και κοσμοπολίτης, με μυριάδες κούκλες αναλόγου εμφανισιακού επιπέδου στον περίγυρο του, τόσο πολύ παράπεσε στον έρωτα της δίμετρης? Περί ορέξεως που λένε, δεν γίνεται φυσικά κουβέντα, ούτε για το πόσο μπορεί κανείς να πονέσει από τα βέλη του φτερωτού Θεού. Το αποκαλούμενο ως ξεκατίνιασμα, όμως, ξεκινά από την στιγμή που άντρες, αποφασίζουν να διαγωνιστούν στο αμιγώς θηλυκού χαρακτήρα σπορ της διεκδίκησης. Επί του παρόντος οι αντίζηλοι, δίχως να έχουν να επιδείξουν κάτι το ξεχωριστό - λέγε με και προσωπικότητα - παίρνουν την απόφαση να ανταγωνιστούν με έπαθλο την καρδιά της Ωραίας Ελένης, για το ποιος θα καταφέρει να μαγειρέψει το νοστιμότερο φαγητό. Από μια απλή σαλάτα (μαϊντανού?!?) μέχρι το ωμότερο σούσι και από το μοσχομυριστό σκουμπρί, έως την καλοβρασμένη φασολάδα, ο διαγωνισμός καλά κρατεί. Στα μυαλά τους βέβαια, γιατί η σεξομανής δεσποινίς, μεταξύ μπουκιών και αγκαλιών, παίζει άρτια το δικό της παιχνίδι της αυταρέσκειας, που δεν έχει απολύτως καμία σχέση με την έννοια του έρωτα.
Έτσι όπως το απεικονίζει στις εικόνες του ο Τσελεμέγκος δηλαδή, που φαντάστηκε πως συρράφοντας καμιά δεκαριά - στυλιστικά άψογα, για να μην τον αδικώ - διαφημιστικά σποτς για Favre Leuba, Metaxa και Luna, δύναται να αποκαλεί το πόνημα του, ολοκληρωμένο κινηματογραφικό έργο. Δύο πράγματα κλήθηκε να κάνει σωστά ο δημιουργός. Να μελετήσει τους (τρεις όλους κι όλους) χαρακτήρες και να πείσει τον θεατή για ποιο λόγο (εκτός από το κάλλος της) δικαιούται η μορφονιά, του κυνηγητού από τους μνηστήρες. Παταγώδης αποτυχία και στους δύο τομείς. Και άντε, πως για τον έναν, τον μεσήλικα, μπορείς να καταλάβεις πως έχει βαρεθεί τη δηθενιά της χλιδής και στην απόπειρα απομόνωσης του πέφτει στην συναισθηματική παγίδα ή για τον επιπόλαιο νεότερο, πως αποτελεί τίτλο τιμής, να κυκλοφορεί μανούλι, κατά μισό μέτρο ψηλότερη του. Όμως ο κρίκος που συνδέει τις άχρωμες μέχρι τα χτες ζωές του Δαμοκλή και του Δημήτρη, η εντυπωσιακή Νανά, πως σχηματοποιείται από το σενάριο? Για να κάνω υπόθεση εργασίας, ας δεχτώ, πως μοιράζει τα φιλιά της στους δύο μνηστήρες γιατί ικανοποιούν τις γαστριμαργικές της απαιτήσεις. Μα υπάρχει έστω και μισός θεατής του φιλμ, που μπορεί να πειστεί από κάτι τέτοιο. Ακόμη και αν ο άρτι επιστρέψας ναυτικός, δήλωνε επαγγελματικά μπαρμπέρης ή νταλικιέρης, είναι μαθηματικά βέβαιο πως το αχόρταγο κι ελευθερίων ηθών μοντέλο της Σχολής Καλών τεχνών, θα κατέληγε στο κρεβάτι του. Άσε που δεν τολμώ να σκεφτώ τι θα μπορούσε να συμβεί αν στην (αδειανή τεχνηέντως από άλλους ενοίκους) πολυκατοικία της Αιόλου, διαβίωνε ακόμη καμία Κυρά Βέφα και κανάς Μποτρίνι: Καλιγούλας!
Για πες: Ο Τσελεμέγκος πάντως στο σχεδιασμό του έργου του, είχε μια πιασάρικη ιδέα. Αφού δεν πρόκειται δείξω καμιά προζάτη δημιουργία στον κόσμο, που έχει τετραγωνίσει τα ματάκια του από την πολλή τηλεόραση, γιατί να μην βάλω στο ρόλο του σκοτεινού αντικειμένου του πόθου, μια φιγούρα που από μόνη της θα προκαλέσει πάταγο? Να σου λοιπόν η Ζυγούλη, πάλαι ποτέ τρίφυλλη αφίσα του απόλυτου ανδρικού περιοδικού, σε πρωταγωνιστικό ρόλο. Πολλαπλή η ζημιά. Αναμφίβολα πανέμορφη για να προκαλέσει την κόντρα των δύο γειτόνων, δίχως άλλο πολυσυζητημένη ως madame Sakis, που πιθανόν και να εξάψει τη ζήλια του με τα γυμνά - λες και υπήρξαν και ντυμένα - χώρια που μπορεί και να κάτσει η μπίλια στο κόκκινο και να μας προκύψει καμιά καινούργια Theron, μπας και πετύχουμε και το ερμηνευτικό. Και πραγματικά όσο το φιλμ κινείται σε τροχιές Άγριας Ορχιδέας και η Κάτια δεν μιλά, τα πράγματα κυλούν περίφημα. Όταν φτάνει η ώρα της ατάκας, ειδικά όταν στο πλάι της έχει δοκιμασμένους περφόρμερς, σαν τον (γηρασμένο) Χωραφά και τον (Ροβινσώνα Κρούσο) Μαρκουλάκη, όμως, δεν... Η πασαρέλα βλέπεις, για να περάσεις από το μόντελινγκ στην υποκριτική, όταν είσαι απαίδευτη, κρατά πολλά χιλιόμετρα και δεν αρκούν - σε απόλυτη τιμή - για να επιτύχεις, τα μεγάλα αγγελικά σου μάτια και τα μπουκλίσια μαλλιά. Εμπορικά σωστός ο μάστορας, τεχνικά όμως λάθος. Ήθελες ηθοποιό αγαπητέ για τον ρόλο αυτό, έστω και όχι τέλεια σε αναλογίες σαν της μοντέλας των εκατον ενενήντα πόντων. Και με μια πρέζα - που λέει κι ο Μαμαλάκης - έμπνευσης, που χρειαζόσουν για να αναδείξεις το βασικό πρόσωπο της ικανής ιστορίας, θα μαγείρευες και νοστιμότερο φαΐ. Και όχι την σουπέ κι ανάλατη μαγειρίτσα, δίχως αυγολέμονο, σαν και δαύτη που μας σέρβιρες...
Στις αίθουσες 4 Φεβρουαρίου από την Odeon
1 σχόλια:
ΟΥΤΕ ΓΙ' ΑΣΤΕΙΟ! Είναι από τα πιο ανούσια πράγματα που έχω πληρώσει για να δω. Δε θα σχολιάσω την "ερμηνεία" της Ζυγούλη αλλά το κακό είναι πως ούτε ο Χωραφάς μου άρεσε. Μόνο ο Μακουλάκης έσωζε κάπως τη κατάσταση αλλά πόσο σε μια ταινιά χωρίς κανένα σεναριακό ενδιαφέρον;;;
JohnnyD.
Δημοσίευση σχολίου
Η δική σου κριτική